Graspop Metal Meeting 2024 (Festivaldag 4): Dank voor stank

Future Palace @ Metal Dome

Al vanaf de start van de laatste dag had Graspop Metal Meeting een primeur te pakken: Future Palace mocht als opener van de Metal Dome voor het eerst op een Belgisch festival spelen. Het geluid van de groep was helder en goed gebalanceerd, met een mix van fragiele metalcore en pop. Zangeres Maria Lessings stem was een krachtig instrument dat moeiteloos overging van emotionele passages naar rauwe grunts. Bovendien was de tent al aardig goed volgelopen om de Duitsers aan het werk te zien. Wat betreft de sfeer zat alles dus meer dan prima, wat na drie dagen hard labeur niet vanzelfsprekend is. Visueel wist de band ook te imponeren. De lichtshow was goed afgestemd op de muziek, met flitsende lichten en stroboscopen die de intensiteit van de songs benadrukten. Lessings charismatische podiumpresentatie hield de aandacht van het publiek vast; ze bewoog zelfverzekerd over het podium en zocht regelmatig interactie met de fans, wat een gevoel van betrokkenheid en gemeenschap creëerde.

Future Palace komt op 6 december naar Trix en op 7 december naar de Melkweg.

Zulu @ Jupiler Stage

Zulu gaat al een hele tijd over de tongen als een beloftevolle band die je live eens moet meemaken. Het vijftal uit Los Angeles putte, zoals later op de dag ook Body Count dat zou doen, inspiratie uit het harde leven van de straat om loeiharde muziek te maken die bedoeld is om gemeenschappen te smeden. Zo rond het middaguur had dat echter zijn tijd nodig om binnen te komen. Het middenplein veranderde onmiddellijk in een pit, maar het aantal slamdancers vermenigvuldigde zich nauwelijks. De muziek, een mix van grindcore en powerviolence, was intens en compromisloos. Toch leek deze intensiteit niet helemaal door te dringen tot het publiek, dat misschien nog aan het wakker worden was na een zware festivalnacht. De oproep tot gehoorzaamheid en het bevrijden van Palestina kreeg echter wel de vuisten in de lucht. Zodoende was Zulu’s eerste doortocht op Graspop Metal Meeting toch nog ergens goed voor. Voor een volgende keer zou het helpen om minder pauzes tussen de nummers te nemen en een vol halfuur kapot te gaan in plaats van iets vroeger te stoppen.

Sanguisagabogg @ Marquee

Sanguisugabogg blijft trouw aan de clichés van de death metal. De band heeft een moeilijk te ontcijferen logo, nummers over de brutaliteit van de dood en een nors kijkende frontman; de vakjes van het genre zijn vlotjes afgevinkt. Het publiek kwam tijdens een aangename middagzon in elk geval in grote aantallen de schaduw opzoeken in de Marquee. Helaas konden de Amerikanen ons niet al te zeer bekoren en geraakten we door de slordigheden op het podium moeilijker in het optreden. De splattercore miste naar ons gevoel strakheid en de gitaren konden niet de uppercut geven die ze op plaat wel doen. Ook de scheel kijkende frontman Devin Swank verkeerde niet in bloedvorm en kreeg de Marquee moeizaam mee in zijn sinistere wereld. Sanguisugabogg heeft nog wat werk voor de boeg om effectief op lange termijn iets te kunnen beteken in de deathmetal.

Atreyu @ North Stage

We zouden op de slotdag niet meer in de modder zakken zoals het paard van Atreyu uit The Neverending Story. Tijdens de Amerikaanse metalcorevariant was het terrein zo goed als volledig opgedroogd. Hoewel de band wat van zijn glans verloren heeft, ontpopte Atreyu zich rond de namiddag als een ideale festivalact. De combinatie van melodische riffs, stevige drumpartijen en krachtige vocalen kwam duidelijk naar voren. Zanger Alex Varkatzas en drummer Brandon Saller wisselden moeiteloos tussen schreeuwende en melodieuze zang, wat een dynamische en gelaagde sound opleverde. Het publiek beloonde deze energie met pompende vuisten en circlepits die vanaf het podium alleen maar blije gezichten lieten zien. Vooral “Battle Drums” was een absolute hymne waarmee Atreyu de massa perfect kon bespelen.

Atreyu komt volgend weekend naar Jera On Air (30 juni).

