© Primavera Sound – Sharon Lopez
Alvorens Primavera Sound vier dagen lang het Parc del Fòrum overneemt, kunnen muziekliefhebbers die langer in Barcelona verblijven al een heleboel concerten meepikken. Hoewel het festival internationaal hoog aangeschreven staat, is de liefde voor de Catalaanse hoofdstad groot. Speciaal voor de ‘Primaveraheads’ heeft de organisatie een online stadsgids samengesteld. Wie de moeite nam deze pagina te bekijken, ontdekte hippe koffiebarretjes, kon bij Revolver Records vinylplaten met een Primavera-sticker op de verpakking kopen, of vond snel zijn kortingscode voor de Hola Barcelona Travel Card. Dankzij deze tips was er, los van de programmatie, geen excuus meer om Primavera a la Ciutat te missen. Verspreid over drie dagen genoten we in de binnenstad van zowel de voor- als de napret van het festival. Enkele extrentrieke blikvangers waren daarbij The Messthetics & James Brandon Lewis, TIEMEI, Armand Hammer, Royel Otis en Model/Actriz.
Dag 1 @ La Apolo
Abstract Concrete
© Primavera Sound – Christian Betrand
De bandnaam van dit Britse gezelschap dekte de lading volledig. De vijfkoppige groep, onder leiding van drummer Charles Hayward, was namelijk een bizarre opener voor een locatie die normaal als nachtclub fungeert. Onder het gloedrood verlichte plafond begon Abstract Concrete’s experimentele drang geleidelijk binnen te dringen. Alle ogen van de bandleden waren continu gericht op Hayward, die op 73-jarige leeftijd geen spatje levenslust kwijt is. Zijn drumbewegingen bleven metronomisch getimed, en alleen wanneer hij zijn mond opentrok, verraadden zijn ouderdomskwaaltjes hem. Door de broeierige vioolpartijen en funky gitaren van “Tomorrow’s World” viel het namelijk op dat zijn stem het niet altijd even goed meer kon bijhouden. Als Abstract Concrete louter instrumentaal was geweest, hadden we een 21ste-eeuwse variant van het orkest van de Titanic gezien, die moeiteloos tot in de vroege uurtjes kon blijven spelen, jammen en gek doen.
John Francis Flynn
In tegenstelling tot Abstract Concrete was de Ierse folkmuzikant John Francis Flynn allesbehalve in partymodus. Aanvankelijk gedroeg hij zich als een slacker pur sang en liet daarmee een verwarde indruk achter. Dit verbeterde niet toen hij nogal droogjes zijn eerste nummer inzette. Toen hij echter eindelijk zijn gitaar liet spreken, was de valse start voorbij. De folkachtige indierock en zijn baritonstem riepen gevoelens op van groene heuvels, woeste kliffen en heldere riviertjes. Zijn Ierse trots kwam het sterkst tot uiting toen hij solo zijn dwarsfluit bespeelde. Qua vingervlugheid beheerste hij het instrument, maar zijn ademhalingstechniek liet nog wat te wensen over; misschien moest hij gewoon trager spelen. Ook werden we niet bespaard van zijn droge humor. Het streven van Catalonië naar onafhankelijkheid liet hem koud, want volgens hem waren we met een glimlach allemaal dezelfde mensen. Het slotakkoord, waarbij hij opnieuw zijn dwarsfluit ter hand nam en zijn drummer liet meespelen, volgde op spontaan handgeklap dat uiteindelijk de zogenaamde ‘veerkracht van de Ier’ illustreerde.
Maustetytöt
© Primavera Sound – Christian Bertrand
Van het Ierse zeeklimaat katapulteerden de gezusters Karjalainen ons naar de Finse vrieskou. Alleen al Anna’s en Kaisa’s starre blikken zorgden voor koude rillingen. Het duo stond er namelijk vijftig minuten lang laconiek bij en stak snel de draak met de bewering dat Finland het gelukkigste land ter wereld is. Volgens Maustetytöt moet je je geluk in Finland juist verbergen. Het verlies van een dierbare gebeurt immers overal, maar zij wisten hun meest nare ervaringen te verpakken in prachtig uitgewerkte synthpop. De link naar New Order werd snel gelegd toen een droge technobeat op de achtergrond de hoofden in het publiek deed knikken. Maustetytöt was beter geschikt voor La Apolo, want de club zat ditmaal aardig vol. Hoewel we geen woord verstonden, bleef de melodieuze samenzang enorm luchtig. De compacte lichtshow suggereerde echter de zwaarmoedigheid van de nummers. Het apocalyptische rood en de engelenblauwe effecten werden spaarzaam ingezet, maar de onverwoestbare zusterliefde werd op het einde toch in het Engels benadrukt.
