De Grote Beren van Morgen 2024: Eosine

Het ontdekken van nieuwe muziek zit in het DNA van Dansende Beren en zorgt ervoor dat we bijna dagelijks nieuwe artiesten uit binnen- en buitenland in de schijnwerpers plaatsen. Sommige acts laten zelfs zo een diepe indruk achter, dat we hen een extra duwtje in de rug willen geven. In januari stellen we daarom naar jaarlijkse gewoonte onze ‘Grote Beren van Morgen’ voor, waarmee we acts met veel potentieel in de schijnwerpers zetten en doorheen het jaar wat nauwgezetter volgen.

Na twee succesvolle edities in Trix met onder andere BLUAI, Ão en Porcelain Id, nodigden we dit jaar opnieuw acht opkomende artiesten uit voor een interview. Daarvoor kozen we voor het eerst naar De Roma als decor voor enkele portretten door onze fotograaf Nathan Dobbelaere. Nadat we vorige week de eerste vier ‘Grote Beren van Morgen’ voorstelden, opent de Luikse band Eosine de tweede week.

Hoe zouden jullie je project voorstellen aan iemand die er nog niet vertrouwd mee is?

Elena: Eosine is voornamelijk een rockproject met wat shoegaze-invloeden. In het begin was shoegaze ons voornaamste element, maar dan volgden er dreampopinvloeden. Nu willen we liever wat meer noisy zijn. Daarbij hoort ook dat het emotioneler wordt en we meer onszelf willen uitdrukken. Hierdoor passen we niet echt bij een specifiek genre. We willen ons ook gewoon als een band voelen en niet als individuen die samen optreden.

Wat zijn de basisingrediënten van jullie muziek? Welke elementen komen vaak terug?

Elena: Ik denk dat we meer melodische elementen in onze muziek willen steken, zodat onze luisteraars dat ook herkennen. Ikzelf hou van noisy muziek, maar ik denk dat het relevanter is om iets te maken dat je kan brengen naar mensen die er ook effectief naar luisteren. Iets dat ook meer en meer belangrijk wordt in Eosine, is dat iedereen zijn stem heeft. We kunnen allemaal zingen, dus het is belangrijk dat iedereen zich ook op die manier kan uiten. Daardoor is het nu ook meer een bandproject, terwijl het in het begin eerder een soloproject was.

Hoe is het project ontstaan?

Elena: Ik begon ongeveer een vijftal jaar geleden met componeren, maar had nooit de intentie om die muziek ooit live te brengen. Toen zag ik echter een concert van een Waalse band en dacht meteen: ‘Oh my god, dit moet ik ook doen.’ Dus dat was voor mij de grootste motivatie om een band te starten. Dan vond ik onze drummer, Benjamin, en hij is er nu al ongeveer drie jaar bij. Vervolgens kwam Brieuc erbij. Dima vervoegde ons pas zes maanden geleden. Hij is ook deel van een andere band, waar we heel close mee zijn gezien mijn vriend daar deel van uitmaakt.

Dima: We zitten ook onder hetzelfde label. Hierdoor kenden we elkaar goed en hebben we ook al vervangingen gedaan voor elkaar. Dat is hoe we echt close werden. Het is ook grappig, want Elena’s vriend speelt drums en deed al een vervanging voor Benjamin, en hun bassist verving al Brieuc. Dan moest ik ook wel denken hoe leuk het zou zijn om eens een vervanging te mogen doen binnen Eosine. Ik zou er echter nooit bij kunnen, want ik kon het me niet inbeelden Elena te moeten vervangen. Maar dan kwam de kans om effectief bij de band te komen en ben ik er meteen voor gegaan.

Elena: Oorspronkelijk was de bedoeling een one night stand. (lacht)

Dima: Maar we bleven friends with benefits. Muzikale benefits natuurlijk. (lacht)

Hoe is de muzikale sound van het project geëvolueerd? Waar gaat de muzikale reis naartoe?

Elena: We willen alles zeker nog wel finetunen, maar voornamelijk ook trouw blijven aan het geluid dat we nu hebben.

Dima: De twee elementen die ik in Eosine zie terugkeren, zijn die prachtige en goed uitgedachte harmonieën, maar tegelijk ook het contrast.

Zijn er artiesten waar jullie inspiratie uit putten op muzikaal of tekstueel vlak?

Elena: Voor mij is het altijd hetzelfde, en dat is Psychotic Monks. Dat is een Franse noiserockband waar we allemaal fan van zijn. We hebben de groep al verschillende keren ontmoet en hadden ook al de kans om tweemaal met ze te spelen. We houden van hun attitude op het podium en hun muziek zelf is ook echt speciaal.

Benjamin: Hun backstage vibes zijn ook zeer plezant! (lacht)

Elena: We houden echt van de manier waarop zij communiceren op het podium. Het is heel open naar het publiek, maar ook naar elkaar.

Dima: Ik vind dit wel een moeilijke vraag. Niet alleen omdat we allemaal verschillende smaken hebben, maar ook omdat je op een bepaalde manier zeker wel iets hebt waar je qua vibe graag naartoe wilt werken. Je wilt echter ook niet andere artiesten kopiëren. Ik luister bijvoorbeeld naar veel gelijkaardige muziek als Eosine, maar misschien een iets bozere versie ervan. En dan is een goeie ‘punch’ in de muziek meer dan welkom.

Wat zijn tot nu toe de grootste mijlpalen in jullie carrière?

