The 1975 @ Vorst Nationaal: Een driedelige poprock masterclass

Toen een dik decennium geleden de ster van The 1975 in de lucht schoot, was het direct raak. Met singles als “Sex”, “Robbers” en “Chocolate” uit het debuutalbum schoten ze direct de hoofdvogels af in de hitlijsten. Frontman Matt Healy werd gebombardeerd tot de nieuwe posterboy van de Britse tabloids, weliswaar eentje met een sinister kantje zou de toekomst uitwijzen. Maar ook een met een ongelooflijk talent om een straffe popsong neer te pennen. Hou van hem of haat hem, er lijkt geen weg tussen te zijn. Rolling Stone magazine doopte de Mancunians tot de pioniers van de moderne poprock. Een titel die ze toch eerder verdiend heeft op basis van hun oudere werk. Ondertussen ligt album vijf, Being Funny in a Foreign Language, al anderhalf jaar in de rekken en die plaat ging toch eerder geruisloos voorbij.

Vorige zomer passeerde The 1975 ietwat kleurloos op Rock Werchter en begonnen wij ons toch vragen te stellen of er geen slijt op de formule aan het komen is. De laatste zaalshow in België dateert alweer van maart 2016 en vond, je raadt het nooit, ook plaats in Vorst Nationaal. Maar de band stelt ons gerust; ze zijn nog steeds op hun best. Om die boodschap kracht bij te zetten, doopte ze de tour Still… At Their Very Best Tour. Het is het soort arrogante cynisme van Healy dat we wel kunnen smaken. Nu, de bal lag in het kamp van The 1975 om ons te overtuigen van hun gelijk.

Been Stellar mocht eerst zijn indierock met een vleugje postrock eerst nog loslaten in Vorst Nationaal. Het vijftal uit New York kondigde eerder deze week zijn debuutalbum aan voor deze zomer. De vooruitgeschoven single “Passing Judgement” kreeg een prominent plaatsje vooraan in de set en liet een glimp van het talent zien. Vorst kan soms al eens een bak vol galm zijn, een euvel waar jonge bands met onvoldoende ervaring problemen met ondervinden. Heel de set lang was het zoeken naar een goed evenwicht aan de geluidstafel dat uiteindelijk nooit gevonden zou worden. Af en toe stak er eens een leuk stukje van een song de kop op, maar dat verdween even snel als dat het gekomen was. De fans van The 1975 lieten het niet aan hun hart komen en trakteerde de band na elke song op een applaus. Een herkansing bieden we graag, maar dan bij voorkeur in een klein en donker zaaltje waar Been Stellar veel beter tot zijn recht komt.

Stipt 20u30 viel het doek en verscheen er een levensgroot decor in de vorm van een gezellige retro living. Eén voor één kwamen alle bandleden binnen gewandeld en staken ze een gezellig lampje aan. Er was goed nagedacht over de setting en het werkte, want er straalde een familiale warmte van af. Op de tonen van “The 1975 (Being Funny In A Foreign Language)” zette Healy de show in. Tussendoor vulde het decor zich steeds meer en meer met bandleden. De boel ontplofte pas echt bij “Looking for Somebody (to Love)” waar elk bandlid aan deelnam. De fans hadden geen seconde langer nodig om warm te lopen en zongen direct de ziel uit hun lijf. Het was zelfs tot op de achterste rijen bij momenten oorverdovend.

Deel één van de show stond volledig in het teken van Being Funny in a Foreign Language. Het is steeds gevaarlijk om teveel nieuwe songs vroeg in de set te steken, maar door de setting en de opbouw van de set werkte het wonderbaarlijk vrij aardig. Een eerste hoogtepuntje kwam er in de vorm van het duo “Oh Caroline” en “I’m In Love With You”. Beide songs werden live meer uitgewerkt dan op plaat waardoor ze beter tot hun recht kwamen. Toch werd het snel tijd om er ook enkele oude bekenden tussen te gooien, al was het maar voor de zekerheid. Met “A Change of Heart” en vooral “Robbers” werd er een eerste vat hitjes opgetrokken, tot groot jolijt van het aanwezige publiek dat nog een versnelling hoger schakelde.

