© CPU – Senne Houben
Slechts op de tweede festivaldag mocht Primavera het bordje ‘uitverkocht’ ophangen, en dat was voornamelijk te danken aan Lana Del Rey. Het zogenaamde ‘Lana Del Rey-effect’ was al merkbaar vanaf het begin van de dag. Hordes fans snelden naar Estrella Damm om daar urenlang te wachten op hun idool. De fans, die net als wij overdag andere podia verkenden, pronkten met sierlijke bloemen in hun haar, waardoor het gevoel van “Summertime Sadness” nog even uitbleef. De lente liet zich nog even zwoel zien met optredens van Lisasinson, Julia Amor, The Last Dinner Party en Yo La Tengo. Na Lana Del Rey zetten The National en Arca het nachtprogramma idyllisch voort.
Lisasinson @ Plenitude
Opnieuw begonnen wij en een handvol enthousiaste festivalgangers de tweede festivaldag bij Plenitude. De zon scheen iets minder fel, maar qua muzikale warmte hoefde Lisasinson niet onder te doen voor Nieve Ella. De Spaanse poppunkband rond het duo Míriam Ferrer en Paula Barberán vond hun heil in poppunk om hun feministische boodschappen de wereld in te sturen. Lisasinsons recyclage van poppunk neigde echter meer naar nineties lo-fi indierock, waar Yo La Tengo later een masterclass in zou geven. Op “Barakaldo” mocht het daarentegen een tikkeltje steviger. De Green Day-achtige riff en opbouw veroorzaakten geen moshpit, maar de eerste sitdown die we dit weekend zagen, kon Lisasinson trots afvinken. Zodoende was de sfeer onmiddellijk opperbest om er vandaag weer stevig in te vliegen.
julia amor @ Steve Albini
Doordat ons adrenalinepeil kortstondig de hoogte inschoot, was het concert van Julia Amor ideaal om weer tot onze positieven te komen. Voor bedenker Júlia Coll was dit nagenoeg een thuismatch. De oorspronkelijk uit Andorra afkomstige muzikante woont namelijk in Barcelona, maar maakte daar geen punt van. Samen met haar twee knoppendraaiers, die in hun blauwe overals de technici onder ons waren, vertoefde ze liever schuchter in haar eigen hersenspinsels. Hierdoor begon haar synthpopset nogal gezapig, al had Coll zoals een woestijnlelie tijd en geduld nodig om open te bloeien. Eens de nummers wat meer uptempo werden, sprak ze de mensen introvert glimlachend toe en kon er voorzichtig een dansje vanaf. Door deze nuancewisseling wist Julia Amor toch de reeds aanwezigen aan het podium te doen blijven, terwijl aan de zijkant de schaduw bleef turen.
The Last Dinner Party @ Cupra
© CPU – Senne Houben
Enkele uren voordat Lana Del Rey Barcelona tot een matriarchaat zou oproepen, mocht The Last Dinner Party de eerste steen leggen. Het vijftal had daarbij stapels adelbrieven op zak en had evengoed op een van de twee mainstages kunnen staan. De amfitheateropstelling van de Cupra paste echter beter in het conceptuele kader en creëerde ook het prikkelende gevoel dat we The Last Dinner Party misschien voor het laatst ‘intiem’ konden meemaken op een festival. De groep maakte namelijk een sprong voorwaarts om er als band te staan. Vooral frontvrouw Abigail Morris maakte van de show een Romeins lusthof. Zelfverzekerd dartelde ze bij “Caesar on a TV Screen” van links naar rechts. Na verloop van tijd kregen we echter een cynisch trekje, waarbij het begon door te dringen dat The Last Dinner Party dezelfde poppy trucjes gebruikt als ABBA. Elk nummer had wel een edgy element, maar doordat er nooit sprake was van overdaad, raakte niemand het beu. Over elke solo of samenzangmoment was heel goed nagedacht, waardoor de spontaniteit echter iets te ver te zoek was. Desalniettemin konden we er niet omheen dat “Portrait of a Dead Girl” technisch sterk in elkaar zat. Rome was tenslotte ook niet in één dag gebouwd.
The Last Dinner Party tourt nog het hele jaar door. Deze zomer staat de band nog op Rock Werchter (04/07) en Down The Rabbit Hole (07/07). In het najaar speelt ze in een reeds uitverkocht Koninklijk Circus (29/10) en Paradiso (31/10).
Yo La Tengo @ Amazon Music
We hadden eerlijk gezegd een beetje schrik dat Yo La Tengo’s minimalistische aanpak zou verdrinken op Amazon Music. Toch was de keuze om de Amerikaanse indierockhelden niet te verdringen in een hoekje een enorm respectabele zet van de organisatie. Het trio liet zich alleszins niet afschrikken door deze setting; daarvoor hadden ze genoeg kilometers op de teller. Eens het geluid op punt stond, zorgde “Autumn Sweater” voor een spontaan kippenvelmoment. Het semi-akoestische “Did I Tell You” hield dat gevoel nog een hele poos intact, al was de band helemaal in haar element toen de gitaren begonnen te gieren. Voor een dik uur lang bewandelde Yo La Tengo een flinterdun koord van fluwelen schoonheid en de sterfelijkheid des dingen. De iets hardere, oudere nummers en zachte, recente nummers vereisten namelijk een sterk concentratievermogen van de bandleden en het publiek, maar konden uitdraaien als een sisser. Van dat laatste was echter helemaal geen sprake, waardoor het label ‘vintage’ niet altijd een sluwe marketingtruc is om mensen warm te krijgen.
