Slachtoffer worden van je eigen succes; het is iets wat de besten kan overkomen. Cage The Elephant, of meer bepaald diens frontman Matt Shultz, maakte het afgelopen jaren ook mee, en dat is voor ons Europeanen misschien wel wat moeilijker te geloven dan aan de andere kant van de grote plas. De Amerikaanse band is in haar thuisland namelijk een van de grote spelers, terwijl de zalen en lettertypes op de festivalaffiches in onze contreien een pak kleiner zijn. Maar goed, dat neemt niet weg dat het vijftal in het verleden al een paar ijzersterke platen maakte. Sterker nog, de recentste twee van de vijf werden bekroond met een Grammy voor Best Rock Album. Het ging Cage The Elephant met andere woorden voor de wind, zeker omdat (nu voor)laatste creatie Social Cues niet meer was dan een topalbum, waarmee de groep net voor de wereld op slot ging hoge toppen scheerde.
Zo hoog, dat het niet veel later zelfs helemaal dreigde mis te lopen. In de periode tussen die laatste langspeler en het opnameproces van een vervolgstuk, werd Schultz opgepakt voor verboden wapenbezit. Voor de frontman zelf was dat klaarblijkelijk een echte wake-upcall, want hij liet zich niet veel later opnemen om zijn verslavingsproblemen en mentale gezondheid aan te pakken. Het is iets dat hem tot op heden nog altijd parten speelt, maar zoals het een goed muzikant betaamt, gebruikte de Amerikaan al die problemen als inspiratie voor een nieuwe plaat. Eentje die, als je de context kent niet geheel verrassend, tot Neon Pill werd gedoopt.
Bij zulke verwerkingsprocessen kan het echter altijd twee kanten opgaan. Ofwel krijg je een wondermooie plaat die de cirkel helemaal rondmaakt, ofwel denk je bij jezelf: ‘Goed dat het beter gaat, maar moest je er daarom een plaat over maken?’ Bij de zesde creatie van Cage The Elephant is helaas dat laatste van toepassing; daar moeten we niet moeilijk over doen. En eerlijk, we zagen het eigenlijk al van mijlenver aankomen toen de singles zowat allemaal onder de radar bleven en daarbij ook nog eens alle moeite hadden om potten te breken.
Het moet gewoon gezegd zoals het is: Cage The Elephant ging op Neon Pill erg ongeïnspireerd te werk, een beetje zoals het ‘willen maar niet kunnen’-principe, waardoor het overgrote deel van de nummers heel goedkoop overkomt. In de refreinen van de eerste twee nummers van de plaat, “HiFi (True Light)” en “Rainbow”, zien we het snel in elkaar geflanste stramien al terugkeren: ‘Up, down, turn around’ in die eerste, ‘You lift me up when I get down’ in de andere… we hebben al diepere teksten gehoord van Schultz. De songs an sich zijn daarom niet per se slecht, maar na een paar luisterbeurten krijg je wel al snel het gevoel dat er zoveel meer in zat. Een poging tot een psychedelisch indierocklied met wat verdwaalde elementen in de verte… het klinkt allemaal maar zo zo.
Het zijn overigens niet de enige voor de hand liggende clichéteksten die we doorheen deze zesde creatie van de Amerikanen te horen krijgen. “Shy Eyes” is namelijk een van de flauwste rijmpjes die we hoorden, wat van het nummer zelf ook meteen een vergeten B-kantje van Social Cues maakt. En op zich is “Good Time” – ‘Everybody had a good time’ – nu ook niet de meest geïnspireerde song die we al te horen kregen van Cage The Elephant, maar hier heeft de band nog het geluk dat het geheel wel gewoon goed in elkaar zit. Het sleept je mee in de groove, en dat is iets wat Neon Pill tout court heel vaak mist. Er is in dat opzicht soms wel een goed idee, maar het komt er dan weer niet helemaal uit. De titeltrack is bijvoorbeeld wel een cool liedje dat makkelijk blijft hangen en een coole break bevat, maar waar achteraf gezien toch ook gewoon meer in zat. Hetzelfde geldt voor “Silent Picture”, of zoals de titel het eigenlijk al doet vermoeden, “Same”; het klinkt allemaal een beetje hetzelfde.
Gelukkig staan er wel nog een paar strakke nummers op Neon Pill, zoals bijvoorbeeld “Metaverse” en “Ball and Chain”. Die eerste is nog eens een goeie indierocker waar het zonnetje vanop de albumcover eindelijk eens door de middelmatigheid kan breken, waarna het herhaaldelijke ‘What the hell on earth is life?’ nog tot lang in de avond in je gedachtengang blijft nagalmen. In die andere komt Schultz’ coolheid ook voor het eerst ook echt opzetten. Cage The Elephant klinkt donker en groovy, en maakt daarin gebruik van een koebel en een psychedelische solo: in die omstandigheden voelt de frontman zich, zeker op het podium, als een vis in het water. Dat we een nummer als “Out Loud” in dit blokje ook nog moeten vermelden, heeft alles te maken met het feit Schultz hierin haast letterlijk zijn verhaal doet, en dat doet toch ook wel iets.
Hoe dan ook zijn we genoodzaakt om Cage The Elephant te buizen, en dat is toch ook wel een minischokje. De band rond Matt Schultz heeft in het verleden de bal nog nooit echt misgeslagen, waardoor het al bij de singlereleases vreemd aanvoelde dat we zo op onze honger bleven zitten. Maar goed, het zij nu zo. ‘Don’t look back over your shoulder’, zingt de man in afsluiter “Over Your Shoulder”, waarin we hem op verschillende manieren gelijk moeten geven. Het leven gaat door, dus is mooi dat hij na die moeilijke periode dit hoofdstuk ook effectief kan afsluiten. Hij kijkt daarnaast misschien ook best niet te veel terug naar de release van zijn zesde langspeler, want de emotie die hij voelde kon hij maar moeilijk omzetten in muziek.
Inspiratie was er nochtans genoeg, het kwam er alleen nooit echt uit. Of we zouden moeten denken dat de muziek, net als de albumcover overigens, door AI gegenereerd is. Want zo’n band durft Cage The Elephant ook nog wel eens te zijn.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Metaverse”, ons favoriete nummer van Neon Pill, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
