De 50 beste albums van 2023

40. Osees – Intercepted Message

Er gaat geen jaar voorbij zonder nieuwe release van Osees. De band rond John Dwyer blijft muziek spugen en ook de kwaliteit is altijd van een torenhoog niveau. Dit jaar was er Intercepted Message: een album van iets boven de veertig minuten dat alles behalve toegankelijk klinkt. Dat is ook niet waar Osees naar op zoek is, want de fans smullen er altijd van. Opener “Stunner” toont al meteen dat er veel meer synths in de sound kruipen, al is de agressie en het gitaarwerk nooit ver weg. De titeltrack is zo gebouwd rond een aanstekelijke synthlijn die vol energie en met een verschroeiend tempo in je strot wordt geramd. De catchy gitaarlijnen blijven op die manier wel hangen, wat toch altijd een talent blijft bij Osees. Met een arsenaal aan vreemde bliepjes en blopjes en enkele heuse krachtstoten van gitaren, werd ook deze Intercepted Message een kanjer van een album.

39. Geese – 3D Country

Twee jaar geleden kwam Geese uit het New Yorkse muziekcircuit opgedoemd als een van de vele nieuwe, maar ook beloftevolle postpunkbands. Het Verenigd Koninkrijk mag dan als het ware een patent hebben op het genre, de Yankees wisten met hun debuut toch dat tikkeltje origineler over te komen. Met dit tweede album overstijgen ze echter de verwachtingen én het genre. Er valt een grote gelijkenis te trekken met het legendarische Television, ook uit New York, en toch zoekt Geese het veel ruimer met duidelijk diverse invloeden. 3D Country is naast postpunk een amalgaam van onder andere artrock, klassieke rock (denk aan Tom Petty, maar ook simpelweg The Rolling Stones) en snedige soul. Zanger Cameron Winter waant zich met zijn verregaand stembereik zowel crooner als falsettospecialist, en Mark E. Smith lijkt ook nooit ver weg te zijn als toonaangevend voorbeeld. 3D Country schiet veel onverwachte kanten op, maar is bovenal een plaat om grijnzend goedgezind van te worden.

38. Jalen Ngonda – Come Around and Love Me

Wanneer je Come Around and Love Me beluistert, kan je maar moeilijk geloven dat Jalen Ngonda nog maar eind de twintig is; de warme collectie soul en r&b die hij op zijn debuut voorschotelt, lijkt immers zo uit de jaren zeventig ontsnapt. Het album verscheen op het toonaangevende soullabel Daptone Records en werd opgenomen met twee leden van Charles Bradley’s Extraordinaires: Mick Buckley en Vincent Chiarito. Met zoveel soulvol talent aan boord kon het natuurlijk niet fout gaan in de opnamestudio en dat vertaalde zich dan ook in een gloedvolle lp. De retrosound van de instrumenten is warm en vol, terwijl Ngonda’s zoete stem aan de nummers kleeft als vloeibare honing. Come Around and Love Me is een plaat van alle tijden en het is dan ook geen wonder dat wij ze tot de toppers van 2023 rekenen.

37. Paramore – This Is Why

In het tumult van de afgelopen zes jaar sinds het laatste album van Paramore, After Laughter, zagen we niet alleen de band een broodnodige adempauze nemen, maar ook de wereld transformeren. Terwijl het politieke klimaat verhardde en grote oorlogen uitbraken, kwam Paramore terug met een krachtige verklaring in de vorm van This Is Why. Teruggaand naar de roots van een stevige rocksound, levert de band met dit album een meesterwerk af dat niet alleen muzikaal indruk maakt, maar ook doordrenkt is van maatschappelijke kritiek en complexe emoties. Hayley Williams’ woede is prominent aanwezig, vooral op nummers als “The News” en “You First”, waar de band volwassener, politieker en bozer dan ooit klinkt. Toch biedt This Is Why meer dan enkel woede; wanhoop op “Figure 8”, verdriet op de powerballade “Liar”, en het prachtige slotstuk “Thick Skull” tonen de veelzijdigheid van de groep aan. Na zes jaar afwezigheid bewijst Paramore met dit album dat het niet alleen volwassen is geworden, maar ook relevanter en urgenter dan ooit. This Is Why is een comeback van jewelste.

Paramore – This Is Why (★★★★½): Voeding voor de gedachten

36. Robert Finley – Black Bayou

Het is nooit te laat om je droom na te gaan. Dat leerde Robert Finley ons toen hij zeven jaar geleden debuteerde op 62-jarige leeftijd. Dit jaar bracht hij met Black Bayou een nieuwe plaat uit, en die was te goed om niet te vermelden in deze lijst. Finley is te herkennen aan zijn combinatie van blues en soul, waar af en toe een harmonica in te horen is. Terwijl het vooral de gitaren zijn die voor een ruwe en tijdloze klank zorgen, zoals in “Waste Of Time” of “Gospel Blues”, voegt de meerstemmigheid van sommige nummers een warm gevoel toe. Finleys dochter, Christy Johnson, en kleindochter, LaQuindrelyn McMahon, vormen namelijk een achtergrondkoor in onder andere “Nobody Wants To Be Lonely“. Een toepasselijkere titel kan bijna niet. Robert Finley maakt anno 2023 tijdloze muziek en Black Bayou is daar het ultieme bewijs van.

