Pinkpop 2024 (Festivaldag 3): De grote Ed Sheeran show

Pinkpop zit er weer op voor dit jaar. Het Nederlands Limburgse Megaland was drie dagen lang het epicentrum van festivalliefhebbend Nederland. Gelukkig stopt de liefde voor muziek niet bij een grenspaal en trokken we voor de derde dag op rij de rijksgrens over om ons te begeven richting het bijna altijd zonnige Landgraaf. Nog een laatste dag knallen, terwijl de derde dag van het festival vooral in het teken stond van een man met een gitaar en een loopstation die luistert naar de naam Ed Sheeran. Verder kregen we nog ijzersterke optredens van onder meer Sam Smith en The Interrupters, maar schoot niet iedere artiest in de roos.

Sea Girls @ Tent Stage

Nu het weer op de derde dag prachtig was, vonden we het wel eens tijd worden om tropische oorden op te zoeken. En als je daar naar zoekt, kom je al snel bij de naam Sea Girls uit. Het viertal bracht recent zijn album Midnight Butterflies uit en is bezig aan een zomer-promotour die gisteren halthield op de Tent Stage van Pinkpop. En hoewel de naam anders doet vermoeden, waren er weinig ‘girls’ en nog minder ‘sea’, maar klonk er toch nog enigszins leuke indierock uit de speakers. Waar Lottery Winners op de tweede dag namelijk met dit genre verre van wist te imponeren, wist Sea Girls er wel raad mee en trakteerde het de tent al vroeg op een dansje tijdens “Midnight Butterflies” en “I Want You To Know Me”. Leuk voor op een festival en op plaat klinkt het ook best prima, maar meer is het dan ook niet.

MEUTE @ South Stage

Maak plaats, maak plaats, de fanfare komt eraan. Het is durven om een groep als MEUTE te boeken in een regio waar dweilorkesten en straatfanfares cultureel erfgoed zijn. Toch pakte het goed uit en werd er al vroeg op de dag gebouncet, gedanst en uit de bol gegaan op de muziek van de technoblazers uit Duitsland. Al dat geblaas zorgde wel voor rode wangetjes bij de muzikanten, die in de brandende zon de tonen van “The Man With the Red Face” brachten. Na nog enkele pufjes doorheen de tiental koperwerken in de vorm van megahit “You & Me”, sloot de band onder luid applaus zijn set af en veegden de leden de resten confetti van hun gladgestreken uniform. Wij dropen ook af, want al dit geblaas had bij ons vooral de zin in een virgin piña colada opgeroepen.

GUNMOLL @ Stage 4

Hoewel we ons altijd ten volste voorbereiden op onze festivalbezoeken en iedere band tot in de laatste puntjes onderzoeken, was GUNMOLL een blinde vlek voor ons. Met slechts twee singles en een teaser op de streamingsdiensten konden we op voorhand nog moeilijk een mening vormen over de groep. Eenmaal live gezien, lukt dit echter nog steeds niet al te goed. Aan de ene kant was het best leuk opvulmateriaal voor een festival, maar aan de andere kant bracht de band ook niet echt iets nieuws naar het al te veel verzadigde poprocklandschap. De sound klonk zoals ieder hedendaags gitaarbandje en de zang was ook niet al te bijzonder. Wat ook niet meewerkte, was dat de uithalen van de frontvrouw net iets te vaak tegen het valse aanschuurden en daardoor op den duur lichte irritatiepuntjes werden. Misschien was het enthousiasme, misschien was het stress, maar echt fijn was het allesbehalve.

Loreen @ North Stage

Misschien was het je al opgevallen, maar op Pinkpop loopt het dit jaar vol van de Eurovisiesongfestivaldeelnemers. Waar we op dag één al S10 en Måneskin zagen, was het eergisteren de beurt aan onder andere Joost Klein om Megaland te verkennen vanaf een van de podia. Op dag drie kregen we opnieuw een portie songfestivalmuziek, want ook Loreen mocht langskomen. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: we hadden eigenlijk beter werk verwacht voor een persoon die al twee keer het liedjesfestijn won. Het Zweedse stemgeluid was zeker goed en stabiel, maar kon ons nooit echt volledig wegblazen.

