ISE @ Ancienne Belgique (AB Club): Het vuur in de ogen

Enkel bij de groten der aarde volstaat de voornaam om te weten over welke artiest het gaat. Toch gaat een succesvol parcours niet gepaard zonder doordachte keuzes, timing en gewoon goede muziek. Dat laatste blijft een kwestie van smaak, maar in het geval van Ise Smeets, of ISE, lijkt het plaatje te kloppen. De Limburgse singer-songwriter was zeventien lentes jong toen ze op Sziget en als digitale act op Pukkelpop mocht proeven van het rocksterbestaan. Vlak na de jaarwisseling kroonden we haar tot een van onze ‘Grote Beren van Morgen’. In De Roma vertelde ze ons toen dat ze een enorme fan is van Foo Fighters, met wie ze nu de affiche van Rock Werchter deelt.

Haar opwaartse curve lijkt niet te stoppen. Begin dit jaar bracht ze haar debuutsingle “Goodbye Letter” uit en won ze StuBru’s De Nieuwe Lichting. Sindsdien werkt ze intensief aan een internationaal verhaal. Zo gaat ze dit najaar mee op Europese tournee met Guano Apes. Hier bij ons staat ze dan geboekt voor de grote zaal van de Ancienne Belgique, terwijl ze net solo de Club tweemaal liet vollopen. Op Moederdag was de timing van het matineeconcert perfect. Het begon om 16.30 uur, wat het ideale moment was om na afloop van een brunch te vertrekken of na de show van een uitgebreid avondmaal te genieten. Hoe dan ook, de eerste show was geen generale repetitie. De zangeres liet zich niet van de wijs brengen door de stress en wist gedurende een goed uur haar leefwereld live te vertolken.

Kansen krijgen betekent voor ise ook kansen geven. Via het VI.BE kansenplatform werden twee supportacts geselecteerd: Aqua Riyaz en Yuma. Voor het eerste optreden ging de eer naar Aqua Riyaz, die in het normale leven door het leven gaat als Justin Degryse. Na zijn deelname aan de finales van The Voice Kids in 2020, koos hij resoluut voor muziek. Samen met zijn akoestische leadgitarist probeerde hij zich in de club los te wrikken van de tv-studio. Het omgaan met een publiek in een concertzaal hoefde niemand de achttienjarige artiest echter uit te leggen. Bij elk nummer was het muisstil, waardoor zijn zoete indiepop als een frisse wind kon binnenwaaien. Degryses sterkste troef bleef zijn kopstem, hoewel hij deze iets te vaak gebruikte om zich te profileren. Na bijvoorbeeld het hitgevoelige “Could You Be My Moon” viel het op dat de rest van zijn eigen geschreven nummers nagenoeg hetzelfde klonken. Zijn dankbaarheid jegens het publiek en de covers van Billie Eilish (“lovely”) en Chris Isaak (“Wicked Game”) boden tussendoor variatie. De zanger beschikte overduidelijk over een gouden stem. Ook qua esthetiek zat het goed: de bloemenbos op zijn statief en de nachtlamp gaven een nostalgisch huiskamergevoel, zoals bij (groot)moeder thuis.

Zonder tierlantijntjes startte ISE met “Powerless”, waarbij haar passie voor de rock van de jaren negentig de toon zette. De track was allerminst hard, maar door simpelweg de zaal recht in de ogen te kijken, had ISE dezelfde genadeloosheid als Kurt Cobain. Ze beheerste ook de kunst om zodanig te kijken dat we het gevoel hadden dat ze ons rechtstreeks aankeek. Eens de track uitdoofde, verdween de serieuze sfeer en straalde de gezelligheid van de Limburgse zangeres af. Hier en daar sprak ze misschien iets te veel tussen de nummers door, maar eerlijk gezegd viel het op dat haar reis van een dorpsfeest in Bree naar de AB een moeilijk te vatten sprookjesverhaal kan zijn. Toen ze achter de piano kroop voor “Illusion” of haar akoestische gitaar ter hand nam voor “Little Girl”, legde ze de magie vast achter melancholie of nare ervaringen uit het verleden. Bij momenten zong ze teksten die evengoed door een dertiger geschreven konden zijn, waardoor het hele publiek gedurende het volledige uur verbonden bleef.

