Pinkpop 2024 (Festivaldag 2): Anticlimax tot de max

Pinkpop maakte de afgelopen vierentwintig uur een heuse fysieke transformatie door. Waar het festivalterrein op de eerste dag nog vol plassen en modder lag, was na een nachtje hard werk het drassige terrein getransformeerd tot een vloer van de plaatselijke meubelmakerij: er kon dus weer stevig gedanst worden. En gedanst werd er zeker, met onder andere shows van enfant terrible Joost Klein, nederpopicoon in wording Froukje en een ongemaskerde Corey Taylor. Dansen deden we ook bij headliner Calvin Harris, maar echt indruk wist de beste man niet te maken.

Joost Klein @ South Stage

Stel, je boekt op het laatste moment een van de meest populaire acts van het moment, wanneer zou jij die dan laten optreden? Indien je antwoordde met ‘sowieso niet als dagopener’, dan kunnen we elkaar de hand schudden. Toch dacht de organisatie van Pinkpop daar anders over en plaatste ze Joost Klein, toch wel the man of the hour dankzij zijn deelname aan het Eurovisiesongfestival, al om twaalf uur op de South Stage. Eenmaal op het festival zelf konden we echter niet anders dan concluderen dat het een meesterzet was. De energie van de Fries werkte aanstekelijk en de dag kende een vlammende start, waarbij de technobeats hoogstpersoonlijk ieder restje rheum uit de ooghoeken van de net ontwaakte festivalbezoekers schudden.

De geluidsinstallatie werd al vroeg op de proef gesteld door “Europapa” en het onuitgebrachte “Fußball” op standje maximaal te spelen en toen we dachten dat het niet harder kon, kwam Vieze Asbak met zijn mix van “Friesenjung” aanzetten. De grond trilde werkelijk onder onze voeten en door de kracht die vrijkwam, zal het het podium zelfs minimaal een aantal centimeters naar achter zijn gedreund. Hoewel de dikke beats leuk waren, was de show vooral bedoeld als eerbetoon aan zijn familie en vrienden. Zijn broer werd geknuffeld, zijn denkbeeldige tourmanager Stuntje geëerd en zelfs de blauwe vogel uit Malmö mocht zijn opwachting maken. Zijn naam is Klein, zijn festivalaankondiging was laat en zijn show stervensvroeg, maar toch wist de enfant terrible van het afgelopen Songfestival samen met zijn vrienden Pinkpop te laten ontwaken zoals het nog nooit wakker werd.

Dead Pony @ Stage 4

Een dode pony, dat staat bijna nooit garant voor een knalfeest. Toch slaagde Dead Pony erin om Pinkpop te laten knallen, want het optreden was alles behalve een dood paard. De energie die Joost had neergelegd werd netjes een-op-een overgenomen door de Schotten, waar nummers als “RAINBOWS” en “IGNORE THIS” de show stalen. Waar tijdens de eerste festivaldag weinig sfeer te bekennen viel bij de kleinere namen, kreeg Dead Pony nu wel het publiek volledig mee en wist het zelfs de handen synchroon op elkaar te laten gaan. En dat is best knap voor een eerste festivalshow van deze schaal.

The Analogues @ South Stage

Eigenlijk schrijven we niet echt over coverbands, behalve als ze echt uniek zijn. The Analogues is zo’n band, want waar The Beatles stopten met optreden, nam het het enkele tientallen jaren bijna even goed over. Ook op Pinkpop kwam er een geluid uit de groep dat bijna niet van het origineel te onderscheiden was, maar een echte show werd het nooit. Misschien komt dat omdat wij ons nog onder de jongeren scharen, want de jeugd kreeg de groep niet mee. Nee, dit was met recht een boomerfeest. En op zich is dat prima, het was een genot voor het oog om die mensen hun jeugd te zien herbeleven. Misschien wordt deze band wat voor ons als we over de helft van ons leven zijn, maar voor nu was het meer opvulling dan een aanwinst.

