St. Vincent @ De Roma: Succesvol terug naar de roots

St. Vincent, het muzikale alter ego van de Amerikaanse Annie Clark, kun je gerust een muzikale kameleon noemen. Na tussenstops bij onder andere The Polyphonic Spree trad ze in 2006 voor het eerst als St. Vincent op de voorgrond met de ep Paris Is Burning. Ze trok vervolgens als voorprogramma van Sufjan Stevens de wereld rond en maakte ook even deel uit van zijn begeleidingsband, maar vanaf de release van haar debuutplaat Marry Me in 2007 spreidde ze definitief haar vleugels uit. Eerder dit jaar bracht ze haar zevende langspeler All Born Screaming uit, eentje die na de soulvolle voorganger Daddy’s Home weer meer de focus legde op scherp gitaarwerk en teruggreep naar haar oudste rockroots. Clark stond gisteren op het podium van De Roma om die lp voor te stellen, en omdat ze live altijd een interessante show neerzet, waren wij natuurlijk maar wat enthousiast om daarbij te zijn.

Alvorens de zwartharige furie en haar gevolg op het podium werden losgelaten, was het aan de Engelse band Heartworms om ons op te warmen. De groep rond frontvrouw Jojo Orme bracht vorig jaar de prima ep A Comforting Notion uit en stelde die vanavond met veel attitude voor in De Roma. Fans van pakweg Interpol, The Cure of Depeche Mode zullen ongetwijfeld gesmuld hebben van de jengelende gitaren, donderende drums en duistere synths. Orme ging begeesterd op in haar songs en manoeuvreerde meermaals als een krolse kat over het podium. Jammer genoeg zat de geluidsmix een groot deel van de set niet optimaal, want haar stem kwam vooral in de eerste nummers amper boven de muziek uit. Het stoorde de zangeres duidelijk ook, want ze maakte hevige gebaren naar de geluidstechnicus om haar stem te verhogen en de feedback in haar speakers te verminderen. Uiteindelijk kwam het euvel wel in orde en werkte de groep met de nodige Britse cool de set af. Al bij al was Heartworms niet de beste postpunkband die we de laatste jaren aan het werk zagen, maar door de sterke frontvrouw zullen we er in de toekomst ongetwijfeld nog meer van horen.

Nadat de postpunk van Heartworms van het podium was verdwenen, verscheen St. Vincent klokslag 21 uur op de bühne. Het concert opende met “Reckless”, waarbij de frontvrouw statig op het podium verscheen en in een centraal portaal plaatsnam. Een felle witte spot scheen haar in de rug en zorgde voor zwaar tegenlicht, waardoor het leek alsof ze ons vanuit de hemelpoorten toekeek. Toen we haar zuivere stem over ons lieten komen, voelden we ons ook even in hogere sferen, maar de krachtige industrialachtige ontploffing van het nummer trok ons meteen weer met beide voeten op de grond. De toon voor de avond was dan ook gezet: Clark en haar band zouden het vanavond allerminst kalmpjes aan doen. Met het fuzzy “Fear the Future” en het aanstekelijke “Los Ageless” volgden meteen twee krakers uit het succesalbum Masseduction, wat het publiek zeker en vast kon smaken.

Het muzikale vakmanschap van Clark en haar band was gedurende het hele concert duidelijk. Jason Falkner (bekend van Beck) leverde indrukwekkend en efficiënt gitaarwerk, terwijl Mark Guiliana op de drums, Rachel Eckroth op keyboards en Charlotte Kemp Muhl op basgitaar zorgden voor een stevig fundament. De nadruk lag op snedige gitaarmuziek met funky intermezzo’s, zoals in “Big Time Nothing” waarin de snaarinstrumenten zowel dansbaar als krachtig klonken. Clark’s interactie met Falkner tijdens hun soloduel in “Narrow” liet vervolgens zien hoeveel plezier ze hadden, en dit droeg bij aan de sterke chemie tussen de bandleden. De singer-songwriter stond duidelijk erg relaxed op het podium en sprak het publiek meermaals lachend toe. Haar Vlaams durfde ze naar eigen zeggen niet te delen met ons, maar een Frans en godbetert een Duits dankwoord konden er dan weer wel af. Wij lieten het in elk geval met een glimlach over ons heen komen.

