Het is in tijden van TikTok-hitjes, Instagram-artiesten en Swiftiaanse monopolies eerder een uitzondering dan de regel, maar er bestaan wel degelijk nog popartiesten die een vrij normale groei doormaken. Dua Lipa is daarin misschien wel het schoolvoorbeeld; over een tijdspanne van net geen acht jaar en drie albums evolueerde ze van de Ancienne Belgique tot afsluiter van de Main Stage van ’s lands grootste alternatieve festival, inclusief logische, en carrièregewijs gezonde, tussenstops op Merksems bekendste vierkante meters: de Lotto Arena en het Sportpaleis. Het verhaal van de Brits-Albanese leest bruutweg zelfs als een sprookje. Nadat papa en mama Lipa het Balkangebied verlieten voor de oorlog, schoot dochterlief op muzikaal vlak zowat rechtstreeks in de roos. Met haar zelfgetitelde debuutplaat, inclusief een veelvoud aan hits zette de zangeres zichzelf met viltstift op de kaart, opvolger Future Nostalgia was, zelfs in volle coronatijd, een van de meest invloedrijke popalbums van het afgelopen decennium.
Dua Lipa lijkt met andere woorden de wind al een kleine tien jaar permanent in de zeilen te hebben, al komt nu ook de keerzijde van de medaille aan het licht, althans als je het verhaal achter derde creatie Radical Optimism kent. Tot voor kort voelde de zangeres zich namelijk wat geleefd door verwachtingen; ze speelde als het ware een typetje en verstopte zich achter metaforen en mysteries. Oftewel: ze voelde zich nooit zelfverzekerd genoeg om écht haar verhaal te vertellen, om ronduit te zeggen waar ze mee worstelde en hoe het was om als wereldster om te gaan met relaties en liefde. Dat laatste vormde in zekere zin de grootste inspiratie voor haar recentste album. In de nasleep van haar relatiebreuk met model Anwar Hadid moest ze zichzelf terug vinden, en dan vinden artiesten altijd hun therapie in datgene dat hen het nauwst aan het hart ligt: de muziek.
Je zou in tijden van een wereld die geteisterd wordt door verschrikkelijke oorlogen dus denken dat een titel als Radical Optimism pleit voor een vleugje liefde in die duisternis, maar dat is, althans niet rechtstreeks het geval. Nee, Dua Lipa heeft zichzelf vooral overladen met optimisme, of ze heeft het in elk geval gevonden door al die negatieve gevoelens een plaats te geven en de lessen ervan in te zien. Ze schreef haar gedachten neer in melodieën en kwam zo tot de conclusie dat er altijd licht schijnt aan het einde van de tunnel, en dat dat op zijn beurt dan weer de betekenis is van opgroeien. Radical Optimism ligt, die gedachte in het achterhoofd houdend, dus voor het eerst enorm dicht bij de persoon, en dus niet de artiest, die Dua Lipa is; het werd het verhaal van een jongvolwassene die gebroken achterbleef, maar uiteindelijk inzag hoe de verloren gegane liefde haar in positieve zin veranderde als persoon, om hem uiteindelijk het allerbeste toe te wensen.
Deze derde langspeler is voor de zangeres dus ongetwijfeld een erg wholesome project, klaarblijkelijk zelfs op meerdere manieren. Zo was het bij de release van haar debuut namelijk een geheime droom om tegen de derde samen te werken met Kevin Parker, om dan samen met hem Glastonbury Festival te headlinen. En kijk waar we nu zijn. De bezieler van Tame Impala was – naast Danny L Harle (producer en co-writer voor o.a. Caroline Polachek), Tobias Jesso Jr. (co-writer voor o.a. Adele, FKA twigs) en Caroline Ailin (Lipa’s co-writer sinds de begindagen) – namelijk een van de spilfiguren in de sound van Radical Optimism. Dat werd bijvoorbeeld al duidelijk bij comebacksingle “Houdini“, meteen een wereldhit, maar eveneens het begin van een symbiose tussen het popgeluid van Dua Lipa en het psychedelische randje van Tame Impala. Achteraf gezien dus zeker een geslaagd huwelijk, maar daar begint het verhaal niet.
Radical Optimism werd namelijk een plaat – het is een vanzelfsprekendheid, maar in tijden van TikTok-hits, Instagram-artiesten en Swiftiaanse monopolies… – die een verhaal vertelt, en die je dus in volgorde moet luisteren om ze het best te snappen. Met “End of an Era” neemt Dua Lipa aan de hand van een groovy bas afscheid van de discotheek die Future Nostalgia was en laat ze de azuurblauwe vibe van haar nieuwste boorling voorzichtig doorschemeren. Dat ze op de albumcover in eenzelfde kleur zee duikt geflankeerd door een haai maakt meteen het thema duidelijk: Je zal nooit weten hoe het afloopt als je de sprong niet waagt. Daarnaast luidt het ook de zoektocht naar een nieuwe liefde in: eenmaal je iemand nieuw ontmoet komt meteen de vraag: ‘Is this my happy ending?’
