Retie Rockt 2024: Loeihard zonder adempauze

Dat ze in de Kempen bekend zijn met het meer stevige gitaarwerk, is al langer bekend. Dat ze daar graag festivals organiseren ook. Na onder andere Clamotte Rock en Gladiolen, was het gisteren de beurt aan Retie om een podium te bieden aan een heel gamma Belgische en Nederlandse trots. Vooral de zware acts uit allerlei stromingen domineerden de dag. De zon bleef veelal afwezig, maar gelukkig bleven we van regen gespaard. De druppels die we voelden konden dus enkel maar afkomstig zijn van het zweet van een buur of een pintje dat de lucht in werd gekatapulteerd. De organisatie had voor een sfeervolle inkleding gezorgd, waardoor we bijna zouden vergeten wat voor een meedogenloos assortiment artiesten er op ons af werd gestuurd. Muziek was verspreid over twee podia praktisch constant te horen en overlap was er niet, dus de diehards konden alle artiesten meepikken. Hieronder volgen onze hoogtepunten.

STEVE @ Main Stage

Een van onze hoogsteigen ‘Grote Beren van Morgen‘ was al vroeg van de partij op het hoofpodium. Ondertussen kennen we van STEVE nog maar drie uitgebrachte singles. Voor de nieuwsgierigen is de band live opzoeken dus de boodschap. Van bij de soundcheck was het al flink rammen geblazen met dit trio en ondertussen kwam er al aardig wat publiek opdagen. De meesten onder hen leken echter nogal schuw en bleven op een redelijk afstandje van het podium toekijken.

Van bij de eerste noot zat de groove er alleszins meteen in en het trio liet meteen zien wat het allemaal in zijn mars had. STEVE kwam op ons af als een strakke en geweldig op elkaar ingespeelde machine die een muur van lawaai op ons afvuurde. “No Hands” was zeker een hoogtepunt van de set, maar laagtes werden er niet bereikt. Enkele enthousiastelingen hadden ondertussen ook de moed gevonden om dichterbij te komen. Frontman Daan Claes waagde zich halverwege het optreden in het publiek en stormde intimiderend op ons af. De meeste toeschouwers leken echter niet goed te weten wat ze ervan moesten vinden, maar de zanger zelf zat zonder twijfel in zijn element. Als afsluiter knalde STEVE uiteindelijk “Static” erdoor, wat opnieuw voor een explosie zorgde. Het publiek had het bij deze drie misschien niet altijd even goed begrepen, maar er mag gezegd worden dat de heren een ijzersterke set afleverden.

Divided @ Main Stage

Barno Koevoet & The Duijmschpijkers moest op het laatste nippertje helaas afbellen, maar gelukkig konden de streekgenoten van Divided invallen voor de Brugse punkers. In plaats van ADHD hardcore kregen we dus dreigende, langzaam opbouwende postmetal voorgeschoteld. De heren maakten volledig in het zwart gehuld hun opwachting. De bassist week voor de gelegenheid van de norm af met een witte werkbroek. De debuutplaat Light Will Shine van het viertal ligt al zo’n twee maanden in de rekken en voor liefhebbers van het genre is die zeker een aanrader. Toen de groep eraan begon, weerklonken al meteen loeiharde gitaren aangevuld met het meer stevige drumwerk. De krijsende zanglijnen van Pepijn Vandaele gingen doorheen de nummers steeds door heel ons lijf. Dat iedereen van het viertal hun instrument meester was, was duidelijk. Genadeloos vuurde de band tempowissels op ons af en werden we getrakteerd op zowel sombere stukken als pijlsnelle breakdowns. Na enkele nummers ontbond Divided pas echt zijn duivels en werd het headbangen geblazen. Kortom wisten de Kortrijkzanen ons mee te sleuren in een kolkende stroom van muziek. Alleen bleven de omstaanders opnieuw wat onverschillig.

The Priceduifkes @ Main Stage

Een groep die ondertussen al geen aankondiging meer nodig heeft, dat is The Priceduifkes. De Kempische monumenten zijn na twintig jaar nog altijd niet uitgespeeld en momenteel halen ze alles uit hun jubileumjaar. Na hun zesde langspeler in maart te hebben uitgebracht, tourde de groep samen met streekgenoten Equal Idiots door Japan. Deze zomer belooft er voor het vijftal ook nog eens een te worden propvol festivals. Voor The Priceduifkes schoof het publiek meteen naar voren. De verlegenheid leek er ondertussen wat af. Inzetten gebeurde met “Dirty Dancing“. Het nieuwe materiaal mocht er dus al meteen aan geloven. De heren waren duidelijk in hun element en gingen aan een verschroeiend tempo voorwaarts.

