Vestrock 2024 (Festivaldag 2): Ronkende schietgebedjes

De tweede dag van Vestrock begon grijs en het zag er dan ook naar uit dat er nooit echt zon te bekennen zou zijn. Dat was buiten de muzikale acts gerekend die ons vol overgave en energie het grijze weer deden vergeten. Regen kwam er gelukkig nooit en dus zag je dat het publiek wel kon genieten van de sfeer. Met optredens van onder andere Pommelien Thijs, Oscar & The Wolf en Amber Broos was er heel wat Belgisch talent te zien, maar ook Dinosaur Jr., The Reytons, Another Sky, Master Peace en The Southern River Band mochten van verder langskomen om hun rockmuziek te brengen. Dat in combinatie met wat Nederlandse bands en nog wat te ontdekken talent maakte van deze tweede dag een mooie dag.

Pommelien Thijs @ Main Stage

Midden in de opnames voor het langverwachte tweede seizoen van Knokke Off trekt Pommelien Thijs deze zomer rond de festivals na een hopeloos uitverkochte clubtour. De grijze wolken hingen dan wel boven Hulst, de Vlaamse superster was de muzikale zonneschijn op het hoofdpodium. Bijgestaan door haar vijfkoppige, perfect ingespeelde band, zorgde ze vijftig minuten lang voor een haast perfecte popshow, waarin ze met een ongelofelijk charisma en perfecte zang over het podium dartelde. De hits werden strategisch over haar setlist verspreid en zo kreeg de 23-jarige zangeres heel de weide vanaf het begin mee. Opener “Entertainment” beloofde spektakel en dat kregen we ook: gitaarsolo’s, meezingmomenten en tot twee keer toe confetti. Pommelien Thijs heeft haar festivalshow duidelijk opgeschaald om deze zomer nog meer euforie te verspreiden, want met “Ongewoon”, “Wat Een Idee”, “Hou Me Vast” en “Medeplichtig” halen we slechts een handvol hitjes aan die op Vestrock toonden hoe klaar Pommelien is voor deze zomer.

Deze zomer kan je Pommelien nog aan het werk zien op heel wat festival, een volledige lijst vind je op haar website.

Another Sky @ Tent

De tent van Vestrock kreeg op zaterdag voor het eerst een band met muziekinstrumenten te zien en dat vlak na het optreden van Pommelien Thijs op de Main Stage. De Britten van Another Sky kwamen er namelijk hun tweede plaat Beach Day voorstellen en het was ook opvallend om te zien dat nagenoeg niemand echt wist wie ze hier te zien zouden krijgen. Het viertal maakte weliswaar indruk en je zag doorheen de show ook steeds meer mensen toekomen die met open mond keken naar wat er gebracht werd. De band stak van wal met “Burn The Way” en zo werd meteen de toon gezet voor een furieuze set. Zangeres Catrin Vincent liet meteen zien wat voor een klok van een stem ze bezat en samen met drie uitstekende muzikanten kregen we al snel een heel vol geluid te horen. Vincent beweerde dat de band niet enkel ‘doom and gloom’ is en zo was “The Pain” een meer dansbaar nummer, wat ook te voelen was aan de manier waarop het publiek dit omarmde. De meer breekbare nummers zoals “I Never Had Control” werden vol aandacht beluisterd, al is dat op een festival natuurlijk relatief. Het sierde Another Sky dat ze hier vol voor gingen en het resultaat mocht er dan ook zijn. De epische rockmuziek met breekbare randjes liet niemand onbewogen en vooral ook het stemgeluid van Vincent blies iedereen omver. Zowel fans van het breekbare werk van London Grammar als van de iets snedigere gitaren van Pearl Jam kwamen aan hun trekken. Tegen het einde van de set liet Vincent haar gitaar los en ging ze volop als frontvrouw aan het zingen. De registers van haar stem en de intensiteit waarmee ze de songs bracht, maakten van de set een magisch moment. Another Sky kan haast niet anders dan veel fans gemaakt hebben op Vestrock, want dit was ongetwijfeld een groots hoogtepunt.

