Suikerrock 2023 (Festivaldag 2): Plonzen in de regen

Dat het Tiense stadsfestival Suikerrock ooit op de rand van de afschaffing stond, zou niemand vandaag nog kunnen denken wanneer je het bruisende festival bezoekt. Nadat het festival verhuisde naar het Bietenplein, pal naast de Suikerraffinaderij, vond het een tweede adem. De tweede dag van Suikerrock 2023 werd aangekondigd als de ‘indiedag’, maar dat moesten we toch met een korreltje zout nemen. Zo konden we inderdaad genieten van kleppers zoals Franz Ferdinand en Arsenal, maar sloot popgroep Bastille de dag af. Berre opende het hoofdpodium. Nadat het festival rustig op gang kwam met een aarzelend publiek, werd er toch heel wat gedanst, gesprongen, en meegezongen bij Arsenal, Franz Ferdinand en headliner Bastille.

Berre @ Main Stage

Je zou het niet meteen zeggen, maar Berre heeft zijn muzikale carrière wel degelijk opgebouwd vanuit een garage in Schepdaal. De sympathieke jongeman brak door op TikTok met het zelfgeschreven nummer “Say My Name” en mocht na de KluB C op Rock Werchter, nu ook de Main Stage van Suikerrock openen. Dat lukte hem aardig, dankzij enkele sterke popsongs, een rondje BeReals en ietwat knullige bindteksten. Openen deed hij met het bombastische “Happier Without You”, waarmee hij al snel het aanwezige publiek meekreeg.

Aangezien de man nog maar enkele singletjes uit heeft, leek het moeilijk de setlist te vullen met énkel radiohits. Dan maar een rondje BeReal doen, dacht hij, waarna enkele dolenthousiaste meisjes hun gsm’s haast naar Berre gooiden. Tegen het einde doken dan toch nog klassesongs “Thrill of It All” en “Say My Name” op en eindigde zijn concert met een klein meezingmoment. Dat Berre sterke popsongs heeft weten we, maar het is nog even wachten tot hij daarmee ook een hele set kan vullen.

Jack Vamp & The Castle of Creep @ Main Stage

Suikerrock biedt altijd een warm welkom aan jonge talenten, en dat is dit jaar niet anders. Mayorga mocht vrijdag al opdraven op The Palace, terwijl zaterdag ILA en Jack Vamp & The Castle of Creep de eer van De Nieuwe Lichting verdedigden. De band rond Arthur Boussiron won dit jaar samen met Mayorga de talentenjacht van Studio Brussel en bracht de warme eighties klanken en catchy songs die verantwoordelijk zijn voor de winst mee naar Tienen.

Met een intro à la The War on Drugs staken de vijf jongens uit Hasselt van wal en deden ze de hoofden al snel meeknikken met het nummer “Tidal Wave”. De mannen brachten een fijne maar ietwat monotone set, die wat meer dynamische momenten kon gebruiken, zoals toen de zanger en gitarist een klein gitaarduet aangingen. Doorbraakhit en afsluitend nummer “Jack’s Tendency” toonde het appeal van Jack Vamp & The Castle of Creep: catchy refreinen, dromerige sferen en warme instrumentatie. De set toonde de kwaliteiten, maar de band kon die zaterdag niet helemaal waarmaken.

Caspar Auwerkerken @ The Palace

Wie nood had aan een onderdak, ging al snel schuilen in de tent van die zich The Palace noemde. Daardoor stroomde de tent snel vol voor Caspar Auwerkerken, maar helaas niet met allemaal aandachtige luisteraars. De zanger was nog een van onze ‘Grote Beren van Morgen’ van 2021 en speelde al in de voorprogramma’s van Portland en Strand of Oaks. Ondanks het luide gebabbel, slaagde Auwerkerken er toch in een intieme sfeer te creëren. Live werd hij bijgestaan door keyboardist/bassist Simon Martens, wat voor de nodige dynamiek zorgde in zijn set. Zijn nummers konden perfect voor een ver B-kantje van Radiohead doorgaan, en geloof ons, dat is een compliment. Een nog onbekend nummer droeg hij op aan de net overleden muzikant Tom Pintens, wat de babbelaars toch voor enkele seconden deed zwijgen. Al haalde iemand het in zijn hoofd Instagram-reels te bekijken met het volume áán. Een jammerlijke afleiding van een ingetogen en muzikaal uitstekend optreden.