Corey Taylor @ North Stage

Halverwege de middag was het tijd voor misschien wel de meest imposante zanger van het weekend, want Corey Taylor mocht namelijk het festival voorzien van een portie broodnodige harde gitaren. De charismatische zanger was duidelijk in zijn nopjes dat hij in Landgraaf mocht optreden. Met een glimlach van oor tot oor startte hij zijn set met vooral werk van eigen hand, dat uiteraard zoals gebruikelijk niet heel sterk was. Nee, op Pinkpop ging het masker van Slipknots frontman weliswaar af, maar toch moest Taylor het vooral hebben van de nummers die door de gemaskerde band gemaakt zijn. “Before I Forget” werd uitbundig toegejuicht en het refrein van afsluiter “Duality” kon de zanger in zijn volledigheid aan het publiek overlaten. Pinkpop, boek voortaan gewoon Slipknot of Stone Sour, want dan kunnen we de regelrechte meuk die van Corey zelf kwam overslaan.

Froukje @ South Stage

Terwijl we nog moesten bekomen van het einde van Corey Taylor, stond Froukje aan de overkant al klaar om haar pop op het publiek los te laten. De jonge rosse had een mooi vol veld voor zich en genoot van een sterke start, waarbij ze al snel de macht nam over haar publiek. Alles werd netjes opgevolgd door haar trouwe volgelingen op de eerste rijen en werd al snel gekopieerd door de stoet die daar achter stond. Gelukkig moest ze de menigte niet alleen temmen, want waar Froukje is, is S10 immers ook. Ook op Pinkpop was ze er en na het vriendendienstje van afgelopen vrijdag, bewandelde S10 dit keer het podium van de North Stage om samen met haar hartsvriendin enkele liedjes te brengen. Net als de dag ervoor kregen we de gezamenlijke hit “Nooit meer spijt” voor onze kiezen, die vrijdag op de Tent Stage net iets beter klonk dan op het hoofdpodium. We zagen duidelijk dat Froukje het verst was van de twee, maar het begint niet veel meer te schelen tot ze beide de hoofdpodia kunnen vullen zonder dat ze aanwezig moeten zijn bij elkaars optreden.

Lottery Winners @ Stage 4

Wie weleens in de regionen van Rotterdam komt, heeft ongetwijfeld ooit wel eens van het gevleugelde gezegde ‘niet lullen maar poetsen’ gehoord. Waarschijnlijk is Lottery Winners, of in ieder geval de zanger, daar nog nooit geweest, want tijdens de show was het meer lullen dan daadwerkelijk spelen. De nummers die de band bracht waren trage dertien-in-een-dozijnindierocknummers, en dus ook niet al te hoogstaand, maar het continue overdreven gedrag van frontman Thom Rylance waren de laatste nagels aan de doodskist. Na de derde minutenlange preek in slechts een kwartier vonden we het wel mooi geweest. Het zal zeker zijn publiek vinden op het terrein, maar wij komen liever voor muziek in plaats van eindeloos getetter over van alles en nog wat.

Against the Current @ Tent Stage

‘ATC! ATC! ATC!’ Als je naam al ver voordat je opkomt door de tent wordt gescandeerd, dan weet je als band eigenlijk al dat je een makkelijk middagje voor de boeg zal hebben. Zo’n middagje zou het ook wel degelijk worden voor de leden van Against the Current, die na een simpele ‘What’s up, Pinkpop!’ van de frontvrouw enkel maar het gaspedaal hoefden in te drukken. Ondanks de jonge leeftijd van de groep, wist ze de Tent Stage volledig in te pakken met haar zalige poppunk. De band ging aangenaam tegen de stroom in, vuurde het ene danskanon na het andere op ons af en kwam met het League of Legends-nummer “Legends Never Die” heerlijk uit de hoek, terwijl de stem van Chrissy Costanza op geen valse noot te betrappen was. Heerlijke poppunk voor een zaterdagmiddag, maar het liefst hadden we gezien dat dit in het buitenzonnetje gebracht werd.

