Graspop Metal Meeting 2024 (Festivaldag 1): Buitje voor de sfeer

Duizenden metalheads trotseerden weer en wind om überhaupt in Dessel te geraken. Van paniek of andere onenigheden was nauwelijks iets te merken. Ook op de camping en bij aankomst op de weide toonde het publiek zich van zijn beste kant. Er was duidelijk consensus om er gewoon vier onvergetelijke festivaldagen van te maken. Daardoor kende de 27e editie van Graspop Metal Meeting meteen een bloeiende start. Doorheen de dag zagen we een heleboel bekende gezichten, maar degenen die ons van onze sokken bliezen waren Alice Cooper, Kvelertak, ††† (Crosses), STAKE en Megadeth.

Solence @ South Stage

Het avontuur van een paar duizend Graspoppers begon gisteren bij Solence aan het hoofdpodium. Alhoewel, echt avontuurlijk kunnen we de muziek die de vier Zweden maken niet bepaald noemen. De Scandinaviërs kennen de clichés als hun broekzak en grabbelden daar bijgevolg gretig uit. Voor de sfeer was dat althans goed nieuws, want Solence zorgde rond het middaguur er tamelijk snel voor dat de stemming goed zat. Een sitdown, een paar middelvingers en nog meer interactie later hadden de heren de weide toch tamelijk goed mee. Dat het muzikaal nogal oppervlakkig bleef, was voor velen bijzaak. Solence viel snel in herhaling en deed weinig moeite om boven de middelmaat uit te steken. De nummers van het recente A Banger A Day Keeps The Doctor Away waren voorspelbaar en werden naar onze mening met net iets te veel show gebracht. Als opener kon het er uiteindelijk nog mee door, maar ons bijblijven zal het optreden van de Zweden niet doen.

Night Verses @ Metal Dome

Night Verses is deze maand de vaste supportact voor de headliner van de eerste festivaldag: Tool. Hoewel de Amerikaanse progressieve metalband de Metal Dome mocht openen als onderdeel van een package-deal, deed dat geen recht aan de complexe sound van Night Verses. Het vroege uur weerhield de metalheads er niet van zich te laten overweldigen door de band uit Californië. De regen en het onheil waren in een flits vergeten; Night Verses bracht de storm gewoon naar het podium. Wat visuals betreft, was het duidelijk dat de mannen naar Tool opkeken. De kleurrijke en abstracte beelden maakten de ervaring compleet, waardoor het publiek volledig in de muziek opging. Zodra de formule van keurige, jazzy riffs en brute breakdowns was ontgrendeld, was het spannend om te zien hoe ze toch nog een stap verder konden gaan. Blikvanger was drummer Aric Improta; Wanneer hij opstond en met gestrekte armen op zijn drumvellen begon te slaan, wist het publiek dat de volgende uitbarsting eraan zat te komen. Night Verses legde de lat enorm hoog voor wat nog zou komen.

Night Verses speelt deze zomer nog op Complexity Fest op 17 augustus in Patronaat, Haarlem.

ERRA @ Jupiler Stage

De Jupiler Stage stond nog maar net recht of ERRA stond al klaar om als eerste het podium vakkundig te slopen. De Amerikanen kwamen met veel honger en goesting het podium op, en kregen aanvankelijk een redelijk terughoudend publiek voor hun neus. De jarenlange ervaring deed hen gelukkig deugd, want al snel kregen ze de eerste pits in gang. Joseph Thomas Cavey spaarde zijn stembanden dan ook niet om het vuur in het optreden te houden. In dat opzet slaagde ERRA, want naar het einde toe werden de pits ruiger en steeg de hoeveelheid crowdsurders. Geen vernieuwende metalcore, maar het werd wel gewoon goed en overtuigend gebracht. ERRA verklaarde het podium op kwalitatieve wijze voor geopend.

ERRA speelt volgend weekend op 29 juni op Jera On Air.

