© CPU – Senne Houben
Eergisteren mochten we als jonge puppy’s in een kennel speels rondhollen op de beperkte oppervlakte van Parc del Forum. Toen zagen we onder andere waarom Phoenix nog steeds geldt als een kwaliteitsmerk. Op de eerste officiële festivaldag van Primavera Sound zouden Pulp en Justice als headliners hetzelfde doen. Dé verrassing was echter Vampire Weekend, dat exclusief de grote plas overstak. Arab Strap en Blonde Redhead deden het stof van de jaren 90 herleven, terwijl Nieve Ella en Viuda hun eerste stapjes ondernamen. Rapper Freddie Gibbs en Madlib haalden daarentegen niet het snoepgoed uit de piñata.
Nieve Ella @ Plenitude
© CPU – Senne Houben
Gezien haar leeftijd van twintig jaar en haar debuut-ep Young & Naive lijkt het voor Nieve Ella theoretisch gezien allemaal nog te moeten beginnen. Toch was het voor haar niet onoverkomelijk om Primavera al officieel voor geopend te verklaren. Zelfs zo vroeg op de eerste festivaldag vonden veel jonge muziekfans vlot de weg naar Plenitude om te genieten van de luchtige poprock. Aangezien er eerst nog enkele andere podia, eetkraampjes en het terrein beneden gepasseerd moesten worden, was dat een prestatie. De Britse zangeres en haar drie bandleden behandelen immers aspecten van het leven die te maken hebben met ontdekken. Voor de eerste keer naar een festival gaan en verdwalen op het terrein, stond niet in het woordenboek van hun fans. Hoewel “19 in a Week” in de teksten veel onzekerheden met zich meebrengt, lieten de fans zich gewillig op een roze wolk zetten. De gevatte shoegaze-reverb zorgde ook voor pretoogjes bij de iets oudere fans. De boodschap om je tijd niet te verspillen, werd unaniem positief onthaald. Het zal volgens ons niet lang duren voordat de zangeres een trouwe fanbase in België opbouwt, ongeacht via welk algoritme ze die zal bereiken.
Viuda @ Steve Albini
© CPU – Senne Houben
Om de erfenis van Steve Albini te eren, vernoemde de festivalorganisatie postuum een podium naar hem, waar louter acts spelen waarvoor je grootmoeder in jouw plaats een schietgebedje zou doen. De vier zwarte weduwen van Viuda mochten vlak na Nieve Ella dit podium van zijn maagdelijkheid beroven. Onder de vlakke zon kwam de act, die gesponnen was rond coldwave, seventies horrorcinema en punk, totaal niet over. Het speelde daarbij ook niet in hun voordeel dat er langs de zijkanten voldoende schaduw was om nagenoeg alle geïnteresseerden onderdak te bieden. Wie zich vooraan bevond, had dan ook nog eens te kampen met een pover geluid. Iets dat de doodsteek was voor het griezelig catchy “Unda de Mieu”. Viuda liet zich echter niet uit het veld slaan en speelde onverbiddelijk door om ‘el Satanás’ het gepaste eerbetoon te geven.
Arab Strap @ Cupra
© CPU – Senne Houben
Los van de tijdelijke pauzes gaan Aidan Moffat en Malcolm Middleton al dertig jaar door hun muzikantenbestaan als Arab Strap. Vooral Moffat lijkt zich niet meer van zijn stuk te laten brengen. Stipt op het aanvangsuur kwam hij kort aangewaggeld en vertrok op dezelfde wijze. Dat het plein voor de Cupra goed gevuld was, leek hij nauwelijks op te merken. Desalniettemin blaakte Arab Strap’s set niet van onverschilligheid; ze cultiveerden het juist. “Allatonceness” was bijvoorbeeld een typisch geval van moeilijk willen doen, terwijl “Turn Off The Light” de show met een opbouwend postrockeffect afsloot. Daartussen gaven Moffat en Middleton het publiek de vrijheid om als een houterige rockfan te dansen of gezapig te genieten van de elektronische klanken die steeds meer de bovenhand namen in Arab Strap’s vertrouwde lofi-indierocksound.