Bovendien benadrukte ISE niet terughoudend dat ze blijft leren van haar directe omgeving. Het was voorspelbaar dat er fans van Oasis in de zaal waren. Dat dezelfde mensen – inclusief onszelf – misschien een cover van “Dead In The Water” van Noel Gallagher’s High Flying Birds verwachtten, leek ons minimaal. In haar solopresentatie bracht ze geen al te grote veranderingen aan in het origineel, maar liet ze haar stembanden heftig trillen bij het refrein. Dat zorgde voor een zoveelste brok in de keel, waarbij ze de stilte omarmde. Diezelfde stilte ging naadloos over in het emotionele nummer “Go Cry”. Hoewel het opnieuw geen harde track was, deed ISE ditmaal het vuur in haar ogen helemaal oplaaien. Het enige dat nog ontbrak – en wat misschien ooit nog kan komen – was een harde drumbeat of solo die het geheel extra kracht kon bijzetten.

Het indrukwekkende feit dat ISE het voorlopig allemaal alleen doet, maakte het des te opmerkelijker. Qua melodieën en teksten leed de kwaliteit er ook totaal niet onder. Bij “Goodbye Letter” werd duidelijk waarom de ‘s’ in haar naam online soms als een bliksemschicht wordt getypt. Het nummer vloog niet alleen snel voorbij; het raakte sommige concertgangers zo diep dat ze elkaar omhelsden of steun zochten. Ondanks alle succes en kansen durfde ISE op het laatste stuk haar turbulente jaren van de scheiding tussen haar ouders te bezingen. Hoewel ze nu waarschijnlijk meer een gitaarkoffer draagt dan een valies vol kleren, bleef het emotioneel een aangrijpend scenario voor een kind dat van hot naar her wordt gesleept. “Suitcase Child” bracht zo de realiteit van velen scherp naar voren. ISE was daarbij niet per se uit op het maken van een statement. Evenmin leek ze druk te leggen op Moederdag; haar moeder werd wel uitvoerig bedankt voor de handgemaakte merchandise. Het was echter niet zo dat ze plotseling een song uit haar mouw schudde die als gekunsteld kon worden ervaren.

In haar enthousiasme voor Foo Fighters op Rock Werchter was de cover van “Best of You” echter een speelse afsluiter. “Held You Longer” vormde op de piano een passend slotstuk, en de boodschap dat de show voorbij was, leek oprecht. Desalniettemin illustreerde de toegift dat ISE met haar speelsheid het publiek kan betoveren. Het a capella neuriën en het handgeklap vormden een hartverwarmend schouwspel. De singer-songwriter staat zonder twijfel een druk tourschema te wachten. Ondanks dat ze slechts één single heeft uitgebracht, wist ze moeiteloos een vol uur te vullen. Haar eigen composities en haar stem bleven gedurende het optreden op een niveau dat als een knisperend haardvuur voelde, warm en uitnodigend.

ISE’s festivalzomer ziet er als volgt uit: Blues Peer (17/05), Ik Zie U Graag (18/05), Rock Sterre (24/05), Best Kept Secret (07/06), Rock Werchter (07/07), Rock Zottegem (12/07), Rock Olmen (27/05). Op 2 augustus staat ze op Dranouter, Lokerse Feesten en Suikerrock. Daarna op Melkrock (11/08) en Rijversfestival (15/08).

Voor een volgende, eigen clubshow – naast de supportshows voor Guano Apes op 27 september in de Ancienne Belgique en 28 september in Tivoli – is het wachten tot 4 december in De Roma en 8 december in Mezz.

Facebook / Instagram / TikTok / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Powerless
Unknown
Old News
Dear Soul
Illusion
Little Girl
Reset
Dead in the Water (Noel Gallagher’s High Flying Birds-cover)
Go Cry
Goodbye Letter
Suitcase Child
Held You Longer

Best of You (Foo Fighters-cover)