Casey @ Metal Dome

De belangstelling voor Casey hield zich verrassend genoeg redelijk binnen perken toen de band het podium van de Metal Dome betrad. Het gezelschap uit Wales is terug van even te zijn weggeweest, maar echt veel zin leek het vijftal niet te hebben. Vooral aanvoerder Tom Waever had weinig goesting en liet het na om Graspop naar zijn pijpen te laten dansen. Nochtans speelde het regenachtige weer in hun voordeel, want de Metal Dome kreeg er na ruim twintig minuten een hele hoop toeschouwers bij. Het publiek bij de les houden lukte Casey niet, ondanks dat de nummers op plaat tot het betere beukwerk behoren. Een gemiste kans om weer een paar nieuwe zielen te winnen, al zullen de bandleden dat toch ietwat anders opvatten.

Silverstein @ South Stage

Groezrock keert in september terug met het concept ‘Back To Reality’. Wie de oude sfeer van het Meerhoutse punkfestival wilde opsnuiven, was bij Silverstein aan het juiste adres. De Canadezen draaiden er hun hand niet voor om om al vroeg in de middag hun mix van emo, punk en hardcore te laten knallen. Silverstein bestaat volgend jaar 25 jaar en dat zou al lichtjes gevierd worden. De regen was daarin geen spelbreker. Shane Told was namelijk in zijn element om zowel jonge als oude bezoekers in feestmodus te brengen. De set werd steeds intenser, waardoor circlepits niet mochten uitblijven. Zeker vanaf “Ultraviolet” sloeg de energie volledig over en bleef de vaart erin. Op Graspop kan alles; naast casual bezoekers is het vier dagen lang de thuisbasis van mythische wezens. ‘Unicorn boy’ kreeg de eer om bij “The Afterglow” de circlepit rond hem te laten beginnen en kreeg daarbij versterking van een nobele Viking. Qua entertainment kon dat allemaal tellen, al vloog het dak er nog een keer af tijdens “Bad Habits”.

Silverstein speelt volgend weekend op 28 juni op Jera On Air.

Alien Weaponry @ Metal Dome

Het was iets voor drie en de Metal Dome puilde voor het eerst deze editie echt uit. De regen was deze keer niet de schuldige, wel de trashmetal van Alien Weaponry. Twee jaar geleden stonden de Nieuw-Zeelanders al eens in het voorprogramma van Gojira en nu was de belangstelling voor hun show op Graspop nog vele malen groter. We konden de duizenden mensen alleen maar gelijk geven, want het viertal klonk heel polyvalent en ging recht op zijn doel af. Hun Maori-afkomst goten ze in hun performance en dat maakte het optreden bruter en spannender. Vooral in het voorste deel van de tent ging het netjes los en bereikte het optreden z’n piek bij “Rū ana te whenua”. Dat de tent bleef volstaan was de verdienste van de band en het zou dan ook niet meer dan verdiend zijn als ze zich volgend jaar gewoon op een van de twee hoofdpodia mogen laten horen. Het materiaal en de overgave zat in elk geval snor.

Bury Tomorrow @ Jupiler Stage

Toen zanger Jason Cameron zijn vertrek aankondigde, vreesden we het ergste voor Bury Tomorrow. De Britse metalcoregroep snoerde critici vorig jaar echter de mond met The Seventh Sun. De regen leek even roet in het eten te gooien, maar dat kon de band niets schelen. De plastic platen op de Jupiler Stage moesten eraan geloven. Het probleem was echter dat hun verbale uitingen iets te snel gingen. Daardoor bleef Bury Tomorrow vaak op hetzelfde niveau, al bewezen de pyro’s dat de Britten graag op een hoger niveau willen spelen. Na een goed half uur werd het helaas allemaal iets teveel van hetzelfde. Crowdsurfers en moshfanaten beleefden wellicht de tijd van hun leven, maar er had beter nagedacht moeten worden over een iets meer opbouwende show.

Bury Tomorrow speelt volgend weekend op 29 juni op Jera On Air. Op zaterdag 1 december staan ze tevens in de Ancienne Belgique te Brussel.

