Het Australische duo Zach Stephenson en Billy Fleming, oftewel Hockey Dad, laat met hun vierde langspeler, Rebuild Repeat een frisse wind door de indierockscene waaien. De band weet wederom een zorgvuldig samengestelde mix van oprechte teksten en meeslepende melodieën neer te zetten. Hoewel het album zeker zijn sterke momenten heeft, blijven er enkele kritische kanttekeningen hangen die het geheel enigszins in de schaduw zetten.
Leadsingle “Still Have Room” is een perfecte weergave van de vaardigheid om ingewikkelde emoties om te zetten in een pakkend liedje. Ondanks de emotionele dichtheid en de complexiteit van de tekst, weet Zach Stephenson met zijn heldere en zoete zang een gevoel van helderheid en eenvoud over te brengen. Toch blijft het gevoel hangen dat het nummer, ondanks zijn charme, een beetje te geforceerd klinkt. Het is alsof de band iets te hard probeert om die perfecte liefdesverklaring neer te zetten, wat ten koste gaat van de spontaniteit.
Een ander opvallend nummer is “Safety Pin”. Deze song balanceert perfect tussen ontspannen coupletten en opbeurende refreinen, wat doet denken aan het ritme van de getijden. Hoewel de melodie zowel kalmerend als opwekkend werkt, lijkt de tekst wat aan de oppervlakte te blijven. De poging om vriendschap en loyaliteit te vieren komt goed over, maar mist de diepte en rauwheid die dergelijke thema’s echt tot leven kunnen brengen.
De warme, vertrouwde sfeer die door het hele album heen te horen is, wordt extra benadrukt in nummers als “Burning Sand” en “That’s On You”. Deze songs verwelkomen de luisteraar met zachte akoestische klanken en fluwelen zang. Ze zijn echter zo gepolijst dat ze soms het gevoel geven dat ze het leven en de energie missen die in de rauwere tracks als “Seething” wel aanwezig zijn. “Seething” is echt een krachtig nummer dat reflecteert op pijnlijke waarheden, waarbij de heftige refreinen een cathartisch effect hebben, maar zelfs hier missen we soms een authentieke emotionele diepgang.
Hoewel het album een gouden gloed heeft, alsof dit het hoogtepunt van hun carrière zou kunnen zijn, is er soms een gevoel van overdreven perfectie in de teksten. De anekdotische en reflectieve inhoud lijkt bijna te goed georganiseerd, wat kan aanvoelen als te idyllisch. Het is alsof het vermogen om grenzen te stellen en gevoelens te ordenen bijna onrealistisch is, wat soms afbreuk doet aan de authenticiteit. Dit zoete sentiment kan, hoewel charmant, soms wat al te veel worden en een gevoel van oppervlakkigheid geven. Die oppervlakkigheid sluipt ook net iets teveel in de muziek.
Gelukkig weet Hockey Dad deze valkuil te vermijden met de laatste paar nummers van Rebuild Repeat. Afsluiter “Dancing On The Other Hand” biedt een welgekomen afwisseling met zijn tedere pianomomenten. Het voelt zowel geïsoleerd als introspectief, als een langzame solodans waarbij je alleen maar op zoek bent naar een partner. De zoekende aard van Stephenson wordt hier duidelijker dan ooit, wat extra gewicht toevoegt aan de boodschap van “Safety Pin” en de echo van loyaliteit en toewijding verder versterkt.
Rebuild Repeat is een album dat de luisteraar meeneemt door de landschappen van liefde, vriendschap en zelfreflectie. Hockey Dad heeft een werk afgeleverd dat zowel muzikaal als lyrisch probeert, maar zelden echt tot een hoogtepunt komt. De te gepolijste benadering en het gebrek aan rauwe emotie doen afbreuk aan wat anders een meesterwerk had kunnen zijn. Rebuild Repeat biedt troost en zet aan tot nadenken, maar laat je ook verlangen naar een iets minder perfecte en meer echte benadering van de thema’s die ze proberen te verkennen.
Ontdek “Seething”, ons favoriete nummer van Rebuild Repeat, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
