Stick To Your Guns @ Kunstencentrum VIERNULVIER (Concertzaal): Ruwe diamant

Stick To Your Guns behoorde twintig jaar geleden tot een beloftevolle lichting hardcorebands die de scene bij elkaar bracht. De pandemie buiten beschouwing gelaten werkte de groep volgens een arbeidsintensief schema van een plaat opnemen, touren en vice versa. Spectre is net geen anderhalf jaar uit of een nieuwe tournee was al in de maak. Deze keer stond STYG stil bij de tiende verjaardag van Diamonds. Het vierde album uit 2012 zorgde voor de finale doorbraak van de band en werd nu integraal gespeeld. Voorafgaand aan deze jubileumshow mochten Koyo, End It en Get the Shot uittesten of de funderingen van de Vooruit genoeg weerstand boden tegen een legioen uitzinnige hardcorefans.

Met leden van onder andere SeeYouSpaceCowboy, Typecaste en Rain of Salvation kreeg Koyo snel het etiket van ‘supergroep’. Na een heleboel ep’s kwam dit najaar het langverwachte debuut Would You Miss It?. De single “Message Like A Bomb” wekte reeds onze interesse op. Koyo speelde gisterenavond voor een tweede keer in Gent en kreeg toch redelijk wat volk op de been. De zaal begon mondjesmaat gevuld te raken en dat ontging ook frontman Joey Chiaramonte niet. De groep wisselde hardere nummers met melodieuzere stukken, waardoor ze geen minuut eentonig klonk. Chiaramonte was met zijn Madball-tanktop volledig in zijn nopjes en sprong regelmatig rondjes of benaderde het publiek om iedereen te betrekken bij de show. De gevraagde moshpits bleven spijtig genoeg uit. Het was daarvoor misschien nog iets te vroeg op de avond. Desalniettemin bleef Koyo raggen alsof morgen niet bestond.

Kort erna bracht End It een meedogenloze set naar de zaal, waarbij de energie van het optreden voornamelijk werd gevoed door een uitzinnige groep slamdancers. De sfeer veranderde al bij de eerste klanken in een waar hellegat, en het kostte de band uit Baltimore nauwelijks moeite om het vuur verder aan te wakkeren. Geflankeerd door Akil Godsey en zijn humoristische uitstraling deed de fusie van thrashy nineties hardcore de zaal ontploffen. Het voorste vak, dat normaal gesproken dienst doet als publieksruimte, werd binnen enkele momenten getransformeerd tot een levendig slagveld van slamdancers die zich overgaven aan de beenharde klanken van de band. De kracht van End It lag niet alleen in hun rauwe boodschappen, maar ook in hun vermogen om moeiteloos te communiceren met het publiek. Er hoefde slechts één riff uit de PA te schallen en de menigte reageerde onmiddellijk, waardoor de band weinig moeite hoefde te doen om de aanwezigen op te jutten. Hoewel het geluid bij momenten enigszins rommelig klonk, excelleerd End It in strakheid.

De avond bereikte een kookpunt toen Get the Shot het podium betrad en het Canadese hardcoregeweld dat volgde, overtrof zelfs de intensiteit van Koyo en End It gecombineerd. Als End It een bliksemschicht was, dan was Get the Shot de donder die erop volgde, en samen vormden ze een orkaan van muzikale vernietiging. Metallica’s “For Whom the Bell Tolls” fungeerde als een perfecte opmaat, en de spanning in de zaal steeg merkbaar. Waar het voorste vak voordien ingepalmd werd door een selecte groep heethoofden, veranderde het nu in een uitgestrekt slagveld waar stagedivers als onverschrokken cavaleristen de controle overnamen. Het was letterlijk een kwestie van meemoshen of achteraan dekking zoeken, want de muziek van Get the Shot eiste de volledige aandacht van de zaal op. Ondanks de boodschap van samenhorigheid die Get the Shot predikte, nam Jean-Philippe Lagacé af en toe de rol aan van een grootse zanger die zijn armspieren maar al te graag liet rollen.Wat opviel was het vermogen van Get the Shot om de controle te behouden te midden van de chaos die ze zelf creëerden. De set werd zo een showcase van hardcore op zijn best, waarbij de grens tussen band en publiek vervaagde in een explosie van pure adrenaline.

Na drie supportacts waarbij de intensiteit telkens een tikkeltje meer werd, volgde dan eindelijk Stick To Your Guns. Daar waar Koyo, End It en Get the Shot elk apart één hardcore-element uitpuurden, had STYG ze allemaal op overschot. Diamond werd van a tot z zorgvuldig uitgevoerd. Het grote verschil met de rest van de acts was dat het Amerikaanse vijftal nummers had die iedereen kon meezingen, met “We Still Believe” als eerste voorbeeld. Het werd daarbij duidelijk dat de avond niet alleen draaide om het vieren van een mijlpaal, maar ook om het delen van onvergetelijke ervaringen met de fans. Zanger Jesse Barnett was namelijk dankbaar voor alle steun, want door Stick To Your Guns had hij weinig tijd voor vrienden en familie. Deze boodschap werd een stuk emotioneler toen hij “D[I am]ond” aankondigde. Toch werd er eveneens hard gegrooved, gesprongen en gemosht. “Empty Heads” zette namelijk de zaal op haar kop.

Zoals wel vaker het geval is, kwamen Barnetts vocalen niet altijd even sterk binnen. Dat compenseerde hij door alle hoeken van het podium op te zoeken. Verder is Stick To Your Guns een band met een uitgesproken politieke mening, maar speeches over de huidige staat van de wereld bleven uit. Dat was spijtig, want het is tegenwoordig bittere ernst om je stem te verheffen. Alles draaide echter rond de muziek en die was soms iets te ingestudeerd. De fans bleven waanzinnig en soms hadden we het gevoel dat de bandleden daardoor minder avontuurlijk hoefden te zijn. Toch bleef het groepsgevoel zichtbaar sterk en zaten ze alle vijf op dezelfde golflengte.

Toen “Build Upond The Sand” uitdoofde, verspilde de band geen seconde aan een bisronde. Stick to Your Guns bewees daarmee opnieuw waarom ze zo geliefd is in de hardcorescene. In de plaats kregen we onmiddellijk nog enkele hits achter de kiezen waarbij we onze laatste energiereseverves moesten aanboren. Van boven beide balkons tot gelijkvloers zong iedereen uit volle borst mee. Hier en daar vlogen er ook bekers de lucht in en kon het broederlijk plezier niet op. Stick To Your Guns slaagde erin om het verleden te eren, het heden te omarmen en de toekomst met ongeëvenaarde passie tegemoet te treden. Diamond mag nog steeds als een tijdloos meesterwerk worden beschouwd, al blijft het geen alledaagse muziek voor te spelen in een zaal als de Vooruit. Dat STGY toch die eer kreeg, liet zien dat het verdere potentieel niet onderschat mag worden.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!