De 50 beste albums van 2023

30. The Murder Capital – Gigi’s Recovery

In de schaduw van het gevreesde ’tweede-albumsyndroom’ sloegen de Ieren van The Murder Capital een gedurfde weg in met Gigi’s Recovery, de opvolger van het indrukwekkende debuut When I Have Fears. In tegenstelling tot het traditionele proces van perfectionering, maakte de band een onverwachte bocht. Het was dan ook geen verrassing dat enkele fans van het eerste uur afhaakten. Gelukkig boorde de band een nieuwe bron aan liefhebbers aan met Gigi’s Recovery. Frontman James McGovern, ooit een gepassioneerde cellist die door het debuut lalde, richtte zich nu op zang met een centrale rol in de mix. Hij blijft een straffe verhalenverteller en die status bevestigde hij met verve. Met sterke instrumentale stukken en experimenten met samples en synths, slaagt Gigi’s Recovery er geregeld in om het niveau van het debuut vast te houden. Ook al komt The Murder Capital ergens compleet anders uit dan verwacht, de muzikale durf verdient alle lof.

The Murder Capital – Gigi’s Recovery (★★★): Dappere bocht van 90 graden

29. Slowdive – everything is alive

Slowdive belichaamt de definitie van een cultband. everything is alive is het vijfde album in een carrière die meer dan dertig jaar overspant, maar in de tussenpozen lijkt de status van de groep alleen maar toe te nemen. Op de recentste plaat staren Rachel Goswell en Neil Halstead weer voornamelijk naar hun schoenen, maar toch lijkt het wolkendek iets vaker dan gebruikelijk open te breken. “kisses” rijdt naar de horizon met de versnellingspook in een constant tempo, terwijl “andalucia plays” verbaast in haar uitgeklede eenvoud. De toon van de muziek lijkt het tegen te spreken, maar Slowdive heeft het aura van een heel grote band.

Slowdive – everything is alive (★★★★½): De verrassing schuilt in de details

28. James Blake – Playing Robots Into Heaven

Wat zouden we graag eens een kijkje kunnen nemen in het muzikale brein van James Blake. Als geen ander weet hij zich te ontplooien als muzikale duizendpoot, waarbij het keer op keer hoopvol uitkijken is naar zijn volgende zet. Op Playing Robots Into Heaven neemt de elektronica volledig de bovenhand en wordt er overduidelijk gemikt op het nachtleven. Het is onmogelijk om stil te blijven staan op “Loading” en op “Tell Me” slaan de bassen je stevig om de oren. Het volledige geheel kauw je niet zomaar vlotjes naar binnen, maar de hoekige gelaagdheid in de songs missen hun doel alvast niet. De Brit leverde opnieuw een verrassend album af en wie zijn wij om deze creatieveling met engelenstem tegen te spreken als hij weer eens een andere richting probeert in te slaan.

James Blake – Playing Robots Into Heaven (★★★½): Sfeervolle moeilijkdoenerij

27. Jessie Ware – That! Feels Good!

Al wie weemoedig kan wegebben in de meedogenloze laatavonden van de disco der tranen, zal zo’n drie jaar geleden graag vertoefd hebben in What’s Your Pleasure?, het magnum opus van de Britse Jessie Ware. Hiermee zette ze zich definitief op de kaart van menig muziekliefhebber. Een reeks fenomenale festivalpassages volgden. That! Feels Good! is een logische verderzetting, maar dan net iets grootser, feestelijker en misschien zelfs vrolijker dan voorheen. Terwijl ze vroeger tristesse van zich afdanste, lijkt ze nu een gewonnen vrijheid te vieren. We horen minder strijkers en meer koperblazers. Uiteraard doet ze dit wel op dezelfde dansvloer, en met hetzelfde talent voor het schrijven van absolute hits.

Jessie Ware – That! Feels Good! (★★★★): Studio 54 en de discomythe

26. The Hives – The Death Of Randy Fitzsimmons

Na een indrukwekkende wachttijd van elf jaar bracht The Hives dit jaar zijn zesde langspeler, The Death of Randy Fitzsimmons, uit. Hoewel het album slechts een dik halfuur duurt, overstijgt het de verwachtingen met een perfecte mix van verfrissende vernieuwing en het behoud van het kenmerkende geluid. Nummers zoals “Countdown to Shutdown” en “Smoke & Mirrors” behouden de typische intensiteit van de Zweden, terwijl andere, zoals “The Bomb” en “Step Out of The Way”, verrassende nieuwe elementen introduceren. De plaat is een krachtig bewijs dat de punkrockers na al die jaren hun meesterschap behouden hebben, met een vettige, aanstekelijke en luidruchtige plaat die frisser klinkt dan ooit tevoren. Dat het vijftal ook live nog steeds een dijk van een show weet neer te poten bewees het dit jaar nog in de Ancienne Belgique. Het lange wachten heeft duidelijk geloond, al hopen we dat we voor de volgende plaat niet opnieuw elf jaar geduld moeten oefenen.

