Dit jaar wordt de veertigste verjaardag gevierd van de baanbrekende Talking Heads-concertfilm Stop Making Sense en het daarbij horende album. Destijds werden dergelijke opnames in een traditionele documentairestijl gemaakt, maar David Byrne en gevolg beslisten daar een nieuwe wending aan te geven. Met innovatieve camerastandpunten en de focus ten volle op de muziek die werd gespeeld, werd Stop Making Sense de maatstaf voor hoe concerten tegenwoordig op beeld worden vastgelegd.
Ter ere van deze vier decennia werd het album in een nieuw jasje gestoken dankzij verschillende hedendaagse artiesten. In januari bracht Paramore als eerste single “Burning Down the House” naar buiten, wat met zowel de herkenbaarheid van het nummer als de huidige Paramore-saus die erover ligt, enorm goed smaakt. Byrne was daar zo van onder de indruk dat hij prompt besliste hun nummer “Hard Times” te coveren, geheel op eigen wijze. Beetje bij beetje werden de andere deelnemende artiesten bekendgemaakt, waar kleppers tussen te vinden zijn. Vandaag verschijnt de gehele plaat, met daarop zestien zeer diverse covers.
De opener van het geheel was veertig jaar geleden ook het eerste nummer dat in het vastgelegde concert werd gebracht: “Psycho Killer”, een tijdloze hit van formaat die op deze tributeplaat door Miley Cyrus onder handen werd genomen. Al vanaf de eerste drie noten wordt duidelijk dat er weinig overgebleven is van het origineel. Met stevige bas, haka-achtig gebrom, wat eighties synths op de achtergrond en een best groot Lady Gaga-gehalte heeft het nummer een tweede leven gekregen als uptempo oorwurm die het volgens ons vrij goed kan doen in de hitlijsten.
Naast “Psycho Killer” zijn er nog enkele nummers die nog maar in weinig op de veertig jaar oude versie lijken. “Thank You for Sending Me an Angel” in de versie van Blondshell houdt niets meer over van het hoge tempo dat er eigenlijk kenmerkend aan was, maar klinkt ook met een minuut extra hoorplezier en een sterk opgevulde brug even krachtig als de versie van Talking Heads. Lorde brengt in haar uitvoering van “Take Me to the River” dan weer op eigen wijze de snelheid wat naar beneden, maar brengt er wel een aangename cadans in.
Ook de Argentijnse indierockband Él Mató a un Policía Motorizado geeft een compleet nieuwe twist aan “Slippery People”, niet enkel door het compleet te vertalen naar het Spaans, maar ook door de diepe stem van Santiago Motorizado die lichte Nick Cave-vibes met zich meedraagt. Er wordt slim gespeeld met solerend gitaargeknetter op de achtergrond en een drum die een prominente plaats krijgt in het nummer.
In de herwerkte versie van “Swamp” zit ook een grote aanpassing met het grotendeels weglaten van de kenmerkende drumslagen. Jean Dawson bracht allesbehalve zijn gekende hiphopstijl mee naar dit tributealbum, maar houdt het zelfs met inbegrip van enige snaarinstrumenten zeer rustig. Op het einde gaan de strijkstokken aan een hoger tempo over de snaren heen en krijgt deze duistere versie van “Swamp” een krachtiger slot dan het new wave-origineel.
Sommige nummers hadden dan weer niet veel aanpassing nodig om bij de nieuwe artiest te passen. Zo lijkt het bijna alsof “Heaven” al destijds was geschreven met The National in het achterhoofd, waardoor het nummer weinig vernieuwend, maar alsnog knap gecoverd is. Teezo Touchdown brengt een net iets energieke versie van “Making Flippy Floppy”, maar dat lijkt er dan ook het enige nieuwe aan te zijn. Idem dito bij “What a Day That Was”, gebracht door The Cavemen.
De minder overtuigende kanten aan deze eerbetonende plaat, zijn de momenten waarop nummers een te drastische aanpak hebben gekregen. De eigenzinnige new wave- en funktonen zijn moeilijk te vertalen tot housemuziek, wat DJ Tunez wel geprobeerd heeft met “Life During Wartime”. Samen met Kevin Abstracts versie van “Once in a Lifetime” hebben we de vreemde eenden in de bijt al snel gevonden.
Het is volkomen terecht dat de robijnen verjaardag van Stop Making Sense in de kijker wordt gezet, niet enkel met een opgeblonken heruitgave van het concert, maar ook met dit eerbetoon. Er werd een fijne selectie van bekende en minder bekende artiesten gemaakt die elk een eigen draai hebben gegeven aan een nummer, of net de perfectie hebben gelaten zoals ze was. Het is interessant om nummers die hun sterkte al bewezen hebben, te horen in hedendaagse jasjes. Dat niet ieder jasje even goed past, dat nemen we er graag bij, gezien de rest echt wel goed tot beeldig staat.
Ontdek “Thank You for Sending Me an Angel”, ons favoriete nummer van Everyone’s Getting Involved, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