Robert Grace @ Tent

Vestrock beloofde ons een megaster in wording, maar Robert Grace kon deze hoge verwachtingen naar ons gevoel niet inlossen. De Ier schreef in het verleden mee aan nummers voor One Direction, Kygo en Rag’n’Bone Man, maar kwam op Vestrock vooral met zijn eigen materiaal aanmeren. Toegegeven; de nummers maakten op ons allesbehalve een blijvende indruk. Ook ontbrak het Robert Grace aan een zekere podiumpresence, iets wat je wel nodig hebt om een mooi gevulde tent te kunnen inpakken. Zijn hitjes “Casper” en “Not OK” waren nog ietwat lichtpuntjes, maar voor de rest bleef de set eerder bleekjes. Een blijvende indruk maakte hij op Vestrock niet en we durven te wedden dat de meesten Robert Grace op het einde van de avond ook weer vergeten zullen zijn.

Nova Twins @ Main Stage

Wie op de middag zin had om te rocken, was bij Nova Twins aan het juiste adres. Van begin tot einde werd er lustig geheadbangd, gesprongen en meegezongen. Zowel de bassiste als de zangeres/gitariste waren het volledige podium de baas. Als er opgeroepen werd om te klappen, werd er meegeklapt en als er meezongen kon worden, werd er meegezongen. Na het eerste nummer vroeg de zangeres ‘how you doing’ en daarop antwoordde het publiek luidkeels. Vervolgens was “Cleopatra” een ideaal nummer om op dit enthousiasme verder te breien. De sterkwaliteit droop ervan af. Het geheel werd ondersteund door een enorm vettige bas die door allerhande effects soms ook de show stal. We begrijpen waarom Tom Morello vol lof spreekt over Nova Twins. Ook de krachtige zangstem van Amy Love is een geweldige troef waar de band mee kan uitpakken. Afsluiten deed de band met “Choose Your Fighter”. Het nummer werd ondersteund door visuals zoals in een Mortal Kombat-videogame en ook bij dit laatste nummer werd er lustig meegezongen. Na een sitdown ging het publiek voor een laatste keer los. Beter werd het programma op de middag niet!

Op 6 augustus speelt Nova Twins op de Lokerse Feesten.

The Cheap Thrills @ Kapel

De Kapel is de kleinste tent op Vestrock en bevindt zich vlak na de ingang op het terrein. Daar valt er iedere dag wel wat talent te ontdekken en op zaterdag lieten we ons licht opsteken bij The Cheap Thrills uit Liverpool. De band houdt het midden tussen aanstekelijke indierock en snedige Britpop, waarbij vooral plezier centraal staat. Het was dan ook fijn voor hen om te zien dat de Kapel uitpuilde eens ze even bezig waren aan de set. Het enige spijtige hieraan was dat er buiten ook fans stonden die niet meer binnen konden en er binnen een groot deel respectloze toeschouwers stonden. Sommigen keerden zelfs hun rug naar de band en hielden liever een praatje. Jammer, want ook The Cheap Thrills voelden dat aan en riepen op tot net iets meer enthousiasme uit de zaal. Dat kwam er naar het einde toe uiteindelijk wel wanneer de songs meer pit begonnen te bevatten en we ook een soort van klik in de zaal zagen. Zeker wanneer een song nog werd meegezongen nadat deze al eindigde, voelden we een bepaalde magie ontstaan. De band bracht dan misschien niet de meest vernieuwende muziek en de songs bleken best inwisselbaar, maar voor sfeer en gezelligheid was het een solide keuze op de valavond.

Yade Lauren @ Main Stage

De Nederlandse popdiva Yade Lauren daalde neer op Vestrock en zorgde voor een hoop jong volk aan de Main Stage. Met haar zeemzoete r&b/pop was ze de laatste jaren een van de rijzende sterren in Nederland en ook vier jaar na haar debuutalbum Reflections blijft ze vooral teren op de hitjes die dat album heeft voortgebracht. Op Vestrock had ze vier dansers en een band meegebracht, en dat was een broodnodige keuze. Dankzij haar nogal verveelde houding stak ze zichzelf stokken in de wielen en liet ze het na een festivalweide in te pakken. De jeugd bleef hoe dan ook staan, terwijl de oudere generaties de aftocht inzetten. Haar band was het enige wat het optreden nog ietwat cachet gaf, zeker bij “Ademnood” en oorworm “In De Nacht”. De luchtbellen, die ze als decoratie op het podium had gedrapeerd, doorprikte ze zelf. Talent heeft de alumna van de Herman Brood Academie in overschot, nu is het alleen nog een kwestie van dat op de juiste manier naar het podium te vertalen.

