© CPU – Nathan Dobbelaere
Een weekje later dan gewoonlijk sloeg Rock Am Ring zijn tenten op aan het racecircuit van de Nürburgring. Waarom de editie dit jaar zeven dagen later doorgaat? Een echte reden werd er niet gegeven, maar de geruchten doen de ronde dat Rammstein als headliner aangekondigd zou worden net na de editie van vorig jaar. Omdat frontman Till Lindemann net iets té negatief in het daglicht kwam te staan, besliste de organisatie om de stunt toch maar te af te gelasten. Maar niet getreurd, diezelfde organisatie zorgde voor een mooie, goedgevulde driedaagse vol met het betere rock- en metalgeweld.
Guano Apes @ Utopia Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Rond de eeuwwisseling teisterde het Duitse viertal, Guano Apes genaamd, de FM-golven. Vooral die van Studio Brussel wel te verstaan. Met enkele De Afrekening-hits onder de arm maakte de band ook in België furore. Dik twintig jaar later is ze nog steeds actief en mocht ze vol aan de bak op de Utopia Stage. Een echte homerun werd het echter niet. ”
You Can’t Stop Me” opende de debatten met een knal. Die explosie kreeg jammer genoeg niet meteen een vervolg. Het publiek stond er een beetje beduusd naar te kijken, maar veel beweging was er niet te bespeuren. Aan zangeres Sandra Nasić’ enthousiasme lag het alvast niet. Ze vloog als een vleermuis van links naar rechts in haar fluoroze jas en maande iedereen aan om te dansen. Dat ze nog steeds een strot heeft waar de decibels uit vlogen, liet ze doorheen heel de show opmerken. “Open Your Eyes” trok dan toch de eerste moshpits op gang, enkel en alleen om nadien terug stil te vallen. Een erbarmelijke cover van “Lose Yourself” van Eminem werd in de strijd gegooid. Buiten de handjes die op en neer gingen, zoals te zien was in de film 8 Mile, kwam het niet. Gelukkig werd het duo hits, Alphaville cover “Big In Japan” en “Lord of the Boards”, van het schap gehaald om het vuur toch nog aan de lont te steken. Een verdienstelijke poging van Guano Apes, maar de hoogdagen leken toch in een ver verleden te liggen.
Op vrijdag 27 september staat Guano Apes in de Ancienne Belgique, op zaterdag 28 september in TivoliVredenburg.
Royal Blood @ Utopia Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Goed begonnen is half gewonnen. En jammer genoeg begon Royal Blood met een valse noot aan zijn show. Zanger/bassist Mike Kerr was niet te horen tijdens het grootste deel van openingsnummer “Out of the Black”. Drummer Ben Tatcher zou dan maar eigenhandig de moshpit in gang zetten. Van een stormachtig begin gesproken. Gelukkig was dit euvel volledig van de baan tegen dat “Come on Over” werd ingezet en zo kon de show echt beginnen. Het duo maakte bijna een uur lang kabaal voor een hele bende. Ondanks het beperkte muzikale pallet, met enkel drums, basgitaar en een hulpje op synths, varieerde ze behoorlijk goed.
“Trouble’s Coming” en “Typhoons” zorgden dat er reliëf in de set zat en de talrijke hitjes zaten mooi verdeeld over heel de show. De twee hebben ervaring te over om de meute op hun hand te krijgen. Inclusief drumsolo van Tatcher, handjes in de lucht steken bij “Little Monster” of Kerr die “How Did We Get Do Dark?” vooraf laat gaan met de twee kanten van het publiek om ter luidst te laten roepen; Royal Blood bezit al de trucjes van een doorwinterde act. Mede hierdoor maakte het een stevige en goeie indruk met een rasechte festivalset. En de show eindige zoals hij begonnen was; met technische problemen. Het begin van afsluiter “Figure It Out” ging zo de mist in, maar dat kon de pret niet bederven. Royal Blood had ondertussen tijdens zijn eerste doortocht op Rock Am Ring genoeg zieltjes gewonnen.
Op vrijdag 21 juni staat Royal Blood op Pinkpop, op zondag 7 juli op Rock Werchter.
