Er valt op z’n minst wel wat te zeggen over de persona van Oliver Tree. De man, die veelal als levende meme zijn eerste stapjes in het internationale muzieklandschap zette, is vandaag de dag gigantisch populair bij de TikTok-minnende generatie. Dat komt deels door zijn, over het algemeen zelfs vrij sterke, debuutplaat Ugly Is Beautiful, al is enige nuance hier op z’n plek. Hoewel er op dat album namelijk een paar degelijke hitjes stonden, is het toch de sped up-remix van Robin Schulz van “Miss You” die het achteraf gezien het best deed. Het, weliswaar na Jommeke, bekendste bloempotkapsel besloot echter om na die release te gaan rentenieren; iets dat dan weer een reclamestunt bleek om met Cowboy Tears een uitstap richting country te maken.
Een flop van een plaat, waarvoor hij een geheel eigen uitleg had: hij werd onder druk gezet door zijn label. Je merkt, Oliver Tree is een geval apart. Niet in het minst omdat hij rond elk muzikaal hoofdstuk een nieuw kapsel hangt. De mullet en cowboyhoed hebben intussen plaats geruimd voor een soort futuristische, Karen-achtige coupe, maar hoe die precies verband houdt met het nieuwe Alone In A Crowd blijft ook na het beluisteren van die plaat een groot vraagteken.
De opzet van deze derde langspeler lijkt echter vrij simpel: een paar hitjes pakken en verder surfen op de hype. Niet dat er geen kwaliteit in Alone In A Crowd verscholen zit, maar het feit dat er slechts één nummer de kaap van de drie minuten haalt, zegt ook wel wat over waar Tree naartoe wil. Soms gaan die hapklare brokjes er wel vrij smakelijk in, zoals bijvoorbeeld de hitsingle “Bounce“. Beatgedreven, catchy en een herkenbaar thema; de radiozenders lusten er pap van. Een lijn die zeker in de eerste helft van het album wordt doorgetrokken, want ook singles “Essence” en “One & Only” hebben aan de hand van wat groovy beats, een cool gitaartje en wat plakkerige synths allebei potentieel om het tot hoogtepunten te schoppen in een set.
Helaas zwakt het geheel dan alsmaar meer af in de zin dat het alsmaar moeilijker wordt om de nummers van elkaar te onderscheiden. Een “Highlight of My Life” kabbelt zo bijvoorbeeld een beetje voort aan de hand van een akoestische gitaar en een cliché tekst; een beschrijving die eigenlijk evengoed kan gelden voor “The First Night” of “Elevator To The Sky”. Oliver Tree heeft altijd wel een soort idee, maar als album valt Alone In A Crowd dan toch maar wat magertjes uit. Het is een beetje wachten tot er iets speciaals gebeurt, iets dat ervoor zorgt dat een bepaald nummer er echt uitspringt.
Dat gebeurt ook effectief soms, zoals bij “Smile”, dat op het eerste gehoor eenzelfde voortkabbelend feelgoodnummertje lijkt te worden, maar dat in de strofes plots openbreekt in een stevige beat en een reeks strakke bars van Tree. Ook “Fairweather Friends” is er zo eentje, waarbij het rappen effectief voor een coole verademing zorgt. Dat is dus iets dat simpelweg te weinig gebeurt in Alone In A Crowd, waardoor er eigenlijk heel wat nummers op de tracklist staan die het nooit tot in het collectieve geheugen zullen schoppen; laat staan dat je een tiental minuten na een luisterbeurt nog weet hoe ze klonken.
Een handvol coole nummers – niet verrassend de singles – moeten Alone In A Crowd dragen en doen dat op een manier ook nog wel, maar als album schiet Oliver Tree wederom te kort. Zeker als blijkt dat een plaat van veertien nummers met moeite een halfuur duurt en dat een van die tracks dan nog eens die befaamde Robin Schulz-remix van “Miss You” is. Een echte langspeler was dus misschien niet eens nodig, aangezien hij met die paar singles ook wel gewoon wat hitjes zal scoren. Misschien wel de pijnlijke realiteit waar popsterren zich anno 2023 in wanen.
Op zaterdag 11 november staat Oliver Tree in de Ancienne Belgique.
Ontdek “Bounce”, ons favoriete nummer van Alone In A Crowd, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
