Coffeyfest 2024 @ Pier15: De fik erin

Skaten en John Coffey, het blijft een combinatie die werkt. De groep heeft in de verleden al menig skatepark naar de gallemiezen geholpen, waarbij de band keer op keer alle trucen liet zien die het in zijn mars had. Geen kickflips, ollies en nosegrinds, maar mokerharde gitaren en snoeiluide drums. Gooi daar nog een schep liefde voor de soundtrack van Tony Hawk Pro Skater bovenop en je krijgt een show die doorgaans zijn weerga niet kent. Ook gisterenavond was dit het geval, toen de groep voor zijn eigen festival Coffeyfest richting Breda kwam en skatepark Pier15 volledig op zijn kop zette.

We startten de avond met kampioenen. En dan niet de uitgemolken tv-serie over dagschotels en een kwade garagist, maar met de kersverse winnaar van Humo’s Rock Rally. Want ondanks dat de naam al ver voor de finale op het affiche stond, voelde het concert van Maria Iskariot aan als een zegetocht. Het was in Pier15 dat de groep al vroeg op de avond liet merken waarom juist zij met de winst ervan door ging. De Gentse band liet het publiek als stevig warmlopen en gooide het ene na het andere strakke nummer eruit. Zoals bij iedere artiest die met een nieuw album op de proppen komt, stond ook bij Maria Iskariot de nieuwste plaat in de spotlights en werden we blootgesteld aan een hoge dosis EN/EN. En dat is nou precies het middel dat we het liefst krijgen toegediend. Hoogtepunt was “Lief Klein Kind”, dat heerlijk doorheen de skatehal denderde en voor een luid applaus zorgde. Hoewel we tijdens de finale van Humo’s Rock Rally eigenlijk een andere voorkeur hadden voor de winnaar, bewees Maria Iskariot gisterenavond waarom de jury uit eindelijk voor haar koos.

Hoewel Maria Iskariot de boel al aardig wist op te stoken, kwam er pas echt een vlam in de pan toen de mannen van Arson op podium op kwamen. En dat betekent maar eens ding: keiharde rock en een hele lading whisky voor ieder die maar wilt. Wij hielden het netjes bij een overheerlijke Spa rood, maar menig toeschouwer zette voet op de podium, gooide de alcoholische versnapering in een keer in de keel en zorgde vanaf de start voor een knalfeest. Ondanks dat we tijdens de albumreview van All In, All Sin niet al te positief waren, wist de band live zich volledig te herpakken en liet ze ons veertig minuten met moeite overleven te midden van een vuurtornado. Toen op het einde, door middel van spiritus en een aansteker, nog een drumstel in de fik vloog, kwam het hek pas echt van de dam en liet Arson een letterlijke vlammenzee op de oude fabriekshal los. Nee, het publiek was niet warm gemaakt, maar totaal geroosterd.

Van vlammende whisky gingen we naadloos over naar Hollandse kost, want met Tusky stond de derde en laatste band op het programma voordat de hoofdact het podium mocht betreden. En dat is eigenlijk best bijzonder, want in een interview met Christoffel van Teijlingen en David Achter de Molen van John Coffey werd een optreden van de twee bands te samen door een overlap aan personeelsbezetting naar het rijk des fabelen geschoten. Gelukkig zijn beide teams de afgelopen tijd enkel maar uitgedijd, waardoor een langgekoesterde wens dan toch eindelijk waarheid werd en Tusky toch eens mocht openen voor zijn grote broer. En dat hebben we geweten ook. In tegenstelling tot de show in De Helling was gitarist Sjors van Reeuwijk nu wel van de partij en kwam Tusky op volle oorlogssterkte richting Breda, waar het in een mum van tijd de zaal wist te transformeren in een kolkende massa. Vooral frontman Vlad leek hierdoor in zijn nopjes te zijn, want hij gebruikte deze bruisende menigte als zijn speelveld en verkoos vaker dan eens om zich te laten leiden op de handen van de toeschouwers dan stevig op de grond te staan. En dat terwijl hij, samen met de rest van de groep, een retestrakke set speelde die van kop tot staart klopte.

Terwijl we al drie optredens hadden gehad die allemaal van headliner-kwaliteit waren, was het aan de mannen van John Coffey om een poging te doen om de prestaties van de voorgangers te evenaren. In deze poging stond maar een ding centraal: zo veel mogelijk plezier maken op en rond het podium. Menig ramp werd tijdens de show aangedaan door frontman David Achter de Molen, die door al zijn capriolen met momenten een extra adempauze nodig had om te herstellen en zichzelf van zuurstof te voorzien. Daar bleef het qua skate-thema niet bij, want ook tijdens de show in Pier15 bleef de voorliefde voor soundtrack van Tony Hawk Pro Skater groot. Ook wij delen deze liefde en hebben warme gevoelens voor de muziek die onze jeugd bepaald heeft, dus toen de covers van Millencolin’s “No Cigar” en “Evil Eye” van Fu Manchu werden gestart, ging ook bij ons het dak eraf. We waren duidelijk niet de enige, want ondertussen was het podium aardig vol gelopen met honderden toeschouwers die allemaal het feestje samen met de band wilden vieren.

Het dak ging eraf en de fik ging erin, terwijl John Coffey de skatehal in zijn greep hield en met “I’ve got the bastard virus and I don’t even know where it came from” met een oudje op de proppen kwam. Het nummer schuurde alles vlak wat het tegenkwam en liet het publiek bouncen. Hoewel er geen rem op de mannen leek te staan, was het niet altijd gas geven. Tijdens de uitgeklede versie van “Me vs I” werden de knoppen namelijk compleet teruggedraaid en kreeg de band de zaal voor even muisstil, om vervolgens tijdens “Relief” juist weer knoppen volledig door te draaien en een explosie aan energie op het publiek los te laten.

We liepen kilometers tijdens “Romans” en onze stembanden werden stevig op de proef gesteld tijdens “SING and hope it’s out of tune”, die we door de overlading aan energie van de band vanaf de eerste noten luidkeels deden meeschreeuwen. Er werd nog een keer geknald met het iconische “Guerilla Radio”, waarna de groep met een enorme knuffel richting zijn fans het skatepark in verval achterliet. John Coffey was heer en meester in Pier15 en liet zien waarom die skateshows doorheen de jaren zo’n legendarische status hebben verworven. Voeg Coffeyfest daar maar aan toe, want een show zoals deze zullen we de komende tijd waarschijnlijk niet meer meemaken.

Setlist John Coffey:

STEAM WALTZ
Broke Neck
No Sigar
Featherless Redheads
I’ve got the bastard virus and I don’t even know where it came from
The sunset
Dirt & Stones
This place is placeless
Me vs I
Relief
Evil Eye
The Well
Oh, Oh, Calamity
Romans
SING and hope it’s out of tune
Heart of a Traitor
Guerilla Radio