© CPU – Marvin Anthony
Het is niet iedereen gegeven, maar Robert Cray is wel zonder meer een van de artiesten die bluesgeoriënteerde muziek tot bij het grote publiek wist te krijgen. Zijn veelal aalgladde gitaarspel en zijn soulvolle stem leverden hem doorheen de jaren niet alleen een plaatsje op in Blues Hall Of Fame, maar ook vijf Grammy Awards. Op zeventigjarige leeftijd draait de Amerikaanse gitarist nog steeds zonder al te veel moeite mee en dat kwam hij ook in het Koninklijk Circus bewijzen, nadat hij vorig jaar ook al in de Koningin Elizabethzaal en op Blues Peer stond.
Iets na acht werd er met een kort instrumentaal deuntje in het pikkedonker gestart, waarna Robert Cray werd geïntroduceerd en daarna meteen de hartjes voor zich won. Voor opener “Anything You Want” haalde hij al de eerste van vele gitaarsolo’s boven, terwijl hij zonder enige moeite zong zoals hij dat veertig jaar geleden ook deed. De solo van het tragere “You Can’t Make Me Change” was wat slordiger – zij het wel bewust – en dat was, net zoals de eerste hammondsolo, al een eerste fijne afwisseling in de set. Cray speelde natuurlijk gewoon anderhalf uur soepele bluesliedjes die vaak ook in tempo niet veel van elkaar verschilden en dus waren dergelijke nuances broodnodig.
© CPU – Marvin Anthony
Tussen de nummers door gooide Cray voortdurend grapjes naar het publiek, het merendeel over zijn bassist die al vier scheidingen achter de rug heeft; doe het hem maar na, Ross Geller. Het daarbij wel heel nauw aansluitende “(Won’t Be) Coming Home” was dan weer net wat steviger dan al de rest, met wederom enkele staaltjes puik gitaarwerk van de Amerikaan. Tussen de weer wat bravere en niet volledig los barstende nummers zaten er ook enkele die in de mate van het mogelijke – of het vastgeroeste – er uit sprongen door hun diversiteit. Zo klonk “You Had My Heart” op een heerlijke manier dreigend door de zwoele en toch ook slepende drums, terwijl het instrumentale “Hip Tight Onions” een opzwepend en swingend eerbetoon was aan Booker T & the M.G.’s.
Op de veelzijdigheid van een maar vierkoppige band zit natuurlijk ook geen eeuwige rek, dus zocht de band ook vocaal wat nieuws op door Cray en zijn hammondorgelist afwisselend het korte refreinzinnetje van “I Don’t Care” te laten zingen. De temperatuur steeg vervolgens naar een kookpunt tijdens “Hot”, dat tot een heel fraai instrumentaal crescendo kwam waarbij vooral de steeds snellere drums er boven uit staken. Wie in overdrive gaat, moet natuurlijk ook wat afkoelen en daar was het trage en rustige “Sittin’ on Top of the World” ideaal voor, al kregen we het toch ook weer warm van Crays hoge en krachtige vocale uithalen; een mooi contrast.
© CPU – Marvin Anthony
Voor zijn grootste klassieker die in een ver verleden ook wel nog een hit was, “Right Next Door”, haalde een aanzienlijk deel van de mensen hun smartphone boven – waar nu ook beelden van enkele straffe solo’s op staan – en werd voor het eerst ook echt meegeklapt. Los van ieder terecht applaus na elk nummer was er doorheen de hele avond niet veel animo bij het publiek, al is dat met een volledig zittend publiek wel vaker het geval. Desalniettemin mocht de band wel een staande ovatie in ontvangst nemen na het groovy “You Must Believe In Yourself”. Als eerste nummer van de toegift kregen we het net zo fraaie “Phone Booth”, waarin Cray ‘Chicago’ verving door ‘Brussel’. Het door de grote harmoniumachtige klank van de hammondorgel en wederom slepende drums atypische “Time Makes Two” diende als absolute slot. Eindigen met een grote knaller was het dus niet, maar wel met een mooi moment.
The Robert Cray Band was zeker niet groots in het Koninklijk Circus, maar voldeed door zijn muzikaliteit wel aan de verwachtingen. Hier en daar dreigde het even wat in monotonie te vervallen, zij het dan wel die van de mooiste aard, maar dat werd veelal verholpen door kleine muzikale nuances. Cray zelf is na al die jaren nog steeds een uitmuntend zanger en gitarist, die waarschijnlijk nog ettelijke jaren mee kan.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