Terwijl bassist Ross McDonald en gitarist Adam Hann samen met drummer George Daniel alles strak in het pak hielden, verkende zanger Matt Healy elk hoekje van het decor. Zo zat hij geregeld te zingen vanuit een sofa of zat hij gezellig tv te kijken. Hij ging zelfs in de keuken bij zangeres Polly Money een glaasje drinken. Het zorgde dat er steeds wel iets te beleven viel op het podium. Misschien maakt dat net het verschil met een festivalshow: heel het verhaal dat rond de songs werd verwerkt. Ook dat er ruimte is voor songs zoals “fallingforyou” en het b-kantje “Medicine” uit de absolute beginjaren geeft meer diepgang aan het geheel. Toch is het dan verrassend te zien dat “About You” zich in korte tijd tot een fanfavoriet heeft opgewerkt en maakte indruk.

Het einde van deel één naderde want tijdens “When We Are Together” kwam de verhuisploeg langs om het decor te verbouwen. Ondertussen baande de band zich een rustige weg doorheen de werken en de song, inclusief een bandintroductie. De song doofde uit en Healy mocht met het intieme “Be My Mistake” solo het licht uitdoen van het eerste deel. Polly Money mocht de plaats van Phoebe Bridgers innemen en “Jesus Christ 2005 Bless America” ten berde brengen en zo deel twee op gang te trappen. Als dit een nachtmerrie is voor Matt Healy dan zien we Miss Money met haar engelenstem graag langskomen. Deel twee was echter van korte duur en bestond enkel uit één song. Deel drie kwam de belofte na: Still… At Their Very Best. The 1975 trok een blik hits open dat tot het einde van de show hits zou blijven geven. Iedereen ging op de banken staan en kweelde woord voor woord mee.

Bij elke hit steeg de temperatuur een aantal graden. En aan hits heeft de band geen gebrek. “TOOTIMETOOTIMETOOTIME” deed de beentjes losgooien, terwijl “Me & You Together Song” de koppeltjes een beetje dichter bij elkaar deed kruipen en “It’s Not Living (If It’s Not With You)” liet iedereen op en neer springen. Er werd niemand nog een moment rust gegund. “The Sound” werd voorafgegaan door een speech van Healy die op een creatieve manier door de geluidstechnicus gecensureerd leek te zijn. Of het een foutje was of een gemeende actie weten we niet, maar dat Healy het hart op de tong heeft en af en toe iets te aangebrande speeches geeft, weten we ondertussen. Het zekere voor het onzekere zal het management dan maar beslist hebben. Niemand liet het echter aan het hart komen en het dak ging eraf.

Voor bisnummers was er geen plaats dus bleef The 1975 vol gasgeven. Klassieker “Sex” deed nogmaals de boel in lichterlaaie zetten en buitenbeentje “People” mocht het licht uitdoen. Niks kon het viertal verkeerd doen in Brussel gisterenavond. Stelden wij ons voor vanavond nog voorzichtig de vraag of The 1975 misschien zijn beste tijd gehad heeft, dan bewezen de jongens uit Manchester in Vorst dat ze nog niet uitgezongen zijn. De set was gelaagd opgebouwd met veel ruimte voor nieuwe songs en minder voor de hand liggende songs in deel één. Dit deel was conceptueel heel sterk en deed de nieuwe songs goed uit de verf komen. Het zorgde ervoor dat er meer ruimte was om muzikaal te experimenteren. Deel twee was enkel een intermezzo tussen het eerste deel en het laatste. Het laatste deel werkte het geheel af met een resem hits waar iedereen wild op kon gaan. Het blijft toch straf dat The 1975 op een dikke tien jaar tijd zo een zak hits samen heeft gepend. Zo kregen we eens twee uur durende set die mooi in balans was en die zelden verveelde. The 1975 is klaar voor het volgende hoofdstuk van hun carrière lijkt ons.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

The 1975 (Being Funny in a Foreign Language)
Looking for Somebody (to Love)
Happiness
Part of the Band
Oh Caroline
I’m in Love With You
A Change of Heart
An Encounter
Robbers
Medicine
So Far (It’s Alright)
fallingforyou
About You
When We Are Together
Be My Mistake (acoustic)
Jesus Christ 2005 God Bless America
If You’re Too Shy (Let Me Know)
TOOTIMETOOTIMETOOTIME
Heart Out
Me & You Together Song
It’s Not Living (If It’s Not With You)
The Sound
Somebody Else
Love It If We Made It
Sex
People