© CPU – Cédric Depraetere
King Hannah doet bij het grote publiek misschien nog niet echt een belletje rinkelen, maar bij de meerwaardezoeker zal debuutalbum I’m Not Sorry, I Was Just Being Me ongetwijfeld in de platenkast staan. Het duo uit Liverpool scoorde hoog in menig eindejaarslijstje, en dat was ook niet meer dan terecht, want met hun donkere indierock met melancholisch randje lieten Hannah Merrick en Craigh Whittle meer dan eens wat monden openvallen. Nadat ze elkaar leerden kennen als barpersoneel in hun thuisstad, trokken ze afgelopen jaren de wereld rond om hun muziek voor te stellen, maar dat leverde uiteindelijk meer op dan verwacht.
De twee vonden in hun reizen namelijk de inspiratie voor een vervolgstuk, eentje dat Big Swimmer werd gedoopt en later deze maand in de winkelrekken ligt. Lang voor de release was er zo al wat hype, want niet alleen volgen er later dit jaar vier shows op Belgische bodem, de twee werkten voor hun nieuwste langspeler ook samen met Sharon Van Etten. Reden genoeg voor een gesprek met Merrick En Whittle dus, en daarom trokken we op een mooie lentedag richting het gerenommeerde Brusselse café Le Coq.
Het is leuk dat we het interview in een café kunnen doen, want dat is uiteindelijk ook de plek waar het verhaal van King Hannah begon. Hoe zou je de evolutie van de band omschrijven sinds jullie elkaar ontmoetten achter de bar?
Hannah: Het was al een heel leuk reis, hè. (lacht) Sinds de cafétijd.
Craigh: Het voelde eigenlijk allemaal heel natuurlijk aan. De periode in de bar duurde zelfs vrij lang… We begonnen er samen te schrijven en werden er heel goeie vrienden, en…
Hannah: …en daar begonnen onze eerste jamsessies samen.
Craigh: En dan volgden er bepaalde dingen die alles in een stroomversnelling brachten: we schreven “Crème Brûlée“, we tekenden bij City Slang…
Hannah: En dan was er natuurlijk een lange tijd de lockdown. Dat was de periode waarin we ons eerste album (I’m Not Sorry, I Was Just Being Me, nvdr.) schreven en onze eerste ep (Tell Me Your Mind and I’ll Tell You Mine, nvdr.) uitbrachten. Mensen bleven ons maar vragen hoe het voelde om een getekende artiest te zijn, maar wij voelden eigenlijk geen verschil: voor ons was er weinig veranderd. We zaten de hele dag in ons appartement. Het duurde dus wel erg lang voor we begonnen te beseffen dat we een échte band waren met een label en muziek. Het kickte pas echt in toen we aan de tour begonnen.
Dat eerste album en die bijbehorende tour betekende uiteindelijk ook heel veel voor jullie als band, want niet alleen zette het jullie op de kaart, het gaf jullie ook de inspiratie om te werken aan een tweede.
Hannah: Ook dat gebeurde allemaal heel snel eigenlijk… plots komt die tweede plaat al uit. Maar we leerden inderdaad wel heel veel uit de eerste. We wisten nu beter wat we wilden veranderen, maar ook welke nieuwe elementen we in de muziek wilden stoppen.
Voelt het anders om een tweede plaat uit te brengen? Want nu waren er wel verwachtingen en was er wel druk.
Craigh: Er was inderdaad zeker meer druk.
Hannah: Maar dat is vanzelfsprekend.
Craigh: Ik denk dat, toen we ons eerste album uitbrachten, we niet echt een idee hadden van wat we konden verwachten. We wisten op voorhand niet hoe groot de shows zouden zijn, of dat er überhaupt zelfs mensen zouden luisteren. We wisten niet echt welk leven de plaat zou gaan leiden. En nu hebben we een kleine fanbase die ons graag aan het werk ziet.
We moesten dus wel een soort eigenheid behouden, hetgeen dat mensen leuk vinden aan King Hannah. Je moet daarentegen ook de volgende stap durven nemen en zoeken naar een evolutie van geluid. En dat probeerden we te doen voor deze plaat, waardoor we nu een meer dynamische sound hebben, een beetje zoals het live klinkt. We hebben geprobeerd om de best mogelijke versie van King Hannah te maken.
En doordat jullie je daarop focusten, is de stap naar het livegegeven nu misschien ook kleiner?
