We mogen stellen dat het Dea Matrona best wel voor de wind gaat. Het Noord-Ierse bluesrockduo gevormd door Mollie McGinn en Orláith Forsythe startte ongeveer zeven jaar geleden hun carrière al buskend op de straten van Belfast nadat ze elkaar op school leerden kennen. Twee jaar later volgde een eerste ep en kort daarna nog twee extra singles. Einde 2020 gingen ze viraal met een cover van “Oh Well”, origineel door Fleetwood Mac. Dit moet voor de groep een wake-up call geweest zijn: pas vanaf dan ging de bal echt aan het rollen. De twee begonnen terug eigen muziek uit te brengen in afwachting van hun eerste langspeler; het begin van een releasecyclus die maar liefst drie jaar zou duren. Ondertussen speelden ze live op Reading & Leeds en Rock Werchter, mochten ze onder andere Chris Shiflett van Foo Fighters ondersteunen op zijn solotour doorheen het Verenigd Koninkrijk en vielen ze aldaar meermaals in de prijzen. Vandaag brengt Dea Matrona dan eindelijk hun debuutplaat For Your Sins in eigen beheer uit.
Ook ons is de band gedurende die drie jaar niet ontgaan. We waren overwegend positief over singles “Red Button”, “Stuck on You” en “Every Night I Want You”; ze maakten ons al benieuwd naar hoe het hele plaatje ging klinken. Van de twaalf nummers die For Your Sins telt, bracht Dea Matrona er maar liefst al acht als single uit. Omdat er tussen het eerste en het laatste nummer 34 maanden zitten, verwachtten we ons aan een heel dynamische plaat die hopelijk de evolutie van het duo in de verf zet. Dat blijkt ook deels het geval: McGinn en Forsythe spelen op hun debuut met verschillende invloeden, die gaan van bluesrock en folkrock tot americana en country, maar zelfs de grens met bluegrass wordt op een gegeven moment opgezocht. Wie in de jaren zestig, zeventig en tachtig van artiesten zoals Janis Joplin, Eagles of Fleetwood Mac genoot, zal waarschijnlijk wel z’n hart kunnen ophalen met deze plaat. Qua stemgeluid kunnen we zelfs de lijn doortrekken naar een band als ABBA. Het gros van de muziek wat braafjes en gepolijst: het duo kleurt veelal binnen de lijntjes. Toch weten de Noord-Ieren ons wel enkele keren aangenaam te verrassen.
De kern van Dea Matrona’s muziek ligt steeds bij blues-geïnspireerde poprock. Dat wordt meteen duidelijk bij albumopeners “Stuck on You” en “Stamp on It”, die de luisteraar meteen al warm maken met enkele catchy gitaarriffs en introduceren tot de kenmerkende stemtimbres van de twee dames. Over die stemgeluiden hebben we in het verleden al opgemerkt – en daar zijn we niet alleen in – dat ze ons enorm doen denken aan die van Christine McVie, Stevie Nicks of Agnetha Fältskog. Twee van de meest bekende groepen uit de jaren tachtig, Fleetwood Mac en ABBA, bleven op die manier nooit ver weg tijdens onze luistersessie. Bij de release van “Every Night I Want You” gaf de band zelf al aan de mosterd te gaan halen bij “Gimme Gimme Gimme (A Man After Midnight)”. Extra punten voor de eerlijkheid. Toch limiteert het duo zich niet enkel tot de stijlen waar ook de twee bands hierboven zich aan waagden. “Wilderness” komt bijvoorbeeld wat harder binnen na een rustiger liedje en het aanstekelijke “Glory, Glory (I Am Free)” had perfect een compositie van Dolly Parton kunnen zijn, waarbij we in de strijkers een zwakke echo van het Zweedse duo First Aid Kit horen. “Dead Man’s Heart” klinkt dan weer wat meer bluegrassy door het clap-stompritme dat de song vormgeeft. De toevoeging van een slidegitaar leek hier de juiste keuze om het nummer wat extra karakter te geven. We kunnen in ieder geval slechts vrezen wat er zou gebeurd zijn als een van de sessiemuzikanten z’n banjo de studio had ingesleurd.
Toch krijgen we steeds het gevoel dat de nummers een bepaalde factor missen. Allen zijn ze catchy en in principe is het album vrij van filler content, maar de meeste tracks blijven vrij braaf en lijken nogal ‘middle-of-the-road’. Niet dat we daar per se iets op tegen hebben, maar een mogelijke verklaring voor deze opvatting is dat de groep in een periode van drie jaar niet veel risico durfde nemen. Dat vinden we ontzettend spijtig, want de twee muzikantes bewezen al meer dan een keer wat ze precies in hun mars hebben. Al is het op een cover van een nummer van Townes van Zandt dat ze uitbrachten op hun YouTubekanaal, of op originele composities zoals “Red Button” of “So Damn Dangerous”, die beide wél over de punch beschikken die we van de groep mogen verwachten. Daarnaast hebben we een dubbel gevoel bij de albumlengte: slechts vier van de twaalf nummers duren langer dan drie minuten, waardoor de naald van onze platenspeler al na een dik halfuur mocht beschikken. Ergens lijkt het alsof de dames niet elke track tot z’n volledig potentieel hebben uitgewerkt, maar tegelijk gaan de liedjes op die manier niet nodeloos door en krijgt de plaat wat meer de connotatie van een storm in een glas water. Recht voor de raap, zoals goeie bluesrock eigenlijk moet zijn.
De tracks die Dea Matrona voor hun langspeler spaarde, bewijzen ook de meest innoverende te zijn als we naar het totaalplaatje kijken. For Your Sins is in principe dus een enorm degelijk album waarbij we wel wat luisterplezier hadden, maar we blijven toch soms op onze honger zitten. We zien in ieder geval wel in dat de groep nog veel groeipotentieel heeft en we hopen dat ze dat potentieel spoedig weet aan te boren. Het feit dat het duo de essentie van hun grootste klassieke idolen bijna perfect weet te belichamen, kunnen we alleen maar toejuichen, ookal lukt het hen vaak niet om daar een eigen draai aan te geven. Ons verdict is een debuut met pit, maar die brave schil mag er toch stilaan afgepeld worden.
In eigen land tourt Dea Matrona vanaf vandaag om deze debuutplaat te promoten. Op concertdata op het Europese vasteland blijft het nog wachten.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Red Button”, ons favoriete nummer van For Your Sins, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
