In 2022 werd Drive My Car genomineerd voor vier Oscars: Beste Bewerkte Scenario, Beste Regisseur, Beste Film en Beste Niet-Engelstalige Film. Die laatste categorie kon het team rondom Ryûsuke Hamaguchi zelfs verzilveren. Dat kwam door de serene stijl, de genuanceerde gevoeligheden, de stoïcijnse acteurs en vooral ook door de prachtige soundtrack door Japanse componiste Eiko Ishibashi. Hamaguchi en Ishibashi hebben duidelijk een goede verhouding met elkaar, want Drive My Car is niet de enige samenwerking. Ook in gloednieuwe film Evil Does Not Exist, die afgelopen zomer in première ging, kwamen film en muziek van beiden samen. Ishibashi had nog veel meer muziek gemaakt en vroeg Hamaguchi om een omgekeerde soundtrack: er zouden beelden bij de muziek gemaakt worden in plaats van omgekeerd.
Zo ontstond Gift. Op VIDEODROOM, het subfestival van Film Fest Gent waarbij VIERNULVIER telkens een muzikant en een film verbindt, was Gift dan ook misschien wel het opvallendste. In Gent vond namelijk de wereldpremière van dit unieke project plaats, met alle betrokkenen (acteurs, regisseur, cinematograaf) aanwezig. De beelden uit Evil Does Not Exist werden in een andere volgorde geplaatst, een nieuwe verhaallijn werd gecreëerd en bovendien veranderde het van een dialoogfilm naar een stille film. Daarin centraal stond de soundtrack van Ishibashi.
In de uitverkochte theaterzaal werd de muzikante met groot applaus onthaald, waarna de serene beelden van een dorp in het sneeuwrijke platteland van Japan de toon zetten voor de film. We volgden enkele inwoners van het dorp die verschrikt werden door het plan om een glampingsite te bouwen. Dit zou nefaste gevolgen hebben voor de kwaliteit van het bronwater, de vrije loop van de vele herten en de algemene rust in het dorp. Daarom probeerden de stedelingen die het plan kwamen voorstellen veel tijd door te brengen met enkele dorpsbewoners, waaronder hoofdrol Takumi en zijn dochter Hana. Echter bleven ze indringers voor de inwoners, wat het een complexe relatie maakte.
Dit verhaal werd volledig verteld door drie elementen: de steeds gebalanceerde beelden, tussentitels met de vertelling van het verhaal en enkele dialogen, en bovenal de muziek van Ishibashi. Steeds weer opende ze een prachtige sampleloop van bijvoorbeeld strijkers om ze vervolgens te bewerken tot iets dat onheil voorspelt. Voortdurend schipperde deze soundtrack tussen rustgevende pracht en dreigende onrust. Soms haalde Ishibashi er een dwarsfluit bij, waarover ze allerlei effecten gooide om zo een tegelijk onbehaaglijk als betoverend geluid op de beelden te plakken.
Omdat we op voorhand niet wisten dat het een stille film was, duurde het even om ons volledig meegezogen te krijgen, maar vanaf een moment ergens in het midden klikte alles perfect samen. Gift was op die manier alles wat we van dit spannende project verwachtten. Het was een bijzondere film met een beklijvende soundtrack, maar anderzijds was het ook een concert met de meest fascinerende beelden. Soms voelde het gehussel van de beelden wat onnatuurlijk binnen de stijl van Hamaguchi, maar daardoor werden ook bizarre gebeurtenissen voorspeld en werd er algemeen gespeeld met het vreedzame dat zijn beeldmateriaal uitstraalt.
Op VIDEODROOM rest ons slechts één finaal concert, namelijk dat waarbij Colin Stetson stukken speelt uit allerlei soundtracks van cultfilms (en Red Dead Redemption 2).
