Menig encyclopedie omschrijft het woord ‘cool’ als ‘mooi, modern en daarom leuk en aantrekkelijk’. Als je op zoek gaat naar synoniemen van ‘cool’ krijg je termen als ‘keigoed, retegoed en steengoed’. Ook ‘snel, te gek en wreed’ passeren de revue. Alice Cooper is veel dingen, modern en mooi zijn daar geen onderdeel van. ‘Gek, wreed en steengoed’, dat is de grootvader van de shockrock wél. Als je op pensioengerechtigde leeftijd (75 jaar intussen!) Graspop mag platspelen met Johnny Depp en Joe Perry, als je bekendstaat als metalicoon en iedereen kan laten meezingen met je grootste hits, mag je jezelf wel ‘cool’ noemen. Dan is de enige logische verklaring dat de meeste encyclopedieën gewoon thuishoren in de prullenbak.
’s Werelds bekendste vogelverschrikker is sinds 2000 bezig aan een zelfverklaarde comeback en het lijkt erop dat het einde nog lang niet in zicht is. Sinds 1969 bracht Cooper quasi elk jaar een album uit, tot hij in 1994 The Last Temptation uitbracht. Op dat moment 46 jaar oud, wereldbekend en een rijkelijk gevulde carrière met wereldhits als “Poison” en “School’s Out”. Op pensioen gaan bleek geen optie, zes jaar later begon de gedreven fanatiekeling terug aan een spoedtempo albums uit te spuwen. Road nam hij samen op met zijn liveband en omschrijft de grootmeester van de bombastiek als een ‘conceptalbum dat gaat over zaken die gebeuren tijdens het touren’. Life on the road met Alice Cooper, wie wil daar nu eens geen vlieg zijn?
In juni was daar dan plots “I’m Alice”, dat het album direct netjes aansnijdt. Wie een album beluistert of een show zag van de ‘sultan of surprise’ weet waar hij aan toe is. Het soort meezingbare schreeuwers is exact waar Road bol van staat. ‘If I wasn’t in a band, I’d probably be a criminal’, zingt Alice Cooper op “Dead Don’t Dance”. Bij vele artiesten nemen we de tekst wel eens met een korreltje zout, bij dit personage neigen we het te geloven. ‘I’d be drinking all day but dying of thirst’, dat is pijnlijk genoeg geen fictie. De typische intrigerende teksten worden steeds ondersteund door snedige gitaarsolo’s en venijnige riffs. Het feit dat Cooper’s band hier volledig mag losgaan, tilt deze langspeler naar een hoger niveau. Het tempo ligt hoog, agressief en meedogenloos. Op “The Big Goodbye” neemt de gitaar de bovenhand, gecombineerd met de snedige stem van Cooper. We krijgen hier een track die ons onderdompelt in een epische stadiumrocksfeer, ondersteund door een beukende drum. Het tempo blijft hoog en in de tweede helft van de song krijgen we een gitaarsolo voorgeschoteld. ‘I can’t be your saint or shining knight’ zingt Cooper, al hadden we niet verwacht dat het bij de rocker ooit anders zou zijn.
Geen enkel nummer zakt onder de drie minuten, toch verveelt Road met zijn 47 minuten durende speelduur geen seconde. Het afwisselende spel tussen gitaar en stem geeft het album een zekere frisheid en dansbaarheid. Deze langspeler schreeuwt rock-‘n-roll en zullen toekomstige shows van de man uit Detroit alleen maar interessanter maken. Met een stem die nog steeds klinkt als schuurpapier brengt Cooper zijn boodschap met succes over, terwijl elk akkoord ons meeneemt naar een groot stadium, waar deze nummers nog meer tot hun recht zullen komen. “Big Boots” gaat meer dan vlot naar binnen en het is onmogelijk om hier stil bij te blijven. ‘She’s got big boots, baby got boots’. Geen ziel die hier de humor niet van inziet. Wie dacht dat de ‘master of madness’ eindelijk geestelijk gezond was, is er aan voor de moeite. Humor is de bloedrode draad doorheen dit album, op “Rules Of The Road” bezingt hij het leven van een jonge muzikant en het leven dat bij het touren hoort. ‘If you follow these simple roules, by the age of 27, you’re going to die’. Toch lukt het de man om na een carrière gevuld met drank, drugs en rock-‘n-roll van meer dan vijftig jaar nog steeds om relevant en fris te blijven.
Op een plaat van de Mad Hatter hoort natuurlijk een trage meezinger, “Baby Please Don’t Go” is bijlange niet het meest originele nummer, maar het komt toch vlot binnen. Nog eens goed doorperen met “Magic Bus”, met drumsolo van Glen Sobel, geeft het album voldoende tempowisselingen om relevant te blijven. Afsluiten doet Road met een applaus en zo wordt het lijstje met succesvolle albums van de hardrocker terug wat langer. Cooper’s laatste telg bevat namelijk voldoende humor, interessante teksten en snedig instrumentaal werk om van een succes te spreken. Het bekende, maar verfijnde recept van Alice Cooper verveelt op geen enkel moment en de aanwezigheid van de liveband is de kruidenmix die dit brouwsel naar een hoger niveau tilt. De grootmeester kijkt dan wel in de achteruitkijkspiegel, de weg is vooruit.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Big Goodbye”, ons favoriete nummer van Road, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