De Schotse indierockband speelt aan het einde van de zomer twee clubshows in Nederland: op 28 augustus in VERA en op 1 september in De Helling.
Freddie Gibbs & Madlib @ Estrella Damn
Freddie Gibbs en zijn dj Madlib hadden alle troeven in handen om aan de vooravond een losbandig feest van een strak getimed uur te doen uitbreken. Na acht jaar afwezigheid op Primavera boekte de organisatie hem terug om tien jaar Piñata te vieren. Het album duurt precies een uur, waardoor we een pompende hiphopshow verwachtten. Jammer genoeg verloor Gibbs zich al snel onverbiddelijk in de geneugten van het festival. Zeggen dat je kan genieten van cannabis tijdens “High” was een open deur intrappen, en herhaaldelijk ‘fuck the police’ roepen werd na verloop van tijd gewoon nietszeggend. Andere gemiste kansen waren het ontbreken van enkele live gaststemmen of het inschakelen van Madlib als levend instrument. Het is mede dankzij zijn producervingers dat Piñata nog steeds fris klinkt. Helaas was hij er slechts bij voor de sier en moesten we het blijven doen met Gibbs’ hustlementaliteit. Dat de man aardig kan rappen en energie voor twee had, maakte het uur steeds vager. Het willen-maar-niet-kunnen-syndroom dook vandaag voor het eerst op.
Blonde Redhead @ Cupra
Meesurfend op het succes van Sonic Youth en Pixies, raakte Blonde Redhead snel ingeburgerd in de New Yorkse indierockscene en ver daarbuiten. De hoogtijdagen van MTV en viraal gaan via universiteitsradio’s liggen echter ver achter ons. Door onafgebroken te blijven touren, bleef Blonde Redhead in nichekringen een bekend begrip. Ze staan nu op het punt dat ouders hun pubers – de leeftijd waarop ze zelf Kazu Makino en de gebroeders Pace ontdekten – meenemen naar hun concerten. Van bovenaan de trappen tot vlak aan het podium was het dan ook op de koppen lopen om heerlijk weg te soezen bij hun verfijnde mix van punk en dreampop. Voor schenenstamperij kon je tegelijkertijd terecht bij Amyl & The Sniffers op de hoofdpodia. Bij Blonde Redhead zat het verzet in kleine nuances, zoals het dragen van een keffiyeh of het opzoeken van intieme grenzen. Makino en de leadgitarist leken namelijk door de muziek in de echt verbonden te zijn. De twee zochten elkaar steeds op bij de meest romantische riedels, en dat gedrag sloeg ook over op koppels of vrienden die elkaar in de armen namen. Een beter begin van een verdere opeenstapeling van hoogtepunten konden we ons niet bedenken.
Blonde Redhead speelt in augustus in OLT Rivierenhof (21/08) en in Patronaat (22/08).
Vampire Weekend @ Estrella Damm
© CPU – Senne Houben
In tegenstelling tot de vorige twee edities ontbrak het deze Primavera-editie aan een echt grote exclusieve naam. Het is echter in zulke ‘schaarste’ dat bepaalde acts hun momentum moeten grijpen om als headliner gezien te worden. Als de Catalaanse organisatie belt, ga je gewoon, en zo speelde Vampire Weekend hun enige Europese headlineshow van 2024. Een dag eerder mocht ideale schoonzoon Ezra Koenig zijn finesse etaleren bij Phoenix. De Amerikaanse indierockband begon rustig en ingetogen, zeker in de eerste twintig minuten. De algemene euforie bij “Holiday” was er daarom niet minder om.
Van speciale gasten mocht de acteur uit de videoclip van “Classical” zich helemaal laten gaan, een onverwachte verrassing. Na de funky riffs van “Cape Cod Kwassa Kwassa” was het kwartet gewend aan het podium en combineerde à la Talking Heads de punkessentie van vrijblijvende opstandigheid met tropische artrock. “Sympathy” mondde spontaan uit in een freejazz jam, en met de nodige lichteffecten stond iedereen met open mond te kijken. Vampire Weekend zorgde sindsdien voor de ene ontlading na de andere, waarbij “A-Punk” de linkerweide helemaal uit haar dak liet gaan. Daarna was het lekker uitbollen bij iets meer ingetogen nummers als “Harmony Hall” en “Worship You”. Voor dik negentig minuten lang noteerden we het viertal met stip als een van de grote festivalacts van 2025!