Better Lovers @ Jupiler Stage

Supergroepen zijn doorgaans geen onverdeeld succes, maar Better Lovers was gisteren de verfrissende uitzondering op de regel. De band bestaat uit leden van Every Time I Die, The Dillinger Escape Plan en Fit For An Autopsy, en die mix leverde een explosieve cocktail op. Op Graspop speelde de band voor het eerst in deze hoedanigheid op een Europees festival en dat inspireerde ze om de gashendel gestaag verder naar voor te duwen. De leden waren fantastisch op elkaar ingespeeld en deelden aan de lopende band muilperen uit aan een zonnebadend publiek. Greg Puciato en co deerden de zon niet en gingen voor Graspop fors in het rood. Hun laatste nummer “30 Under 13” vatte qua energie en sfeer het optreden perfect samen in de slotminuten. Graspop 2024 was om iets na tweeën een nieuw hoogtepunt rijker dankzij Better Lovers.

Dream State @ Metal Dome

Dream State doet het nog steeds zonder label en management, wat het des te indrukwekkender maakt hoe het op Graspop is beland. Niettemin hing het voortbestaan van de groep aan een zijden draadje. Aled Evans vond na de uittocht nieuwe bandleden, waarbij vooral Jessie Powell zich in haar nopjes voelde. De bonte mix van deathcore, posthardcore en wat elektronica werd in de Metal Dome gulzig ontvangen, vooral dankzij haar eindeloze enthousiasme. De band wist een intensieve set neer te zetten, met hoogtepunten zoals “White Lies”. De rauwe energie op het podium greep het publiek vast en de toekomst lijkt terug verzekerd voor deze veelbelovende band uit Wales.

Dream State komt op 3 november naar de AB Club, op 4 november naar Dynamo, en op 6 november naar De Helling.

Extreme @ South Stage

We moeten al meer dan dertig jaar terug in de tijd gaan om bij de meest relevante fase van Extreme te geraken. De band rond Gary Cherone scoorde toen een knuffelrockhit met “More Than Words” en vereeuwigde zich op die manier in de annalen van de rockmuziek. Gisteren stonden de mannen voor de allereerste keer op Graspop en daar kozen ze voor een nogal onevenwichtige show. Het begin was tamelijk in orde en voorspelde goeds voor wat zou komen. Helaas zakte het geheel na nog geen drie nummers volledig in. Gitarist Nuno Bettencourt probeerde het publiek bij de les te houden met een paar fraaie solo’s, maar echt warm liepen we ondanks de loden zon niet voor Extreme. Hun hit parkeerden ze logischerwijs in het midden van de set, zodat ze nadien al rockend naar een einde konden toewerken. Het bleef hoe dan ook braaf en gedateerd. De houdbaarheidsdatum van Extreme is inmiddels jammer genoeg overschreden.

Black Stone Cherry @ North Stage

Rocken was de boodschap bij Black Stone Cherry. Het vijfde optreden van de heren op Graspop werd er eentje dat weinig opzienbarends bood. Muzikaal zat het allemaal vast wel goed, maar na ruim twintig minuten hadden we inmiddels alles al gehoord van Black Stone Cherry. Het gebrek aan afwisseling speelde de band parten, want de weide was niet volledig mee met de zonovergoten hardrock. De spanningsboog hing slapjes aan zijden draden en klonk bovendien uiterst geroutineerd. “Cheaper to Drink Alone” kreeg nog wel een leuke drumsolo, maar daarna ging Black Stone Cherry verder op zijn eentonigheidsgolf. De trein bommelde een uur lang langs weinig boeiende landschappen en dus zullen we deze rit tegen volgende week alweer vergeten zijn.

Ihsahn @ Marquee

Voorafgaand aan zijn optreden met Emperor, dat de Marquee ’s avonds laat in vuur en vlam zou zetten, trad Ihsahn eerst op zonder corpsepaint. In zijn solowerk is zijn benadering van extreme metal aanzienlijk gelaagder geworden. Black metal vormde nog steeds de basis, maar hij heeft het genre uitgebreid met meer progressieve elementen. Waar Emperor destijds stopte, heeft Ihsahn zijn eigen weg voortgezet wat betreft zijn soloalbums. Symfonische tussenstukken boden een welkome afwisseling en illustreerden de evoluties die de man heeft doorgemaakt. Hij heeft zich letterlijk bevrijd van het keurslijf van zijn verleden, maar als eerbetoon aan de fans die hem nu ook volgden, presenteerde hij een set die zowel diepgaand als relatief toegankelijk was. Hierdoor bewees hij niet alleen een pionier te zijn binnen het black metal genre, maar ook een visionair die zijn grenzen blijft verleggen.

