Nils Frahms naam raakte zo’n dikke tien jaar geleden bekend dankzij onder meer het album Felt, waarbij hij traditionele pianocomposities op inventieve wijze verweefde met experimentele en elektronische elementen. Langzaamaan bewoog hij zich weg van die piano en werd zijn stijl wat complexer, maar daarom niet minder boeiend. In 2022 was er het laatste wapenfeit: het drie uur durende Music for Animals, een degelijke ambient-uitstap van de muzikant, maar ook niet veel meer dan dat. Tussen al dat experimenteren door, deelde Frahm graag nog wat onuitgebracht materiaal met zijn fans. Op die platen stond de piano in al zijn eenvoud weer centraal.
Op het nieuwe album Day zijn het eveneens de zwart-wit toetsen die de hoofdrol opeisen. Het is bovendien het eerste deel van meerdere albums die de muzikant voor het jaar 2024 klaarstaan heeft. Day wordt een langspeler genoemd, maar met zijn zes tracks had het even goed een ep kunnen zijn. Waar op Music for Animals de liedjes makkelijk richting de twintig minuten gingen, overschrijden er op de nieuwe slechts de helft de zes minuten-barrière. Een nogal korte lp dus, maar er valt wel wat over te zeggen.
Openingsnummer “You Name It” is een gezapige opwarmer met wat subtiele jazzgestuurde elementen, waarbij Frahms handen voornamelijk aan de linkerkant van het klavier blijven. De uitstapjes in het verlengde van de rechterpink zijn zeldzaam, maar zorgvuldig uitgekozen en beklijvend. “Tuesdays”, niet geheel toevallig het tweede nummer op de plaat, is wat terughoudender, maar lijkt je naarmate de song vordert, meer en meer op je gemak te proberen stellen. Ook “Hands On” klinkt hoopvol. Op alle nummers houdt Nils Frahm het deze keer erg eenvoudig, met als enige uitzondering “Changes”. Voor dat nummer gebruikte hij de techniek van de geprepareerde piano en vooral in het begin weerklinken de snaren die langs metalen plaatjes schuren schel, maar niet overdreven; een welkom en verfrissend snufje aan de anders nogal gemoedelijke pianonummers.
Wie nu denkt dat Day een alledaagse pianoplaat geworden is, heeft het bij het verkeerde eind. Er lijkt geen moeite gedaan de achtergrondgeluiden van bij opname weg te filteren, sterker nog: soms zijn ze er duidelijk bewust ingestoken. Doorheen het hele album klinkt het kraken van de pedalen, het schuifelen op de stoel en soms het zuchten en ademen van de muzikant zelf. Op die manier lijk je vlak naast de muzikant te zitten en een intiem privéwoonkamerconcertje te krijgen. Hier en daar sluipen er zelfs vogelgeluiden of blaffende honden in de opname. Dat geeft een natuurlijke indruk voor al wie met een noice-cancelling hoofdtelefoon luistert, maar in stereo ervaren we die geluiden bij momenten toch eerder als storend. Day is sterk geproducet, zo heel af en toe kan je zelfs het aanslaan van de pianosnaren horen. Alles wat in en rond de piano gebeurt, hoor je als luisteraar, en dat is op zijn zachtst gezegd een interessante ervaring.
Het staat buiten kijf dat de nummers op deze plaat één voor één sterke pianostukken zijn. We hadden op voorhand hoge verwachtingen, al weet de Duitser die niet volledig in te lossen. Geen enkel nummer spring er bovenuit, maar er is er ook geen dat echt uit de boot valt. Day werd een masterclass producen, maar op muzikaal gebied een doorslagje in het repertoire van Nils Frahm.
Live is de muziek van Nils Frahm een ervaring op zichzelf. Op 7 maart staat hij in het Concertgebouw in Amsterdam.
Website / Facebook / Instagram
Ontdek “Hands On”, ons favoriete nummer van Day, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
