Olivia Rodrigo @ Sportpaleis: Paarse glitter en gebroken harten glamour

Het anders zo kille Sportpaleis werd gisteren eventjes omgetoverd tot de grootste meisjesslaapkamer van het land. Een koortsdroom van paarse glitter, rondslingerende haarbandjes en gebroken harten. Dat had uiteraard alles te maken met de soundtrack van een generatie die gecureerd werd door Olivia Rodrigo op haar eerste uitverkochte avond in de grootste arena van ons land. Zeggen dat Rodrigo ondertussen zowat gekroond is tot de muzikale prinses van Gen-Z, is dan ook ietwat van een understatement. Het is van Billie Eilish geleden dat we een jonge artieste nog zo een gevoelige snaar zagen raken bij haar publiek en zo snel de opmars zagen maken naar de grootste podia op het wereldtoneel. Je zou haast vergeten dat het meisje op de bühne net oud genoeg geworden is om een pint te bestellen in haar thuisland.

Het succes van Olivia Rodrigo voelt dan ook als een bliksem in een fles, een geval van de juiste liedjes op het juiste moment. Die liedjes waren uiteraard “drivers license” en “good 4 u” die midden in een globale pandemie via Tiktok hun weg naar de popcultuur wisten te vinden. Het succes van die nummers zorgde ervoor dat de Amerikaanse in 2022 in een vingerknip Vorst Nationaal wist uit te verkopen met nauwelijks genoeg materiaal op zak om een show mee te vullen. Nu zijn we echter 2024 en liggen de kaarten anders. Die pandemie ligt al even in de achteruitkijkspiegel en Olivia Rodrigo is niet langer dat tienermeisje uit High School Musical, maar een wereldster die met de uitstekende tweede langspeler GUTS en enkele Grammy’s op zak aan haar eerste uitgebreide arenatour bezig is die haar langs de Madison Square Gardens, 02’s en Sportpaleizen van deze wereld brengt. Zeggen dat de verwachtingen hoog gespannen waren bij het jonge publiek, ook dat is een understatement.

Voor de palpabele spanning haar ontlading kon vinden in het Sportpaleis, was het de taak van Remi Wolf om al even de temperatuur op te meten. De status van Olivia heeft de voormalige skiester uit Los Angeles uiteraard nog lang niet te pakken, maar met bijna vijf miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify begint haar ster toch steeds feller te schitteren over de plas. Bij ons blijft de doorbraak nog wat uit, waardoor een halfuurtje opwarmen voor de populairste zangeres van de voorbije jaren de uitgelezen kans bleek om nieuwe zieltjes te winnen. Hoewel. Door de grote belangstelling en wat gebrekkige crowd control, stonden er al uren op voorhand grote wachtrijen buiten het Sportpaleis die hun weg naar binnen nog niet hadden gevonden. Dat zorgde ervoor dat Remi Wolf het funky “Disco Man’’ mocht inzetten voor een halfleeg middenplein. Desondanks zat het plezier er wel meteen in en zorgde ze voor de eerste heupbewegingen van de avond.

Remi Wolf tekent dan ook voor speelse pop waar het makkelijk op grooven is. De Amerikaanse paradeerde met de nodige energie over het podium, waardoor we haar niet altijd even toonvaste vocals door de vingers konden zien. Dat haar wat rauwe stemgeluid van tijd tot tijd wat aan dat van onze eigen Selah Sue doet denken, werd helemaal zonneklaar bij haar cover van “Valerie” van The Zutons. Het nummer is uiteraard wereldberoemd geworden in de versie van Amy Winehouse en kreeg in het Sportpaleis een heel terughoudende versie waarin de uithalen van Wolf op goedkeuring van het publiek konden rekenen. Met nummers als het zomerse “Cinderella” en speelse “Toro” wist ze de verwachtingen ondertussen ook wat hoger te leggen voor haar nieuwe album Bad Ideas dat op 12 juli aan de doopvont wordt gehouden. Toch was het hitje “Photo ID” dat de zaal volledig liet warm draaien. Met een funky gitaarlijn en enthousiasme die hun weg vonden van het podium naar de zaal wist Remi Wolf een behoorlijke indruk te maken en de rode loper uit te rollen voor Olivia Rodrigo.

