Enola Gay – Casement
In een wereld waar postpunkbands schering en inslag zijn, is het zaak om anders te klinken dan de rest. Enola Gay slaagt daar met verve in, door een beklemmende intensiteit in zijn muziek te steken. De band uit Belfast laat met andere woorden alles aan de verbeelding over, zo ook op Casement, waarin zowel scheurende gitaren als techno-achtige beats de kop durven opsteken. De rode draad in dat alles is veelal de intensiteit, en daarin speelt frontman Joe McVeigh een belangrijke rol. Een onwennige, nerveuse manier van zingen zorgt voor de kers op de taart, waardoor Casement onze gehoorkanalen niet alleen dreigt te verbranden, maar ook onze hersens kan doen smelten.
Floral Image – So Synthesised
Met slechts vier nummers weet Floral Image net niet de kaap van twintig minuten aan te tikken. Dat geeft aan dat het vijftal zijn songs ruimte geeft om te ontplooien. De psychedelische sounds van de band uit Norwich bevatten een bepaalde urgentie, maar geven ook een meer dromerige sfeer weer. Doordat er ruimte is om op te bouwen, heb je constant het gevoel dat er meer moet komen. En dat klopt ook. Zo is opener “Gallipoli” een track vol fuzzy gitaren waarbij het einde echt openbarst en pakt “Babe & the Devil” het iets meer groovy aan met ook een fuzzexplosie van jewelste. De laatste twee nummers nemen het dan weer iets meer experimenteel aan, waardoor Floral Image niet de zoveelste voorspelbare psychrockband genoemd kan worden.
Gretel Hänlyn – Head of the Love Club
Gretel Hänlyn is een van de coolste nieuwe muzikale telgen van aan de andere kant van het Kanaal, die met Head of the Love Clubons ook nog eens omver blies. Een gezonde mix van indierock, ruigere rock, elektronica en melancholie maakt van de acht nummers tellende ep een reis doorheen het hoofd van een volwassenwordende vrouw, die het uiteindelijk ook gewoon moeilijk heeft met functioneren in de wereld. Soms klinkt dat furieus (“Drive”), soms groovy (“King of Nothing”). De ene keer spreken we van een slowburner (“Wiggy“), de andere keer komt de zon spontaan ons hart binnen (“Today (Can’t Help but Cry)“). En als het vrolijk klinkt, is de kans vrij groot dat het over een treurig onderwerp gaat. Gretel Hänlyn onderscheidde zich met Head of the Love Club met andere woorden van heel wat jonge talenten. Gewoon door haar hart op tafel te leggen.
Albumreviews: Beire Kort #40: Gretel Hänlyn – Head of the Love Club (★★★★½)
Hallan – The Noise of a Firing Gun
Nice Swan Records staat er om bekend ieder jaar wel enkele bands te lanceren. Hallan bracht in 2021 al een ep uit via dat label en mocht dat trucje dit jaar overdoen. In tegenstelling tot toen, heeft de band nu veel live-ervaring opgedaan, wat ook duidelijk te horen valt in de sound van de Britten. Het wordt allemaal iets vuiler, en dat met een duidelijke arrogantie. Wat ook veranderd is, zijn de duidelijke elektronische invloeden. Op die manier lijkt Hallan iets meer dansbare postpunk naar de voorgrond te brengen, zonder daarbij aan agressiviteit in te boeten. Het leuke “The Colline Gate” maakt op die manier de spieren los, terwijl “Cut With The Kitchen Knife” aan Interpol doet denken. Zo omarmt Hallan een volledig andere sound die toch dicht bij de origine ligt en waarmee het zich als meer volwassen band profileert.
Heartworms – A Comforting Notion
Een van de coolste nieuwe artiesten is wat ons betreft Heartworms. Het soloproject van Jojo Orme gooide dit jaar hoge ogen met debuut-ep A Comforting Notion en ook live werden de eerste serieuze stappen gezet. Schommelend tussen fluisteren en schreeuwen kruipt Heartworms onder onze huid en imponeert het met een sound die ergens tussen gothic en postpunk in ligt. We horen flarden The Cure, Depeche Mode en ook Kraftwerk, maar laten we niet vergeten te vermelden dat Heartworms ook een geheel eigen draai geeft aan haar sound. Zij die de act afgelopen jaar al live zagen, weten alvast: naast de vier singles op deze ep, komt er in de toekomst nog steengoed nieuw materiaal aan.
Heartworms – A Comforting Notion (★★★★): Duisternis op zijn mooist
hemlocke springs – going…going…GONE!