Lavengro @ Tent

Nog meer Ieren in de Tent en het was dan ook nog eens een viertal dat warme herinneringen koestert aan het festival. Afgelopen jaar speelde Lavengro reeds in de Kapel, maar nu mochten ze het na een autorit van meer dan dertig uur nog eens komen waarmaken op een zeer mooie spot. De moderator beloofde ons alvast leuke synthpop, maar van synth was in eerste instantie weinig te horen. De Ieren lieten het instrument voornamelijk van de tape komen en focusten zelf vooral op gitaren en drums. Jammer genoeg bleek dat als plaatje toch niet helemaal te zijn wat het zou moeten zijn. Levangro botste op hun eigen technische mogelijkheden en vielen daardoor iets te licht uit. De vocalen van de frontzanger waren bovendien allesbehalve betrouwbaar en hadden niet de nodige kracht om de nummers te dragen. Dat ze ook nog eens een paar covers speelden, duidde erop dat ze zelf weinig vertrouwen hebben in hun eigen oeuvre. Een kleine misser, deze bende uit Ierland.

Quiet Hollers @ Kapel

De Kapel is een plek om ontdekkingen te doen en dat was ook Quiet Hollers uit Kentucky niet ontgaan. Het viertal verkondigde namelijk al heel snel in hun set dat iedere toeschouwer hier eindelijk echte rock zou krijgen met echte instrumenten. Een gewaagd statement, aangezien er op deze eerste juni wel wat rockbands spelen met elk een eigen stijl. Toch wist Quiet Hollers met dit zelfvertrouwen de tent voor zich te winnen. Het was weliswaar lastig, want bij de opener werd er namelijk heel wat gepraat en het nummer klonk als een zachte countrysong waardoor we er eigenlijk bitter weinig van hoorden. Pas toen de gitaren zich iets harder lieten kennen, konden we helemaal meegaan in het verhaal. De leuke, aanstekelijke countryrocksongs bleven hangen en met een frontman die vol zelfvertrouwen stond te spelen, kregen ze ook naar het eind toe de volledige zaal mee. Ontdekking geslaagd!

Dinosaur Jr. @ Main Stage

Als het gitaargeweld van onder andere Nova Twins en The Cheap Thrills nog niet genoeg was, dan deed Dinosaur Jr. er deze avond nog een schepje bovenop. Gitaargeweld bedoelen we deze keer letterlijk, want er werd meer gesoleerd dan verstaanbaar gezongen tijdens het optreden van Dinosaur Jr. Gitarist J Mascis reeg de ene solo na de andere aan elkaar en werd ondersteund door de uitstekende bas van Lou Barlow en strakke drumpartijen van drummer Murph. J Mascis had daardoor vrij spel om te doen wat hij wilde en dat deed hij dan ook. Dat is voor hem duidelijk een koud kunstje, want hij stond nonchalant te soleren alsof het niks was. We hebben dit weekend geen enkel optreden gezien waar er zoveel gitaarkunstjes bovengehaald werden dan tijdens Dinosaur Jr. De riffs klonken soms vrolijk, dan weer brutaal zoals bij Black Sabbath. De brutale riffs werden op hun beurt afgewisseld door hitjes zoals “Feel The Pain” en “Start Choppin’”. Ook qua tijdsgeest werd er veel afgewisseld, want we hoorden nummers uit de eighties, nineties en alles daarna. We kunnen spreken van een geslaagde eerste headliner van de avond.

