grandson @ Trix: Vuur aan de lont

grandson is een man met een tamelijk uitgesproken mening die niet terugdeinst om voor minderheden op te komen. Beladen mistoestanden worden aangekaart in zijn nummers en dat maakt hem in zekere zin een spreekbuis voor een hele hoop ongehoorden. De boodschap is een kant van de medaille, maar ook de andere kant moet er wezen en dat is in het geval van grandson een gretige en energieke rocksound. De Amerikaan-Canadees heeft van die combinatie inmiddels zijn handelsmerk gemaakt en weet zijn groeiende fanbase zo zowel inhoudelijk als muzikaal over de streep te trekken. Voor zijn tweede worp I Love You, I’m Trying zocht en vond grandson het deze keer iets dichter bij zichzelf en zijn eigen verhaal. Herkenbaarheid blijft echter de rode draad en dat werd ook duidelijk de kaart die hij in zijn uitverkochte show in de Antwerpse Trix trok.

Na drie weken eindigde gisteren in Antwerpen voor het viertal van NOISY hun allereerste Europese tour. De Britse band werd door grandson hoogstpersoonlijk uitgenodigd om zijn voorprogramma te verzorgen; een kans die ze niet onbenut wilden laten. In de Trix moest de band alsook het publiek er desondanks even inkomen en sloeg de figuurlijke vonk niet meteen over. De arrogante houding van de zanger werkte averechts en daar bleek hij zelfs redelijk achter te komen. Het geweer werd van schouder veranderd terwijl de nummers gewoonweg eenzelfde patroon bleven volgen. Het optreden had wel energie, maar toch was er een bepaalde afstand die moeilijk te overbruggen viel. Van die revolutionaire sound waar de Britse vakpers het vaker heeft in hun lofzang over NOISY hoorden we gisteren iets te weinig, al kwamen nummers als “Do It Like That” en “Rude Boy” wel mooi tot hun recht. De gevraagde moshpits bleven braafjes en klein, maar het viertal had naar het einde toe wel een goedgevulde Trix mee. De laatste vuurpijl “Put A Record On” was een goed orgelpunt om de tour af te sluiten, ook al bediende het de clichés. NOISY maakte lawaai en probeerde veel, maar kon in de Trix niet volmondig overtuigen.

Nog voor grandson richting podium trok, mochten de verzamelde grandkids hun stembanden opwarmen met een rondje “Bohemian Rapsody”. Makkelijk scoren heet dat dan, maar moeilijk ging bij grandson ook. Na het interlude-achtige “Two Along Their Way” brak het optreden los met het atypische “Drones”. Het nummer zette ons net als op plaat een paar keer op het verkeerde been. Desondanks ging het dak er redelijk snel af dankzij die tomeloze energie. Het niet alledaagse begin maakte wel meteen duidelijk dat grandson niet was gekomen om een gemakzuchtige rockshow te spelen. Ook “Something to Hide” was geen evidente keuze om de show van een vliegende start te voorzien, maar met een overgave van jewelste werd het dat wel. De vraag of Antwerpen klaar was voor een echte rockshow was retorisch en beantwoorde zichzelf. De Trix was er klaar voor en liet zich gewillig leiden door de bombast van “Oh No!!!”.

Een goed optreden heeft regels nodig, althans als het van grandson afhangt. Gelukkig waren deze drie regels niet moeilijk en redelijk voor de hand liggend: ‘zingen, springen en moshen’, aldus de artiest tijdens zijn eerste ludieke bindtekst die een eenheidsgevoel creëerde. Iets waar de Amerikaan bijzonder veel waarde aan hecht overigens. Die eenheid liet zich gelden tijdens “6:00”, dat van een zodanig stevige drop was voorzien dat elke dj op Tomorrowland er bleek bij zou gaan lopen. Nu het vuur in de zaal aan was, konden we ons er even gezellig aan verwarmen tijdens een alternatieve versie van “Bury Me Face Down”. Het nummer werd van zijn energieke jas ontdaan en in een kortere versie gebracht. Als inleiding van het baldadige “Enough” kon het alvast tellen.