Rival Sons @ South Stage

Rival Sons weet wel wat het kan doen op de weide van Graspop. De band speelde er namelijk al enkele keren met de meest opvallende passage als support van AC/DC. Dat de groep dus geliefd is door de liefhebbers van de hardere rock, kon al snel duidelijk zijn. Terwijl de zon brandde op de gezichten en ruggen van de toeschouwers, kwam zanger Jay Buchanan strak in het pak het podium op. De warmte leek hem niet te deren en als een echte frontman bespeelde hij het publiek als geen ander. De man liet zich niet kennen en daardoor was de set van Rival Sons er ook eentje ook vol energie. Songs als “Pressure & Time” en “Keep on Swinging” kwamen natuurlijk het best uit de verf en er werd zelfs gecrowdsurft, wat niet vanzelfsprekend is bij die muziek. Daardoor gaf de band wel aan dat ze vol energie een stevige bluesy rockset kan neerzetten die perfect op Graspop past.

Body Count feat. Ice-T @ North Stage

Body Count in da house! Vanaf het moment dat de eerste noten van “Raining Blood” door de lucht kliefden, was het duidelijk dat rapicoon Ice-T en zijn buddies een missie hadden: een overval plegen op ons geweten. Waar Body Count vroeger eerder patserig was, is de band sinds de reünie gerodeerd en weet ze oldschool punk, thrash en hiphop naadloos te combineren. Met nummers als “Cop Killer” en “Manslaughter” brachten ze een tsunami van ongetemde energie teweeg, alsof Slayer zelf een pact had gesloten met de onderwereld van Los Angeles. De 66-jarige Ice-T bleef onveranderd woedend over racisme en onrechtvaardigheid in de wereld. Toch zagen we ook een warme familieman die zijn vrouw en kind mee op tournee had. Body Count bewees dat het nog steeds een kracht is om rekening mee te houden, of eerder een band die nietsontziend rockte en tegelijk het hart op de juiste plaats had.

Body Count speelt volgende week in Paradiso (26 juni) en op Jera On Air (27 juni).

Corey Taylor @ South Stage

Vlak na Body Count zou Corey ‘motherfucking’ Taylor nog eens laten zien waarom hij een van de meest gerespecteerde metalzangers van zijn generatie is. Al 25 jaar steekt hij namelijk festivalweides in de fik met Slipknot en, in mindere mate, Stone Sour. Ditmaal kregen we echter de unieke kans om de mens achter het masker te zien. De rauwe emoties en de krachtige vocalen van Taylor waren als een donderslag bij heldere hemel, alsof hij zijn eigen demonen recht in de ogen keek en hen uitdaagde. Het publiek, een mix van trouwe fans en nieuwsgierige luisteraars, werd onmiddellijk meegezogen in de emotionele achtbaan. Diep vanbinnen wist hij wel dat de mensen niet in de eerste plaats voor zijn solowerk kwamen, maar dat bracht hij even overtuigend als de klassiekers “Before I Forget”, “Made of Scars” en “Through Glass”. Daardoor was zijn eerste soloshow op Belgische bodem best memorabel te noemen. Met de komst van Slipknot naar Rock am Ring in 2025 wordt een snel weerzien wellicht werkelijkheid.

Deep Purple @ North Stage

Goed voor meer dan vijftig jaar aan muziekgeschiedenis mag Deep Purple gerust legendarisch genoemd worden. De Britse hardrockband was echter allesbehalve een stoffige jukebox. De avond begon met “Mars, the Bringer of War” op tape als intro, die de spanning en anticipatie opbouwde. Zodra de eerste noten van “Highway Star” door de luidsprekers klonken, explodeerde de menigte in blijdschap. Ian Gillans krachtige stem en de virtuoze gitaarriffs van Simon McBride zorgden voor een vliegende start. “A Bit on the Side” en “Hard Lovin’ Man” volgden, waarbij de band een mix van stevige rock en bluesy invloeden liet horen.

De energie van Deep Purple was aanstekelijk en de chemie tussen de leden was duidelijk zichtbaar. “Lazy” bracht een ontspannen sfeer, waarbij Don Airey’s keyboardwerk de ster van het moment was. Het absolute hoogtepunt van de set was zonder twijfel “Smoke on the Water”. De iconische riff klonk door de nacht en bracht een golf van enthousiasme door de menigte. Iedereen, van de voorste rij tot achteraan, zong mee met dit tijdloze anthem. Als een soort mini bisronde zorgde “Black Night” voor de perfecte afsluiter van het tijdloze entertainment.