STAKE @ South Stage

STAKE is toe aan zijn twintigste hoofdstuk en het wordt er eentje die de geschiedenisboeken zal ingaan. Na twee decennia dienst neemt gitarist Cis Deman afscheid en dat mag hij samen met zijn drie vrienden doen langs de grote poort. De grootste poort stond zowaar gisteren op de planning, met de South Stage van Graspop Metal Meeting. Het werd een optreden waar alle puzzelstukken op hun plaats vielen en waar het woord memorabel zeker terecht was. De Kortrijkzanen begonnen vurig met “The Sea Is Dying” en wonden er geen doekjes om; ze waren gekomen om de Stenehei met de grond gelijk te maken. Brent Vanneste, uitgedost in een strakke racingoverall, ging zwaar tekeer en zorgde ervoor dat de massa hard bleef gaan. Als voorlaatste nummer van de set deelde de band nog een klepper van jewelste uit in de vorm van “Dickhead”. Graspop daverde terwijl de STAKE op het podium glunderde. De laatste zinnen van een spannend hoofdstuk doen alvast wat ze beloven; beklijven en recht in het hart raken.

Wie STAKE dit jaar nog aan het werk wil zien, kan dat op vrijdag 16 augustus op Pukkelpop. Op vrijdag 1 en zaterdag 2 november treedt de band ook op ter gelegenheid van hun 20-jarig bestaan.

Asinhell @ Marquee

Nu Volbeat even op een laag pitje staat, heeft zanger-gitarist Michael Poulsen zijn oude liefde weer opgezocht: deathmetal. Wat begon als een eerbetoon aan zijn favoriete bands uit dit subgenre – waaronder Bolt Thrower, Entombed en Death – resulteerde vorig jaar in een nieuw album en een tournee. Asinhell is dus verre van een prestigeproject; voor Poulsen is het een goede reden om opnieuw te beginnen en de oldschool metalvibes weer te omarmen. Toen we de Marquee betraden, konden we alleen maar een vettige grijns trekken en genieten van de logge riffs die het trio op ons afvuurde. Ex-Morgoth-zanger Marc Grewe was daarbij de geknipte persoon om het ‘fuck you’-gehalte te doen stijgen. Zijn corpulente verschijning en gortige grunts waren immers niet bedoeld voor zachte oren. Ook Poulsen ging helemaal op in deze bloederige set, waarbij de rode verlichting de temperatuur denkbeeldig almaar deed stijgen. Oude liefde roest niet.

Doro @ North Stage

De afgelopen jaren hebben vrouwen steeds meer hun rol en plek in het metallandschap opgeëist. In de jaren ’70 en ’80 bleef hun bijdrage echter beperkt tot schaars gekleed modellenwerk op albumhoezen en in videoclips. Juist omdat ze tegen deze trend inging, verdient Doro Pesch een standbeeld. Ze schreef eerst geschiedenis met Warlock en later solo. Haar duet “Love Me Forever” met Lemmy zal dit weekend ook te horen zijn in het Classic Rock Café. Vlak voordat we ons tegoed zouden doen aan ons avondmaal, serveerde de blonde metalkoningin ons een klein uur aan onvervalste heavymetal. We konden na vijf minuten moeiteloos alle clichés afvinken, maar dat ze op zestigjarige leeftijd nog steeds een weide kan oppeppen, is gewoon indrukwekkend. Vooral “Für Immer” riep op tot verdraagzaamheid en verbondenheid. De gloriedagen van het genre riep ze op door de Judas Priest-cover van “Breaking the Law” te voorzien van een balladachtige intro. Wanneer de bekende riffs uit de PA knalden, was het in een flits weer even 1986.

Counterparts @ Jupiler Stage

De mannen van Counterparts zijn graag geziene gasten in België en zo was het aardig druk aan de Jupiler Stage. Voor de zachtmoedigheid ben je bij de Canadezen aan het foute adres; ze kennen namelijk maar een richting en dat is vooruit. Brendan Murphy en co moesten niet veel doen om het publiek aan hun kant te krijgen, al liep het in het begin toch iets stroever. Wat trek- en sleurwerk later ging het toch al iets losser en ook de band duwde gretiger door. Het gepalaver van Murphy werd iets minder en de concentratie ging iets meer de hoogte in, wat als gevolg had dat het laatste stuk toch tamelijk bruut was. Voor Graspop was het alvast een set op maat, zonder echt uit te blinken of teleur te stellen.

