Saya Gray – QWERTY
Vorig jaar bracht Saya Gray 19 MASTERS uit, dit jaar keerde ze terug met het even indrukwekkende QWERTY. Haar muziek krijgt vaak de beschrijving ‘art-pop’, en bij deze ep past dat zeker. We krijgen een chaos aan samples te horen, bovenop een zachte melodie, zoals bij “;(” en “PREYING MANTIS !”. Gray drukt zich uit met een georkestreerde chaos waar af en toe ook gezang boven te horen is, zoals het relatief samenhangende “..2 2 CENTIPEDES”. Saya Gray valt niet binnen de hokjes van één genre, waardoor we haar des te meer waarderen.
Scowl – Psychic Dance Routine
Tien minuten en tweeëntwintig seconden, meer had Scowl niet nodig om met Psychic Dance Routine een directe rechtse uit te delen. Voorop in de strijd kwam “Shot Down”, dat ons, met zijn snelle gitaarriffs en catchy refreinen, meteen lekker de ep liet inrollen. Op “Psychic Dance Routine” en “Opening Night” ontkoppelden de Santa Cruzans zich van hun hardcoreroots en kwamen ze in rockwateren terecht. We hebben de band nog altijd het liefst wanneer het zijn ruwe randen opzoekt, maar de catchy, toegankelijke klanken laten ons zeker ook watertanden. Scowl verkende de randen van genre en van zijn eigen kunnen, wat niet alleen een uiterst fijne ep opleverde, maar ook de status van belofte voor volgend jaar.
Sigrid – The Hype
Met haar ep The Hype wil Noorse popster Sigrid een soort stand van zaken brengen van haar carrière. Die insteek zorgt ervoor dat we vier vrij verschillende nummers te horen krijgen, die ondanks – of misschien wel net door – die variatie nog steeds dezelfde rode draad hanteren. Het aanstekelijke “The Hype” vormt een vrij groot contrast met het ingetogen en breekbare “Ghost“, en even later krijgen we zelfs een vleugje countrypop te horen: van onverwachte wendingen gesproken. In amper vier songs laat Sigrid zich van haar beste kant zien en toont ze vooral aan klaar te zijn voor de toekomst, misschien wel grootser dan ooit tevoren. Een hoop karakter, energie en aanstekelijke refreinen zorgen ervoor dat we Sigrid nog steeds even graag in onze armen sluiten als toen ze haar debuutsingle “Don’t Kill My Vibe” op de wereld afvuurde. We houden onze ogen alvast open voor de Noorse in 2024!
Sigrid – The Hype (★★★½): Beloftevolle toekomst
Steph Strings – LION
De Australische Steph Strings gaat volgend jaar toeren in Europa. Ep LION zit daar voor een groot deel tussen en vormt de opvolger van Wildfire, dat vorig jaar verscheen. De plaat zorgt mede dankzij gitaren zoals in opener “CUB (Intro)” voor een warm gevoel, alsof we op een roadtrip zijn in de zomer. Strings laat ons meerdere keren genieten, eens met zachte, akoestische gitaren op “LILA”, maar even goed met een iets dansbaarder ritme zoals we op “LION” horen. Bij de zangeres doet niet enkel de sound ertoe, want ze heeft altijd iets te zeggen. Op “LION” heeft ze het onder andere het afzetten tegen ons innerlijk kind, waarna het langzaamaan verdwijnt. LION is een pareltje met verschillende ritmes en een ep waarmee Steph Strings het zeker goed gaat doen op haar tournee.
STONE – punkadonk2
Als we het over de beste ep’s van dit jaar hebben, dan mag punkadonk2 van STONE natuurlijk niet ontbreken. De rockbelofte van het jaar hield de radio in zijn klauwen en bracht ons, naast uitstekende optredens op de weides van Rock Werchter en Best Kept Secret, een ep waar menig band jaloers op zou zijn. Met radiohit “I Gotta Feeling” als de grote kartrekker, trok STONE met hun Britpopgitaren doorheen de hitlijsten en beitelde het zijn naam nog meer in steen vast. Warme oproep aan de band dat ze haast moeten maken met het aankondigen van hun debuutalbum. punkadonk2 smaakte namelijk zo lekker, dat we teleurgesteld zijn dat het nu alweer op is.
