Compact Disk Dummies heeft geen introductie meer nodig als vaste waarde binnen de Belgische muziekscene. De broers Janus en Lennert Coorevits braken meer dan tien jaar geleden door op Humo’s Rock Rally en hebben sindsdien een indrukwekkend parcours achter de rug. Hun vorige album, Neon Fever Dream, dateert van toen de wereld nog geteisterd werd door lockdowns. Optreden zat er toen amper in. Die schade mochten ze afgelopen periode inhalen, wat hen vorig jaar zelfs tot op de hoofdpodia van Werchter en Pukkelpop bracht. Hun explosieve acts daar maakten nogmaals duidelijk dat ze massa’s aan het bewegen krijgen.
Dat bewijzen ze opnieuw op The Signal: hun derde langspeler die bol staat van dansbare melodieën en de ideale soundtrack vormt voor de aankomende zomerperiode. Waar op Neon Fever Dream nog veel ruimte was voor experiment en mysterie – denk aan de saxofoons op “On Repeat” of de duistere ondertoon van “(Fell in Love With a) Hologram” – gaan ze deze keer voor een andere aanpak. Niet dat alles nu minder gelaagd is; integendeel, dit is een van hun meest complexe werken tot nog toe, maar ze durven hier voluit gaan voor aanstekelijkheid. We kunnen je nu al verklappen: dat werkt.
“Solar” is een goedgekozen opener die met haar strijkers meteen een zomers gevoel oproept. Dat het nummer over Lodewijk De Veertiende, de Zonnekoning, gaat, helpt daar uiteraard bij. Het daaropvolgende “There’s No Sex Without You” is een ode aan de aantrekkingskracht en doet denken aan de French Touch. De strijkers en de mix waarvoor Michael Declerck, die eerder al voor Kavinsky en Justice werkte, aan boord werd gehesen, tillen alles tot een nog hoger niveau. Voor “fomo” werkte het duo dan weer samen met Wieger Hoogendorp, die je kan kennen als producer van Goldband: als iemand weet hoe een strakke popsong hoort te klinken, is hij het wel. Het zijn vooral de vettige synthlijnen die hier alles voortstuwen en samen met de joelende gitaren zorgen voor een pompend geheel.
Na zo’n openingssalvo mag er al eens wat gas teruggenomen worden. Zoals op “Cut Me Open” bijvoorbeeld, dat erg treurig en donker begint. Langzaam bloeit alles open aan de hand van steeds opnieuw aanzwengelende synths en een catchy bas. Daardoor schijnt door beladen thema’s en zinsneden als ‘your words are like a knife’ toch nog wat zon. Het is trouwens iets waar het duo ondertussen haar metier van heeft gemaakt: de thema’s die ze aansnijden mogen nog zo zwaar zijn, de muzikale invulling die ze eraan geven vormt het ideale contrast. Dat is ook het geval bij “Like A Turtle On It’s Back”. Daarin wordt gezongen over paniekaanvallen en slapeloosheid, in een jasje van onversneden dansbaarheid. Tijdens “Where We Go (Calypso)” zijn geen grote energieke uitbarstingen te bespeuren. Een prachtig, melancholisch refrein, dat krijgen we dan weer wel. Vergezeld van dromerige elektronica en de exotische gitaren op het einde, vormt het een ingetogen hoogtepunt op het album.
“Ballet Dancer” pakt daarna uit met een gezonde dosis punk. Het is een goede combo met titelnummer “The Signal”, dat ook expliciet op de dansbenen mikt. Leuk detail: in het nummer horen we het belletje waar ook op de cover, website en sociale media naar verwezen wordt. Geen onbelangrijk detail weliswaar, want er is een link met het centrale thema van de plaat: omringd worden door signalen, maar angst en twijfel voelen om die te volgen. Het zijn beide perfecte popnummers die zonder omwegen of scrupules doen wat ze moeten doen: uitstekend op het gemoed werken.
Ze tonen ook mooi de evolutie van de band aan. Waar op hun eerste album Silver Souls nog veel elektropunk te horen was, horen we hier veel meer nuance, verfijnde producties en kleur (al die stijlen in één album). Lennert vertelde eerder al ‘kleur en fun’ in de muziekscene te missen en dat is dus precies wat ze hiermee wél brengen. “Underwater” is het ideale sluitstuk van dit alles waarin we als luisteraar worden meegenomen in een roes die maar liefst vijf minuten aanhoudt. De twee tonen zich niet alleen bedreven in steengoede popsongs maken, ze durven op het nummer ook de klassieke songstructuren overboord gooien zonder daarbij aan relevantie in te boeten.
Het is iets wat de broers kenmerkt: dansbare muziek maken, buiten de krijtlijnen van wat vaak gangbaar is binnen het genre. Ze durven daarbij een veelheid aan invloeden en stijlen te combineren op een manier die ook nog eens aanslaat. Dat resulteert op The Signal in een overtuigend album waarvan je hoort dat het is ontsproten aan tonnen inspiratie en goede ideeën. Twijfel mag dan wel het centrale thema zijn, dat sijpelt niet door in de muzikale urgentie van deze collectie nummers.
Compact Disk Dummies stelt The Signal voor in De Roma op 19 en 20 april. De tickets zijn ondertussen uitverkocht. Deze zomer is het duo ook te zien op tal van festivals.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Where We Go (Calypso)”, ons favoriete nummer van The Signal, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