Counterparts speelt volgend weekend op 28 juni op Jera On Air.

Kerry King @ South Stage

Van alle Slayer-leden kwam het niet als een verrassing dat juist Kerry King als eerste solo de baan op zou gaan. Hoewel de iconische thrashmetalband onverwacht zijn terugkeer naar de podia aankondigde, schrapt King zijn soloverhaal niet. In tegenstelling tot vorig jaar bij Tom Morello zagen we nu een gitarist die volledig toegewijd is aan zijn eigen signatuur. Vol ornaat en met voldoende steekvlammen legden hij en zijn broeders de wei het vuur aan de schenen. Qua presence stond het project er helemaal, alleen was het iets teveel… Slayer. Vooral Mark Osegueda, die bij Death Angel een uniek stemgeluid heeft, imiteerde Tom Araya tot in den treurnis. Daardoor waren de ‘covers’ van onder andere “God Hates Us All” en “Repentless” nodig om de volledige aandacht erbij te houden. Hoewel eigen werk zoals “Crucifixation” en “Two Fists” potige nummers zijn, barstte de hel vanzelfsprekend los bij “Reign in Blood”. We kruisen alvast onze vingers dat we het origineel snel terug in Dessel zullen horen. Kings solodoortocht was reeds een prima generale repetitie.

Kvelertak @ Marquee

Voor een dampend rock-‘n-rollfeest moest je bij Kvelertak zijn. De Noren leverden vorig jaar met “Endling” een van de betere metalreleases af. We waren dus erg benieuwd hoe ze die finesse naar het podium zouden vertalen. Spoiler: ze zijn geslaagd met dikke onderscheiding. Meer rock-‘n-roll zou het op de openingsdag niet worden, en dat was te danken aan frontman Ivar Nikolaisen, die de Marquee meesleurde richting ‘Helvete’. Kvelertak was daarbij een vettig stuk vlees, doordrenkt met pure Jack Daniels. We konden er met andere woorden gewoon niet genoeg van krijgen. Nikolaisen wist ook goed waarvoor iedereen kwam: ‘blood & death’. Net zoals bij Motörhead of Slayer hoefden we hier niet voor zoetsappige ballades te zijn, al was “Endling” een welkom rustpuntje om het gaspedaal iets in te trekken. Daarna ging de Noorse barbarij genadeloos verder.

BABYMETAL @ North Stage

Je bent ervoor of je bent ertegen. De meningen over BABYMETAL zijn nogal gemengd, maar op Graspop waren er vooral heel veel mensen fan van de Japanse metalexport. Door het wegvallen van Heart schoof de band omhoog in de pikorde en kreeg ze bovenal nog meer tijd om haar knotsgekke kawaiimetal te laten zegevieren. De ingestuurde danspasjes zaten direct goed, iets wat we niet meteen over het geluid konden zeggen. De zachte stemmen konden zich met moeite doorzetten van de gitaren, en ook al verstaan we gaan snars Japans: dat vonden we toch een mankement. Ongeveer halfweg werd het beter en ook BABYMETAL groeide dan intrinsiek in haar set.

Voor Graspop hadden ze een kleine verrassing in petto, want voor “Brand New Day” kwamen Tim Henson en Scott LePage van Polyphia even mee soleren op de gitaar. Nu ja, het hoogtepunt van de set werd dat uniek moment desondanks niet. BABYMETAL haalde namelijk een paar meezingers uit haar discografie boven, waaronder ook de gloednieuwe samenwerking met Electric Callboy genaamd “RATATATA“. Het zorgde voor een feestje op de weide en zelfs de notoire tegenstander zagen we (voorzichtig) losgaan. “Road of Resistance” was het passende slotstuk en een meezinger die luidkeels meegekeeld kon worden. BABYMETAL en Graspop, het is gewoon een werkende combinatie.

