Nog net iets minder dan twee weken en we mogen weer richting Ysselsteyn. Eind deze maand is het namelijk eindelijk weer tijd voor Jera on Air. Het Limburgse punk-, hardcore- en metalcorefestival heeft al jaren een plekje in ons hart, waarbij de liefde zo groot is dat we al maanden van tevoren uitkijken naar ons nieuwe bezoek aan het stevige gitarenfeestje. Zeker nu we zo dichtbij de startdatum zitten, begint het toch al stilaan te kriebelen en kunnen we steeds moeilijker wachten tot we weer overspoeld worden met al het goede wat het festival te bieden heeft. Om onze honger een beetje te stillen, besloten we begin de maand al onze punkbehoefte te stillen bij Billy Talent, maar voor de andere twee genre’s moesten we wachten voordat we die weer tegen kwamen. Gelukkig bood de Little Devil gisterenavond hulp, het zette een avond neer met de twee resterende genre’s waar het festival bekend om staat en en liet de bands Reaching As We Fall, Colombian Necktie en Howlett het een avond lang voor het zeggen hebben.
Aftrappen deden we met de laatst genoemde. De groep stond de afgelopen jaren op een iets lager pitje, maar heeft in 2024 grootse plannen. De grootste uitschieter hiervan is de uitgifte van hun eerste officiële langspeler, die momenteel aan de andere kant van de wereld in de mixing wordt gedaan. Hopelijk is de mixing van de plaat beter dan die van de venue, want met momenten klonk het van geen kant. De tweede zang was in de eerste helft van de show meer een fluisterstem dan een oerkreet en de gitaren kwamen er soms niet lekker uit. Ook moest het publiek duidelijk wat nog opwarmen en stond het iets te stil voor de frontman, waarna hij ze op weg hielp en als een kickboxer op rolschaatsen tussen de toeschouwers om zich heen spinde. De minpunten waren eerder extern dan intern en Howlett speelde een sterke set waar de energie en vreugde vanaf spatte. Als kroon op deze euforie werden zelfs enkele confettikanonnen ontpopt, waarna de hardcoregroep afsloot in een regen van gekleurde, fladderende snippers en de Little Devil aangenaam warm achterliet.
Wie een beetje Jera on Air kent, weet dat ze ook niet vies zijn van een beetje deathcore op het festival. Ook in de Little Devil weten ze wel raad met dit genre en brachten ze met Colombian Necktie eveneens een streepje deathcore richting Tilburg. De Amsterdamse band kwam in april met hun nieuwste ep Sovereign Of Down aanzetten en dat was duidelijk de ster van de show. Titeltrack “Sovereign Of Down” liet het kleine cafe denderen en ook het bikkelharde “Colony” slaagde erin om menig toeschouwer als een wondertol te laten dansen. Frontman Sten, die we net iets meer dan drie maanden geleden nog zagen met zijn band Ecocide, wist ook deze avond te imponeren en schreeuwde de longen uit zijn lijf. Op voorhand vertelde hij ons dat hij wat stemproblemen had, maar eenmaal op het podium leek daar geen enkele sprake meer van en gooide hij de ene na de andere grunt eruit. We zouden het niet perse erg vinden als we deze stropdassen binnenkort nog eens tegen het lijf lopen, want na gisterenavond klinkt het nemen van nog een lijntje van deze neo-Columbiaanse band als muziek in onze oren.
Punk en hardcore hadden we al achter de kiezen, dus toen werd het tijd voor een portie frisse metalcore in de vorm van Reaching As We Fall. De groep kwam afgelopen jaar verrassend uit de hoek met hun debuutalbum Dance of Death en mochten zelfs afgelopen week het concert van BABYMETAL in de AFAS Live afsluiten. Die unieke ervaring gaf de band duidelijk vleugels, want vol vertrouwen kwamen ze het podium op en werd er een flinke lading energie de zaal ingepompt met een intronummer vol klassiekers uit de alternatieve scene. Die energie moest ergens naar toe, dus besloot de band meteen stevig van wal te steken en de frontman als een menselijke sloopkogel op de toeschouwers te werpen.
Naarmate de show vorderde, ebde helaas ook de energie snel weg uit de zaal, die, ten opzichte van de bands die daarvoor op het podium stonden, aardig leeg was. Ook wij bleken moeite te hebben om onze volle concentratie erbij te houden en konden Reaching As We Fall maar moeilijk volgen. Ook leek het hier en daar soms niet al te lekker te lopen en klonk het met momenten niet zoals we het kennen van de debuutplaat van afgelopen jaar. Mede oorzaak hieraan is dat de band waarschijnlijk nog volledig op elkaar moest inspelen, want veel shows in de huidige samenstelling waren er helaas nog niet. Geef het nog een tijdje en er zal zeker iets staan dat solide tot de max is, maar voor nu lijkt het plaatwerk beter dan de live-ervaring.
Nee, helaas was Reaching As We Fall niet helemaal wat wij hadden verwacht. Onze vinger wijzen we hiervoor zeker niet naar de band, want de oorzaak van deze gevoelens liggen duidelijk bij de andere twee groepen. Zowel Howlett als Colombian Necktie wisten een prima set neer te leggen, waardoor je als band van hoge huizen moest komen om dat te kunnen bijbenen. Achteraf had het misschien beter geweest als het programma was omgedraaid en Howlett de avond mocht afsluiten, want de energie en vreugde die daar vrijkwam, had de perfecte start van het weekend kunnen zijn. Oh en dat warmdraaien voor Jera on Air waar we het eerder over hadden? Dat is prima gelukt en we kijken nu nog meer uit naar het laatste weekend van juni dan we al deden.