STONE – punkadonk2 (★★★½): Stap naar volwassenheid
Sun Room – At Least I Tried
Dit jaar verschenen er twee ep’s van Sun Room en evengoed konden we beide ep’s hier naast elkaar hebben gezet. Ze duren elk maar tien minuten, waarbij de eerste iets meer sixties klinkt, terwijl de tweede een meer gepolijste sound naar voor brengt. Het is ook door die meer propere sound dat de tweede het net meer haalde, al zijn de invloeden van The Beatles overal wel aanwezig. Het lijkt alsof de Californische band in een bad vol sixtiesgitaren is gevallen en daar, net zoals Marty McFly in Back To The Future, uit is gekomen om ons nog eens ferm omver te blazen. “At Least I Tried” toont meteen de krachtexplosie die de groep bevat, terwijl ook “Cut My Hair” energiek en aanstekelijk te werk gaat. Er wordt bij Sun Room vooral heel snel gespeeld met refreinen die makkelijk mee te zingen zijn, dus het lijkt een kwestie van tijd voor een grote doorbraak volgt.
TAPE TOY – TTYS
Als we TTYS met één woord moeten omschrijven, zouden we het woord ‘nostalgisch’ gebruiken. Verwacht je dus niet aan muziek met een moderne sound, maar gitaargeluid dat recht uit de jaren negentig zou kunnen komen. Toch doet Tape Toy dit op verschillende manier. “Talk Soon” valt met de deur in huis met hun gitaren, terwijl “Glitchy Eyes” de focus legt op de stemmen en “Sick Sick Sick” sterk afsluit met een goede combinatie van stevige drums en gitaren die nog even zullen nazinderen. TTYS opent en sluit sterk af, waardoor Tape Toy een terechte plaats in deze lijst krijgt.
Tape Toy – TTYS (★★★½): Jong, herkenbaar en ambitieus
The Subs – UNDEAD
Er staat geen enkel eigen nummer op UNDEAD, maar toch scoort The Subs met die plaat een plekje in onze lijst met beste ep’s. Daar hoort dus een woordje uitleg bij. Het drietal herwerkte een aantal klassiekers, waaronder “Feel Good Hit of the Summer” van Queens of the Stone Age en “Teardrop” van Massive Attack, tot volledige, eigen gemaakte ravetracks, die zowat permanent omver weten te blazen. Er zit met andere woorden heel wat energie verstopt in UNDEAD, die er al van bij eerste nummer “Bela Lugosi’s Dead” uitgeschreeuwd wordt. Een kortspeler die schreeuwt om donkere kelders en coole zonnebrillen, want stilstaan behoort een dik kwartier lang nooit tot de mogelijkheden.
The Subs – UNDEAD (★★★½): Spookachtige rave
TJE – IDOLS
Het is ongeveer een klein jaar geleden dat we TJE tot een van onze ‘Grote Beren van Morgen’ kroonden, maar nu kleurt het drietal alweer een van onze lijstjes. Dat met debuut-ep IDOLS, die dat interview van toen eigenlijk perfect omzet in muziek. De band gaf toen aan van het kleine en schattige imago af te willen; iets dat de band aardig goed deed op die kortspeler, daar er invloeden uit zowel black metal als psychedelica de kop op staken. Niet is wat het lijkt doorheen de vijf nummers tellende ep, want eenmaal we denken dat een nummer gezellig voortkabbelt tot het einde, dan ontploft het uit het niets recht in ons gezicht. Groots uitpakken heet dat dan, precies wat TJE probeerde te doen.
TJE – IDOLS (★★★½): Van klein naar groots
wåvery – Keep Me Safe
De ep verscheen in de lente, maar ook op een koude winteravond is Keep Me Safe bijzonder welgekomen. De debuut-ep van wåvery weerspiegelt op muzikaal vlak namelijk dromerige indiepopgeluiden die door de bloemen vanop de artwork ondersteund worden, maar tegelijkertijd voelt de stem van Jessie Thijs ook aan als een warm dekentje. Veilig voelen staat met andere woorden centraal op de vijf nummers tellende ep, waardoor het bij momenten zorgeloos wegedromen is. Met Keep Me Safe zet wåvery eindelijk de kers op een eerste hoofdstuk in haar carrière, die doet uitkijken naar meer.
Albumreviews: Beire Kort #41: wåvery – Keep Me Safe (★★★)
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Lucas Palmans, Steven Scheers, Robbe Rooms, Elisa Cogneau, Johannes Hulpiau, Jan Surquin, Sam Nassiri, Bryan Boomaars