GUTS is uiteraard het Grammy-genomineerde album dat het succes van Olivia Rodrigo verstevigde, en de titel die in de vorm van grote smeltende kaarsen op het grote scherm de aandacht trok tijdens het wachten. Tegen half negen was het dan ook zaak om te zorgen dat je oordopjes goed ingestopt zaten, want zodra de laatste kaars uitgedoofd was, vulde het geluid van collectieve hysterie in een instant de zaal: showtime. Een stijlvol en speels filmpje op de imposante videomuur pookte het enthousiasme enkel verder de hoogte in om te culmineren in het soort eruptie van gegil die enkel voorbehouden is voor idolen van een zekere grootteorde. 162 cm aan impressionante larger than life grootsheid was ze, wanneer de piepjonge Amerikaanse met een zelfverzekerdheid in een zilveren outfit op het podium verscheen tijdens de opbouwende basslijn van de heerlijk poppunkbinnenkomer die “bad idea right?’’ bleek te zijn. Nog geen noot gezongen, maar meteen een vol Sportpaleis in de achterzak van haar hotpants.

Het verdere verloop van het nummer zorgde meteen voor enkele opmerkelijke vaststellingen. Om te beginnen was er de dankbaarheid dat we onze sterkste oordopjes hadden meegebracht, want allejezus, de ‘Livies’, zoals de fans van Rodrigo zich graag noemen, gingen meteen hard op in de muzikale wereld van hun idool. Er werd geschreeuwd, gezongen en gesprongen op een manier die zelfs bij fans van Billie Eilish en Taylor Swift voor een ‘Bombastic Side Eye’ zou kunnen zorgen. Tweede vaststelling van de nog vroege avond was dat dit ook eigenlijk geen moer uitmaakt, omdat Olivia Rodrigo zelf nauwelijks wat lijkt te geven om haar podiumpresence. Er waren geen uitgebreide danspassen (buiten enkele nummers waarbij danseressen opdraafden vol energie en Rodrigo hen slechts op het einde vervoegde) of speciale gimmicks op het podium te bespeuren, de dingen die je doorgaans verwacht van een Amerikaanse popster. Het was letterlijk gewoon een meisje van 21 dat, geflankeerd door haar energieke band, al headbangend en luchtgitaar spelend over dat podium stond te dartelen alsof ze niet in een arena voor 22.000 man stond te spelen, maar gewoon voor fun in haar eigen slaapkamer. Olivia Rodrigo had iets ontwapenend ongekunstelds op dat grote podium, en dat werkte erg verfrissend.

Na de energieke opening en de euforische golf die ook de rockende gitaren van “ballad of a homeschooled girl’’ wist te behouden, werd het tijd om wat terug te schakelen. Het ding met hoge golven van plezier is namelijk dat ze uiteindelijk kapot slaan op golfbrekers van tristesse. Ook dat is uiteraard Olivia Rodrigo. Een groot deel van SOUR en GUTS bestaat uit tragere powerballads die de rauwe open wonde die een gebroken hart veroorzaakt op een voetstuk zetten. Iedereen weet dan ook hoe het voelt wanneer je van je roze wolk dondert en de liefde uit je handen voelt glippen, of wat het betekent om onzeker en jaloers te zijn. Dat Olivia Rodrigo dat soort universele gevoelens in breekbaar mooie nummers wist te gieten, verklaart dan ook voor een groot deel de resonantie die ze de voorbije jaren bij het publiek vond. “vampire’’, als derde in de set, was de eerste emotionele stomp in de maag van de avond.

Ze zette het fragiel in, om vervolgens haar stem en het nummer in kracht te laten opbouwen richting een climax die massaal meegezongen werd en haast cathartisch aanvoelde voor de zaal. Het is een onwaarschijnlijk straf livenummer dat verder illustreert dat Olivia Rodrigo aan het groeien is als artieste en jonge vrouw onder de spotlights van het wereldwijde podium. Niks zet dat beter in de verf dan die grote hit waar alles mee begon die niet veel later volgde. “drivers license’’ evoceerde uiteraard een vloedgolf van gegil uit de zaal, maar het meisje achter de ivoren toetsen heeft duidelijk al een behoorlijke artistieke weg afgelegd sinds het behalen van haar rijbewijs. Het nummer flirtte in het Sportpaleis dan ook met melodrama, maar werd door de intense vocale uithalen van Rodrigo toch wederom omgevormd tot een moment dat naar de keel greep.