Lana Del Rey @ Estrella Damm
Sinds de recente cowboyverhalen over Nicki Minaj zou je geloven dat artiesten – zeker bij de start van het festivalseizoen – voorzichtiger zouden omspringen met te laat komen. Dat was wederom buiten Lana Del Rey gerekend, die het zich permitteerde om haar devote fans een half uur te laten koken van spanning. Gevolg was dat praktisch elk nummer, van opener “Without You” tot afsluiter “A & W,” ingekort werd. Door haar glinsterende verschijning en haar pop-up droomkasteel was dat echter allemaal bijzaak. Zelfs als Del Rey negentig minuten stilzwijgend zou hebben gezwaaid, had ze Primavera in haar achterzak. Hoewel haar stem relatief zacht afgestemd was, brachten haar danseressen en begeleidingsband veel soelaas. Hoe kunstmatig de popzangeres haar show ook afwerkte, we konden er niet omheen dat alles tot in de puntjes verzorgd was, waarbij ook de eerste rijen hun aandeel hadden.
Tijdens “Pretty When You Cry” werden wenende fans geprojecteerd op de schermen, gevolgd door een selecte keuze aan videoclipsnippets om de tapeversie van “Ride Monologue” levendig te houden. De uitgekiende show bleef zinderend doorgaan, waarbij “Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd” en “Norman Fucking Rockwell” ons vervoerden naar een decadent tuinfeest uit The Great Gatsby. Waar ze een loopje nam met het startuur, had ze echter ‘respect’ voor de curfew. Die moest en zou zogezegd gerespecteerd worden, maar toen “Young and Beautiful” in een broeierige jazzoutro uitdoofde, zocht ze onverschrokken haar fans op voor selfies, strelingen en gefluisterde woorden. Zo wist Del Rey, ondanks alles, een onvergetelijke indruk achter te laten.
The National @ Santander
© CPU – Senne Houben
Ondanks dat Lana Del Rey over het volledige festival heen de act was die het meest tot de verbeelding sprak, lukte het The National moeiteloos om in de toegekende twee uur een headlineshow af te leveren waarbij de songs centraal stonden. Door de energieke en soms chaotische Matt Berninger viel er bovendien altijd wel iets te beleven op het podium. Hoewel Berninger in wezen niet de beste zanger is, wist hij met zijn unieke stemgeluid en jeugdige overgave de menigte volledig mee te krijgen. De truc om regelmatig halsoverkop het podium af te rennen, hield sinds “Don’t Swallow the Cap” de spanning erin. The National was op zijn sterkst toen Aaron en Bryce Dessner hun broederschap lieten culmineren in melodieuze noiseriffs.
Juist op dat moment dreigde het lichtjes te gaan regenen, maar de weergoden moesten nog een uur het onderspit delven voor deze Amerikaanse rockgoden. In plaats van te blijven hangen in een “Fake Empire”, verkozen ze de eindeloze regionen boven de stratosfeer. Halverwege was het al moeilijk om bij “I Need My Girl” de ogen droog te houden, en bij de pianotonen van “Light Years” was het geen taboe om een traantje weg te pinken. De schijnbaar geëmotioneerde Berninger verloor echter niet zijn vaste grond onder de voeten. Nadat “Mr. November” was opgedragen aan jurist Neal Katyal, trok hij nog een laatste sprint om het contact met de menselijkheid intact te houden. The National wist zo nog steeds raad met de beslommeringen van het alledaagse en verwerkte die in beklijvende muzikale anekdotes.
The National is op 28 juni de afsluiter van de eerste dag van Live is Live en sluit op 7 juli Down The Rabbit Hole af.
Arca @ Amazon Music
Om een onvergetelijke zaterdagnacht in Barcelona door te brengen, besloten we ons volledig onder te dompelen in het hyperfluïde universum van Arca. Als non-binaire artiest slaagde Arca erin frisse geluiden te destilleren uit de reggaeton- en clubcultuur. Naast de hypnotiserende beats werden we meegenomen in een wereld van cryptische visuals en een zilveren schommel. Gelukkig verhoogde Arca de hitte niet met een echte vlammenwerper, maar creëerde ze slechts een mysterieuze sfeer door rook uit het apparaat te laten komen. Hoewel de muzikale variatie bij momenten iets te wensen overliet, reikt haar artistieke expressie verder dan alleen muziek. Het publiek reageerde echter steevast enthousiast, wat getuigt van haar vermogen om een diepe connectie te leggen met haar luisteraars, die trots trouw blijven aan hun identiteit
Arca komt ook naar het Dour Festival (21/07).
Onze recensie van dag 0 lees je hier.
Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
