Midden jaren negentig stond de Britpop quasi volledig in het teken van de breed uitgesmeerde vete tussen Oasis en Blur. Een mens zou toen vergeten hebben dat er over Het Kanaal muzikaal bijzonder interessante dingen gebeurden. Er was ook Supergrass, die als kwajongens werden neergezet, maar ook notoire ruziemakers als The Stone Roses en The Verve oogstten lof. In sport- en cultuurstad Sheffield heette het vlaggenschip Pulp. In die laatste band speelde Richard Hawley een tijdje als vaste gitarist. Hij was toen al de dertig voorbij, en had een tijdje in de marge gespeeld met de vergeten groep The Longpigs. Het parcours was voor Hawley dus al grillig geweest toen hij in 2001 besloot solo te gaan.
Vanaf het begin kwamen in recensies van ‘s mans werk vergelijkingen met Frank Sinatra en Roy Orbison bovendrijven. Verschillende factoren spelen daarin mee. Richard Hawley is nu eenmaal gezegend met een warme, emotievolle stem die inderdaad aan beide grootheden refereert. Daarnaast hadden platen als Coles Corner en Lady’s Bridge altijd die zweem van heimwee naar een ver, romantisch verleden waar thé dansants ‘s namiddags plaatsvonden en een fatsoenlijk voorkomen een absolute voorwaarde was om enigszins in de gratie van de meid van je dromen te kunnen komen. “Tonight The Streets Are Ours”, een van Richard Hawley’s klassiekers, is daar een perfect voorbeeld van. Het zwierige ritme en de oh zo universele lyrics maakten het nummer geknipt voor een passage in zowel The Simpsons als in “Exit Through The Gift Shop”, de film over de mysterieuze kunstenaar Banksy. Van zwierig naar zwalpend is het een kleine stap. Niet toevallig kozen de makers van de ruwe gangsterserie Peaky Blinders voor Hawley’s elegante, stoere versie van “Ballad of a Thin Man” op hun soundtrack. Op die interessante spreidstand teert Richard Hawley nu al zijn hele solocarrière. Met de sterke, nieuwe plaat In This City They Call You Love onder de arm twijfelen wij er niet aan dat zijn succes bestendigd zal worden.
Het album opent met eerste single “Two For His Heels”, die niet per se ruig en licht verwrongen klinkt, maar wel zo aanvoelt door de tekst en het mysterieuze muzikale sfeertje dat erin rondwaart. Laat dit een song van Arctic Monkeys zijn – hun frontman Alex Turner noemt Richard Hawley steevast een groot voorbeeld – en ze hebben er weer een wereldhit bij. Met de snijdende gitaren van “Have Love” lijken we nog even in de dreigende sfeer te blijven hangen, al trekt het croonende stemgeluid van Hawley de song al lichtjes de romantische kant op.
Het is de voorbode voor een mooi rijtje aan elegante, melodramatische nummers. “Prism In Jeans” bijt de spits af: het ontroert, en sleept je rechtstreeks mee op een carrousel uit ver vervlogen tijden. Als je even niet oplet, mis je de grandioze zinsnede ‘there is an epic loneliness that you just can’t hide when you just can’t fit or belong’. Dit contrast tussen een fluwelen melodie en een tekst die omfloerst bijt, is typisch voor wolf in schaapsvacht Richard Hawley. In “Hear That Lonesome Whistle Blow” waart door de charmante vibe en heerlijke melodie de geest van Patsy Cline rond. Niet verwonderlijk, gezien Richard Hawley recent nog samen met John Grant de hort op ging met de songs van Cline, die beschouwd wordt als een van de eerste countrysterren – ze stierf al in 1963 – die de sprong naar pop kon maken.
In This City They Call You Love slentert dan al even op een zondagsritme, als plots het stevige “Deep Space” je bruusk wakker schudt. In verscheidene interviews vertelde Richard Hawley dat de song voortkomt uit een niet te negeren gevoel: ‘Het is waanzin dat vermogende, invloedrijke lui als Elon Musk en Richard Branson mensen een miljoen pond aanrekenen voor een ruimtereis, terwijl we elders wegkijken als er kinderen gebombardeerd worden. Maar “Deep Space” gaat ook over het begrijpen van die ontsnappingsdrang. De gitaarsound komt overigens van een Poltava. Dat is een effectpedaal dat Russen en Oekraïners gezamenlijk bouwen.’ Van een klinkende boodschap gesproken.
Het stof gaat daarna weer liggen, en we keren terug naar dé krachttoer van In This City They Call You Love. Ruimtelijk was altijd al een adjectief dat bij de Richard Hawley sound hoorde, maar dit keer krijgen de songs zo mogelijk nog meer ademruimte. Daardoor gaat de kalme kant van Hawley geen seconde vervelen en komt zijn onbetwiste talent als songschrijver makkelijk aan de oppervlakte. Eén voorbeeld willen we er nog uit pikken: het soulvolle “Do I Really Need To Know” drijft op een zachte bossa nova drumbeat en stijlvolle achtergrondstem van Jarvis Cocker. Wie goed luistert, begrijpt dat het over een jaloers individu gaat dat doodsangsten uitstaat telkens diens geliefde hartelijk communiceert met anderen.
De overwegend zachte songs van Richard Hawley staan steevast bol van de onderhuidse spanning. Als een ruwe bolster met blanke pit, maar dan omgekeerd. Je kan de liedjes deze zomer live gaan bewonderen, wanneer deze gentleman uit Sheffield op de crooneravond van de Lokerse Feesten aantreedt. Markeer 7 augustus in je agenda. Je krijgt er bovendien een zeldzaam optreden van de Amerikaanse superster Chris Isaak bovenop.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Deep Space”, ons favoriete nummer van In This City They Call You Love, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