Deep Purple komt dit najaar naar Vorst Nationaal (28 oktober) en de Ziggo Dome (29 oktober).

Slaughter To Prevail @ Jupiler Stage

Bruut, bruter, bruutst! Weinig bands op deze editie die zo hard voor de dag kwamen als het Russische Slaughter To Prevail. Met Alex Terrible heeft de groep een imposante frontman in zijn rangen die zijn stembanden aan gort schreeuwt zonder daar een microfoon voor nodig te hebben. Het vertrekt allemaal vanuit de oerkracht van Terribles longen en dat moduleert ook de rest van de maskerbende. Als ’talk of the town’ verzamelden ze een ongezien legioen nieuwsgierigen aan de Jupiler Stage en die zagen dat het goed was. De stompzinnige deathcore stampte een dikke drie kwartier onverbiddelijk in de maagstreek. Hitsige wall of deaths waren het logische gevolg en veranderden het voorste deel in een regelrecht slachtveld. Aan de blijvende belangstelling te zien was Slaughter To Prevail eigenlijk al te groot voor de Jupiler Stage, al maakte de setting het wel nog memorabeler.

Emperor @ Marquee

Toen de nacht viel over Graspop Metal Meeting, bereikte de duisternis een nieuw niveau met het optreden van Emperor. De Noorse blackmetallegendes, geleid door de charismatische Ihsahn, boeiden het publiek met hun intense en atmosferische klanken. Hoewel Ihsahn eerder op de dag solo had opgetreden zonder zijn kenmerkende corpsepaint, was de afwezigheid ervan tijdens het optreden van Emperor enigszins teleurstellend, maar dit deed geen afbreuk aan de kracht en duistere magie van de show. “In the Wordless Chamber” en “Thus Spake the Nightspirit” volgden elkaar meedogenloos op. Elk nummer was een monument van symfonische blackmetal, dat de complexiteit en diepgang van het repertoire van de Noren benadrukte. Als een krachtig contrast met Scorpions, was deze set op de zondagavond een rituele ervaring, een afdaling in de diepten van de menselijke psyche en de duisternis van onze stervende wereld.

Machine Head @ North Stage

‘Bang bang motherfucker!’ Machine Head, vorig jaar nog exclusief gebombardeerd tot headliner, kon dit jaar niet meer teren op dat verrassingseffect. Desondanks hebben Robb Flynn en zijn bandleden zich tot het uiterste ingezet om als laatste act iedereen zijn laatste energiereserves te laten uitputten. De avond begon krachtig met “Imperium”, waarbij de meeslepende groove en genadeloze intensiteit die Machine Head kenmerken, meteen de menigte grepen. Qua productie was de set op een vergelijkbaar niveau als vorig jaar, maar hier en daar schoten de mannen toch nog extra vuurwerk en grote dobbelstenen het terrein op om de massa geboeid te houden. De mosh- en circlepits groeiden gestaag, waardoor er geen barrière meer was tussen de laatste duizenden strijders en het viertal op het podium.

Machine Head toonde zich als een oerkracht van de jaren ’90 met een boodschap van vrijheid en grenzeloze energie, culminerend in het epische slotnummer “Halo”, dat het publiek wild maakte met vuurwerk en een grandioos visueel spektakel. Eerder zorgden steekvlammen bij “Davidian” nog voor een weergaloze uppercut van jewelste. Het idee dat headliners ‘leuk’ moeten zijn, mag gerust op de schop. In het geval van deze show had iedereen het namelijk ook naar zijn zin om nog een goed anderhalf uur te blijven beuken. Wie toch iets rustigers of meer partyvibes zocht, kon natuurlijk voor of na het optreden terecht in de Metal Dome.

Graspop Metal Meeting gaat volgend jaar door van donderdag 19 tot en met zondag 22 juni.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
Onze recensie van Tool lees je hier.
Onze recensie van de tweede festivaldag lees je hier.
Onze recensie van Five Finger Death Punch lees je hier.
Onze recensie van de derde festivaldag lees je hier.
Onze recensie van Bring Me The Horizon lees je hier.
Onze recensie van Scorpions lees je hier.

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista en Simon Meyer-Horn.