Jane’s Addiction @ Ancienne Belgique (AB): De glorieperiode

Exact een maand voordat Jane’s Addiction de heilige weide van Rock Werchter zal betreden om The Barn af te sluiten, kwam de band al eens warmdraaien in de Ancienne Belgique. Het was dan ook al heel lang geleden dat Jane’s Addiction nog eens in ons land speelde, in 2002 om precies te zijn. Toen was dat op Pukkelpop en de show in de Ancienne Belgique was nog maar tweede show ooit in een Belgische zaal. Het mag dus wel gezegd zijn dat de band, die zijn hoogdagen kende in de nineties, niet echt een grote band heeft met België en in 2024 plots evenveel keer in ons land speelt als doorheen hun volledige carrière. Een exclusief optreden dus en daar moesten we natuurlijk bij zijn.

Voor het zover was, mocht eerst Hideous uit ons eigen land het publiek al wat warm maken. De zaal begon zicht rustig te vullen en frontman Guillaume Lamont probeerde de zaal alvast heel enthousiast te maken door ze constant aan te moedigen. Dat ging minder makkelijk dan gedacht, want het publiek dat zijn muziek graag uit de jaren negentig haalt, bleek niet zomaar gewonnen voor de jonkies van Hideous. Met “Hideous” werd nochtans furieus van start gegaan en gedurende het volledige halfuur vlogen de riffs ons om de oren. De songs mochten dan wel best inwisselbaar zijn, door de energie en inleving werd veel goed gemaakt. Uiteindelijk begon de zaal tegen het eind toch wat mee te doen, waardoor Hideous in zijn opzet geslaagd bleek.

Toch voelden we veel meer spanning toen kwart voor negen de lichten doofden en er een soort tribale drum een goeie vijf minuten doorheen de zaal galmde. Jane’s Addiction zou eindelijk nog eens in ons land te zien zijn! Met frontman Perry Farrell aan het gareel, Dave Navarro op gitaar, Stephen Perkins op drums en Eric Avery eindelijk terug aan de bas, was het ook een soort van terugkeer naar de roots. Dat werd al snel duidelijk toen we een glimps op de setlist namen. Er ging geen enkel nummer gespeeld worden dat na 2000 verscheen, ook “Just Because” niet. Dus werd er terug gegrepen naar de glorietijden van in de beginjaren.

Met “Kettle Whistle” werd wel met een van de meest recente nummers in de set afgetrapt, al verscheen die ook al in 1997. De song begon heel klein en we hadden even het idee dat Jane’s Addiction rust zou prediken. Niets was weliswaar minder waar, het nummer ontbolsterde en eens alle gitaren en bassen in het geheel knalden, werden we omver geblazen door een heuse muur van geluid. “Whores” uit de eerste ep deed dat kunstje mooi over waarna “Had a Dad” voor het eerst de herkenbare sound van het debuutalbum naar boven haalde.

Het werd al snel duidelijk dat Jane’s Addiction enkel bestaat uit topmuzikanten. Het drumstel van Perkins had een groots arsenaal aan troms en gaf de songs zo telkens zijn mysterie, de manier waarop Navarro zijn gitaar bemeesterde sloeg ons meermaals tot verstomming en zelfs Avery die ‘slechts’ bas speelde overtuigde vriend en vijand door er met een lef en inzet te staan en te spelen. Toch was het natuurlijk Farrell die voor het grootste deel de show stal met zijn cowboyhoed op gedurende de eerste songs, waarna hij die even liet liggen om zich over het volledige podium te bewegen. Dansmoves mochten er genoeg zijn en ook zijn bindteksten konden het publiek alleen maar meer ophitsen.

Het was namelijk al snel duidelijk dat Farrell zich als een vis in het water voelde in onze Ancienne Belgique en hij leek tijdens zijn praatjes soms als een vis onder water. Hij vertelde over zijn groot aantal wafels dat hij reeds had gegeten, maar evengoed over zijn generatie die ervoor moet zorgen dat er vrede komt. En dat Jane’s Addiction tenminste echte rock maakt en geen minderwaardige popmuziek, maar ook nam hij af en toe de fles rode wijn bij de hand om even de keel te smeren. Het hoorde er allemaal bij en het maakte ook dat we als publiek voelde dat Jane’s Addiction zijn set allemaal meer begon op te bouwen. De sound was live ook veel smeriger en voller dan op plaat, waardoor de band een echte live ervaring wist te serveren.

Een song als “Ted, Just Admit It…” heeft zo heel veel verrassende wendingen en kan ons ook live nog van het ene gevoel naar het andere zwieren. “Jane Says” bracht even een akoestisch rustmomentje in de set waarbij de stem van Farrell misschien wat zwakker uitviel, maar uiteindelijk kregen we nadien wel weer een furieuze explosie van stevige songs. “Been Caught Stealing” haalde de Ancienne Belgique in twee en “Stop!” veroorzaakte zelfs een heuse moshpit.

De bisronde zou bij veel bands overbodig zijn na zo’n set, maar niet bij Jane’s Addiction dat het epische “Three Days” meteen inzette om zo een goeie tien minuten ons alle hoeken van de kamer te laten zien. Met “Mountain Song” ging het er nog wilder aan toe in de zaal om uiteindelijk een rustig einde te serveren op “Chip Away”, waarbij alle drie de muzikanten achter een trommel kropen en Farrell daar emotioneel over zong.

En zo was de terugkeer van Jane’s Addiction op Belgische grond een voltreffer. De band serveerde ons alles wat we wilden horen uit de beginperiode van de band en bewees dat ze die songs nog steeds heel goed in de vingers hebben. Het moge dan ook duidelijk zijn dat de band hun status als legendarisch meer dan verdiend heeft. De geweldige manier waarop de muzikanten hun instrumenten beheersten en de wulpse houding van Perry Farrell gaven dit alles een concert dat iedereen goed zal bijblijven.

Op donderdag 4 juli speelt Jane’s Addiction op Rock Werchter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Kettle Whistle
Whores
Had a Dad
Ain’t No Right
Pigs In
Imminent Redemption
Ted, Just Admit It…
Jane Says
Then She Did…
Been Caught Stealing
Up the Beach
Ocean Size
Stop!

Three Days
Mountain Song
Chip Away