Rachel Chinouriri timmert geduldig aan haar carrière. Na de release van haar debuut-ep Mama’s Boy in 2019 werd ze opgepikt door Parlophone, het label dat onder andere ook Gorillaz, Turnstile en Gabriels onder zijn vleugels heeft. In 2021 volgde dan haar sterke tweede ep-annex-mini-album Four° In Winter. Ondertussen ging “So My Darling”, haar allereerste single, vier jaar nadat het oorspronkelijk verscheen viraal op TikTok. Chinouriri rook haar kans, bracht een vernieuwde akoestische versie uit en verzamelde er tot nu toe een slordige vijftig miljoen Spotify-streams mee. In de slipstream van die onverwachte aandacht bevestigde ze in 2022 haar goeie vorm met haar derde worp Better Off Without, verzorgde ze het voorprogramma van Lewis Capaldi en ex-One Directioner Louis Tomlinson, schuimde ze de Britse festivals en concertzalen af en schopte ze het tot op de longlist van BBC Radio 1’s Sound of 2023.
Ook in de marge van haar muziek laat ze van zich spreken. Samen met een rits andere artiesten weigerde ze dit jaar op te treden op SXSW, het festival in Texas dat ooit beschouwd werd als dé plek om nieuwe artiesten te ontdekken. Helaas verloor het de laatste jaren wat van zijn pluimen, onder andere door politieke inmenging en dramatische verloning voor artiesten. Aanleiding daarvan was de sponsordeal die de organisatie aanging met het Amerikaanse leger, dat tot op heden Israël steun verleent in de oorlog tegen Gaza. Voor een principiële kwestie nam Chinouriri de financiële aderlating er met de glimlach bij.
Op de hoes van What A Devastating Turn Of Events prijkt prominent en trots het Saint George’s Cross, de door conservatief Engeland gekaapte vlag waar volgens hen enkel ‘echte’ Engelsen mee te koop mogen lopen – je kan al wel raden wie dat dan is, of wie niet. Het kruis is een hot topic aan de andere kant van het Kanaal. Vraag het maar aan Nike. Zij durfden het aan de vlag aan te passen op de kraag van de nieuwe uitrusting van het nationale voetbalelftal voor het EK deze zomer, wat hen op een rechtse storm kwam te staan. Dat Chinouriri ervoor kiest die vlag zo aanwezig te maken op haar hoes is een statement: ik ben hier, ik blijf hier, ik ben ook Engeland. Na drie ep’s, een TikTokhit en wat schenengeschop is nu dus de tijd gekomen voor een volgroeid debuutalbum, waarmee ze haar status als rijzende ster wil bevestigen.
Chinouriri kiest op haar nieuw album uitgesprokener voor een poprichting en laat de alternatieve, experimentelere R&B vanop Four° In Winter grotendeels links liggen. “Never Need Me”, dat als tweede single voor het album naar voor geschoven werd, is met zijn catchy refrein een van de beste exponenten hiervan, net als “All I Ever Asked”, dat oorspronkelijk op haar Better Off Without-ep stond. Vooral dat laatste is een onweerstaanbare oorwurm: hoog meezinggehalte, een tekst over een misgelopen relatie, dromerige synthesizers: alle goeie popelementen zijn aanwezig. Het soort nummer dat linea recta in je roadtripplaylist gezwierd zou moeten worden.
“It Is What It Is” doet denken aan het beste van Lily Allen met speelse, arrogante strofes, een groovy bas en een dijk van een refrein. Chinouriri is zelfverklaarde fan, de invloed is duidelijk, maar ze vormt het om tot iets wat onmiskenbaar haar eigen ding is. In de tekst legt ze met bravoure de verantwoordelijkheid voor het misgaan van haar relatiestatus bij de andere partij, er ondertussen lustig op los fluitend. Er zijn pijnlijke manieren om gedumpt te worden, maar te kijk gezet worden terwijl de baslijn vrolijk rondhuppelt tussen je brokstukken moet toch extra pieken. Ook in “Dumb Bitch Juice” vist ze in haar relatievijver, dit keer met een introspectievere insteek. Ondersteund door een betoverende Amy Winehouse-achtige soulgitaar, komt ze tot de conclusie dat ze soms misschien zelf betere keuzes moet maken op het gebied van mannen – het ligt dan toch niet altijd aan hen.
De tweede helft van het album is donkerder, met als emotioneel dieptepunt het tweeluik “What A Devastating Turn Of Events” en “My Blood”. De titeltrack vertelt het tragische verhaal van een nichtje van Chinouriri, dat net als een groot deel van de familie in Zimbabwe woont. Met een knappe opbouw doet het nummer het relaas van de spanning van een ontluikende relatie, de schok van een ongewenste zwangerschap, het stigma dat erbij kwam kijken en uiteindelijk de zelfmoord die haar nicht als enige uitweg zag. Het refrein dat in koor door de familie gezongen wordt is een kippenvelmoment. Na dit trio gaat het emotioneel gesproken terug in stijgende lijn, met een Chinouriri die sterker in haar schoenen gaat staan en haar plek in de wereld lijkt te hebben gevonden. “I Hate Myself” keert zijn titel helemaal om tegen het einde en eindigt met Chinouriri die zorgeloos voor zich uit neuriet, een vrouw die er eindelijk in geslaagd is zichzelf te accepteren zoals ze is.
Naast een tros sterke nummers zijn er ook een paar mindere momenten. “The Hills” is een te modaal poprocknummer dat vooral tijdens het refrein op zijn gezicht valt, “Robbed” slaagt er niet helemaal in de emotionele diepte te halen waar het naar reikt en de bedroompop van “So My Darling” schiet als laatste nummer tekort. Dat dit laatste nog op het album terechtkomt is ook wat vreemd – het nummer is in zijn originele vorm inmiddels al zes jaar oud, stond al op een eerdere ep. Chinouriri is als artiest gegroeid en gerijpt, de rest van What A Devastating Turn Of Events staat mijlenver van “So My Darling” af en dat hoor je meteen. Het wringt om het als afsluiter te horen. Dit argument gaat deels ook op voor “All I Ever Asked”, dat ook al op een eerder project verscheen, maar stilistisch dan weer wel in het plaatje past. De keuze om die twee nummers toch nog toe te voegen aan haar debuutalbum is wat raar en overbodig. Deels afstappen van ouder werk is een logische stap voor een eerste album, die Chinouriri niet leek te durven zetten.
Over de hele lijn levert Rachel Chinouriri met What A Devastating Turn Of Events alleszins een sterk debuutalbum af waarmee ze haar met beide voeten stevig in het indiepopveld plant. Chinouriri brengt catchy meezingers, ingetogen stilmakers en het verhaal van een ’twenty-something’ die haarzelf leert vinden. En toch heb je het gevoel dat deze getalenteerde Londense nog beter kan. Wij hebben er alle vertrouwen in dat ze dat ook zal laten zien.
Facebook / Instagram / Website / X (Twitter)
Ontdek “It Is What It Is”, ons favoriete nummer van What A Devastating Turn Of Events, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