Ploegendienst @ Stage 4

Het was dit jaar even zoeken om een band te vinden waar we op konden two-steppen, maar met Ploegendienst hadden we er dan toch eindelijk een gevonden. En we vonden de groep niet bepaald in de vrolijkste stemming. De ‘mokum’-harde band gaf namelijk een middelvinger naar de gevestigde HBA-groepen en zei dat ze alles zelf moest doen, terwijl andere bands bakken met subsidies binnenschrapen. Die woede staken de heren duidelijk niet onder stoelen of banken, want de groep brak het kot volledig af, gaf een middelvinger aan al de regels en was honderd procent anti-alles. En dat terwijl ze de ene na de andere nederpunkbanger op onze muil gaf. Als finalestuk legde Ray Fuego zijn zoontje op de handen van de vele bezoekers, die hem vervolgens op de tonen van “Pikkie in mijn sok” over de zee van toeschouwers begeleidde en zo richting het einde van een spijkerharde set voerde. Gelukkig kon de jongeman geen snars Nederlands, want anders was dit misschien niet het beste nummer waar je je kind voor kon inzetten. Maar ach, f*ck the rules, toch?

Pendulum @ North Stage

Zonder naar de posters van beide festivals te kijken, was het bijna onmogelijk om te geloven dat Pinkpop en Graspop dit jaar in hetzelfde weekend vielen. Waar het Nederlands Limburgse festival de afgelopen jaren namelijk vaker dan eens leentjebuur speelde bij het Belgische metalfestijn, en dus namen als Electric Callboy, Limp Bizkit en Bring Me The Horizon aan de line-up toevoegde, moeten we het deze editie doen met enkele spaarzame overeenkomsten.

Gelukkig voor ons was Pendulum daar eentje van. De Australische groep bracht een heerlijk portie drum-‘n-bass naar een van de grote podia, dan niet afkomstig uit een computertje maar vrijwel volledig live gespeeld. En dat het live was deed duidelijk goed, want door de energie van de groep sprong de zogenaamde golden circle vooraan het terrein vanaf de eerste klanken meters in de lucht. In het gebied daarachter was het echter rustiger, al vielen de festivalgangers daar ook voor de groep wanneer ze met haar versie van “Voodoo People” aan kwam zetten. Ook onze benen kwamen van de grond voor de techno met scherpe randjes en Pendulum wist na eergisteren op Graspop opnieuw een goede beurt te maken, al had hun geweldige versie van “Sorry You’re Not A Winner” van Enter Shikari er dit keer zeker wel bij gemogen.

Nothing But Thieves @ North Stage

Het was een heuse volksverhuizing toen Nothing But Thieves zich rond de klok van negen klaarmaakte om de North Stage af te sluiten. Vanuit iedere hoek van het terrein kwamen er mensen af voor de Britten. Ook niet gek als je ziet met welke karrenvracht aan hits ze in Limburg aan kwamen zetten, want “Is Everybody Going Crazy?”, “Welcome to the DCC” en “Impossible” zijn er slechts een paar uit de bijna eindeloze lijst met hits waarmee de groep heel Pinkpop kwam veroveren. Stuk voor stuk waren de nummers instrumentaal ijzersterk, terwijl de zang van Conor Mason over de weide heen galmde als een echo van pure emotie.

Halverwege de show kwam de set echter abrupt tot stilstand door een incident in het publiek en was het vervolgens bij de herstart even zoeken voor de band om de swing van voor het accident terug te pakken. Uiteindelijk kwam die er wel, maar daar had de groep wel zijn grootste radiohit van de afgelopen jaren voor nodig. Zelfs de band gaf toe dat “Sorry” iets te vaak op de radiostations gepasseerd was en het leek zelfs alsof de frontman zich bijna schuldig voelde om het te spelen, maar toch wist die grote kasklapper de weide terug mee te laten zingen en kreeg de band zijn publiek weer onder controle. Net op tijd voor de grootste hit van allemaal, want “Amsterdam” wist de weide volledig op zijn kop te zetten. Waar het nu enkel de stage mocht afsluiten, had Nothing But Thieves eigenlijk prima de dag kunnen eindigen. Zeker nadat we de daadwerkelijke headliner aan het werk hadden gezien.