TIEMEI
De Barcelonezen van TIEMEI mochten de eerste avond stijlvol afsluiten. Ze komen uit de Primavera-stal; hun debuut The Mourning After The Night Before werd namelijk uitgebracht via Primavera Labels. Ondanks dat de curfew was afgestemd op de laatste metro’s, bleef er niet veel publiek hangen voor het dancetrio. Dat was jammer, want de eigen visuals en de staande opstelling maakten hun herinterpretaties van elektronische dreampop en trance enorm levendig. Iedereen bleef op zijn eigen vierkante meter, en ook de aanwezigen lieten vooraan onderling voldoende ruimte om hun armen losjes te bewegen. Enkel de bassen stonden bij momenten iets te luid, waardoor sommige nuances niet tot hun recht kwamen. Zo hoorden we in de overgangen slinkse Aphex Twin-achtige cuts die ons alert hielden. Het ambient gezang en de duisternis deden de rest om ons volledig te omhullen in de wandelgangen van de nacht.
Dag 2 @ La Apolo
The Messthetics & James Brandon Lewis
© Primavera Sound – Sharon Lopez
Ook op de tweede concertavond in de tweede zaal van Sala Apollo werd het publiek verwelkomd door muzikanten met een illuster verleden. Samen met gitarist Anthony Prog vormen drummer Brandon Canty en bassist Joe Lally The Messthetics. Door de toevoeging van saxofonist James Brandon Lewis houden ze de erfenis van Fugazi springlevend. Eerlijk gezegd zou er niet zoveel tamtam zijn rond dit project als de naam van de post-hardcore band niet genoemd was. Het is namelijk niet zo dat hun fusie van punk en jazz ongehoord was. Dat terzijde nam het viertal ons een klein uur mee op sleeptouw met hun exuberante gevoel voor scherpzinnigheid. Zelfs tijdens de laatste show van de huidige tournee was er geen moment van vermoeidheid te merken. Puur op muzikaal gehoor en nauwlettend oogcontact naar elkaar bracht elk lid zijn inbreng op het podium. Prog deed dat via zijn arsenaal aan pedaaleffecten met overstuurde solo’s, Lewis leek steeds zijn laatste adem uit te blazen en Canty beukte door op zijn drums. De stilzwijgende kracht was echter Lally, die langs de linkerflank lichtjes glimlachend stond te grooven. Het kwartet illustreerde zo dat hardcore geen genre is, maar een levensstijl die no-nonsense je ding blijven doen uitstraalt.
Irreversible Entanglements
Nadat de storm van The Messthetics & James Brandon Lewis was gaan liggen, waren we klaar om ons over te geven aan de harde waarheid. Het Amerikaanse freejazzcollectief Irreversible Entanglements brak namelijk met elke vorm van orthodoxie. Het idee van een gezellig avondje uit werd daarmee aan diggelen geslagen. Deze performance startte als een nachtmerrie, waarbij Camae ‘Moor Mother’ Ayewa predikte uit maatschappijkritische geschriften. Op die manier probeerde ze het publiek de ogen te openen en hen voor te bereiden op de Dag des Oordeels. De overige vier leden lieten hun instrumenten spreken; voornamelijk de contrabas en trompet zorgden regelmatig voor een pakkende groove. De connectie met het publiek was echter een stuk belangrijker. Te midden van de zaal slaagde Ayewa er moeiteloos in om de voorste rijen op te roepen tot vrijheid, voor zichzelf, Soedan en Palestina. Naar het einde toe werden op Platonische wijze alle illusies doorprikt: bombardementen zijn geen garantie voor vrijheid. Het licht begon zachtjes weer te keren, maar ons geweten bleef nog lang knagen.
Armand Hammer
© Primavera Sound – Sharon Lopez
Billy Woods en Elucid, oftewel Armand Hammer, zouden ons geweten absoluut niet komen sussen. De aanpak van het duo was daarentegen een stuk muzikaler dan die van Irreversible Entanglements. Waar het collectief inspiratie putte uit de protohiphop van The Last Poets, zocht Armand Hammer naar de grenzen van de toekomst. Enkel een laptop en Siri’s stem volstonden om de diepe beats door ons gestel te laten vibreren, maar de rappers tastten niet volledig in het duister. Om de toekomst te begrijpen, projecteerden ze een filmrol van trotse zwarte mensen die zich door het leven worstelden. Als twee aasgieren rond een rottend karkas domineerden ze echter het podium. Vol zelfvertrouwen in hun kunnen en teksten deed het er nauwelijks toe dat dit hun eerste Spaanse show was. Zulke nonchalante onverschilligheid zagen we eerder bij Sleaford Mods, terwijl hun branie hintte naar Run the Jewels. Na een korte onderbreking werden de laatste twintig minuten een stuk smoother. Het was immers ook zomer, en dat ging voor hen gepaard met retro-dancesoundscapes en een vleugje jazz. Hoe intens de avond begon, zo zacht doofde ze uit.