The Haunted Youth @ Main Stage

The Haunted Youth is zo een band waarvan je weet dat ze nu al tot een van de beste Belgische rockgroepen behoort. In de Ancienne Belgique en op Rock Werchter bewees de groep rond Joachim Liebens uit Alken al dat ze helemaal klaar is voor de grote podia, en al zeker voor dat van Suikerrock. Vanaf het begin sleurden de echoënde gitaren ons mee en gingen de gitaarsolo’s door merg en been. “I Feel Like Shit and I Wanna Die” was een vroeg hoogtepunt, waarna de set eigenlijk enkel nog maar verder de hoogte inschoot. “Broken” klonk pittiger dan ooit met een lekker aanwezige baslijn, reverbed gitaren en de harmonieën tussen Liebens en toetseniste Hanne Smets. Radiohit “Teen Rebel” stelde ook live opnieuw niet teleur, waarna er afgesloten werd met “Coming Home”, dat zich met een lang uitgesponnen versie tot een waardige afsluiter kroonde van een set die uiterst sfeervol was en geen moment verveelde.

GOOSE @ Main Stage

GOOSE verdiende beter op Suikerrock. De band stond op een ongelukkig slot geprogrammeerd – een band als GOOSE imponeert nog veel meer met een uitgebreide lichtshow – waardoor ze ook maar een uur van onze tijd mocht vullen. Daarnaast bewees Suikerrock zich niet voor de eerste keer als een mak publiek dat pas energie teruggaf aan de band, wanneer die er haast om smeekte en zich er vaak met beleefdheidsapplausje van af maakte.

Michael Karkousse en co besloten zich er tenslotte niet te veel van aan te trekken en concentreerden zich vooral op de muziek. “What You Need” was een uitstekende binnenkopper, die snel werd gevolgd door “Control”. Terwijl ‘Yeah I can control my body / No I can’t control my head’ werd gescandeerd, dreunden de beats verder en werkten ze steeds meer op het publiek in. Nieuwe nummers zoals “Fear of Letting Go” gingen naadloos over in de rest van hun oeuvre en “Synrise” bewees opnieuw een Belpop-klassieker te zijn. Toch ontbrak deze keer het zinderende gevoel dat GOOSE meestal nalaat, zeker wanneer we terugdenken aan concerten op Pukkelpop of Rock Werchter waar de band de weide steevast hypnotiseerde.

Arsenal @ Main Stage

Arsenal staat voor een zwoel feestje met een zwoelige soundtrack, en dat was op Suikerrock niet anders. Al sinds het begin van deze eeuw zorgen Hendrik Willemyns (die trouwens gisteren om onbekende redenen niet meespeelde, al stond hij wel in de coulissen) en John Roan voor de betere clubhits met invloeden uit de wereldmuziek. Live aangevuld met onder meer zangeres Leonie Gijssel, was de band ook op Suikerrock een ware feestelijke pletwals.

Met schijven zoals “Amplify” en “Melvin” die al vroeg in de set zaten, is dat natuurlijk niet moeilijk. Het was Arsenal dat het publiek van Suikerrock pas écht ontdooide en wakkerschudde. Het hielp evenwel ook dat Arsenal over zo een fenomenale liveband mét achtergrondzangeressen beschikt, die elk nummer naar een hoger niveau stuwt. Afsluiters “Estupendo” en “Lotuk” zorgden voor een extatische finale, waardoor Suikerrock helemaal de heupen had losgeschud voor headliners Franz Ferdinand en Bastille.

Franz Ferdinand @ Main Stage

Franz Ferdinand tourt nu al even met zijn best-of plaat Hits To The Head en doet daarbij deze zomer de kleinere festivals aan, waardoor Suikerrock de kans had om, naar de woorden van de familiale presentator, ‘een internationale topper’ te strikken. Een set waarin nostalgie en complexloze indierock centraal stonden, en de band verrassend genoeg zijn meest recente plaat compleet negeerde.