Zowel oud als nieuw passeerde gisteren de revue en werd gretig door elkaar gespeeld. Favorietje “Darkside” haalde de vintage grandson uit 2018 boven en vloeide naadloos over in het minstens even snedige “Overdose”. De grandkids van de begindagen werden op hun wenken bediend en een eentje van die bijzondere community kreeg zowaar een groots verjaardagscadeau. Sally’s grote wens om “Rain” samen te zingen werd door de Amerikaan maar al te graag vervuld. De toonvastheid bij de samenzang was dan wel zoek, maar toch was het een mooi moment waar iedereen unaniem van genoot. Veel kansen om even tot rust te komen lieten de drie op het podium daarna niet toe en zo hieven ze met het zeer sterk gebrachte “Eulogy” en “Stigmata” de lat van de energiebarometer met een paar lengtes. Vooral laatstgenoemde maakte indruk met een energie van jewelste en dat weerspiegelde zich in een aardige moshpit. Voorprogramma NOISY kreeg wat later tijdens “When The Bomb Goes” noch een verdienstelijke gastrol.

grandson had heel wat explosieve dynamiek mee en aarzelde iets voorbij de helft niet om de zaal een paar keer te laten ontploffen. Als soundtrack fungeerden daarvoor vooral de oudere nummers à la “Stick Up” en “Best Friends”. Toch was het eerder een nieuw nummer dat heel wat mensen het meeste zal bijblijven. Voor hij tijdens het ingetogen “Heather” plaats nam in het publiek, gaf hij een bijzonder sterke toespraak waarin hij het had over allen die er niet meer zijn, over zijn eigen struggles in het leven en dat we moeten genieten van het moment. En of we dat laatste deden. Het was een aangrijpend en tegelijkertijd hoopgevend moment waar de kracht van zijn muziek ten volle naar voren kwam.

Als een van de weinige artiesten van zijn generatie weet grandson nu eenmaal betekenisvolle boodschappen te verwoorden zonder te cliché of fake over te komen. Dat alleen al maakt hem in zekere zin uniek, evenals de thema’s die hij gisteren de revue liet passeren. De avond mocht echter niet op een ongelukkige nood eindigen en zo gingen we van sad naar mad in amper een paar seconden. “Despicable” zette die mindset goed in met een voorzet die “We Did It!!!” gemakkelijk kon binnentikken.

De uithaal van grandson belandde in zijn finale etappe, maar niet voordat hij nog een laatste keer uitgebreid het publiek toesprak. De Amerikaan bedankte de fans die meegereisd zijn tijdens de show zeer uitgebreid, maar stond ook nog even stil bij de actuele situatie in Israël en Palestina. Als politieke artiest voelt hij nu eenmaal de noodzaak om een standpunt in te nemen, al is dat niet altijd even makkelijk. Een einde met een droevige noot werd het gelukkig niet, want hij had met “Blood // Water” nog een aap in zijn mouw zitten. Er werden flesjes water in het publiek gegooid om de drop van een extatische proportie te voorzien en die voelde uiteindelijk echt zo. De adrenaline suisde door de bloedvaten van Trix en maakte dat iedereen graag nog een laatste nummer wilde horen. Een bisnummer kon er fortuinlijk nog vanaf. grandson droeg “Riptide” op aan zijn mentor Mike Shinoda en Linkin Park en vormden de laatste vreugdesprongen van een goede avond.

grandson ploeterde en zwoegde, blafte en verzoende in de Trix iedereen een kleine honderd minuten tot een waardige gemeenschap. Hij zoog ons telkens opnieuw weer in het moment, maakte ons bewust van het moment en liet ons er zo dubbel zo hard van genieten. De energie zat er in, net als de overgave en het spelplezier, en zo was er van een zwak moment nooit echt sprake. Zelfs als het eenmalig zeer ingetogen werd, hing iedereen woord voor woord aan zijn lippen. Het verhaal van grandson is dan ook zeer boeiend en we kijken al uit naar de volgende hoofdstukken, waar hij ongetwijfeld even politiek en persoonlijk uit de hoek zal komen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Two Along Their Way
Drones
Something to Hide
Oh No!!!
6:00
Bury Me Face Down
Enough
Darkside
Overdose
Rain
Eulogy
Stigmata
When to Bomb Goes (met NOISY)
Apologize
Stick Up
Best Friends
Dirty
Heather
Despicable
We Did It!!!
Blood // Water