Je hebt soms van die hypes die opeens komen en dan weer stilletjes verdwijnen naar de achtergrond. Veertien jaar geleden was de revival van de folkmuziek een goed voorbeeld hiervan. The Lumineers, Mumford & Sons en Bon Iver waren de grote namen die de muziekwereld veroverden. Een van die artiesten die meeliftte met het succes was de Ierse James Vincent McMorrow. In 2010 kwam het wonderschone Early in The Morning uit en het zette de Ier gelijk op de kaart als een groot talent. De vergelijkingen met de debuutalbums van Bon Iver en Damien Rice werden snel gemaakt en de muziekpers droeg hem op handen. Ondanks dat hij zo’n gevoelige debuutplaat maakte, begon hij in zijn verdere carrière te experimenteren met andere soorten genres. Het ene wat succesvoller dan het andere. Zo goed was hij op zijn tweede langspeler Post Tropical uit 2014, maar zo zoekende op Grapefruit Season. Toch herpakte James Vincent McMorrow zich weer in 2022 met het sterke, maar persoonlijke The Less I Knew waarin hij zichzelf letterlijk een spiegel voorhoudt.
In 2023 probeerde hij de liedjes van Wide open, horses live op de bühne te spelen. Nadat hij wat lo-fi demo’s voor zichzelf had opgenomen, boekte hij twee avonden in The National Concert Hall in Dublin om uit te proberen of het werkte. Hij nam beide concerten op om voor zichzelf de keuze te maken wat wel of niet op het album terecht zou komen. In een interview vertelde hij dat deze beide concerten misschien wel de beste optredens zijn geweest die hij ooit gegeven had, omdat juist niemand de muziek kende. Met al deze hernieuwde energie ging hij terug naar de studio en nam hij het gehele album in één keer op.
Het eerste deel van de plaat begint met de al eerder uitgekomen single “Never gone” en dat is gelijk een knaller van jewelste. Een nummer dat rustig opbouwt, maar tegen het einde lekker losgaat met die karakteristieke stem van McMorrow. “Look up!!” wordt gedragen door een zware bassynth en een onwijs poppy refrein, wat erg gemakkelijk is om mee te zingen na een tijdje. Daarna neemt hij op een paar liedjes even gas terug. Op het eerste gehoor is titeltrack “Wide open, horses” een rustig nummer, leunend op heel kalmerend gitaarloopje, maar na een tijdje ontpopt het zich tot een grootse finale en wordt het een van de beste songs van de plaat. Gezongen over de vrijheid die paarden hebben laat hij de kracht zien van hoe tekst en muziek goed samen kunnen werken. Het enige kritiekpunt zit aan het einde, waar het net even iets minder chaotisch had gemogen.
Het stralende middelpunt komt van “Give up”. Dit komt vooral door de samenzang met zijn dochtertje. Tijdens het schrijfproces kwam zijn vijfjarige dochter binnenwandelen en begon ze mee te zingen. Dit pakte zo goed uit, dat hij besloot om het te gebruiken als de basis van “Give up”. In de coupletten wordt het klein gehouden, maar in het refrein pakt hij het groots aan. Wat McMorrow zo goed kan – en dat heeft hij in de vorige albums al bewezen – is om van hele kleine nummers naar bombastisch groot te gaan. “The standard” is zo’n song waarin hij bewijst wat voor goede songwriter hij eigenlijk is. Het grijpt je meteen en zorgt bijgevolg voor een laagje kippenvel. Een prachtige ode aan het liefhebben van iemand.
Het slot van de plaat kleurt zich om het prachtige “Meet me in the garden” heen. Met het stevige “Darkest days of winter” zet hij de aanval in op de donkere dagen in de koude wintermaanden en op “Call me back” zoekt hij naar de verbinding met mensen. Zeker “Darkest days of winter” voelt een beetje aan als een buitenbeentje. Het slotakkoord van het album voelt aan als een warme jas waarin James Vincent McMorrow ons meeneemt naar zijn eigen tuin om ons allen te laten zien hoe vredig het is. Met een prachtig liedje sluit hij een album af dat voor hem het cirkeltje rondmaakt.
Wide open, horses is een plaat geworden die alle ingrediënten bevat die hij in alle andere albums heeft gebruikt. Zo hebben we het gevoelige van Early In The Morning, het elektronische van Post Tropical, de popkant van Grapefruit Season en de persoonlijke hoek van The Less I Knew. Dit alles heeft hij bij elkaar gegooid en daar komt een prachtige plaat uit waar je alleen maar verliefd op kan worden. De komende maand doet hij een klein tourtje door Europa en zal hij onder andere op 19 juni spelen in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam.
Facebook / Website / Instagram
Ontdek “Wide open, horses”, ons favoriete nummer van Wide open, horses, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