Na “It’s Raining Shit (Hallelujah)” ging het enkel nog harder en harder. The Priceduifkes voelde zich duidelijk in zijn element en speelde dan ook een thuismatch in het Kempische Retie. Met twintig jaar ervaring verwachtten we dan ook niets anders van de keizers van de Kempenpunk. De toeschouwers hadden nog even wat tijd nodig, maar tegen “1:38” werd de eerste moshpit ingezet. De oudere garde onder het publiek gaf hierbij het goede voorbeeld, maar vele jonkies leken niet te volgen. Zanger Ricky D had tijdens de set wel enkele stemproblemen en tegen “Send It” begon het een beetje op te vallen dat de frontman hees aan het worden was. Gelukkig had hij een Vicks bij de hand om zijn keel te verzachten. De catalogus van The Priceduifkes bevat een goeie twintig jaar aan knallers en de groep trakteerde ons enkel op het beste. Bij “Bad Dreams” kwam uiteindelijk het betere trek- en duwwerk op gang en ook enkele pintjes sneuvelden. De harde kern had mekaar uiteindelijk toch gevonden en maakte er vooraan een volwaardig punkfeestje van. Na een uurtje was het alweer voorbij voor het immer sympathieke vijftal, maar ze waren er wel in geslaagd om het publiek degelijk opgewarmd te krijgen.

Ploegendienst @ 2nd Stage

Na The Priceduifkes was het tijd om ons naar het zijpodium te reppen, want hardcore nederpunkfenomeen Ploegendienst stond er op de affiche. In de aanloop naar tweede langspeler DSM-5 waren de Amsterdammers helemaal afgezakt naar Retie om de boel te slopen. Dat de groep geprogrammeerd stond op het zijpodium was op het eerste zicht misschien teleurstellend, maar het kleiner en lager podium bleek meteen voor veel meer connectie tussen artiest en publiek te zorgen. De opkomst van frontman Ray Fuego, die zich al van zijn T-shirt had ontdaan, spelde meteen onheil.

Openen gebeurde traditiegetrouw met “Rattekop” en de eerste tekenen van een moshpit verschenen onmiddellijk aan de horizon. De pit ontaardde praktisch meteen en het werd er eentje voor gevorderden. De moedige zielen vlogen dan ook stuurloos door elkaar en enkelen kwamen daarbij de randen van het podium tegen. Gelukkig had de organisatie enkele stewards voorzien die recht uit een motorbende leken te komen. De heren vormden dan ook een welgekomen buffer tussen het publiek en de kostbare apparatuur op het podium. Na drie nummers was het al tijd voor Fuego om zich tussen het publiek te mengen en ons nog eens extra op te peppen. Zijn aanmoedigende woorden werkten als een rode lap op een stier, want de pit werd er alleen nog maar meedogenlozer van. Ook de crowdsurfers lieten niet lang op zich wachten. Tussendoor bood de barmhartige frontman ons ook nog wat flesjes water aan, zodat we weer even mee konden meedraaien in de vleesmolen vooraan. Ook het nieuwe materiaal werd al eens uitgetest. “Interessant” klonk live nog eens drie keer zo intens. Hoewel DSM-5 op plaat iets rustiger zal klinken, beloven de liveshows er naar goede gewoonte bloedlink aan toe te blijven gaan. Ploegendienst maakte zijn reputatie in Retie meer dan waar. Het kleine podium werkte alleen maar in het voordeel van de groep en gaf het geheel een erg broederlijk, maar nijdig, sfeertje.

Black Leather Jacket @ Main Stage

Na Ploegendienst was het tijd om ons volledig buiten adem te begeven naar het hoofdpodium, want daar zou Black Leather Jacket elk moment aan zijn optreden beginnen. Tarantino-gewijs kwamen de heren begeleid door de tonen van wat surfrock op het podium. De rockers kwamen het overnemen van Mayorga, dat al eerder verstek had moeten geven. Eind vorig jaar maakten we nog kennis met tweede plaat Stinger en een maandje geleden verscheen nog “Unity“. Voor Black Leather Jacket gaat het met andere woorden heel vlot.

Vanaf de eerste deunen was duidelijk dat de rock-‘n-roll van het viertal een ideale tempowissel was na de hardcore van Ploegendienst. Net genoeg om terug wat af te koelen, maar nog steeds straf genoeg om niet te verslappen. Toch had het publiek nog even wat tijd nodig om terug op temperatuur te komen. Aan de podiumkunsten van de groep lag het alleszins niet. Black Leather Jacket deed meer dan zijn best om iedereen aan te sporen en het was dan ook een kwestie van tijd voordat er vooraan stevig werd gedanst. Het viertal wist zijn tweede plaat feilloos live te vertalen en ook de nieuwe single werd al tussen geknald. De heren zetten een strakke set neer en hier en daar passeerden enkele stevige riffs die zo uit de ’80s kwamen. “Village People” werd deftig aangekondigd met de vraag om alles te slopen en een circle pit vooraan deed dan ook niets minder. De sfeer kwam er nu echt in en we waren getuige van een perfect geoliede machine met een stormende meute vooraan. Samengevat wist Black Leather Jacket ons meer dan degelijke rock-‘n-roll te leveren.