††† (Crosses) @ Mandora Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Vorige week speelde Chino Moreno nog met Deftones twee exclusieve shows in Spanje, waarvan eentje op Primavera Sound Barcelona. De rest van Europa zal nog even moeten wachten om de metalband aan het werk te zien. Gelukkig maakte Moreno wel ruimte in zijn agenda vrij om met zijn andere band ††† het nieuwe album Goodnight, God Bless, I Love U, Delete. voor te stellen. Samen met zijn maatje Shaun Lopez steekt hij in deze formatie voor het eerst de Atlantische Oceaan over. Dat trok toch enkele nieuwsgierigen naar de Mandora Stage. De ideale setting voor het duo lijkt ons een donkere club, maar in plaats daarvan mochten ze bij een ondergaande zon spelen. Ze trapten direct af met “Invisible Hand”. Alle nummers werden begeleid door bizarre video’s die op het grote scherm achter het podium werden afgespeeld. De beats waren voelbaar tot in onze buik en door de gitaar van Lopez kregen de nummers een ruwer randje dan op de plaat. Moreno was goed bij stem en weefde deze perfect tussen de beats en gitaarklanken. Er werd vooral geselecteerd uit het nieuwste album, maar oudere nummers zoals “Telepathy” en “This Is A Trick” vloeiden vlekkeloos in de set. Voor de Deftones-fan die graag eens wat anders proeft, was ††† een welkome verfrissing.
Op dinsdag 18 juni staat ††† (Crosses) in TivoliVredenburg, op donderdag 20 juni op Graspop Metal Meeting.
Dropkick Murphys @ Utopia Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Duitsland en Dropkick Murphys, het is een huwelijk dat al jaren standhoudt. Af en toe laait de liefde weer hevig op, zoals te zien was aan de drukte om een goed plekje te bemachtigen bij de Utopia Stage. Tot ver achteraan stond de weide afgeladen vol. De folkpunkers lieten er geen gras over groeien en vlogen er direct in. Met “For Boston” werd een gouwe ouwe uit de kast gehaald om het feest op gang te trappen, een nummer waar iedereen meteen de kelen schor op kon schreeuwen. Naadloos werd overgeschakeld naar “The Boys Are Back”. Zanger Ken Casey dook het publiek in, waardoor van een opwarmronde geen sprake was.
De fluitjes, banjo’s, doedelzak en pompende drums werkten als een rode lap op een stier; de circle- en moshpits waren bij momenten niet op één hand te tellen. Op zeldzame momenten werd het tempo iets teruggeschroefd, maar zelfs dan zakte de intensiteit nooit. Voetbalanthem “You Never Walk Alone” liet het tempo even zakken, maar iedereen zong uit volle borst mee. Met “Johnny, I Hardly Knew Ya”, “The State of Massachusetts” en “Rose Tattoo” als hoogtepunten werd de menigte naar een kookpunt gebracht. De set werd in stijl afgesloten en nog één keer werd alle lucht uit de longen geperst met “I’m Shipping Up To Boston”. Dropkick Murphys deed exact wat verwacht werd: een feestje bouwen. En dat huwelijk? Daar zit nog steeds geen spatje sleet op.
Op vrijdag 28 juni staat Dropkick Murphys op Jera on Air, op donderdag 4 juli op Rock Werchter.
Queens of the Stone Age @ Utopia Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Queens of the Stone Age is alom tegenwoordig. Vorig jaar zagen we het collectief rond Josh Homme nog aan het werk in het Sportpaleis en op Rock Werchter, deze zomer vertoeft de bende alweer in Europa. Ons hoor je niet klagen, want de woestijnrockers stellen zelden teleur. Met “No One Knows” werd er al meteen een eerst pijl afgeschoten. Recht recht in de roos; de heren klonken luid, strak en vettig. Perfect hoe we de Queens het liefste hebben. Even vreesden we dat Homme ziek was toen hij op het podium verscheen met een muts en een zieke blik, maar wanneer die muts afvloog tijdens “Sick Sick Sick”, bleek hij in blakende gezondheid te verkeren. De set ging enkel in crescendo. De hits werden één voor één afgevuurd en afgewisseld met enkele songs uit In Times New Roman….