The Hives – The Death Of Randy Fitzsimmons (★★★★): De top van de Zweedse export

25. Sampha – Lahai

Zes jaar geleden schoot hij naar de sterren met debuutplaat Process, maar sindsdien vond Sampha meer zijn gading in een rol achter de schermen van de muziekwereld. Je kan de artiest echter nooit uit de mens halen, en zo kwam uiteindelijk toch Lahai tot stand. Misschien iets meer onder de radar, misschien ook iets minder toegankelijk, maar daarom niet minder indrukwekkend. De Britse producer maakte van zijn tweede langspeler een soort spiegel die hij, na de zoektocht naar wie hij nu precies is, zichzelf voorhield. Zo komt hij uit bij de bevinding dat Sampha niet per se één persoon is, maar een man die vertrouwd is met verschillende culturen, emoties en genres. Dat resulteert in een plaat die gladjes stuitert tussen uitersten, met tientallen laagjes als rode draad. Futuristisch en vintage, groots en klein, chaos en innerlijke rust… ze gaan doorheen Lahai permanent hand in hand, met als gevolg dat we een werkelijke inkijk in het hoofd van de meester krijgen. Gigantisch interessant om te luisteren dus, maar tegelijkertijd ook een muzikale ontdekkingsreis die je op plekken brengt waar je nog nooit bent geweest. Net omdat het allemaal zo persoonlijk is.

Sampha – Lahai (★★★★): Laagjes

24. Yussef Dayes – Black Classical Music

Black Classical Music is enerzijds een tentoonstelling van het ongelooflijke drumtalent van Yussef Dayes, maar anderzijds ook een ode aan familie en zelfliefde. Zijn eerste soloplaat is er dan ook eentje die perfect in deze lijst thuishoort. Het is een ode aan muziek in het algemeen; zo horen we op openingsnummer “Black Classical Music” een georkestreerde chaos aan instrumenten die als puzzelstukjes elkaar perfect aanvullen. Op deze langspeler is er niet enkel plaats voor akoestische instrumenten, want de Britse drummer durft ook eens synths in te schakelen. Zijn jazz klinkt bijvoorbeeld op “Turquoise Galaxy” redelijk modern, zonder eigenheid te verliezen. We zeiden het al eerder, maar ook voor familie is er plaats: “Pon di Paza” is een referentie naar zijn Afrikaanse roots, terwijl dochter Bahia Dayes even de hoofdrol steelt op “The Light”. Ook vrienden Tom Misch en Shabaka Hutchings maken deel uit van de plaat, wat ervoor zorgt dat Dayes altijd een rijk geluid maakt. Yussef Dayes is een getalenteerde artiest die met een sterk solodebuut zijn plaats verdient in deze lijst.

Yussef Dayes – Black Classical Music (★★★★½): Als personificatie van pure passie

23. Romy – Mid Air

Het ziet ernaar uit dat we The xx niet meer per se moeten vermelden als het over Romy gaat. De Britse verkende afgelopen jaar namelijk veelal haar eigen horizonten, en dat bracht haar richting de clubs. Beats en dansbare elektronica zegevieren met andere woorden op solodebuut Mid Air, maar langs de andere kant maakte Madley-Croft er ook een soort introspectieve reis van. Gaande van heimwee naar de kust van Brighton in “The Sea” tot het eerste keer ervaren van echte verliefdheid in “Loveher“; Romy doet het allemaal op zo’n intense manier dat ze zowel inspeelt op je emoties als op je dansbenen. Toegegeven, de zangeres begon weliswaar niet hélemaal van nul, maar het was een genot om te zien hoe ze ook bij het livegebeuren nog wat stress had, om die uiteindelijk als sneeuw voor de zon te zien verdwijnen eenmaal de volledige zaal uit haar hand begon te eten. Er zit met andere woorden nog steeds muziek in Romy, een verhaal dat ook in 2024 nog niet uitgeschreven lijkt.

Romy – Mid Air (★★★★): Alle kleuren van de regenboog

22. Young Fathers – Heavy Heavy

Young Fathers gaat al zo’n vijftien jaar mee en er valt nog steeds geen genre te plakken op zijn muziek. Ook Heavy Heavy flirt met verschillende genres tegelijk, wat een uniek, maar spectaculair resultaat opleverde. “Drum” en “Sink or Swim” laten zich kenmerken door een stevig ritme. Toch draait het niet enkel om de klank, maar ook de boodschappen erachter. Heavy Heavy bevat maatschappijkritische teksten, zo halen de Schotten immigrantenhaat aan in “I Saw“. Gelukkig kadert Young Fathers zijn boodschappen op zulke manieren dat ze niet al te zwaar doorwegen, zoals het zeer opzwepende “Holy Moly”, het hoopvolle en zelfs feestelijk klinkende “Ululation”, en het aanvankelijk sobere “Be Your Lady”. Young Fathers klinkt op Heavy Heavy zoals we van de band gewoon zijn, al is het met een vleugje vernieuwing en mysterie.

Young Fathers – Heavy Heavy (★★★★): Gevallen in de ketel met heksendrank

21. slowthai – UGLY

Het is oorverdovend stil rond slowthai sinds in mei werd bekendgemaakt dat hem een ernstige rechtszaak te wachten staat. Al zijn shows werden geschrapt (onder andere die op Rock Werchter en in de Ancienne Belgique) en zijn sociale media-accounts staan op non-actief. Zijn derde album UGLY, dat slowthai twee maanden ervoor uitbracht, dreigt zo in de vergetelheid te eindigen. Nochtans valt er nog steeds veel moois te rapen op deze plaat, waarin Tyron Frampton zijn duistere ziel belicht in een samenballing van rap, rock en elektronische muziek. Het ironische feestnummer “Feel Good” werd veruit de grootste hit, maar wij lieten ons vooral meevoeren door breekbare momenten zoals “Tourniquet” en “Falling”. Op UGLY ging slowthai in tegen de verwachtingen rond zijn persona als rapper door zijn kwetsbaarheid via zang te uiten. Alleen al om deze artistieke vernieuwing hoort UGLY in deze lijst thuis.

slowthai – UGLY (★★★★★): Lelijkheid op het allermooist

(Ontdek albums 20 tot 11 op de volgende pagina!)