Jungle – “Back On 74”
Net toen we dachten dat Jungle te veel in oude principes verviel, kwam de band met “Back On 74” op de proppen. Een single die een beetje moest groeien, en dan mede door de coole videoclip en TikTok-hype uitgroeide tot een van dé nummers van het jaar. Cool, groovy en een tikkeltje vintage: niets moet en alles mag bij de heren!
The Last Dinner Party – “Nothing Matters”
The Last Dinner Party stelde als ‘Grote Beer van Morgen‘ allerminst teleur en werd een van de revelaties van 2023. De eerste single van de band, “Nothing Matters”, blijft tot dusver de meest aanstekelijke. De sound die ergens zweeft tussen het oeuvre van ABBA en dat van de hedendaagse indiebands zuigt de aandacht vanaf de eerste noten naar het nummer. Tijdens de eerste luisterbeurt is het haast onmogelijk stil te staan, vanaf de tweede schreeuw je het refrein onverbiddelijk mee.
Lenny Kravitz – “TK421”
Ook anno 2023 is Lenny Kravitz nog steeds even cool als vroeger. Aan zijn kenmerkende sound heeft hij de laatste 35 jaar dan wel weinig veranderd, toch voelde “TK421” in oktober als een frisse wind. Funky gitaren en met een paar elektronische invloeden op de koop toe, baadt de eerste single van zijn aanstaande album in een zekere swagger. Oud worden doet Lenny Kravitz met andere woorden in stijl (en met klasse).
Lewis Capaldi – “How I’m Feeling Now”
Terwijl Lewis Capaldi muzikaal op een hoogtepunt staat, beleefde hij dit jaar ook enkele dieptepunten door de gevolgen van zijn syndroom van Gilles de la Tourette en een angststoornis. Die ervaringen toonde hij in zijn documentaire How I’m Feeling Now, waarvoor hij ook een gelijknamige single uitbracht. Het lied ligt in lijn met wat de Schot al eerder uitbracht; Capaldi krijgt begeleiding door een gitaar en strijkers. Toch klinkt het door het verhaal erachter en enkele stevige uithalen heel breekbaar en gevoelig. Hoewel zijn slechtere momenten een pracht van een nummer opleverden, hopen we dat 2024 beter zal zijn voor hem.
Linkin Park – “Lost”
Ook al heeft frontman Chester Bennington ons ondertussen al zes jaar verlaten, zijn stem blijft snijden zoals geen enkele andere dat kan. Zo ook op “Lost”, dat opgenomen werd in de tijd van Meteora. Daardoor hoorden we uiteraard niets nieuws, maar wel gewoon weer een steengoed en onvervalst Linkin Park-nummer.
Lo Moon – “Evidence”
Het is een raadsel waarom Lo Moon nog niet tot een van de grootste bands op de planeet behoort. Bij ieder nummer weet het een bepaalde emotie vast te leggen die je diep in je hart raakt, en dat is bij “Evidence” niet anders. Een zes minuten durend epos dat langzaam opbouwt, om dan vol pracht open te breken, waarna je het niet droog kan houden.
Måneskin – “HONEY (ARE YOU COMING?)”
Wij blijven het meest fan van Måneskin wanneer Damiano David in het Italiaans zingt, maar “HONEY (ARE YOU COMING?)” mag daarbij als uitzondering gezien worden. De gitaren weer in de aanslag, de stem weer op standje raspend en de focus op rock voor de hitlijsten: check!
Many Eyes – “Revelation”
Over het uiteenvallen van het New Yorkse Every Time I Die kunnen in de toekomst boeken vol geschreven worden. Wie daar niet op wil wachten, kan met “Revelation” al een prima beeld scheppen over de situatie en hoe zanger Keith Buckley het beleefde. Met geen enkel blad voor de mond wijst hij zijn oude bandmaten snoeihard op de feiten en neemt hij vooral zijn eigen broer op de hak. Dat was vast geen plezant kerstdiner, maar gelukkig is “Revelation” wel een uiterst fijn nummer.
Maple Glider – “Don’t Kiss Me”
De fragiliteit en oprechtheid waarmee Maple Glider “Don’t Kiss Me” naar voor brengt, laat niemand onberoerd. Ze klaagt onrecht aan en doet dat op zo’n intense manier dat je volledig begeesterd blijft luisteren en haar boodschap tot het diepst in je hart laat komen. Dat met een simpele gitaar, een straffe stem en een refrein dat blijft hangen.
mary in the junkyard – “Tuesday”
Het vergde ons begin oktober een luttele luisterbeurt van debuutsingle “Tuesday” om te voelen dat er een bijzonder groot potentieel in mary in the junkyard zit. Het drietal uit Londen liet haar nummers jarenlang rijpen tot alles in de studio in de plooi viel. Aan speelsheid en uitdaging heeft “Tuesday” desondanks niet hoeven inboeten, en ook dat ruwe randje blijft in de vijf minuten steeds overeind. Een van de strafste debuutnummers van het jaar, dat staat buiten kijf.
