De dagen van het iconische, avant-gardistische poplabel PC Music zijn stilaan geteld, want vanaf 2024 brengt het label van onder meer Hannah Diamond en A.G. Cook geen muziek meer uit. Vooraleer het echter zo ver is, kregen we de afgelopen maanden nog een reeks releases voorgeschoteld, waaronder ook van de extravagant-introverte felicita, die met hun derde langspeler Spalarkle de grenzen van de popmuziek bewandelt en daarvoor de hulp kreeg van onder andere Caroline Polachek, A.G. Cook en Kero Kero Bonito. In de kelder van de Botanique, specifieker in de Witloof Bar, kwam die gisteren dat album voorstellen met een audiovisuele show.
Ook in België loopt er veel talent rond dat zich beweegt tussen ambient en pop. De 25-jarige multi-instrumentalist Elias Durnez brengt onder zijn artiestennaam GERARD melancholische muziek met een hoopvol karakter. Terwijl zijn stem, die met vocoder-effeten een zekere tristesse uitstraalt, de innemende sfeer zet, klinken zijn melodieën niet zelden bijna vrolijk. De schuchterheid van Durnez komt enkel in zijn bindteksten naar voor, want telkens als zijn nummers van start gaan, gaat hij helemaal op in zijn melodieën. Het enige minpuntje aan zijn voor de rest beloftevolle set was dat hij net na de helft al zijn muzikaal hoogtepunt bereikte en alle puzzelstukken gevallen leken te zijn, terwijl het iets instrumentalere slot nog niet helemaal op punt stond. Desalniettemin laat hij nog steeds een zeer goede indruk achter.
Wat wijzelf en de dertigtal opgedaagden moesten verwachten van de set van felicita was een groot raadsel. De Pools-Britse artiest leek het zelf niet goed te weten en leek vooral een veredelde dj-set te brengen, die al vanaf het begin heel abstract begon. Die startte met een gitaar in hun handen, waar vooral noise mee gemaakt werd zonder echt snaren te bespelen. Een korte wandeling langs het voorste deel van het podium en een wat gedesoriënteerde indruk waren niet meteen een gedroomde start, al intrigeerde het wel weer op een bepaalde manier. felicita had buiten een sample pad en een laptop niet veel ter beschikking om hun sfeer te scheppen, want de bijhorende visuals op een scherm werden voor deze show niet bovengehaald. Een flitsende lichtshow probeerde de sfeer te zetten, maar de muziek volgde niet helemaal. Het was allemaal te hoekig en er mankeerde een duidelijk doel.
felicita is zelfs voor PC Music-standaarden een speciale artiest, want de producties zoeken nog meer dan bij een A.G. Cook de abstractie op. Het eerste deel van de set bestond dan ook vooral uit flarden industrial-geluiden, die moeilijk te plaatsen zijn net zoals de artiest die voor ons stond. Eens de set wat vorderde, kwam er wat meer richting in de show en kregen we een iets rijker geluid te horen, al blijft bij ons de vraag wat er allemaal live was en wat er allemaal op voorhand al geprogrammeerd was. Meer dan wat accentjes leggen leek er namelijk niet te gebeuren en zo keken we bijna een uur naar een veredelde dj-set waarbij het publiek haast getraumatiseerd bleef kijken.
We misten echte live-aspecten in de show van felicita, want op plaat weet de artiest ons iets meer in hun ban te trekken. Live leek het vooral zonder kop of staart naar niets gestructureerds te leiden. Zelfs de single “Spalarkle (Alys)” met de vocalen van Caroline Polachek werd live zo rommelig gespeeld op elektrische gitaar, dat we ons afvroegen of felicita met de gedachten wel bij deze show aanwezig was. Op een bepaalde manier was het wel boeiend omdat je nooit wist wat er zou komen, maar het was ook zo abstract waardoor de vonk nooit oversprongen. We zullen het maar kunst noemen, want op een andere manier was deze verwarrende show niet te beschrijven.
