Beth Gibbons @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): IJzig intens

Zeggen dat we jarenlang op het eerste soloalbum van Beth Gibbons hebben moeten wachten, zou een understatement van jewelste zijn. We kennen de Britse vooral als de eeuwig koele zangeres van Portishead en wat andere projecten betreft hebben we het deze eeuw moeten stellen met Out Of Season dat ze samen met Rustin’ Man opnam, een uitstapje naar klassieke muziek en een gastoptreden op de recentste plaat van Kendrick Lamar. Dit jaar kregen we, dertig jaar na haar debuut met Portishead, dan eindelijk haar soloalbum. We kunnen met een gerust hart stellen dat Lives Outgrown een meesterwerk van jewelste is, dat een serieuze worp doet naar de titel ‘album van het jaar’.

De release van het album was voor Gibbons voldoende reden om weer op tournee te gaan en die hield ook halt in het Koninklijk Circus, dat in minuten uitverkocht was. Voor haar eerste Belgische passage in tien jaar tijd – met uitzondering van een Radio 1 showcase – bracht de zangeres Bill Ryder-Jones mee als voorprogramma. Hij kreeg ondersteuning van een celliste, en creëerde zo een mooi en met vlagen meeslepend geluid, dat in het halve uur dat hij speelde wel enkele keren te licht was om boeiend te blijven. Tussen de nummers door ging hij door middel van enkele mopjes heel charismatisch met het publiek om en net zoals met zijn warme stem zal de gewezen The Coral-man wel hartjes gewonnen hebben, maar in zijn totaliteit bleef het toch net wat te vaak aan de oppervlakte dobberen.

Wie dat niet deed was hoofdact Beth Gibbons, die ons – moest het fysiek mogelijk zijn – zeventig minuten lang onze adem deed inhouden. Opener “Tell Me Who You Are Today” was door de dreigende gitaar, innemende strijkers en natuurlijk Gibbons’ altijd emotioneel geladen stem meteen begeesterend en het aangenaam beklijvende gevoel dat dat met zich meebracht liet niemand meer los. Gibbons en haar werkelijk fantastische band balanceerden voortdurend tussen innemen en bezweren, wat bij “Burden Of Life” het geval was. De opzwepende, haast transcenderende drums speelden daarbij een net zo grote rol als de dissonante strijkers.

Doorheen de hele avond konden we Beth Gibbons eigenlijk maar nauwelijks zien, wat ook voor haar band het geval was en het duurde ook even vooraleer de zangeres met haar stem volledig op de voorgrond trad. Tijdens “Floating On A Moment”, voorzien van een geestige fluit, was dat dan toch eindelijk het geval en de breekbare manier waarop ze de laatste woorden ‘All we have is here and now’ zong, veroorzaakten kippenvel dat nog niet helemaal weg was toen het intense “Rewind” op gang werd getrapt. Toch vervielen we even in gelach, want het lied werd ingezet door twee bandleden die met half slappe, lichtgevende stokken zwaaiden.

Tussen alle intensiteit zaten er ook enkele nummers die zich met name door hun sereniteit onderscheidden van de rest, met “Mysteries” als schoolvoorbeeld daarvan. De eenvoudigere instrumentatie zorgde ervoor dat Gibbons’ zang een pak harder binnen kwam dan het voordien gedaan had en toen ze op het einde zoals een zeemeermin in operastijl ging zingen, konden we verder een naald horen vallen. “Tom the Model”, dat misschien wel het meest toegankelijke nummer van de hele avond was, contrasteerde dan weer prachtig met het daarop volgende “Beyond the Sun” dat in al zijn overweldigende muzikale drukte werkte naar de grote ontknoping die het uiteindelijk bereikte.

Na “Whispering Love”, voorzien van intieme en tegelijk levendige violen en nog geen uur op de planken, kregen we Gibbons voor het eerst goed te zien nadat de podiumlichten volledig aan gingen. Gibbons mocht een ferm applaus in ontvangst nemen en sprak toen haar eerste woorden tegen het publiek. Wat ze zei zal voor altijd een mysterie blijven, want het gejoel en applaus van de fans overstegen haar volledig. Ze bleef enkele minuten weg voor de toegift, bouwde zo de anticipatie nog wat meer op, om vervolgens de Portishead-klassieker “Roads” in te zetten, waarbij het publiek bij de eerste noot zowaar nog uitbundiger werd dan het voordien was. We moeten toegeven dat we zelden zo’n enthousiast publiek gezien hebben op een volledig zittend concert. “Reaching Out”, het beste James Bond-lied dat er nooit één geweest is, mocht de avond na een dik uurtje concluderen en was daarmee ook de laatste keer de intensiteit van de band van Gibbons in vol geweld. De laatste staande ovatie was niet meer dan verdiend; misschien dat ze zelfs had moeten duren tot morgenochtend, maar wie zijn wij om dat te beslissen?

Beth Gibbons was haar hele optreden lang begeesterend, bezwerend, intens, ijzig en alles wat daar tussenin ligt. De zangeres beschikt nog altijd over een van de meest herkenbare en verroerende stemmen uit de muziekwereld en heeft met Lives Outgrown ook een pareltje van een soloplaat onder de arm om live te brengen. Reken daar nog een onfeilbare en tegen muzikale grenzen aanduwende band bij, en je hebt alle benodigdheden voor een show waar je nog vaak aan terug zult denken.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!