Melin Melyn – “I Paint Dogs”
Een nummer maken over schilderen, enkel een band als Melin Melyn kan dat. Het op gehoor simpele nummertje, bevat iets luchtigs en het refrein zorgt voor een glimlach op je gezicht. De leuke pedalsteel en de fijne groove zorgen voor de rest dat je ook wel wat wilt bewegen op “I Paint Dogs“.
Miles Kane – “Troubled Son”
Je zou bijna denken dat Miles Kane hier ergens een lief heeft zitten, want de plezante Brit vertoefde maar al te graag in ons land afgelopen jaar. De echte reden was natuurlijk de promotie van zijn album One Man Band, waarvan “Troubled Son” het meest bleef hangen. Niet nadenken, gewoon doen! En dat resulteert in een plezante indierocksong die stilletjes aan uitgroeit tot een anthem dat meegebruld kan worden in menig club, terwijl de dansvloer bomvol staat. Miles Kane op z’n best!
MGMT – “Bubblegum Dog”
De terugkeer van MGMT bleek er eentje te zijn die de band rechtstreeks terug in ieders hart katapulteerde. Single “Bubblegum Dog” deed dat aan de hand van een coole opbouw, die uitstort rock-‘n-rollpsychedelica en zo voor een overrompeling zorgt. Het duo lijkt met andere woorden klaar om 2024 te domineren!
Oscar Lang – “A Song About Me”
Dat je een single de titel “A Song About Me” durft geven, getuigt van een bepaalde zelfverzekerdheid. Toch is het niet onterecht als je luistert naar de song van Oscar Lang, want het nummer heeft namelijk een zekere seventiessfeer door de manier waarop het refrein tot ontplooiing komt met de strijkers, waardoor het uiteindelijk ook nog eens blijft hangen. Zeker als de single naar het einde nog eens volledig uit zijn voegen barst, kan je niet anders dan van een kanjer van een song spreken.
Paledusk – “RUMBLE”
We roepen het eigenlijk al het hele jaar: er zijn maar weinig bands die even goed zijn in lawaai maken als de band Paledusk. Ook op “RUMBLE” bewees de groep dit nogmaals, waar ze samen met Masato Hayakawa van het eveneens Japanse Coldrain de boel vakkundig met de grond gelijkmaakte. “RUMBLE” is het zoveelste huzarenstukje van de mannen uit Fukuoka, waarbij de chaotische klanken ervoor zorgen dat stilzitten bijna onmogelijk is.
Palehound – “The Clutch”
Palehound kan je gerust beschouwen als een iets extroverter en flamboyanter antwoord op Big Thief. Terwijl de gelijkenissen met eerder vernoemde band best treffend zijn, zijn er ook wat verschillen die van Palehound een unieke speler maken in een verzadigd genre. “The Clutch” onderstreepte dat laatste met een opwindende energie en een fraai slot dat bol staat van escapisme.
Peggy Gou – “(It Goes Like) Nanana”
Als er één liedje dit jaar werd grijsgedraaid, dan was dat wel “(It Goes Like) Nanana” van Peggy Gou. Begrijpelijk wel, want een enkele luisterbeurt is genoeg om er de rest van de dag mee in je hoofd te zitten. Gelukkig vinden we dat niet erg, want de Zuid-Koreaanse stak er een zomerse vibe, dansbare beatjes en een speelse opbouw in, waardoor het niet ‘zomaar een catchy singletje’ is voor op feestjes. Als je nog liedjes zoekt voor een eindejaarsfeestje, raden we deze danstrack zeker aan!
Picture Parlour – “Norwegian Wood”
De inspiratie voor “Norwegian Wood” puurde Picture Parlour uit het gelijknamige boek van Haruki Murakami. Voor de sound liet het viertal zich dan weer inspireren door grootheden als Patti Smith en Nick Cave. Mede dankzij de tollende gitaarriffs en rauwe vocals van deze debuutsingle werd “Norwegian Wood” een heerlijke glamrockoorwurm.
Post Malone – “Overdrive”
Post Malone zit in de renaissance van zijn carrière en dat was te horen op zijn meest recente album AUSTIN. Meer dan ooit omarmde de Amerikaanse superster de gitaren in zijn muziek, wat ook hoorbaar is op “Overdrive“. Op het charmante liedje valt enerzijds de melancholische ondertoon op, maar ook dat geraspte stemgeluid dat puur en zonder veel effecten heel doeltreffend klinkt. Met weinig middelen heeft hij alvast veel kunnen creëren.
Psychedelic Porn Crumpets – “(I’m a Kadaver) Alakazam”
Een jaar zonder muziek van Psychedelic Porn Crumpets is nagenoeg onbestaande. Ook dit jaar serveerde de band ons weer een album vol fuzzy riffs en met single “(I’m a Kadaver) Alakazam” wist ze ons het meest omver te blazen. Het recept is ondertussen gekend: een rustig begin, waarna het fuzzpedaal wordt ingeduwd en de riffs en solo’s ons om de oren vliegen. Roeien maar!
Ontdek meer op de volgende pagina!