Elena: Ik denk Concours Circuit winnen. Daarvoor waren we gewoon een lokale band uit Luik en omstreken, maar we hadden nog nooit verder gespeeld. Van heel dat gebeuren hebben we ook heel veel geleerd, want we moesten bijvoorbeeld een twintig minuten durende set opstellen, maar wij hebben veelal lange nummers. Dat was een grote uitdaging, maar het bracht ons naar de plaats waar we nu zijn. We maakten door die overwinning hele goede contacten die ons nu ook hier vandaag hebben gebracht. Dankzij Concours Circuit kwamen we in contact met Mayway Records en daardoor dan weer met Busker, waardoor we een manager vonden. En dat allemaal door die ene avond. We zijn dus heel dankbaar voor dat moment.

Brieuc: Ik denk ook aan het moment dat we op Dour Festival speelden afgelopen zomer. Dat was een gigantisch cool moment, dat gepaard gaat met geweldige herinneringen. Hopelijk mogen we daar nog eens spelen. En op andere festivals ook natuurlijk.

Elena: Er hangt iets heel cools rond Dour, en dat is dat iedereen het festival kent. Aks je bijvoorbeeld in Brussel speelt, zullen mensen reageren dat het wel leuk is en denken dat je muziek speelt als hobby. Maar als je kan zeggen dat je op Dour hebt mogen spelen, dan is hun reactie meteen vol verwondering.

Dima: Ja, je kan elke zomer Kings of Leon of Editors wel zien. (lacht)

Welke obstakels of uitdagingen kwamen al op jullie pad?

Elena: Ik kan wel een paar dingen bedenken. De eerste was zeker toen we ons eerste concert hadden. Ik had dat een week op voorhand geboekt, maar ik had nog geen band. Dat was een eng moment. Het andere moment is zeker Concours Circuit. We moesten heel wat regels volgen over hoe we ons kleedden, wanneer we mochten spreken en het feit dat we onze nummers moesten inkorten. Opeens moesten we onszelf echt professionaliseren. Nu moeten we dat natuurlijk allemaal bespreken met meer professionele structuren, omdat we er nu echt inzitten. Dat maakt het ook allemaal wel moeilijk, gezien we allemaal studenten zijn. Dus dat is misschien nog steeds de grootste uitdaging. Behalve voor Dima, die heeft geen examens…

Dima: Ik geef de examens! (lacht)

Wat is tot nu toe de mooiste fase of het mooiste moment geweest van jullie project?

Benjamin: Ik denk onze eerste optredens in het buitenland. De eerste was in Parijs als voorprogramma van The Haunted Youth in La Maroquinerie.

Elena: Oh ja. We vertrokken uit Luik rond acht uur in de ochtend en arriveerden bijgevolg heel vroeg. Maar dat was leuk, want zo konden we de stad nog bezoeken. We waren zo enthousiast dat we het ook helemaal niet erg vonden om vroeg op te staan.

Dima: Ik denk dat dat ook was omdat we voor het eerst in het buitenland speelden en we voornamelijk op tijd wilden zijn.

Brieuc: De week daarna speelden we weer in Parijs, maar dan voor Supersonic. Dat was ook een geweldige ervaring.

2023 komt tot een einde. Hoe zouden jullie de afgelopen 365 dagen omschrijven?

Elena: Het was een jaar vol verrassingen. We wonnen Concours Circuit in december 2022. Dan dachten we wel van: ‘Oké, we hebben nu al enkele prijzen gewonnen, nu kunnen we wat rond Wallonië spelen.’ We vielen toen ook nog onder ons vorige label en manager. Toen voelden we ons wel een beetje alleen, maar dat is nu helemaal anders. We leerden dat op elk concert je de juiste mensen kan ontmoeten en dat is exact wat er gebeurde voor ons. Tijdens een concert kwamen we de juiste mensen tegen, waar we nu nog steeds mee werken. Dat was heel verrassend voor ons, want dat was niet meteen waar we toen op zoek naar waren. Maar door hen kunnen we nu veel meer spelen. Onze line-up veranderde ook wat, door de komst van Dima.

Dima: Ik heb het gevoel dat iedereen een stapje verder is gegaan dit jaar. Zo zie ik Eosine al enkele jaren aan het werk. Je kan de band van nu niet meer vergelijken met die van pakweg twee jaar geleden. Het is gewoon dag en nacht verschil. De energie op het podium en de kwaliteit van de muziek is zoveel beter geworden.

Met welke ambitie kijken jullie naar 2024?

Elena: Een album opnemen. En om heel, heel, heel, heel veel te kunnen spelen. Als ik zou mogen kiezen tussen geneeskunde (Elena is studente geneeskunde, nvdr.) en muziek, zou ik zonder enige twijfel willen kiezen voor muziek. Ik hoop dat ik die keuze ooit mag en kan maken.

Zijn er al concrete dingen waar jullie naartoe werken?

Elena: Eindelijk dat album uitbrengen.

Wat is de ultieme droom?

Iedereen: Om van muziek onze echte job te kunnen maken en gewoon te kunnen doen wat we nu doen.

Fan van Eosine? Volg hen op Facebook, Instagram en Spotify.

De Grote Beren van Morgen 2024

Maandag 1/1 – Dressed Like Boys
Dinsdag 2/1 – ISE
Woensdag 3/1 – STEVE
Donderdag 5/1 – Dad Magic
Vrijdag 6/1 – Fat Dog, Elmiene, Picture Parlour, mary in the junkyard en HotWax
Maandag 08/01 – Eosine
Dinsdag 09/01 – MAVEE

Foto’s door Nathan Dobbelaere
Interview door Frauke Van Coile
Speciale dank aan De Roma