Clamotte Rock 2024 (Festivaldag 2): Kleurtje pakken

Een kleinschalig, gezellig lentefestival in de Kempen, op poten gezet door een team van vrijwilligers: kan het nog sympathieker? Twijfelen is instemmen, en als je het aan de inwoners van Herenthout en omstreken vraagt, zal je een volmondige ‘nee’ krijgen. Zij reserveren elk jaar traditiegetrouw het Hemelvaartweekend voor het tweedaagse Clamotte Rock; dit jaar al voor de 27e keer. Vrijdag werd de aanzet al gegeven, met Clouseau als absolute headliner, aangevuld met dj’s en wat kleinere bands. Zaterdag kregen de bezoekers met onder meer Therapy?, blackwave. en Used een bredere programmering voor de kiezen, die ons wel kon overhalen om af te zakken naar de Herenthoutse weide. Een affiche die dus niet dé metalhead, dé raver of dé popliefhebber aantrekt, maar elke bezoeker laat proeven van een gevarieerd smakenpallet. Wij trokken naar Oosterhoven, voor een goed gevuld festival dat dit jaar opnieuw ‘uitverkocht’-visuals op zijn socials mocht plaatsen.

Het zomerse weertje nodigde ons uit om onze stalen ros van stal te halen en met de fiets richting Herenthout te trekken. Na een ommetje rondom het terrein betraden we het als festival ingerichte weiland. De trillende jump-bassen van Nederbelg Da Rick hadden onze gehoorgangen dan al lang bereikt, waardoor we gelijk richting de Deca Open Air stage struinden. De zon was niet de enige die daar scheen; ook heel wat dance-stampklassiekers als “Hardcore Vibes”,”Drop That Beat” en “Halloween” straalden er onze richting uit. Op vlak van mixing ging het niet altijd even vlekkeloos, maar voor zover de lichaamstemperatuur nog niet aan de warme kant was bij aankomst, was die dat nu zeker wel.

Aan de Main Stage warmde Captain Kaiser – met een pintje in de hand en ludieke frontzanger met sandalen en bloot bovenlijf – ons dan weer op met punkrock uit hun Kempense thuishaven. Het gaat er de laatste tijd weleens over in de media: veel lawaai, maar in dit geval bijten blaffende honden wél. Er zit namelijk wel degelijk een boodschap in de songs van Captain Kaiser. Zo komt een stoer jasje met erin een kwetsbare boodschap voorbij, dat frontman Sasha Vansant opdraagt aan zijn overleden moeder die op Clamotte Rock haar laatste liveshow van de band aanschouwde.

“Moscow Mule” volgt en jaagt het tempo de hoogte in. Een goede zet zo blijkt, want het enthousiaste publiek dat tot nu bestond uit het bescheiden fanclubje van Captain Kaiser, breidde met enkele rijen uit. De apathie ebde de tent uit, de eerste pitjes openden zich en ook de vroege crowdsurfers tekenden present. De vijf Kempenzonen hadden wat minuten nodig om zich weer thuis te voelen op het terrein, maar tijdens afsluiter “One More Time/night” staat er een minilegertje vooraan mee te schreeuwen alsof de vijf bandleden de dictators van de Kempen zijn.

Vertel je over Prins S. en De Geit aan een kind, dan denkt die gegarandeerd aan een sprookje. Dat is het niet, al neemt het trio de gekke elementen uit zo’n ongeloofwaardig verhaal wel wat mee in zijn lyrics. Als geiten op de festivalwei verzamelden bezoekers terug aan de Main Stage voor de Haagse groep. Was het tijd voor een afkoelpauze of voor een vroege avondsnack? Wij weten het niet, maar vol stond de tent zeker niet en het enthousiasme was ook erg getemperd.

Als enige echt Nederlandse act op de line-up had het trio moeite om wat beweging in het publiek te krijgen, ondanks de zeer dansbare beats. De enkele Main Stage-kampeerders hadden zelfs nog genoeg plaats om een tent op te zetten vooraan, een feestende bezoeker was eerder een uitzondering dan de regel. Nochtans was de performance degelijk, met de nodige autotune. “Wat Jij Wil” zorgde voor de eerste drum-‘n-bassbeats in de grote tent, maar de muur tussen stage en bezoeker bleef overeind. Diverse invloeden uit allerhande elektronische genres passeerden tijdens de drie kwartier en gelukkig was daar “De Duck” om de kentering in te zetten. Zo wisten onze Noorderburen tegen het einde van de set toch nog de sfeer er wat in te toveren, met “Goochelaar” en “Kinderboerderij”.

Met de klok van zeven achter de rug begon de avond stilaan te vallen en was het tijd voor circus. Babylon Circus welteverstaan, dat vanuit Lyon afzakte naar Oosterhoven. De band brengt na een carrière van dertig jaar voor de laatste paar keer een mix van Franse volksmuziek, reggae en folk, maar ook zij slaagde er niet in om de tent goed vol te trekken. Het podium was daarentegen wel goed bemand: acht mannen rijgden er vol goesting liedjes aaneen alsof ze aan een warme jamsessie bezig waren, maar het zonnetje buiten sprak meer mensen aan dan hun diverse klanken.