Viraal gaan op TikTok, het is de vandaag de dag een enorme voet tussen de deur voor zowel nagelnieuwe artiesten als bands dertig jaar over hun hoogtepunt heen. Zo ook voor de 25-jarige Isimeme ‘Naomi’ Udu uit North-Carolina. Met haar debuutsingle “girlfriend”, een nummer vol fascinerende stemkronkels, een gretige drummachine en drijvende synths, zette ze TikTok in vuur en vlam. De slaapkamerpop van de Amerikaanse bracht haar al snel op een Europese tour (ook bij ons in de Antwerpse Trix), maar maakte het uitbrengen van een debuutproject evenzeer een noodzaak. Deze going…going…GONE! slaagde er met verve in om hemlocke springs om te toveren in serieus aanstormend talent. Udu neemt alle niet-slecht verouderde elementen uit de eighties synthpop, draait ze door een indie-gehaktmolen en komt zo uit bij iets warm nostalgisch en herkenbaar modern. Ze ontspringt daarmee ook de neiging om te verzuipen in TikTok-ismes, maar blijft altijd bij de allereerste les van synthpop: gewoon lekker catchy zijn.
Human Interest – Empathy Lives In Outer Space
Empathy Lives In Outer Space vormt de debuut-ep van Human Interest. Het duo neemt ons mee op een ontdekkingstocht van zes nummers, elk met hun eigen verhaal. “All Of My Friends” was bijvoorbeeld het eerste lied dat zanger Cat Harrison schreef voor de groep, terwijl hij “Step On” schreef na een zware operatie. Human Interest kenmerkt zich door gitaren, al doet het dat doorheen Empathy Lives In Outer Space op verschillende manieren. “Slackers Paradise” is zo een steviger lied met aanvulling van drums die er ook uitspringen, maar slotlied “Grounded” moet het dan weer hebben van zachtere gitaren waarbij de focus op de meerstemmigheid ligt. Empathy Lives In Outer Space is een mix van liedjes die aantoont wat Human Interest allemaal in zich heeft, met als rode draad een gitaar.
Kae Tempest – Nice Idea
Zijn we al helemaal bekomen van Kae Tempests The Line Is a Curve en hun verbazingwekkende show op Gent Jazz vorig jaar? Nog niet, maar dat weerhield de woordenkunstenaar er niet van om al met nieuw werk te komen. Nice Idea is meer dan alleen een goed idee. De muziek is wederom hoogstaand en trekt al de aandacht, maar het is uiteraard het vocale dat ons helemaal meezuigt. De constante woordenstroom van Kae Tempest zorgt ervoor dat we aan hun lippen hangen en gedurende die elf minuten zelfs amper naar adem durven happen. Kae Tempest gaat er weer voor en dat smaakt.
Kae Tempest – Nice Idea (★★★½): Kort maar krachtig
Kookaburra – Spot Me from Outer Space
Het is altijd lastig om nee te zeggen tegen rammelrock. Zeker als ze van Belgische makelij is en heel lekker in het gehoor ligt. Kookaburra bracht op die manier wederom een fijn plaatje uit in de vorm van Spot Me from Outer Space, waarbij aanstekelijke songs hand in hand gaan met fuzzy gitaartjes en een duidelijke energie. Lang duurt het allemaal niet, maar net daardoor blijft het tempo hoog en voel je nooit dat het te veel is. Waar postpunkinvloeden op de vorige ep nog af en toe naar boven kwamen, lijkt de nadruk nu meer op het echte garagewerk te liggen. Speelse vocals op “Chopra Nightstore” of meezingmomenten op “On The Sun” die ontsporen in furieuze riffs: het kan allemaal. Echt hard wordt het nog op “Sweet Mango Lassie” om dan met “Woo B There” een soort van samenvatting van dat alles in één nummer te steken. Kookaburra mag dan wel in de underground vertoeven, het blijkt daar meer dan gezellig te zijn.
Kookaburra – Spot Me from Outer Space (★★★★): Herrie schoppen voor gevorderden
Kurt Vile – Back to Moon Beach
De recentste ep van Kurt Vile is een vreemde eend in dit lijstje, want met ruim een uur muziek op de teller is er immers wel wat eten en drinken aan het plaatje. De rocker presenteert op Back to Moon Beach zes nieuwe nummers en drie curiosa, en die klinken helemaal zoals we van hem zouden verwachten: gitaarriedels die eindeloos doorlopen terwijl de zanger lui ligt te lallen op een mid-temporitme. Niet alles op de ep is even hard de moeite waard, maar al bij al is het wel een kleurrijk lappendeken geworden waarop de singer-songwriter uit Philadelphia met een brede glimlach zijn zeurderige songs brengt. Mensen die niet houden van de slacker zijn stijl zullen niets te winnen hebben met de nieuwe collectie, maar voor de fans is het weer aardig wegdromen op de veranda met een blik bier in de pols.
Kurt Vile – Back to Moon Beach (★★★): Als een kabbelend beekje
Ontdek meer op de volgende pagina!
