‘We have lost the feeling that we thought we’d never lose’, zingt Blur op “Barbaric”. Het slaat gelukkig niet op de groep zelf. De vier bandleden lijken elkaar na een pauze van acht jaar als oude vrienden teruggevonden te hebben. Op Primavera Sound in Barcelona spatte de broederliefde al van het podium en ook in alle interviews ter promotie van de nieuwe plaat lijken de mannen weer met elkaar te dollen alsof ze de herriejongens van weleer zijn. Dat de band ver teruggaat, is een understatement van jewelste: Damon Albarn en gitarist Graham Coxon waren de puberteit nog niet ontgroeid toen hun paden in Essex kruisten. Niet veel later werden de twee stuwende krachten van de band al vervoegd door bassist Alex James en drummer Dave Rowntree.
Het volstaat om enkel naar het muziekjaar 2023 te kijken om te weten dat de vaandeldragers van de Britpop nog niet gepensioneerd zijn. Rowntree produceerde tussen zijn politieke activiteiten door een debuutalbum en Coxon stampte met The WAEVE een van de meer genre-overstijgende groepen uit de grond. Het zal allicht niet verbazen dat Albarn zijn Gorillaz, enkel volgens kwatongen de grotere band ten opzichte van Blur, met Cracker Island ook al een album loste. Maar de agenda’s stonden klaarblijkelijk nog niet vol genoeg waardoor, in die volgorde, een reünietournee en een nieuw album op poten werden gezet. De reünietournee loodste hen al langs een aantal volzette Wembleyshows, Lokeren volgt nog, maar nu is er ook het nieuwe album: The Ballad Of Darren.
Als je ons na drie nummers had gevraagd, hoeveel sterren we zouden uitreiken, had vijf nog tot de mogelijkheden behoord. “The Ballad” opent met een mijmerende Albarn die er een slepende, maar intense pianoballade uitperst. “St. Charles Square” zwiert ons dan weer naar de andere kant van het universum, met een smerig potje Britpopherrie. ‘I fucked up, I’m not the first to do it’, declameert de band heerlijk schofterig. “Barbaric” is dan weer het beste wat de groep nog niet uitbracht als single. Het nummer is melodieus, bevat de juiste portie samenzang en bovenal een refrein dat meteen blijft hangen.
De titel gaf het natuurlijk wat weg, maar het probleem is dat Blur niet op een ballade meer of minder gekeken heeft. “Russian Strings” balanceert tussen slepend en meeslepend, maar wat is bijvoorbeeld het grote verschil met “Far Away Island” of met “The Everglades (For Leonard)” behalve dat het zich door een akoestische gitaar laat leiden? Damon Albarn blijft als sterke stem wel overeind wanneer hij het balorkest op een cruiseschip moet begeleiden, maar de vele ballades maken de inbreng van de overige bandleden wel wat summier. Wat missen we de elektrische gitaar van Graham Coxon bij momenten.
Onze bezwaren tegen het rustige Blur zijn noch vooringenomen noch halsstarrig van aard. Op “Goodbye Albert” smeekt Albarn bijvoorbeeld om vergiffenis, maar dat doet hij wel in een nummer dat door haar vollere instrumentatie blijft boeien. Met ook nog vooruitgeschoven single “The Narcissist” vormt het duo een sterke middenbeuk in The Ballad Of Darren. Hoe goed is dat nummer trouwens? Opeens horen we wel de volledige band instrumentaal en in samenzang aan het werk. Geleidelijk aan bouwt de groep op naar een melodieuze finale die nog lang in ons hoofd blijft nazinderen. “The Narcissist” is een nummer dat naast het oudere werk van de groep kan staan en zich daar niet moet schamen.
Graham Coxon schimpte in een interview dat The Ballad Of Darren ‘the gentlemen years’ van de groep inluidt. Wie ooit ‘Bit of a Blur’, de serieus aangedikte biografie van bassist Alex James, las, weet dat die beschrijving sterk afsteekt tegen de beginjaren van Blur waarbij drank, drugs en vrouwen even onlosmakelijk met de bandleden verbonden waren als de stempel ‘Britpop’. Toch lijkt het hoge aantal slepende ballades zijn stelling kracht bij te zetten. Qua instrumentale invulling moeten we helaas opmerken dat die soms maar erg weinig verschillen, waardoor we sommige nummers na meerdere luisterbeurten nog steeds moeilijk uit elkaar kunnen halen.
Blur is altijd een antidode geweest voor onverschilligheid. De groep bestreed in de jaren ’90 al de in zichzelf gekeerde grunge uit Seattle met complexloze hits. De tand des tijds is enkel lief geweest voor de bandleden omdat ze, in de eerste plaats Albarn zelf, bleven vernieuwen in tal van zijprojecten. Ook op The Ballad Of Darren bewijzen ze springlevend te zijn met een aantal ijzersterke nummers. Jammer van al die slepers.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Narcissist”, ons favoriete nummer van The Ballad Of Darren, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