Zoveel muzikaal vuur als er op het podium gemaakt werd, zo ingetogen bleef in het algemeen de ondersteunende lichtshow. De aankleding van het podium en de sobere lichtshow droegen echter bij tot de unieke no-nonsense sfeer van het concert. Net als de kledij van de muzikanten was het podium vaak in zwart-wit gedrenkt, wat een sterk contrast vormde met de muzikale energie die de band uitstraalde. Toch waren er regelmatig momenten dat een primaire kleur werd toegevoegd om extra kracht bij te zetten. Zo kleurde de scène bij “Cheerleader” vuurrood, wat de donderende drumfinale extra kracht bijzette. De ingetogen indierock van “Hell is Near” werd dan weer sfeervol ondersteund door geeltinten en een jazzy vibe. Enkele schermen toonden soms beelden van de band, maar dit gebeurde slechts zelden. De visuele elementen waren dan ook eenvoudig, maar effectief, waardoor de focus op de muziek en de performance bleef liggen.

Een van de hoogtepunten van de avond was ongetwijfeld “Sweetest Fruit”, dat met zijn aanstekelijke ritmes en scheurende gitaren live even indrukwekkend klonk als op plaat. Ook nummers als “Digital Witness”, met zijn coole blazerssamples, en het funky “Pay Your Way in Pain” lieten Clarks veelzijdigheid als performer zien. “Krokodil” deed dat evengoed, al was het toch wat de vreemde eend in de bijt; in het punky nummer sloeg de zangeres aan het crowdsurfen en pikte ze enthousiast een regenboogvlag op uit het publiek. Het nummer was wat druk en drammerig in de set, maar het voegde evengoed een fijne rebelse noot toe aan de avond. Het voelde bovendien extra speels aan doordat Clark gefilmd werd door een prominent aanwezige cameraman en de beelden meteen op de achtergrondschermen werden getoond. Wou de ster ons vertellen dat ze maar wat acteerde als punkster, of was het gewoon een coole gimmick? Ons zal het worst wezen, want het resultaat was zeker en vast geslaagd.

In de laatste rechte lijn trakteerde Clark ons met “Candy Darling” nog op een knap staaltje soul: meer dan haar indrukwekkende keelgeluid en warme toetsen had ze niet nodig om De Roma nog een laatste keer te betoveren. Clark strooide vervolgens een uitgebreid dankwoord over het publiek en haar bandleden en stapte over op favoriet “New York”, waardoor het nummer een zekere emotionele lading kreeg en met veel gejuich werd onthaald. “Sugarboy” bracht een energieke mix van eighties synthriffs en luide gitaren, terwijl de jazzy funk van “All Born Screaming” ontaardde in een spetterende finale waarbij de groep alles uit de kast haalde om de avond in stijl af te sluiten. Een bisronde was jammer genoeg niet meer aan de orde, maar door de sterke set droop het aanwezige publiek alsnog met veel voldoening af.

St. Vincent bewees gisteren in De Roma opnieuw waarom ze een van de meest innovatieve en boeiende artiesten van deze tijd is. Samen met een sterke groep breidde Annie Clark een bloemlezing van haar werk tot een samenhangend, door gitaren gedreven geheel. Het spelplezier was duidelijk zichtbaar, wat dan weer aanstekelijk werkte op het publiek. Met een visueel sobere, maar krachtige podiumaanwezigheid en indrukwekkende muzikaliteit slaagde Clark erin om indruk te maken. De Roma werd getrakteerd op een avond vol strakke hoogtepunten, wat nog maar eens onderstreepte waarom St. Vincent een must-see is voor hedendaagse muziekliefhebbers.

Vanavond, op woensdag 5 juni speelt St. Vincent nog een showcase in de Brusselse Botanique, op vrijdag 7 juni kan je ze op het podium van Best Kept Secret terugvinden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:
Reckless
Fear the Future
Los Ageless
Big Time Nothing
Marrow
Dilettante
Pay Your Way in Pain
Digital Witness
Sweetest Fruit
Flea
Cheerleader
Broken Man
Krokodil
Surgeon
Hell Is Near
Candy Darling
New York
Sugarboy
All Born Screaming