©CPU – Chris Stessens
Van One Direction tot een florerende solocarrière, niet alleen Harry Styles kan er van meespreken. De immer charismatische Louis Tomlinson moet op vlak van succes toch net dat tikkeltje onder doen, maar goed boeren doet hij ook. De Brit had even tijd nodig om zijn muzikale zelve te vinden na in het begin nog een handvol halfslachtige popnummers te maken. Intussen heeft Tomlinson zijn voorliefde voor britpop à la Oasis kunnen verwerken in iets eigens en dat slaat klaarblijkelijk aan. Zijn tweede album Faith in the Future schoot meteen binnen op de eerste plek een van de hitlijsten en met een bijbehorende wereldtour is hij al heel wat maanden weg van thuis. Gisteren hield hij halt in het Sportpaleis, maar toegeven, echt goed vullen lukte niet helemaal. De bovenste ring was afgesloten en ook op de onderste ring waren er op de dag zelf nog heel wat tickets voor te scoren. Het bedierf de pret van wie er wel bij was gelukkig niet, al moeten we toegeven dat Louis Tomlinson ons wel teleurstelde.
©CPU – Chris Stessens
De Ierse bende van The Academic kan je bezwaarlijk als nieuwkomers bestempelen. Het viertal heeft al twee albums uitgebracht en speelde onder meer al op Pukkelpop en Rock Werchter. Voor de meesten in de zaal was het hoe dan ook hun allereerste aanraking met hun muziek. Stipt om 19 uur begonnen ze eraan met de radiovriendelijke nummers “Why Can’t We Be Friends?” en “Mixtape 2003”. Hapklaar was het in het begin zeker en je merkte aan de ontspannen houding dat The Academic al redelijk wat live-ervaring heeft. Toch viel het tussentijds even stil met “Don’t Take It Personally” en “Girlfriends” en was de vonk die er aanvankelijk was weer even weg. Op veel energie kon je ze niet bepaald betrappen, wat een leuk nummers als “Different” gisteren zeker deugd had gedaan. Lag het eraan dat ze even tourmoe zijn na ruim zes weken onophoudelijk op de baan te zijn? We vermoeden van wel, want we hebben ze de laatste jaren al beter zien doen op de Belgische podia. “Bear Claws” trachtte als laatste nummer nog wat goed te maken, maar eigenlijk was alleen het publiek echt bij de afspraak.
©CPU – Chris Stessens
Aan één voorprogramma heeft Louis Tomlinson geen genoeg op deze tour, want The Lathums vergezellen hem voor een tiental shows. De Britse formatie zit ondertussen ook al aan twee albums, waarvan From Nothing To A Little Bit More nog redelijk vers in ons geheugen zit. Hun start verliep gisteren anders dan verwacht, maar dat lag voor de duidelijk niet aan de band. Tijdens de beginnoten van “Fight On” viel er iemand in het publiek flauw en het attente oog van de band was dit niet ontgaan en ze ontbraken het musiceren. Eenmaal alles na een kleine minuut weer onder controle was, kon het quintet echt van start gaan en pikte het de draad van “Fight On” weer op. Dat ze de setlist wat aanpasten aan het Tomlinson-publiek was een slimme zet en dat werd beloond met lichtjes, geïmproviseerde handmoves en een polonaise. De ballades, en dat waren er verrassend veel, vielen zo net niet dood. The Lathums was gisteren echter op hun best wanneer ze wat krachtdadiger begonnen te spelen. “Say My Name” gedijde als laatste nummer zeer goed in het Sportpaleis en was nu ook weer het beste moment van de set.
©CPU – Chris Stessens
De anticipatie steeg bij de geduldig wachtende fans en geduld werd beloond om vijf na negen. De bandleden hadden hun plaats al ingenomen onder luid gekrijs en dat gekrijs ging bij het opkomen van Louis Tomlinson door elke geluidsmuur heen. De luide knal van het vuurwerk liet ons wakker schieten, iets wat “The Greatest” in eerste instantie niet lukte. Tomlinson zelf bleek wat moeite te hebben met zijn stem en kon de hoge noten niet aan. Die stem zou overigens wel een paar keer een spelbreker zijn gedurende zijn show, want echt toonvast was het maar zelden. “Bigger Than Me” viel in zijn geheel ook flauwtjes uit. Vooral de band kon te weinig bijbrengen om de vlakke sound iets meer peper te kunnen geven.
Het had er alle schijn van dat Louis Tomlinson gisteren ietwat verloren liep op het podium. Zijn uitbundige zelve kwam amper boven en ook een glimlach was eerder een rariteit. Zijn uitwisselingen met zijn fans en de bindteksten waren eerder een formaliteit en lieten enige tekenen van routine optekenen. “Holding on to Heartache” mag dan muzikaal gezien geen hoogvlieger zijn geweest, de fans maakten er toch nog een momentje van. Het was hoe je het ook draaide of keerde wachten op een echt nummer dat het optreden kon breken en in een nieuwe richting kon stuwen. Uitgerekend “Drag Me Down”, een One Direction-nummer, vervulde die opdracht en kreeg live iets meer pit. De trein leek eindelijk vertrokken, maar aan de snelheid kon wel gewerkt worden. “Chicago” en “High in California” waren op zich wel mooie ballades, maar haalden het tempo er andermaal uit en waren bovendien net iets te onzuiver gezongen.