Noem het gerust een crowdpleasing set. Toch leek die crowd niet altijd zo enthousiast te zijn. Of het moet zijn dat het in stilte genoot. Veel extra tierlantijntjes had de band overigens niet nodig om de bijna perfecte rockshow neer te poten. Een beetje extra licht op het podium, maar vooral één voor één straffe muzikanten. Al dat lekkers werd afgewerkt met een verschroeiende versie van “A Song for the Dead”. We zagen een band aan het werk die op de top van zijn kunnen presteerde. Of ze nog beter kan? Wie zal het zeggen? Aan Queens of the Stone Age om ons het tegendeel te bewijzen.
Op vrijdag 16 augustus staat Queens of the Stone Age op Lowlands, op zondag 18 augustus op Pukkelpop.
Descendents @ Orbit Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Op het kleinste podium van Rock Am Ring, de Orbit Stage, werd er op het einde van dag één een klein punkrockfeestje gebouwd. Voor dat Pennywise aan de beurt was, mochten de stadsgenoten van Descendents de bühne op. Wat er in het water zat in de jaren tachtig in Hermosa Beach, Los Angeles is ons een raadsel, maar het aantal legendarische punkbands dat de badplaats heeft voorgebracht is amper op één hand te tellen. Naast Descendents komen ook Black Flag en Circle Jerks uit deze gouw. De leden mogen dan al een dagje ouder worden, Descendents blijft enig in zijn soort. Met razend snelle punksongs die voorzien worden van vingervlugge gitaarriffs van Stephen Egerton en nog snellere baslijntjes van Karl Alvarez, klinkt de band na al die jaren nog steeds heel kenmerkend.
De afwisseling tussen echte punknummers zoals “I Like Food” en “Hope”, en een eerder naar het poppunk neigende “I’m The One” en “Rotting Out” blijft een gouden combinatie en een van de redenen waarom Descendents nog steeds een graag geziene gast is op festivals. Reed de groep daarom een volledig foutloos parcours? Tijdens “When I Get Old” klonk het allemaal net een beetje te sloom. Gelukkig genoeg herpakte ze zich snel met een bitsige versie van “Cooligde”. Zanger Milo Auckerman en drummer Bill Stevenson zijn levende legendes die nog steeds met passie hun rol invullen en dat met verve bewezen. Hoe lang Descendents dit nog zal doen? Als het dit niveau houdt, mag het nog een tijdje terugkeren. Te beginnen met Brakrock in augustus.
Op woensdag 31 augustus staat Descendents in de Melkweg, op zaterdag 3 augustus op Brakrock.
Pennywise @ Orbit Stage
© CPU – Nathan Dobbelaere
Pennywise had de eer het licht uit te mogen doen aan de Orbit Stage. Dat dat zou gebeuren op de tonen van “Bro Hymn” kon zelfs een festivalleek voorspellen. Voor het zover was, zou het viertal nog even het stof uit onze oren blazen. De punkers staan steeds garant voor een adrenalineshot. We weten wat we mogen verwachten; energieke en snelle drums, catchy riffs en zanger Jim Lindberg die zijn tekst vol passie afvuurt. Misschien kwam het door het late aanvangsuur, maar de band speelde slordig. Er werd te lang en net iets teveel interactie met het publiek gezocht, waardoor de set moeilijk op dreef kwam. “Fuck Authority” leek toch voor de nodige vonk te zorgen, maar die doofde heel snel met een overbodig rondje covers, met onder andere een eerbetoon aan NOFX en een verschrikkelijke cover van “Fight for Your Right” van Beastie Boys. Aan de keuze voor de songs zal het niet gelegen hebben, want er werd een selectie gemaakt die enkel uit klassiekers bestond.
“Society” zorgde voor een korte opflakkering, maar het kalf was toen al verdronken. Pennywise in festivalmodus is toch iets minder impressionant dan wanneer het in een zaal speelt. Iets voor de klok van twee werd het nog talrijke publiek beloond voor het wachten met een van de bekendste festivalhymnes. “Bro Hymn” werd door iedereen luidkeels meegebruld. Zelfs diegenen die al een pintje teveel op hadden, slaagden er nog in mee te zingen. Het was een passend einde voor een dag vol gitaren en rock van de bovenste plank.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
