The Story So Far is als een energiedrank voor je oren, maar dan met extra pit. Deze Californische poppunkband, die in 2007 is opgericht, is het muzikale equivalent van een skateboardrit langs de promenade van Venice Beach in LA. Met knallende riffs, onweerstaanbare melodieën en teksten die schreeuwen om meegezongen te worden, is ze de perfecte soundtrack voor iedereen die zich even weer 16 wil voelen. Frontman Parker Cannons stem is als een megafoon voor gebroken harten en opgekropte frustraties, terwijl de rest van de band moeiteloos de perfecte mix van nostalgie en rauwe energie levert. Stagediven in je woonkamer of air-gitaren voor de spiegel in de badkamer? The Story So Far is je beste vriend.
Toch valt The Story So Far eigenlijk niet altijd in de traditionele poppunk-categorie: ze zijn een product van de vroege jaren 2010, een tijdperk dat gekenmerkt werd door een nieuwe golf van poppunkbands. Samen met bands als The Wonder Years tonen ze aan dat er nog steeds een toekomst is voor deze geliefde muziekstijl, hoewel ze meer en meer een dynamische en serieuze kant van het genre zijn gaan vertegenwoordigen. Dit wil niet zeggen dat The Story So Far een groep vrolijke jongens is die constant feestelijke anthems over drinken en feestjes uitbrengt. Het viertal werd met de jaren volwassener. Proper Dose uit 2018 liet een ander geluid horen: er werden nieuwe grenzen afgetast en dat resulteerde in een iets softere plaat. Het was geen heruitvinding, maar eerder een koerscorrectie, en toonde meer diepgang en een nieuwe benadering van hun songwriting.
Met I Want to Disappear kiest de band ervoor om verder te surfen op de introspectievere koers te varen die werd ingeslagen op Proper Dose uit 2018. Waar het vorige album al een serieuze toon aansloeg door de persoonlijke strijd van frontman Parker Cannon met verslaving te verkennen, duikt deze nieuwe plaat diep in de krochten van verlies en rouw, specifiek het verlies van Cannons vader. Dit thema loopt als een rode draad door het album, zonder dat het de luisteraar overweldigt met zwaarmoedigheid. Waar Proper Dose rechtlijnig en expliciet was; ‘if you keep this up / you’ll die here all alone’, voelt I Want to Disappear voorzichtiger en universeler in zijn uitdrukking.
Vanaf de eerste noten van “All This Time” en “Watch You Go” wordt duidelijk dat The Story So Far geen energie heeft verloren. Deze nummers knallen uit de speakers met een onvervalste intensiteit die doet denken aan eerder werk, maar dan met een nieuwgevonden rijpheid. De snelle ritmes en de ruwe vocalen van Parker Cannon zijn als vanouds, maar er is een dieper emotioneel register aanwezig. “Jump the Gun” is een hoogtepunt, waarin gespeeld wordt met tempowisselingen en gelaagde melodieën die de technische vaardigheden benadrukken. De tekst reflecteert op impulsieve beslissingen en de gevolgen daarvan, een thema dat resonantie vindt in de levensfase van de bandleden. Samen met de eerder uitgebrachte single “Big Blind“, toont dit de karakteristieke urgentie en emotionele diepgang die fans van The Story So Far zullen herkennen en waarderen.
Naarmate het album vordert, worden de thema’s zwaarder en de muzikale landschappen breder. Hier is I Want to Disappear op zijn best, tijdens de meer uitgebreide, uitgewerkte momenten. “Letterman” voelt als iets dat de meeste alternatieve rockbands nooit zouden kunnen bereiken, terwijl “Keep You Around” laat zien dat The Story So Far delicate gevoeligheden weet te combineren met anthems die de poppunk overtreffen op een manier die weinig andere bands in het genre kunnen. Het begint met een ingetogen, bijna melancholische sfeer die langzaam opbouwt naar een cathartische climax. Hierin wordt de spanning tussen de eerder aangehaalde persoonlijke worstelingen en muzikale expressie tastbaar.
Het slot van het album, met “White Shores” en het titelnummer “I Want to Disappear”, markeert een prachtig afgerond einde aan de emotionele trip die I Want to Disappear echt wel is. “White Shores” is een bijna epische afsluiter die doet denken aan de kalmerende invloed van de zee, terwijl het titelnummer een melancholieke maar hoopvolle noot aanslaat. Deze afsluiters tonen de groei van de band zowel muzikaal als persoonlijk en laten een blijvende indruk achter.
Met I Want to Disappear bewijst The Story So Far opnieuw waarom het een van de meest gerespecteerde namen in de hedendaagse poppunk is. Dit album toont hun vermogen om door persoonlijke tragedies te navigeren en deze om te zetten in kunst die zowel eerlijk als muzikaal verfrissend is. Het verlies en de rouw die in dit album centraal staan, worden op een verfijnde en vaak poëtische manier gepresenteerd, waardoor het niet alleen een eerbetoon aan een geliefde, maar ook een document van emotionele veerkracht wordt.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Big Blind”, ons favoriete nummer van I Want To Disappear, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