GIRLBAND @ Kapel

Soms moet je het niet moeilijker maken dan het is en dus vernoemde GIRLBAND zich naar de formatie die ze zijn. Het drietal brengt een mix van punk met iets meer popinvloeden, al blijft de ruwheid toch altijd doorschemeren. Dat merkten we al snel live, want er werden geen doekjes om gewonden. De frontpersoon smeet zich als een gek en daarmee werd ook het publiek in het geheel gezogen. Zeker de drumster liet zich niet kennen en sloeg haar stokjes zelfs kapot. De liedjes van het drietal hebben altijd een goeie hook met een leuke melodie, zoals ook bleek bij meest recente single “21st Century Suffragette”. Er werd opgeroepen om mee te zingen en dat gebeurde bijgevolg ook, waarna iedereen zich gedwee liet meeslepen. Tegen het einde zagen we dit eveneens toen de zaal gewoon verder bleef zingen nadat de band al lang van het podium verdwenen was. GIRLBAND is een leuke band die zich met de nodige hits binnenkort wel op een ander niveau kan bevinden.

The Reytons @ Tent

The Reytons en de Lage Landen; het is gewoon een combo die werkt. De Britten pochen er graag mee volledig onafhankelijk te zijn en hebben er een beetje hun handelsmerk van gemaakt. Enigszins is het ook wel iets om fier op te zijn, want The Reytons werkt er hard voor. Achter hun show op Vestrock zat ook best wel wat labeur en zoals gewoonlijk ging het vijftal er de volle honderd procent voor. Het begin was meteen strak met “Red Smoke” en “Adrenaline”, al duwden ze niet het volledige uur even hard door. Met “2006” en “Cash In Hand & Fake IDs” ging de band iets minder hard. Het tij keren deden ze echter met “Knees Up”, dat met veel energie voor een aardige pit zorgde. De CO2-jets en confettislierten joegen de sfeer letterlijk nog eens de hoogte in. The Reytons had Vestrock in hun broekzak en gaf er met “Uninvited” een laatste stevige lap op.

Op 17 augustus speelt de band op Pukkelpop.

Son Mieux @ Main Stage

Op de affiche stonden ze misschien niet op het hoogste schavot, maar uiteindelijk was er geen enkele band op Vestrock dit jaar waar het zo druk was als bij Son Mieux. De Hagenezen beleefden in 2022 een boerenjaar en oogsten daar nu meer dan ooit de vruchten van. Met een aardige productie en excentrieke kleren, wond het zevental er geen doekjes om en zorgde met hun toegankelijke indiepop voor een gelaten ambiance. Muzikaal klonk het af en toe wat als Balthazar, maar dan in een iets extravaganter jasje. Verrassend genoeg speelde Son Mieux een van hun grootste hits “Multicolour” al redelijk vroeg in de show, al maakte dat de uitgewogen balans in nummers er niet minder op. Als publieksfavorieten maakten ze hun rol duidelijk waar en lijkt een volgende passage op Vestrock gewoon als gedoodverfde headliner te worden.

Master Peace @ Kapel

Hoe later op de avond, hoe meer energie nodig was om het publiek wakker te houden. Insert Master Peace die vol energie het podium van de Kapel besteeg en daar iedereen aan het dansen zou krijgen. Al van bij het begin zag je dat het goed zat. Met een lichte skavibe en een snel tempo in het muzikale spectrum werd er lekker rechtdoor gegaan. Songs als “Veronica” en “Los Narcos” lieten iedereen meedoen. Het was slechts bij “Panic101” dat er even gas terug werd genomen, maar eens Master Peace de zaal liet meezingen en vooral een sitdown inlaste, was de hele tent mee. Er werd wild in het rond gedanst en je zag dat de zaal langzaam, maar zeker ontdooide. Dat was vooral te danken aan de frontman die altijd als een wilde tekeer ging bij de drops in zijn refreinen. Ook de gitarist die voor de riffs moest zorgen, deed zijn duit in het zakje en het feit dat er af en toe een backtrack meeliep, zagen we bijgevolg door de vingers. Master Peace is een meester in sfeer brengen en dat bewees hij op Vestrock door iedereen volledig uit zijn dak te laten gaan.