Craigh: Zeker! We schreven ons eerste album zonder het live te spelen, dus toen we moesten optreden, was dat een heel nieuw gegeven; iets dat we helemaal opnieuw moesten leren, om het dan twee jaar lang tijdens ongeveer tweehonderd shows te doen. We zijn het nu gewend om als een viertal te spelen. We voelen elkaar heel goed aan. En deze nieuwe plaat zou dat hopelijk ook duidelijk moeten maken. We probeerden om het zo simpel mogelijk te houden tijdens het opnameproces: gewoon wij vier in een kamer, zo goed als alles live ingespeeld. Op die manier klonk het voor ons zo goed mogelijk.
Schrijven jullie de muziek ook met z’n vieren?
Hannah: Nee. Craigh en ik schrijven de muziek apart. En als we vinden dat we zover zijn, dan laten we onze nummers aan elkaar horen, om er dan samen verder aan te werken. Uiteindelijk laten we ze dan aan onze drummer en bassist horen, zodat zij hun instrumenten kunnen toevoegen, maar dat is het allerlaatste dat gebeurt. De nummers zijn al in een afgewerkt stadium voordat zij ze te horen krijgen.
Jullie zijn klaarblijkelijk ook erg verschillende schrijvers – Craigh schrijft zachter, terwijl Hannah iets harder is –, vullen jullie elkaar op die manier ook aan?
Hannah: Dat gebeurt inderdaad wel eens. (lacht)
Craigh: Er zijn wel overeenkomsten tussen onze manier van schrijven hoor: we houden allebei erg van storytelling en van minimale, specifieke details. We hebben gewoon twee licht verschillende perspectieven. Hannah wordt vaak gedreven door woede en dingen die ze ziet (zoals onrecht), en die triggeren een reactie bij haar. Ik schrijf meer over romantische dingen, want dat is wat mij het meest inspireert. Maar uiteindelijk willen we wel gewoon hetzelfde.
Het nummer dat het meest opvalt op Big Swimmer, is “Suddenly, Your Hand”. Niet alleen omdat het een sterke song is, maar ook omdat het een vervolgstuk is op “The Moods That I Get In” uit het eerste album. Is dat iets dat jullie willen blijven doen, vervolgstukken op nummers maken?
Hannah: Ja, ik vind het wel een interessante manier om naar muziek te kijken, dus waarom niet? Het lijkt me wel leuk.
Craigh: Dat was langs de andere kant ook wel een van de dingen die we het moeilijkst vonden nu. Er zijn nummers die mensen echt leuk vinden, dus dan weet je dat je in dezelfde spirit moet schrijven, maar je wil ook niet exact hetzelfde doen. We moesten dus een manier vinden om ons geluid te behouden, maar om ook te evolueren. En dat vond ik persoonlijk best wel moeilijk.
Hannah: Het zoeken van een richting was wel een ding, ja.
Craigh: Je kan ook niet iets compleet anders beginnen maken, want dan zouden de fans niet meer luisteren.
Hannah: En je kan ook niet hetzelfde blijven maken, want je moet een manier blijven vinden om het interessant te houden. We willen ook echt klaar zijn om te evolueren, dus van nature begin je dan andere artiesten als inspiratie te zien, artiesten die je bij de vorige plaat niet beluisterde. Maar het is wel fijn om te horen dat iemand anders ook hoorde dat we hard aan die evolutie hebben gewerkt, zeker omdat “Suddenly, Your Hand” ook een van onze favoriete nummers op de plaat is.
Een ander belangrijk element in het album zijn natuurlijk de vele solo’s, want heel wat nummers beginnen kleiner en breken dan open in een muzikale wervelwind. Zijn die solo’s, want zo voelen ze soms aan, geïmproviseerd, of zit er wel degelijk een plan achter?
Craigh: Soms zijn ze geïmproviseerd, maar ik heb wel vaak een blauwdruk van een idee in mijn hoofd. Ik neem al die ideeën dan mee naar de studio, waar ik ze dan telkens op een andere manier opneem. Uiteindelijk kiezen we dan een take waarbij iedereen samen speelt, en dat wordt dan de gitaarsolo. Ik plan dus niet alles tot in de puntjes voor ik aan een solo begin, want ik wil graag dat er een zekere spontaniteit in onze sound zit.
Vaak is het ook zo dat de solo zich aanpast aan hoe de rest van de band speelt. Als iedereen wat melancholischer speelt, dan klinkt de solo ook zo. Als iedereen er echt voor gaat, klinkt het weer wat harder. We willen dat de muziek echt leeft, dus we proberen niet te veel rond de pot te draaien in de studio.
Het doet me ook wat denken aan Neil Young; was dat misschien een inspiratie?