John Coffey @ Tent Stage

Terwijl op de South Stage Calvin Harris zijn lijst met plaatjes stond af te werken, was het in de grote tent achteraan het terrein dringen voor het optreden van John Coffey. Niet gek ook, want indien de set ook maar een beetje zou lijken op de vorige passage uit 2015, dan was het bijna een zekerheidje dat het een knalfeest zou worden. Dat was het gisterenavond ook, waar de band zich bij opkomst achter de backdrop van de AFAS-show verschool en de spanning flink deed opvoeren. Eenmaal het grote doek viel, barstte het publiek volledig los op “STEAM WALTZ” en kregen we een rockshow van formaat.

De tent daverde op haar grondvesten en ieder woord dat uit de strot van David Achter de Molen kwam, weerklonk vervolgens als een echo uit de kelen van het publiek. De cover van “Guerilla Radio”, toch wel een van onze favoriete hits uit het genre, werd geflankeerd door tweemaal “Dirt & Stones”, maar door de vorm waar de band in verkeerde was dat alles behalve een straf. Nee, dit was geen knalfeest als toen in 2015. Dit was een feest dat er dubbel en dik overheen ging, en de komst van toen in zijn totaliteit liet verbleken.

Calvin Harris @ South Stage

In al die jaren dat Calvin Harris al aan de top van de dj-scene staat, is het ons steeds maar niet gelukt om de beste man live aan de knoppen te zien draaien. Jaren kwam hij niet in onze Lage Landen en op de momenten dat hij er wel was, liepen we elkaar mis. Al snel gingen onze gedachten naar een mogelijke vloek waar we nog niet van wisten dat die over ons heen ging. Gelukkig maakten we gisterenavond korte metten met deze pseudo-maledictie en vonden we elkaar op de festivalweide van Pinkpop, waar hij als afsluiter van de tweede dag het volk naar de tent mocht laten dansen. Ook wij trokken nog een laatste keer richting de South Stage om de professionele plaatjesdraaier aan het werk te zien.

Het is een unicum dat de dj dit gedeelte van Europa aandoet in plaats van het warmere Zuiden des continent, maar voor Harris leek het alsof het een dag zoals altijd was. En dat merkten we ook in de setlist van de artiest. Geen verrassingen of toeters en bellen, op een nieuw maar alles behalve indrukwekkend nummer na, en ook de bijzondere overgangen of spektakelstukken bleven uit. Natuurlijk zijn hitjes als “One Kiss” en “Summer” leuk en net zo dansbaar, maar eigenlijk was het niet meer dan een uitgebreide shuffle mix zoals we het kennen van een willekeurig huisfeestje.

De lichtshow doorheen het optreden maakte meer indruk op ons dan de muziek die uit de computer van Harris kwam. De handen van de dj waren vaker in de lucht dan op zijn mengpaneel, waardoor het al snel leek alsof alles vanaf een vooraf gemaakt bandje kwam in plaats van een mix op het moment zelf. Een bandje dat met “Miracle” sterk werd afgesloten, maar allesbehalve een blijvende indruk achterliet. Nee, na al die jaren wachten en uitkijken naar een ontmoeting met mister Love Regenerator, kunnen we niet echt zeggen dat we volledig weggeblazen zijn.

Calvin Harris is een klasse-dj die zijn strepen duidelijk heeft verdiend en luistert op plaat zeker met momenten best leuk weg. Voor een live-optreden hoeven we echter niet per se nog eens aan te schuiven. Geef ons maar livemuziek op een festival als Pinkpop. Gelukkig krijgen we daarvan vandaag op de laatste festivaldag nog meer dan voldoende, waar we met onder anderen de oude rotten van Limp Bizkit, de chaotische fanfare van MEUTE en de grote ster Ed Sheeran het festival afsluiten.

Onze recensie van dag 1 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!