Amber Broos @ Tent

Wie nog een laatste keer wilde stampen, moest zich op zaterdagavond richting de tent begeven. Daar gaf Amber Broos alweer een ferme set waarbij de vettige bassen en smerige drops als een moddervloed over het publiek werden gevloeid. De set was goed opgebouwd en de tent vol enthousiastelingen die zich bij iedere zware bas volledig smeten. Er werd vooraan zelfs even gemosht waardoor het leek alsof Amber Broos gewoon een metalact was. Niets bleek weliswaar minder waar en naarmate haar set vorderde, leek de energie nog iets meer naar boven te komen. Broos was haar gelukkige zelve en telkens ze het publiek even euforisch zag worden, werd haar glimlach nog groter. Met de klassieker “The House of House” als afsluiter werd een groot uitroepteken gezet achter de set van een Belgische dj die duidelijk ook in Nederland al heel wat fans heeft.

Amber Broos speelt deze zomer nog op heel wat festivals, check haar volledige agenda op haar website.

Oscar and the Wolf @ Main Stage

Er waait (nog maar eens) een nieuwe wind door de gelederen van Oscar and the Wolf. Sinds kort wordt hij omkaderd door het Tomorrowland-team en die ingreep weerspiegelt zich ook in de gloednieuwe liveshow die Max Colombie en zijn entourage in elkaar hebben gebokst. De roedel werd flink uitdund en zo bleef naast de drummer enkel nog een manusje-van-alles over die zich voornamelijk over de knoppen en toetsen ontfermde. De sound klonk daardoor iets minder dynamisch, maar dan wel vele malen elektronischer. Zijn nieuwe versie van “The Game” viel in het water en beloofde weinig goeds voor wat nog zou komen.

Herpakken kon Colombie zichzelf met nieuw materiaal: “Angel Face” en “Somebody With U”. Laatstgenoemde werd nog maar net de wereld in gestuurd, maar toonde al een leuke toevoeging te zijn op zijn arsenaal aan radiohits. De iets oudere nummers werden aangepast en ingelijfd door een ‘eurodance’ en ravekantje, wat toegegeven wel wat wennen was. Van “On Fire” kregen we het allesbehalve warm en ook “Nostalgic Bitch” miste de vonk om Vestrock in vuur en vlam te kunnen zetten. Het publiek was dan ook met andere verwachtingen afgezakt naar het podium en dunde zich tijdens de set jammer genoeg mondjesmaat uit. De finale konden we wel appreciëren met goed uitgewerkte versies van “Joaquim” en “James”, terwijl de mashup van “Princess” en “Fever” naar ons gevoel nog wat meer potentieel heeft. Van de nieuwe nummers maakte “Oh Boy” nog het allermeeste indruk. Groots, pompeus en met een sterk aura zorgde het nog onuitgebrachte nummer voor behoorlijk wat spetters.

Het is nog wat wennen aan deze nieuwe sound van Oscar and the Wolf, maar voorlopig zijn we toch iets meer fan van zijn vorige tour met volledige band. Deze zomer kan je de band aan het werk zien op Nieuwpoort Beach Festival op 20 juli en Dour Festival op 21 juli.

The Southern River Band @ Kapel

Liefhebbers van echte rock-‘n-roll werden op het einde van de tweede festivaldag nog een laatste keer in de watten gelegd, want de Kapel werd afgesloten door The Southern River Band. Wat was dat een optreden. De band was voor ons dé ontdekking van het weekend. Het Australische viertal bracht een mix van allerlei soorten hardrock. Van begin tot eind regen ze riffs en solo’s aan elkaar en wisselden dit af met melodieuzere gitaarpartijen. Het deed ons wat denken aan Status Quo, Lynyrd Skynyrd en andere hardrockgrootheden uit de jaren zeventig. De band hield een verschroeiend tempo aan van begin tot eind terwijl er werd gezongen over sigaretten, drank en drugs. Toen de charismatische frontman het laatste nummer aankondigde, zei hij dat zijn favoriete solo uit de laatste dertig jaar eraan kwam. Die solo werd gelijk onze favoriete solo van het weekend. De gitaren gingen een laatste keer aan het loeien en zo sloten ze het festival af met een enorme knal.

The Southern River Band kan je op donderdag 4 juli op Rock Werchter zien.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze artikels werden geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn en Jan-Willem Declercq