Dag 3 @ Sala Apolo
Mandy, Indiana
Ja, zelfs na vier dagen Primavera Sound kregen we maar niet genoeg van de concerten. Terwijl dancefanaten hun zaterdagkater konden wegspoelen op de Brunch Elektronik, gingen wij naar de vertrouwde Apolo, ditmaal in de grote zaal waar Mandy, Indiana de slaap uit de ogen wreef. Schots en scheef ragde de Engels-Franse noiseband diepe garagebeats door de zaal. De ene vijf minuten was het heel dansbaar, de vijf minuten erna weer complete chaos.Valentine Caulfield dirigeerde deze waanzin vanop en beneden het podium te midden van de concertgangers. Wanneer ze in het Frans zong, konden we ons perfect inbeelden hoe de koppen rolden in de revolutie van 1789. Als een bezetene liet ze echter niet in haar diepe zielenroerselen kijken. Dat maakte deze set des te complexer en fascinerender.
Royel Otis
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
De Australiërs van Royel Otis waren zaterdag op een van de hoofdpodia van het festival een van de smaakmakers. Dat maakte het des te indrukwekkender dat we ze nu konden zien optreden in een middelgrote club. Als je gitarist een shirt van Bad Brains draagt, weet je dat het er hard aan toe kan gaan. De jongens begonnen dan ook flitsend, wat hen later parten speelde. Het eerste technische mankement van de avond was een feit, maar dat loste de gitarist eigenhandig op door solo een liedje te zingen en rustig te tokkelen op zijn gitaar. Eens alle apparatuur weer werkte, verkeerde Royel Otis in topvorm. Voor de levenslessen keek zanger Otis Pavlovic op naar Oasis: tijd is een sociale constructie en je leeftijd is maar een getal. Gedurende het uur werd er lekker geshoegazed in de stijl van DIIV, al was “Sofa King” juist een nummer voor in een stadion. Het dansen in de disco kon verder niet op bij de cover van Sophie Ellis-Bextor’s “Murder on the Dance Floor.” Royel Otis liet het in een uur allemaal spontaan gebeuren: headbangen, heupwiegen en je keel schor zingen.
The Lemon Twigs
De broers Brian D’Addario en Michael D’Addario zagen er misschien uit als tweevierde van de Ramones, maar onder de naam The Lemon Twigs recycleerden ze het beste uit een decennium daarvoor. Waar destijds Rival Sons en nu Greta Van Fleet de zoveelste Led Zeppelin-kloon genoemd werden, is hun band een stuk vernuftiger. De Amerikanen haalden immers hun inspiratie bij zoveel gecanoniseerde sixtiesbands dat ze zonder twijfel als origineel kunnen worden bestempeld. Wat het livegedeelte betreft, viel er nauwelijks iets negatiefs op te merken aan de set. Nummers als “My Golden Years”, “How Can I Love Her More?” en “Church Bells” hadden namelijk zo’n feelgoodgehalte dat we net niet overwogen om buiten bloemen te gaan plukken, ze achter onze oren te steken en te gaan dartelen in de clubzaal. Het uur vloog dan ook supersnel voorbij, en dat bleek zelfs niet genoeg te zijn. Vriendelijk en bedachtzaam als ze waren, respecteerden ze hun curfew, waardoor “Rock On (Over and Over)” nipt niet in een lederen punkvest moest worden gestoken. De volgende reïncarnatie leek alvast in de maak.
Model/Actriz
Helemaal murw van een marathonweek aan concerten in de Apolo en Parc del Fòrum, zou Model/Actriz ons de laatste kicks bezorgen om definitief afscheid te nemen van Primavera Barcelona 2024. De groep excelleerde namelijk in zodanig luid zijn dat zowel onze hersenen als ons lichaam niet wisten hoe daarmee om te gaan. Gelukkig maakte Cole Haden die denkoefening voor ons. Dankzij zijn meterlange microfoonkabel creëerde hij op verschillende plekken in de zaal mini-menselijke tornado’s. Wanneer die wegtrokken, ontstond er spontaan een zwart gat des doods in het publiek. Als de industriële beats ons niet verpulverden, dan deden de meest intense riffs dat wel, riffs die in het kwadraat stonden van Deftones en Nine Inch Nails. En zo was de pijnlijke clash van Pulp en Deftones op de eerste festivaldag op het nippertje ook alweer vergeven aan de festivalorganisatie. Model/Actriz was kortom het slotstuk dat een zomerse ‘Primaverahead’ niet wil, maar uiteindelijk wel nodig heeft om in alle vredigheid van ons aards bestaan de schoonheid weer terug te kunnen onderscheppen. Daardoor lieten we nadien Dave P. wijselijk aan ons voorbijgaan om dankbaar voor het leven en fris en monter onder de ochtendzon aan een nieuwe week te kunnen beginnen.
Al onze recensies over Primavera Sound 2024 lees je hier.