Pulp @ Santander
We waren nog maar net bekomen van Vampire Weekend, of Pulp stond al in de coulissen te popelen om het beton onder de grasmatten te doen daveren. De britpoplegende staat op papier een trede onder Oasis en Blur, maar bleef een baken van vertrouwen. Buiten Jarvis Cocker zouden we niemand van de andere bandleden of van het meegebrachte orkest op straat herkennen. De liefde voor muziek was echter datgene wat hen en de volgelopen rechterkant van het terrein verbond. Cocker sprak de massa gemakshalve aan als ‘Barcelona’ en was laaiend enthousiast over het festival. In plaats van te mijmeren, was de 544ste show bedoeld om nieuwe hoopvolle herinneringen te maken. Vanuit de paarse hemel zagen bassist Steve Mackey en producer Steve Albini dat de kunst van het maximaliseren van datgene wat belangrijk is, nog een lang leven beschoren was.
Pulp startte enorm theatraal, maar bij de powerchordriff van “Disco 2000” ontsnapten de slingers weldra uit hun koker. Daarna was het feesten geblazen tot de zon opkwam. Different Class vormde daarbij de ruggengraat van deze magnifieke headlineshow. Latere nummers als “Sunrise” kwamen tot leven dankzij de magistrale productie, en hoewel Cocker misschien oogde als een verstrooide professor, had hij de touwtjes strak in handen. Vooral bij “Weeds” ontpopte hij zich tot een manusje-van-alles. Het nummer had een hoog uptempo-gehalte en werd naadloos opgevolgd door het vervolg “Weeds II (The Origin of the Species)”. Als klap op de vuurpijl kregen we van Pulp niet één, maar twee bisrondes. Mocht “Razzmatazz” niet gelinkt zijn aan de Barcelonese danceclub, was de track na het vuurwerk bij “Common People” muzikaal gezien wat overbodig. Dat terzijde deed Pulp schaamteloos waarmee ze decennialang dweept: encore!
Justice @ Estrella Damm
Doorheen de geschiedenis vochten Engeland en Frankrijk ettelijke oorlogen uit. Op Primavera stonden beide landen op gelijke voet. De Britten van Pulp hadden een kwartier geleden de rockers laten dansen, terwijl Gaspard Augé en Xavier de Rosnay de dansfanaten keihard zouden laten rocken. Zeker op hun nieuwste worp Hyperdrama werden dankzij Kevin ‘Tame Impala’ Parker de raakvlakken tussen beide universums gewaagder verkend. Maar totdat het zover zou komen, maakte Justice live hun statement door eerst de banger “Genesis” over de weide te knallen. Eens het ruimteschip opgestegen was, schuurden de beats tegen elkaar aan als een episch lightsaberduel uit Star Wars.
Vanaf dan begonnen via slick overgangen Justice indietronic en hedendaagse psychedelische ravemuziek perfect op elkaar af te stemmen. “One Night / All Night” en “D.A.N.C.E.” deden, verstrengeld in elkaar, de lange afwezigheid onmiddellijk vergeten. Dat Parker al dan niet zijn gastrol live zou vertolken, deed er niet meer toe. Augé en de Rosnay kwamen liever zichzelf op de borst kloppen, en gelijk hadden ze. Door de omvangrijke lichtbakken waren ze misschien van ver niet zichtbaar, maar hun energielevel bereikte de festivalgangers. “Audio, Video, Disco” behelsde zo alle wetten van de fysica, waarbij het vooraan ontaardde in een knetterende rave. De afterparty werd ingeluid door een medley van “Safe and Sound” en “Neverender”. Door de encore van Pulp was Justice ook noodgedwongen om over tijd te gaan, maar deze minieme komeetinslag konden we nog net incasseren.
Het danceduo sluit bij ons Best Kept Secret (09/06) en het Dour Festival (21/07) af.
Onze recensie van dag 0 lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