Met twee van haar grootste hits al voor de jonge leeuwen gegooid in de eerste akte van haar optreden, maakte Olivia Rodrigo het zichzelf uiteraard niet al te makkelijk voor het verdere verloop van haar show en bij veel artiesten zouden we het gevoel krijgen dat het kruit al verschoten was. Dat is echter uiteraard buiten de ‘Livies’ gerekend, die SOUR en GUTS woord voor woord uit het hoofd kunnen, waardoor zelfs albumtracks als “teenage Dream’’, “pretty isn’t pretty’’ of “love is embarrassing” als wereldhits werden onthaald. Zelfs voor de niet geïnitieerden (lees ouders en vriendjes die verplicht mee moesten) bleek er genoeg om de aandacht vast te houden. De obligate kostuumwissel, beelden van een jonge Olivia op het grote scherm en uiteraard de haast pretentieloze charme waarmee Rodrigo haar publiek tussen nummers door aansprak, zorgde ervoor dat de aandachtsspanne van de zaal intact bleef.

Zelfs het viertal aan trage nummers dat de spits afbeet met “making the bed’’ kreeg het publiek niet aan het knikkebollen, omdat net dan Rodrigo haar enige grote concessies aan de verwachtingen van een arenashow deed. Bij dat nummer verscheen een hydraulisch platform vanuit het podium waar Olivia op ging liggen terwijl ze van bovenaf gefilmd werd en tijdens “logical” en “enough for you’’ vloog de zangeres op een zilveren maan over het middenplein, langs de tribunes, zodat nagenoeg elke fan in de zaal een goede blik op haar kon werpen. Dat dit voor tonnen aan gegil en liefdesbetuigingen zorgde tijdens twee rustige nummers die je met wat slechte wil zelfs als een tikje saai zou kunnen omschrijven, zal niemand verbazen.

Met de gitaren van “so American’’ en het zwoele “jealousy, jealousy’’ werd het tempo weer de hoogte in gestuwd, maar verrassend genoeg werd die schwung er nagenoeg meteen weer uitgehaald om een blik aan intieme nummers te brengen. We hebben al vaker shows in dit Sportpaleis als een kaartenhuisje in elkaar zien zakken, wanneer acts besloten voor de minimale aanpak te gaan. Olivia Rodrigo slaagde er echter, tussen het gegil van het publiek door, bij momenten bijna in om de arena even de illusie van een intiem kampvuurconcert te geven. Vooral bij “deja vu’’ zette de Amerikaanse nog maar eens in de verf dat ze wel degelijk een sterke zangeres is, zelfs wanneer de vermoeidheid van een uitgebreide tour af en toe duidelijk haar sporen liet horen.

En toen, toen mochten de gitaren weer ingeplugd worden voor de laatste rechte lijn richting confetti. Het stomende “brutal’’ bracht de onhandig dansende Olivia terug die haar heerlijk cynische teksten de zaal in slingerde en het nummer strategisch vertraagde richting het einde, om vervolgens het gaspedaal voluit in te drukken met “obsessed’’. Het Sportpaleis transformeerde doorheen de speelse tempowijzigingen van het nummer en de sexy escapades op een doorzichtige catwalk in een kolkende massa die collectief even haar ‘shit’ verloor. Het ironische “all-american bitch’’ deed daar zo mogelijk nog een schepje bovenop, door de hele zaal uit te nodigen alle frustraties over lastige exen en gekrenkte emoties er uit te schreeuwen. En toen moest uiteraard “good 4 u’’ nog de revue passeren, dat andere grote nummer waar alles mee begon. Het dak stond achteraf nog secuur op het Sportpaleis, maar mijn God, wat heeft het publiek haar best gedaan om het er keihard af te schreeuwen.

Met een rode megafoon en het haast nineties aanvoelende anthem “get him back!’’ zette Olivia met een wolk van paarse confetti geen punt, maar een uitroepteken achter haar eerste grote show op Belgische bodem. Eerder vertelde de zangeres tijdens een simpel stukje interactie met het publiek dat deze week de derde verjaardag van haar debuutalbum SOUR markeerde, wat het des te markanter maakt welke grote stappen de piepjonge Rodrigo op haar Doc Martens heeft genomen. Het begon voor veel van de piepjonge fans allemaal met een liedje over een rijbewijs op sociale media, en culmineerde gisterenavond op het grootste podium van ons land met een show die uitblonk in eigenzinnigheid en talent.

Vanavond doet ze het opnieuw voor een wederom gevuld Sportpaleis.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

bad idea right?
ballad of a homeschooled girl
vampire
traitor
drivers license
teenage dream
pretty isn’t pretty
love is embarrasing
making the bed
logical
enough for you
lacy
so american
jealousy, jealousy
happier
favorite crime
deja vu
brutal
obsessed
all-american bitch