Megadeth @ South Stage

Op vlak van showgehalte kon het contrast haast niet groter. Bij Megadeth draait het in eerste instantie namelijk om muziek en dat al meer dan 40 jaar. De bezetting veranderde doorheen de jaren wel een aantal keer, met als enige constante het ongenaakbare opperhoofd Dave Mustaine. In zijn leidinggevende functie geeft hij zich graag stoïcijns, maar laat net die attitude wel welgekomen zijn bij een dergelijke show. In een no-nosense optreden liet Megadeth de gitaren spreken en speciaal voor Graspop haalde het een paar nummers vanonder het stof. Uitschieter in die categorie was “Take No Prisoners”, al was het finale er niet minder op. De snaren werden aan een hoog tempo bewerkt en zegevierden bij het ene na het andere nummer. Een glansrol was tevens weggelegd voor onze landgenoot Dirk Verbeuren op de drums, die werkelijk de laatste restjes uit zijn drumvellen en cimbalen klopte. Het drieluik “Symphony of Destruction”, “Peace Sells” en “Holly Wars…The Punishment Due” was uiteindelijk een redelijk spektakel op muzikaal vlak om mee af te sluiten waar de luchtgitaren overuren op konden draaien. Megadeth moest niets meer bewijzen, maar deed het desondanks toch.

Megadeth speelt volgende week op 25 juni in 013, Tilburg.

††† @ Marquee

Het is bij deze editie zeker geen verrassing meer dat de grenzen tussen dance en metal definitief lijken te vervagen. Voordat Pendulum en Electric Callboy dat zouden illustreren, was het eerst de beurt aan ††† (lees: Crosses). Als dit niet Chino Moreno’s tweede band naast Deftones was, zouden we deze act sneller op Dour of Pukkelpop zien. De Marquee stond echter te popelen om even van het padje te gaan en zich te laten intrigeren door trapbeats en synths. Bij Moreno draaide het immers niet om riffs of screams, maar om intensiteit en een gevoel voor een compacte productie. Zeker de flitsende lichteffecten en de rookpluimen maakten zijn speelse loopjes over het podium stukken indrukwekkender. Gitarist Shaun Lopez was daarbij de muzikale architect die van achter zijn synths of met de gitaar Moreno alle kansen gaf om zich volledig te smijten. Het was immers de beste man zijn verjaardag, waardoor deze ondersteuning een dubbele traktatie was voor zowel hemzelf als het publiek.

Alice Cooper @ North Stage

76 jaar! We herhalen het nog even, voor mocht het bij sommigen niet doordringen: 76 JAAR! Alice Cooper is wat ze ook wel eens een dinosaurus in de muziekscene noemen. Op Graspop was hij hoe dan ook springlevend. Il faut le faire, op gezegende leeftijd een show van ruim anderhalf uur op poten zetten. En dat avond na avond in een andere Europese stad. Gekker wordt het niet? Laat ons stellen dat Cooper de jonge garde gisteren (andermaal) regelrecht naar huis heeft gespeeld. Zijn band deelt deze keer mee in de prijzen, want het collectief achter (en naast) hem maakte er een strak optreden van. Muzikaal werden we op onze wenken bediend en ook de gekende showelementen bleven niet achterwege.

Alice Cooper had zijn hitjes mooi verdeeld doorheen zijn optreden. Af en toe sloop er wel eens iets recents in het speelschema, maar een doorn in het oog konden we de nummers hoe dan ook niet noemen. “I’m Eighteen” kregen we redelijk vroeg en zorgde voor een kleine opstoot op de weide. Die opstoot werd dan wel in de kiem gesmoord, maar wegzakken deed zijn show nooit. We voelden ons goed onderhouden en dan moesten zijn legendarische ‘stunts’ nog komen. Een reus en een onthoofding later strandden we bij “School’s Out”, de laatste zangnoten van Alice Cooper. Zoals gewoonlijk aangevuld met wat stukken van Pink Floyds “Another Brick in the Wall (Part 2)”. We hebben geen flauw idee hoe hij het doet, maar Alice Cooper is nog niet klaar om de scepter uit handen te geven.

Alice Cooper speelt op vrijdag 12 juli op Bospop in Weert.

Onze recensie van Tool lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista en Simon Meyer-Horn.