©CPU – Chris Stessens
Dat Oasis een grote inspiratiebron is voor de Brit, zag je niet alleen aan zijn kapsel, maar kon je ook een paar keer onmiskenbaar horen. “She Is Beauty We Are World Class” ademde britpop en kreeg door de regenbooglampjes in het publiek een kleurrijke omkadering. Ironisch genoeg was hij op “Copy of a Copy of a Copy” weer schatplichtig aan de britpopiconen, met het verschil dat zelfs Liam Gallagher dergelijke nummers met zodanig weinig creativiteit niet zou neerpennen. Het uurtje van de ballades was nog niet afgerond, al brak het geliefkoosde “Walls” redelijk proper open. Jammer dat Louis’ stem er weer moeite ondervond en tijdens het refrein zelfs ronduit vals klonk.
©CPU – Chris Stessens
Op vlak van showgehalte hield Louis Tomlinson het in vergelijking met zijn wisselvallige stem wel clean. Geen overbodige tierlantijntjes in het decor of overweldigende lichtshow; soberheid was hier het sleutelwoord. Net toen we de moed eigenlijk alweer hadden opgegeven, flitste het dan toch even in Antwerpen. “Written All Over Your Face” was een sporadisch hoogtepunt dat mits een plastieken gitaarsolo wel voor wat opwinding wist te zorgen, wat ook gezegd kon worden over de “505”-cover. Bijna één op één werd het nummer gespeeld, al kon Tomlinson, met alle respect, met geen haar aan de coolness van Alex Turner tippen. Na dik een uur begon hij eindelijk te ontdooien en de frontman te zijn die we eigenlijk al van bij het begin hadden verwacht.
Het gekste was eigenlijk dat zijn meest poppy solosingle (tevens ook zijn debuutsingle) “Back to You” in een rockend jasje werd gestoken en zo een geheel nieuwe sfeer met zich mee kreeg. De stoerheid paste uitmuntend bij het nummer en je kreeg zelfs het gevoel dat Tomlinson zin begon te krijgen in het optreden. Ballade “Angels Fly” werd groots gebracht en werd met een mooie fanactie, waarbij iedereen een rood lampje in de lucht hield, schoon versterkt. Rockend afsluiten deed hij met een van zijn betere solonummers, “Out of My System”, en daar hoorde je de band eindelijk ook eens wat spannends doen met hun instrumenten. In de bisronde kwam het routinegevoel weer bovendrijven en dat ging ten koste van “Where Do Broken Hearts Go” waar je weinig emoties in kon horen. Desondanks ging het dak er nog eens af bij de zeer geëngageerde en geambieerde fans. Onder een confettiregen en op de tonen van “Silver Tongues” werd de avond wel nog met een feestelijke noot afgesloten.
©CPU – Chris Stessens
Net zo leuk als in de Lotto Arena werd het maar op een handvol momenten en we konden ons achteraf niet van de indruk ontdoen dat Louis Tomlinson gisteren zowel mentaal als vocaal niet helemaal lekker in zijn vel zat. Zeker in het begin speelde dat het concert parten en misten we echte momenten en een eenheid op het podium om dat verdomde ijs te kunnen ontdooien. Aan zijn muzikale voorbeelden en inspiratiebronnen kan Louis Tomlinson (voorlopig) niet tippen, maar dat zal de fans die hem al sinds zijn tijd bij One Direction op de voet volgen worst wezen. Zij amuseerden zich, maltraiteerden hun eigen stembanden met al dat meezingen en hebben hun geheugen kunnen vullen met een hoop nieuwe herinneringen. Is dat niet uiteindelijk hetgeen wat telt?
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
The Greatest
Kill My Mind
Bigger Than Me
Holding on to Heartache
Face the Music
We Made It
Drag Me Down (One Direction cover)
Chicago
High in California
All This Time
She Is Beauty We Are World Class
Copy of a Copy of a Copy
Walls
Written All Over Your Face
505 (Arctic Monkeys cover)
Back to You
Angels Fly
Out of My System
Saturdays
Where Do Broken Hearts Go (One Direction cover)
Silver Tongues
Fuck you. Dit is een enorm triestig rapport van een geweldig concert dat enorm veel mensen op gang kreeg – en nee, niet alleen de 1D-fans. Heel triest dat het niveau van berichtgeving zo laag ligt bij jullie, maar waarschijnlijk ook de reden dat ik tot nu toe niets van jullie gehoord had.
Zijn stem was sterk, zijn enthousiasme voelbaar (niet iedere artiest staat 2u volop te smilen) en je kon zien dat hij er plezier aan beleefde, net als de duizenden fans die aanwezig waren. Jammer dat jullie die ervaring moeten afbreken, iets meer positiviteit zou vandaag geen kwaad kunnen. The Academici en The Lathums waren trouwens zalig, jullie hebben geen idee waar het over gaat. Wanneer was de laatste keer dat jullie als fan aanwezig waren in een publiek en niet als ‘journalist’, of wat jullie zich ook noemen?
Hallo shadiesstrawberries (of mag ik Little love zeggen?),
Bedankt voor je anoniem bericht. Ik moet toegeven dat ik toch wel onder de indruk ben van je harde woordkeuze en je laatste niet mis te verstane boodschap. Ik kan er absoluut mee leven dat je het niet eens bent met mijn mening, maar de manier waarop je dit verwoordt is beneden alle pijl en simpelweg onacceptabel. Ik hoop dat je beseft dat we een dergelijke toon hier niet tolereren en dat we momenteel overwegen juridische stappen te nemen.
Met vriendelijke groet,
Simon