© CPU – Stijn Verbruggen (archief)
Hooverphonic kreeg twintig jaar geleden het idee om hun beats en elektronica tijdelijk over boort te gooien en ging op tournee met intieme versies van hun toenmalige hits. De herwerkte nummers zijn terug te vinden op Sit Down and Listen to Hooverphonic en in 2023 leek het Alex Callier, Raymond Geerts en Geike Arnaert tijd om dat concept nog eens boven te halen. Het gevolg was een met hits gevulde avond waarvan velen net iets anders klonken dan we gewoon zijn, waardoor zelfs die grijsgedraaide klassiekers soms toch eens wisten te verrassen. Doorheen zo’n dertig jaar bouwde Hooverphonic een mooie livereputatie op en zo bewezen ze nog maar eens dat ’the magnificent three’ hun streken nog niet verleerd heeft.
Openen met een van die hits leek Hooverphonic te gemakkelijk en dus werd er gekozen voor het onuitgebrachte “Cheek to Cheek”. Vier strijkers zorgden voor een mooie intro en zetten zo meteen de toon van de avond. Het bekendere “Ether” en bijna-Eurovisienummer “Release Me” volgden al gauw en toonde aan dat Geike Arnaert niet al te veel poespas nodig heeft om haar stem te doen schitteren. De innemende versie van “Release Me” deed de boodschap over rouwen mooi binnenkomen. De gevoelige snaar werd voorlopig nog niet aangeslagen, maar het scheelde niet veel.
“Club Montepulciano” bracht er wat vaart in en bij klassieker “2Wicky” wisten we dat we echt begonnen waren. Het nummer werd (uiteraard) vlekkeloos tot een goed einde gebracht en nam ons – al was het zonder de beats en samples – mee naar de begindagen van het eclectische Hooverphonic. Het lied kwam een tikkeltje melancholischer over, een gevoel dat dan net uit de herwerking van het recente “And Then I Found You” werd gehaald. Het klonk hier allemaal net iets gezelliger en sloot wat meer aan bij de sound van Reflection, maar dan met een vleugje strijkers erbij. Ook zomerhitje “Por favor” werd in een gelijkaardige versie gestoken waardoor het opviel dat het karaktervolle lied toch wat eentonig is. “The Wrong Place” kreeg evenzeer een nieuw jasje en wist minder te bekoren, maar dan werd “Anger Never Dies” ertegen aan gesmeten in een versie die heel dicht bij het origineel aanleunde. Het extra schepje er bovenop wist Arnaert er op het einde niet aan te voegen, maar deze mini minpuntjes werden later gecompenseerd.
Zo werd met “Gravity” aangetoond dat het nummer (in tegenstelling tot op de plaat) beter werkt met strijkers, die de drama en emotie extra kracht bijzetten. Daarna speelde Hooverphonic verder in op emotie met “Eden” en “Vinegar & Salt”. Callier vertelde dat sommige tracks doorheen de tijd haast iconisch zijn geworden en je daar nog weinig aan kunt veranderen, maar toch durfde hij het eeuwig wonderbaarlijke “Eden” toch nog eens in de Sit Down and Listen to Hooverphonic versie te spelen. De keys alleen al riepen zo veel emoties op, maar toch had het lied een helend effect. “Vinegar & Salt” ging daar helemaal tegenin met een hartverscheurende en adembenemende pianoversie. De power die eerder in Geikes stem net niet genoeg doorscheen was hier de reden dat onze armhaartjes lichtjes gingen rechtstaan. Muziek die recht door de ziel gaat, ook dat is Hooverphonic.
Wie de piano met strijkers versie van “The Night Before” had verwacht werd misschien met lichte teleurstelling naar huis gestuurd, want ondanks dat die hier zeker had gepast, was het originele uptempo-versie die ons helemaal klaarmaakte voor de eindspurt. Wat later werden “Badaboum” en “Mad About You” tot een goed einde gebracht en met die tweede toonde Geike nog maar eens aan waarom die song een Belpopklassieker is geworden. Wondermooi. Toch sloot de groep (voor het eerst af) met het verrassende, maar niet minder goede “Barabas”. Het donkere nummer met chaotische strijkers werd a capella ingezet en deed ons eventjes in verbazing wachten op de bisrondes.
“Amalfi” opende de eerste encore en werd met alleen strijkers gebracht. Wow, wat een verrassing. Het lied klonk zo mogelijk nog meer als ‘sunshine’ die ons een goeie ‘morning’ wenst in een Italiaans zomerlandschap. Dit soort herwerkingen toont (en de psychedelische dansversies van uit De Casino enkele maanden terug) tonen aan dat Callier en co nog steeds risico’s durven nemen. Ook “Battersea” maakte zich hier aan schuldig. Het lied werd live al op vele manieren gebracht, maar hier klonk het emotioneler en gezelliger dan nooit tevoren. In de tweede bisronde werd het gelukkig nog niet vergeten “Beats of Love” gecoverd vooraleer de groep naar goeie gewoonte afsloot met een mooi, nieuw nummer om ons zo tevreden de koud tegemoet te laten gaan.
Piano, gitaren, bas, drum en wat strijkers brengen de muziek van Hooverphonic samen met de magische stem van Geike terug naar de essentie. Gevoel en emotie waren in veelvoud aanwezig doorheen de avond dankzij de vaak rustigere uitvoeringen van de vele hits. Zo nu en dan gaven de tien muzikanten toch van hun jetje en ondanks dat dat niet gehoeven had, zorgde dat wel voor wat meer sfeer in de zaal. Dat niet elk lied even hard kon overtuigen werd zeker gecompenseerd door de zeer sterke, tweede helft. Wat wij vooral gaan onthouden van de tweede Sit Down and Listen to Hooverphonic-tournee is dat Callier zijn eigen nummers nog steeds weet te vernieuwen. Vooral toen de muziek heel puur werd gebracht emotioneerde de groep en raakte die onze ziel, maar Hooverphonic beseft eveneens dat het publiek “Mad About You” het liefst in de bekende versie hoort en speelt daar dan ook op in. Met andere woorden: Hooverphonic zocht de balans op tussen verwachtingen invullen en met verwachtingen spelen, en vond die ook.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Cheek to Cheek
Ether
Release Me
Club Montepulciano
2Wicky
And Then I Found You
Por favor
The Wrong Place
Le temps qui court
Anger Never Dies
Romantic
Gravity
Eden
Vinegar & Salt
Jackie Cane
The Night Before
Electro Shock Faders
Badaboum
Mad About You
Barabas
Amalfi
Battersea
Sometimes
Beats of Love
Fake Is the New Dope