Craigh: Bedankt! Dat is niet alleen mijn favoriete gitarist, hij is gewoon mijn lievelingsartiest tout court, dus ik denk zeker dat hij me inspireerde. Hij heeft ook een soort wilde gitaartechniek, niet supertechnisch, maar vooral gefocust op het gevoel. Hij steekt graag een zekere emotie in nummers, zonder te overdrijven met zijn gitaar.
Uiteindelijk duren die nummers dan zo’n zeven à acht minuten, wat misschien niet heel interessant is voor radiostations, maar het toont wel aan dat King Hannah de muziek gewoon voorop stelt.
Hannah: Klopt, we willen gewoon zo kort mogelijk bij het idee van wat we echt willen maken blijven. We blijven gewoon die twee mensen uit de bar: we stoppen niet met hetgeen we het liefst doen. Alles komt altijd heel natuurlijk tot stand.
Gebeurde dat ook bij de samenwerking met Sharon Van Etten? Toch wel een grote naam waar jullie mee in contact kwamen.
Hannah: Ze is al heel lang een grote inspiratie voor ons. We zijn al heel lang fan.
Craigh: Zeker omdat zij ook iemand is die erg geëvolueerd is sinds ze begon, op een heel natuurlijke manier.
Hannah: Maar dus: toen we onze debuutsingle “Crème Brûlée” een paar jaar geleden uitbrachten, postte Sharon dat nummer op haar sociale media. We hebben toen e-mailadressen uitgewisseld en hielden geregeld contact. Een van die mails werd uiteindelijk iets als: ‘Het zou cool zijn om ooit eens samen te werken, zou je daarin geïnteresseerd zijn?’ En dat wilde ze, dus hebben we haar wat demo’s gestuurd.
Ze had besloten om mee te werken aan “This Wasn’t Intentional” en “Big Swimmer“; meteen twee nummers, dus dat hadden we al hélemaal niet verwacht: een hele fijne verrassing. We hebben haar uiteindelijk ook geen richtlijnen gegeven, ze mocht gewoon doen waar ze zich comfortabel bij voelde. En dan heeft ze haar vocals opgenomen in haar garage en naar ons gestuurd. Wij hebben ze gemixt en zo geschiedde.
Het volgende hoofdstuk staat nu echt voor de deur, inclusief weer een hele hoop shows, wat zijn de plannen?
Craigh: We spelen hier tegenover in de Ancienne Belgique, maar we plannen er op dit moment nog een drietal (in Luik, Leffinge en Hasselt, nvdr.). En dan zijn er natuurlijk nog heel wat festivals waar we wat kunnen oefenen voor de releaseshows in september.
Hannah: We hebben wel nog niet gerepeteerd, daar beginnen we aan als we terug thuis zijn. (lacht) Maar ik weet wel dat we nu echt een stevige show op poten willen zetten. We willen dat mensen met een groots gevoel naar huis gaan, dat ze verloren raken in wat we doen. De best mogelijke set spelen.
En dat lijkt hier wel te lukken, want jullie verkochten de AB Club uit in een paar uur.
Craigh: Ja, misschien onderschatten we onze populariteit in België een beetje, want we zijn altijd verrast hoeveel volk hier naar ons komt kijken. Dankjewel. Dankjewel België. (lacht)
Hoe zien jullie King Hannah nu evolueren?
Hannah: We willen gewoon de best mogelijke muziek blijven maken en mensen blijven verrassen. Eigenlijk wil ik vooral dat alles op een natuurlijke manier blijft gebeuren, zowel de muziek die we maken als hoe we groeien als band. Zo kunnen we ook steeds beter worden, denk ik. Dat is ook een belangrijke voor mij: altijd maar beter worden.
Craigh: En ook échte verhalen blijven vertellen.
Hannah: En zo een gerespecteerde band worden, als ik dat zo mag noemen.
Craigh: Dat wil ik ook graag. Dat mensen ons kennen omdat we goeie muziek maken
Hannah: En op die manier ook groeien als band, maar ook onze naam groter zien worden. Met de juiste reden.
Is dat ook de reden waarom de plaat Big Swimmer heet? Omdat je altijd beter wil blijven doen?
Hannah: Ja inderdaad! Het is een metafoor voor nooit opgeven. Het hele album is een ode aan die gedachte.
Big Swimmer verschijnt op 31 mei. Op 13 september staat King Hannah in de AB Club, op 14 september in de Reflektor in Luik, op 15 september is Leffingeleuren aan de beurt en op 17 september de Bootstraat in Hasselt.