Robert Finley – Black Bayou (★★★★): Soul zonder houdbaarheidsdatum

35. Jason Isbell & the 400 Unit – Weathervanes

Op zijn achtste soloalbum Weathervanes bewijst Grammy-winnaar Jason Isbell opnieuw zijn meesterschap. Afkomstig uit een rijke geschiedenis met Drive By Truckers, heeft hij zijn eigen weg gevonden als solo alternatieve countryartiest met The 400 Unit. Het album verkent diepgaande thema’s zoals depressie, financiële zorgen en maatschappelijke uitdagingen. Isbells volwassen songs, doordrenkt met literaire beeldspraak en krachtige gitaren, getuigen van zijn vermogen om existentiële vragen te stellen en twijfels te uiten over geloof, erfgoed en zelfreflectie. Zijn muziek onderscheidt zich door de persoonlijke en onafhankelijke benadering van Isbell; resonant met country-invloeden, maar tevens kritisch tegenover het genre. Het resultaat is een indrukwekkende toevoeging aan zijn al glansrijke discografie.

Jason Isbell & the 400 Unit – Weathervanes (★★★★): Pure onversneden Americana van het bovenste schap

34. Olivia Rodrigo – GUTS

Terwijl Olivia Rodrigo op SOUR niet echt overtuigde, bewees ze met haar tweede langspeler dat ze wel degelijk deftige, inhoudsvolle muziek kan maken. GUTS is het resultaat van de volwassenwording van Rodrigo, die overigens volop in de schijnwerpers gebeurde, inclusief alle slechte momenten. Het zorgt ervoor dat nummers als “vampire“, “the grudge” en “logical” geen goedkope tienerhitjes zijn, maar doordachte tracks met een boodschap. Niet enkel persoonlijke ervaringen passeren de revue, maar ook kritiek op de huidige maatschappij. Dat vrouwen nog steeds moeten voldoen aan onrealistische schoonheidsidealen wordt aangeklaagd op “ballad of a homeschooled girl” en “pretty isn’t pretty”, waardoor GUTS ook relevant is voor een hele hoop mensen. Deze boodschappen schreeuwt ze ons af en toe naar het hoofd over een poppunksound, wat nog een extra laagje toevoegt. Olivia Rodrigo levert met haar tweede plaat een logisch geheel af dat zowel persoonlijk als pijnlijk relevant is.

Olivia Rodrigo – GUTS (★★★★½): De geboorte van een gedesillusioneerd popicoon

33. Yves Tumor – Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume (Or Simply, Hot Between Worlds)

‘Everyone told me you’re a creep.’ Het is een zinnetje uit “In Spite Of War” dat ook zou kunnen opgaan voor het enigma dat Yves Tumor is. Live lijkt de artiest eeuwig onbegrepen en ook op plaat is die met geen licht te vangen. Het levert in 2023 een enorm kleurrijk en divers album op, dat zoals gebruikelijk even zwaar put uit rockinvloeden als uit elektronica. De producer geeft ons wel een paar aanknopingspunten: we horen een iets duidelijkere songstructuur waarover drumbeats losgelaten worden, terwijl we bijna uitsluitend zacht of zelfs fluisterend toegesproken worden. Yves Tumor is immer rusteloos, maar als luisteraar profiteren we daar wel volop van.

Yves Tumor – Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume (Or Simply, Hot Between Worlds) (★★★★): Rusteloze creatieveling drijft zichzelf in het nauw

32. Parannoul – After the Magic

Dankzij To See the Next Part of the Dream werd Parannoul in 2021 plots een soort niche internetgod. Centraal in het project staat een ongrijpbare nostalgie naar de levensfase waarin de Koreaanse twintiger zelf zit: het bitterzoete gevoel van het verlies van jeugdige naïviteit. Op To See the Next Part of the Dream was dit nog begraven onder een ondoordringbare geluidsmuur. De heldere productie op opvolger After the Magic is daarom enorm welgekomen. Op die manier komen de eindeloze details in de mijmerende instrumentatie, die steeds ronddobberen tot het nummer uitbarst, veel beter tot hun recht. Het vakmanschap van weemoedige melodieën schrijven had Parannoul eerder al, dit jaar verfijnde hij dat eventjes. Parannoul vindt daarmee – terecht – een nieuw publiek aan te smelten harten.

31. Wednesday – Rat Saw God

Amper twee nummers heeft Wednesday nodig om je duidelijk te maken wat zijn vierde album Rat Saw God voor je in petto heeft. Eerst krijg je met “Hot Rotten Grass Smell” een korte, maar krachtige amuse bouche, om daarna met het acht minuten lange “Bull Believer” je langzaam al een eerste keer tegen het canvas te meppen. De band uit North Carolina kende in 2021 al een bescheiden doorbraak met zijn uitstekende album Twin Plagues en doet er nu met Rat Saw God een ferme schep bovenop. Nog strakker. Nog vettiger. Nog aanstekelijker. Probeer maar eens om na “Quarry”, “Bath Country” of “Turkey Vultures” niet naar de luchtgitaar te grijpen. De songs barsten van de grungegitaren die naar hartenlust gieren en piepen, terwijl de schrapende, soms nasale stem van Karly Hartzman als dankbaar middelpunt fungeert. Zou Rat Saw God dan eindelijk de definitieve doorbraak van Wednesday betekenen?

(Ontdek albums 30 tot 21 op de volgende pagina!)