Veel genres schalden door de speakers, maar wat we niet hoorden, is tekstyle. En als er een Belg is die we daarmee kunnen associëren, is het wel Mark With a K, die afwisselde aan de Deca Open Air stage. De ondertussen 51-jarige dj draait al jarenlang mee en paste zich vlekkeloos aan aan het iets bredere publiek dan gewoonlijk. Uit de uitgebreide put dance- en retro houseklassiekers viste hij heel wat nummers, gemixt met eigen stampplaten. Zo werden onze vuisten meermaals de lucht in gelanceerd op onder andere “Bonzai Channel One” en “Something” van Lasgo, en huppelden we onder leiding van MC Chucky van links naar rechts op “Something More”.

Hoewel de ancien iets commerciëler draaide dan gewoonlijk, was het nog steeds rammen geblazen en was hij ‘here to wake you up’. Clamotte kon nog wel een tandje harder aan, want hoe steviger de drops, hoe losser het publiek tekeer ging. De laatste tien minuten zaten dan ook vol met hardcore en zelfs wat uptempo, in de vorm van “6IXPACK”, “Last Resort” met Warface en zijn nieuwe collab met Ran-D. Een ding is duidelijk: boenken kunnen ze in de Kempen, want de hardste acts brachten het meesten volk en bijgevolg de meeste sfeer met zich mee.

Dan was het sfeertje aan de Main Stage de set nadien daar zowat het tegenovergestelde van. blackwave. was na een korte pauze “back on track” met zijn speelse sound, die een mengelmoes is met hiphop als hoofdingrediënt, maar ook met jazz, funk en r&b als smaakvolle kruiden. Door de gelimiteerde tijdspanne op festivals paste het Antwerpse duo zijn setlist wat aan, gericht naar de grotere hitjes. Ontspannen en met een gezonde portie nonchalance stonden de mannen en hun band weer op het podium, alsof stress of spanning niet in hun woordenboek staat. Hun kenmerkende hippe, hartverwarmende nummers werden gekruid met een pittig, warm tintje door een blazerssectie.

De tent wiegde zorgeloos heen en weer met tracks als “GoodEnough” en “recluse”, die zowel kunnen dienen als slaapmutsje als als wekker. Halverwege schakelden we een versnelling hoger met “SWISH” en demonstreerde Jay zijn altijd aanstekelijke dansmoves nog een keer. Niet veel later werd een gemoedelijke moshpit opgevuld door het zangersduo, dat even mee kwam feesten op “cracked screen”. Als er één perfect geschikte soundtrack was voor een warme, gezellige lenteavond als die van gisteren, dan was blackwave. wel de geschikte maker.

Dat Used en Joost naast een gelijkaardige naam ook een goede vriendschapsband hebben, wisten we al langer. De Kempenaar betuigde dan ook zijn steun aan de gediskwalificeerde Eurovisie-kandidaat door zijn “Europapa”-remix als intro te spelen. Voor de eerste keer was het echt drummen aan een stage, al kon Useds lokale afkomst daar ook een rol in spelen. De zon was inmiddels uit het zicht verdwenen en dus krikte het ravegehalte wat op. Zoals steeds – maar toch blijft het ons opvallen – lag het mixtempo zo hoog dat de ene na de andere energiegolf over het publiek heen spoelde. In de zestig minuten die de dj-producer kreeg, waaiden minstens evenveel tracks over het festivalterrein: een sterke remix van “I Got You” van Marlon Hoffstadt, zijn “Licht Uit”-remix, “Light It Up” van Kanine, “Baddadan” dat ook in mei 2024 nog een relevante keuze blijkt en twee gloednieuwe tracks van zijn aankomende album. Om er maar een paar te noemen… Met de volumemeter in het rood, stonden we geen seconde stil op de drum-‘n-bassbeats van Used.

Voor een laatste keer maakten we erna de oversteek naar de Main Stage. Met een quasi volledige Belgische, of toch zeker Benelux-getinte line-up, was het de Noord-Ierse headliner Therapy? dat van het verst moest komen. De alternatieve rockband beleefde zijn hoogdagen in de nineties en bekleedt nu steeds vaker kleinere zalen en vroegere spots, maar op een lokaal festival als Clamotte Rock mocht ze nog eens in het grootste lettertype op de affiche staan. Het gouden randje rondom de band bleek inderdaad een beetje verroest, want we kregen een leuk rockconcert, maar de glinster die een headliner toch wel mag hebben, ontbrak bij Therapy?. “Diane” was wel een hoogtepuntje qua herkenbaarheid in de set en de riffs klonken goed, maar voor de rest was het ‘gewoon oké’. Alhoewel: tussen de vele intermezzo’s werden enkele hitjes wel volop mee geschreeuwd en was het leuk om te zien hoe frontman Andy Cairns altijd eerst wat experimenteerde en speelde met zijn gitaar voor hij de effectieve riff inzette. Toch moeten we concluderen dat blackwave. naar ons gevoel – en dat van vele andere bezoekers – de échte headliner was.