De Staat @ Main Stage

Met al een supportact voor Muse op het repertoire heeft het Nederlandse ensemble van De Staat al wat faam opgebouwd. Hun laatste album Red/Yellow/Blue kwam vorig jaar uit en geldt als een oerdegelijke plaat met een strak concept. Minder dan een show die tot in de puntjes was uitgewerkt, viel van De Staat dan ook niet te verwachten. Het vijftal maakte een imposante opkomst waarbij het gehele podium in het rood was gehuld. Met het vallen van de avond kwam die lichtshow daarbij helemaal tot zijn recht. De Nederlanders brachten dansbare rock mee en gingen duidelijk voor een totaalconcept. Frontman Torre Florim kwam al meteen naar voren als de man met de nodige présence om deze rockshow op zijn handen te dragen.

Knaller na knaller werd door de groep afgevuurd en het was dan ook praktisch onmogelijk om de beentjes stil te houden. Dat ook het publiek zich uiterst vermaakte, was duidelijk te zien. De handjes gingen regelmatig in de lucht en voor het podium stond de plankenvloer afgeladen vol. Voor de frontman was het publiek toch nog niet geanimeerd genoeg. Hij stelde ons daarom nog enkele keren gerust dat dansen wel degelijk was toegestaan. Met zelfs een uitgedokterde choreografie was het meer dan duidelijk dat De Staat van een ander kaliber was dan de acts die we al hadden zien passeren. De Nederlanders zorgden voor een all-inclusive beleving met als constante de kleuren rood, geel en blauw. De oplettende festivalganger kon opmerken dat die kleuren een verwijzing waren naar het laatste album. Dat de nacht volledig was gevallen tegen de laatste nummers, gaf het geheel een extra bezwerend effect.

Slow Crush @ 2nd Stage

Atmosferische metal, shoegaze en postrock; dat moet Slow Crush wel zijn. Het ensemble was naar hier gehaald om ons onder te dompelen in een muzikale reis naar verre oorden, na het oorsuizen dat we over de ganse dag hadden opgelopen en ons te verlossen van de bezwering die De Staat op ons had gelegd. Met al een Amerikaanse tour samen met Amenra op de naam, is de groep allerminst een kleine vis. Onder de wolken van de rookmachine maakte ze haar opkomst.

Het zijpodium onder het maanlicht creëerde de perfecte atmosfeer, maar de muur aan geluid die volgde kwam toch onverwacht. Met de stapels versterkers die de groep meehad was het ook geen verrassing dat alles zo zwaar binnenkwam. Al snel werden we helemaal meegevoerd door de golven shoegaze die uit de gitaren weerklonken. Daarna trok Slow Crush na enkele nummers alle registers open en gaf het er een stevige lap op. Het werd daarbij nog headbangen geblazen. Een hypnotisch spel was het gevolg, waarbij we volledig meegetrokken werden in de wereld van de groep. Voor we het wisten was het optreden dan ook al gepasseerd. Slow Crush zorgde voor een etherische set die switchte tussen dromerige shoegaze en dreigende metal, steeds met een uitgestrekte spanningsboog. Retie had de beste acts duidelijk voor het laatst bewaard. Als afsluiter mocht er nog eens stevig geramd worden, waardoor we meteen terug wakker waren. Klaar om richting Main Stage te gaan voor nog wat nu metal.

Bizkit Park @ Main Stage

Afsluiten mocht de tributeband Bizkit Park. Sinds ze in 2022 Limp Bizkit mochten vervangen op het hoofdpodium van Pukkelpop, zijn de Waaslanders niet meer uit beeld verdwenen. Ondertussen is de groep ook alweer tien jaar bezig en stapelde ze dus meer dan genoeg ervaring op. Het terrein stond al afgeladen vol, want om middernacht werden de heren verwacht. Een epische lichtshow en voice-over kondigden Bizkit Park aan. Iedereen was vol van verwachting. Even later verschenen de heren in hun gestreepte pakken begeleid door de intro van Star Wars op het podium. In Retie hadden ze er duidelijk zin in.

Omdat Bizkit Park nu metal blijft, moesten we toch even het verstand op nul zetten. Eens we dat gedaan hadden, zagen we wel meteen in dat we getuige waren van een steengoede act. Een best of van het genre passeerde de revue en alle nummers werden heel trouw aan de vorm gebracht, met als gevolg dat het publiek volledig uit de hand van de Waaslanders at. Zelfs vuur mocht niet ontbreken tijdens de set en het mag gezegd worden, Bizkit Park was een geknipte afsluiter. Verder werd er zelfs rijkelijk gecrowdsurft. Enkele hoogtepunten waren nog “Toxicity” van System Of A Down dat direct werd gevolgd door “Crawling” van Linkin Park en “In The End” van diezelfde groep. Bizkit Park was een feestje van begin tot eind, waarbij het vijftal ons geen seconde adempauze gunde.

Op Retie Rockt was het zwaar, zwaarder, zwaarst. We dachten doorheen de dag even dat het publiek vooral uit stille genieters bestond, maar de toeschouwers bleken gewoon voldoende aanmoediging (en een paar pintjes) nodig te hebben. Dat er geen overlap was tussen de twee podia was zeker positief, maar het feit dat er praktisch geen pauze tussen de optredens volgde was iets te veel van het goede.