Op een dag vergiste Abby Sage zich toen ze een demo op haar SoundCloud-pagina wilde uploaden en na een nachtje slapen ontplofte de telefoon van de Canadese zowaar. Het was namelijk niet de bedoeling dat de buitenwereld haar creaties hoorde, al zat dat er misschien al lang wel aan te komen. Als kind ging ze vaak met haar vader mee toen hij met zijn coverband speelde en zo vloeide het creatief bloed al van jongs af aan door de aderen van Sage. Eerder dit jaar verscheen met The Rot haar debuutalbum waarop ze op introspectie ging. Donderdag stond ze nog op het Britse showcasefestival The Great Escape, maar in de Witloof Bar van de Brusselse Botanique mag ze voor het eerst het Belgische publiek proberen overtuigen.
Terwijl het publiek met mondjesmaat de Witloof Bar – die sinds dit jaar uitgerust is met een 360° podium – vult, begint Abby Sage nog ietwat onwennig aan haar set. Dat hoeft ook niemand te verrassen, want het is pas de eerste keer dat de Canadese op tour is als hoofdact. Die stress voelen we dan ook tijdens “Obstruction”, waarbij de nasale zang meteen indruk maakt op de aanwezigen. Dat Sage een volwaardige band heeft meegenomen voor haar Europese tour, zorgt ervoor dat we meteen een goed beeld krijgen van de muziek. Zelfs wie niet de moeite genomen had om The Rot in z’n geheel te luisteren, stapt meteen mee op een sfeervolle golf die ons regelmatig doet schuifelen.
De onzekerheid die aanvankelijk nog duidelijk aanwezig was, valt stukje bij beetje van de schouders van de artieste en zo ontplooit “Milk” zich tot een sensueel, doch breekbaar geheel, terwijl “Force Of Habit” net veel krachtiger uit de hoek komt door de stevige drumpartij. Bij momenten doet Abby Sage ons denken aan Gracie Abrams met een vleugje Lana Del Rey, al ontdekken we gaandeweg ook wat stoerdere invloeden die de muziek meer in die indierockhoek duwen. Dat haar bassist ook de backingvocals voor zijn rekening neemt, zorgt ervoor dat we een bijzonder vol geluid op alle mogelijke vlakken te horen krijgen. Het iets zwaardere stemgeluid creëert een mooi contrast met de klanken die Sage weet te produceren en fungeert zo als een soort vangnet.
Wanneer de instrumenten meer om de aandacht beginnen te strijden, krijgen we een wat ruwer geheel te horen. “Pool Party” werkt zich zo op tot een van de hoogtepunten van de avond tot dusver en ook “Three Floors, Three Doors” zet diezelfde trend door. Het dansbare nummer weet op te vallen door de sterke vocale uithaal en de rokerige sfeer. Op dat moment beseffen we ook dat er bijzonder aandachtig geluisterd werd naar wat Abby Sage deed, hoewel de opkomst eerder beperkt was.
Met een cover van Chris Isaaks “Wicked Game” wordt de eindsprint sneller dan verwacht ingezet. Om onze aandacht hoeft de artieste op dat moment niet meer smeken, want al vanaf het begin hangen we aan haar lippen. Sage had haar meest gestreamde songs nog even achter de hand gehouden en dat legt haar geen windeieren. “The Florist” en “Backward Directions” brengen de kelder van de Botanique steeds meer in beweging en daar zitten de smakelijke baslijnen ongetwijfeld voor iets tussen. Met haar handen leek Abby Sage de muziek als een marionet te besturen, maar als we toch een puntje van kritiek moeten aanhalen, dan willen we haar graag meegeven dat ze best wat vaker naar het publiek had mogen kijken. Nu leek ze namelijk heel erg in haar eigen bubbel te zitten door grotendeels met gesloten ogen te performen, al kan dat ook een artistieke keuze zijn.
Waarom Abby Sage op een niet grotere schare fans kan rekenen, blijft ons tot op heden een mysterie. Alle elementen zijn er namelijk om een spannende carrière uit te bouwen. In amper drie kwartier wist ze ons moeiteloos te overtuigen van haar kunnen en met ons wellicht nog heel wat anderen. Eentje om in de gaten te houden dus, die Abby Sage.
Setlist:
Obstruction
Milk
Force Of Habit
Jude
Hunger
Pool Party
Three Floors, Three Doors
Wicked Game (Chris Isaak-cover)
The Florist
Soak
Backward Directions