De geschiedenis wees echter uit van niet, want tegen eind 2021 gingen Lipa en Hadid uit elkaar. In tegenstelling tot andere platen over het eind van een liefdesrelatie, komt het verhaal van de Brits-Albanese pas op gang na het zwarte gat. In “Houdini” groeit haar zelfverzekerdheid naar nieuwe hoogtes, in het hypnotiserend catchy “Training Season” zegt ze dan na alle twijfels en onzekerheden weer klaar te zijn voor het echte werk. Tegelijkertijd sijpelt ook het besef binnen dat je in je onderbewustzijn altijd al doorhad dat de liefde op was. Het is meteen ook de metafoor die “These Walls” moet voorstellen: ‘It’s not supposed to hurt this much / Oh, if these walls could talk / They’d tell us to break up’.
En zo ontpopt Radical Optimism zich blaadje voor blaadje tot een soort coming-of-ageverhaal. Tussen de experimentelere en dromerige popvibes door groeit bij de zangeres het idee dat de wereld door blijft draaien, zelfs als je in de shit zit. Het contrast tussen ‘Everybody’s still dancin’ / Everybody’s holding hands and romancin” en ‘It’s not a broken heart if I don’t break it / Goodbye doesn’t hurt if I don’t say it’ in “French Exit” symboliseert die gedacht, maar geeft daarentegen ook aan dat je het moet aandurven om los te laten. Als het ware leren omgaan met liefde dus, want het zijn de inzichten die je krijgt bij het loslaten die je naar nieuwe mensen brengen, maar die je eveneens andere perspectieven op het leven bieden. Zoals “Illusion” aangeeft zijn die mensen daarom niet per se goed voor jou, maar diezelfde hit komt ook met de boodschap dat je niemand nodig hebt om echt gelukkig te zijn.
En daar schuilt misschien wel de grootste boodschap van Radical Optimism; de acceptatie. “Anything for Love” is in dat verhaal misschien wel het minste nummer van de plaat door zijn vreemde structuur en onafgewerkte gevoel, maar afsluitend duo “Maria” / “Happy for You” maakt dat dan weer helemaal goed. Een zonnige panfluit en wat castagnetten in die eerste rollen de rode loper uit voor het nummer dat de cirkel van nummer drie op mooie wijze rondmaakt. ‘I must’ve loved you more than I ever knew / ‘Cause I’m happy for you / I’m not mad, I’m not hurt / You got everything you deserve’. En als je dat gevoel kan opbrengen voor je ex, en zelfs zijn nieuwe vlam kan overladen met complimenten, dan weet je dat je er als sterker persoon bent uitgekomen.
Het is met andere woorden belangrijk om het grote plaatje te blijven zien doorheen Radical Optimism, dat achteraf gezien zelfs wat schijn wegheeft van een conceptplaat. Een album dat, als je het luistert zonder achterliggende betekenis, op het eerste gehoor misschien zelfs wat teleurstellend kan klinken, althans op muzikaal vlak. De derde creatie van Dua Lipa is, in tegenstelling tot haar voorgangers, dan ook geen verzameling geworden van nummers die het potentieel hebben om uit te groeien tot wereldhits. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat die songs vandaag niet aanwezig zijn – sterker nog, drie van de elf tracks zijn al wereldhits. De zangeres vertelt voor het eerst echt een verhaal met haar muziek, waardoor de puzzelstukjes steeds meer op hun plek beginnen te vallen.
En kijk, als een Taylor Swift de hemel in geprezen wordt met haar The Tortured Poets Department, dan verdient Dua Lipa dat vandaag minstens zozeer. Oké, er staan zeker muzikaal minder interessante nummers op Radical Optimism, zoals bijvoorbeeld een “Watcha Doing” of “French Exit”, maar dat wordt door het tekstuele dan weer mooi in evenwicht gehouden. Fans van de commerciële successen die de Brits-Albanese al op haar palmares heeft staan zullen na het luisteren van deze langspeler dus misschien wat op hun honger blijven zitten, maar als het project ‘album’ moet gewoon gezegd dat Dua Lipa haar sterkste geheel tot nog toe afleverde. Popartiesten genoeg die hun break-up proberen te verwerken in hun muziek, maar weinigen deden het op deze manier. Ja, de wereld heeft nood aan optimisme in donkere tijden, maar die positiviteit begint bij jezelf.
Op zaterdag 6 juli sluit Dua Lipa de Main Stage van Rock Werchter af.
Ontdek “Training Season”, ons favoriete nummer van Radical Optimism, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