Om het publiek dan ook vanaf de eerste noot mee te hebben, opende de band met indieklassieker “The Dark of the Matinee”, wat iedereen al meteen deed springen. De hits volgden elkaar in sneltempo op, waardoor het energiepeil van het publiek snel de hoogte in schoot. Hoewel drumster Audrey Tait nog niet heel lang bij de band speelt, spatte het spelplezier er bij de bandleden van af: publieksmomentjes werden ingelast bij “Do You Wanna” en klassieker “Take Me Out”, en de gitaristen gingen regelmatig met elkaar in interactie. Een paar nummers ver in de set barstten de regenwolken open, wat een unieke sfeer creëerde, niettemin doordat zanger Alex Kapranos regelmatig de catwalk opliep en zich net zoals het plebs liet natregenen. Na een heuse sitdown bij afsluiter “This Fire”, was het publiek compleet doorweekt, maar ook compleet voldaan.

Bastille @ Main Stage

Na regen kwam in Tienen geen zonneschijn, maar wel headliner Bastille. De Britten vieren dit jaar het tienjarig bestaan van hun debuutalbum Bad Blood en trokken er daarom nog eens op uit. Een integrale interpretatie van dat album kregen we jammer genoeg niet, maar echt zuinig sprong de band gisteren hoe dan ook niet om met de hits die ze maakte. Voor de laatste show op het Europese vasteland wilde ze uitpakken en dat deed ze met een leuk begin in de vorm van “Good Grief”. Dat nummer was, zoals onze buren opmerkten, goed gerief en daarvan had Bastille er in het eerste halfuur nog een paar in petto. “Things We Lost in the Fire” en “Laura Palmer” passeerden eveneens in het openingskwartier de revue en poogden het Belgische publiek ietwat op te zwepen. Dat stelde zich verbazend assertief en afwachtend op, wat voor een band als Bastille die op sfeer teert, allesbehalve evident is.

De set viel dan ook af en toe eens dood, zeker toen ze recenter werk bovenhaalde. Als defibrillator moesten vooral de oudgediende nummers depanneren en voor verhoogde hartslagen zorgden halfweg titeltrack “Bad Blood” en het iets recentere “Send Them Off!”. Het Suikerrock-publiek hoorde je alvast niet klagen in hun doorweekte kleren en dat is niet meer dan logisch als je weet dat het publiek in Tienen nu eenmaal niet van suiker is. Hits kregen we in het slot bij de vleet, al stelde daar “Happier” toch van teleur. In een nieuw en opgefriste jasje voelde het gisteren net iets minder comfortabel, ook al hoorde je het Bietenplein wel gewoon luidop meezingen. Tussen al die herkenningspunten was “Million Pieces” kort voor slot een ietwat vreemde eend in de bijt (of biet) en kon het ondanks een sterke uitvoering niet voor de nodige sfeer zorgen. Dan maar uitpakken met “Of The Night” van hun mixtape-album met de traditiegetrouwe sitdowns. Ook al is het intussen niet meer dan een routine geworden voor de bandleden, het voelde wel gewoon weer leuk.

Dan Smith kon zijn vermoeide stem goed kasjeren, al kon hij dat iets minder met zijn aanhoudend microproblemen. De frontzanger moest het in het slot dan toch vooral van het enthousiasme hebben en daar was er geen gebrek aan. Tijdens “Shut Off the Lights” liet hij het refrein door het publiek meezingen, terwijl de rest van de band echt sterk uit de hoek wist te komen met een fraaie speelsheid. Eindigen deden ze met het moment waarop iedereen zat te wachten: “Pompeii’. Het nummer kreeg een erg knappe interlude en eenmaal het nummer in volle ornaat werd gebracht, ontwaakte Suikerrock kort voor één uur toch nog eens. Bastille bleef tijdens zijn set op Suikerrock beleefd en bescheiden en verdiende iets meer enthousiasme langs publiekszijde. Nu kruipen de Britten terug in een iets langere winterslaap om laatste hand aan een nieuw album te kunnen leggen. En daarmee zullen ze ongetwijfeld weer in hun favoriet land te zien zijn.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!