Toch was dat niet het grootste probleem dat we met de show hadden. Nee, het ding wat ons het meest tegen de borst stootte, was het feit dat ieder nummer omringd werd met een lading zweverigheid. “Euphoria” werd volledig uit elkaar getrokken en op een manier gebracht die enkel bij de grootste melomanen zal aanslaan. Misschien is de stijl leuk voor een donkere undergroundclub à la Berghain, maar op een festival in de volle zon was dit toch echt net iets te spiritueel. En hoewel we normaal de voorkeur aan “Euphoria” boven “Tattoo” geven, waren we eigenlijk maar al te blij dat ze “Tattoo” wel op een normale manier bracht en daarmee haar set afsloot. Misschien is back to the basics gaan geen al te slecht idee voor de komende festivalshows, want deze set in de volle zomerzon droogt nog sneller uit dan een rivier in de Sahara.

Dool @ Tent Stage

We moeten eerlijk zijn: Toen de timetable van zondag online kwam, gingen we meteen op zoek waar en wanneer Dool moest spelen. Raven van Dorst en hun band was een van de hoogtepunten van Roadburn, waardoor we vastbesloten waren om dat nog eens mee te maken. En daarvan hadden we alles behalve spijt, want de groep ging met momenten zelfs dubbel en dik over de prestaties van toen heen. Frontpersoon Raven van Dorst liet Pinkpop kennismaken met hun unieke stemgeluid en liet vooral tijdens het emotionele “Hermagorgon” op vocaal gebied een sterke indruk achter. Zelf was van Dorst niet echt onder de indruk van diens stemgeluid en meerdere malen bood die excuses aan het publiek met de tekst: ‘Sorry, dit is geen Ed Sheeran’. Nee Raven, dat is het niet nee, maar onthoud wel alsjeblieft dat het verdomd goed was.

James Arthur @ North Stage

Wie James Arthur zegt, zegt vrijwel meteen “Impossible”. De zanger wist met zijn cover van Shontelles hartbrekende klapper grote ogen te gooien bij de Britse versie van X-Factor en sleepte er zelfs de winst mee uit het vet. Ook op Megaland sloeg de hit aan, terwijl de zanger met zijn volgetatoeëerde handen zijn snaren vredig aansloeg. Veel caché had het optreden niet en de show werd, op enkele momenten van publieksinteractie na, ook niet echt spannend. Monsterhit “Say You Won’t Let Go” klonk meer dan prima over het veld, maar het duurde wel even voordat hij het aandurfde om zijn veilige plek achter zijn microfoonstandaard te verlaten voor een rondje over het podium. De muziek was goed, al had het allemaal net ietsjes losser gemogen.

The Interrupters @ Tent Stage

Eigenlijk zit er totaal geen draad in de boeking van de bands op Pinkpop dit jaar en is er deze jaargang een totale blenderinhoud aan genres over de line-up gestrooid. Gelukkig was het leeuwendeel van deze genres nog best vermakelijk en kregen we zelfs op de zondagmiddag een stukje ska in de vorm van The Interrupters. En hoewel we de ontmoetingen met de oude achtergrondband van Rancid inmiddels niet meer op vier handen kunnen tellen, bleef de groep met zijn energieke nummers wel op en top zomerfestivalmateriaal. Zo ook op Pinkpop, waar de band met een fijne mix van oud, nieuw en geleend werk aan kwam zetten. Het oude “Take Back the Power” liet ons two-steppen, het nieuwe “Raised By Wolves” startte een moshpit en het van Billie Eilish geleende “Bad Guy” kreeg het voor elkaar om de volledig tent te laten meezingen. The Interrupters moet je eigenlijk zien met een ijskoud bekertje – met vulling naar keuze – in de hand en een lekker zonnetje op de kop, en dat was precies wat wij samen met vele andere deden.

Limp Bizkit @ North Stage

Eergisteren viel ons al op dat Pinkpop en Graspop dit jaar eigenlijk belachelijk weinig overkoepelende namen heeft. Oké, de een is qua sound misschien net iets harder dan de ander, maar van oorsprong komen op beide festivals liefhebbers van het stevigere gitaarwerk. Gelukkig zijn degenen die wel overeenkomen niet de kleinste en zo mocht ook Limp Bizkit gisteren naar Landgraaf komen om een bijna een-op-een kopie te spelen van de show de dag ervoor. Dit keer had Fred Durst het over de geur van wiet in plaats van friet, Wes Borland vond zijn snaren dit keer iets beter en de setlist had met onder meer de cover van Nirvana’s “Come As You Are” een lichte upgrade gekregen.

Dat was niet het enige dat anders was. Waar Fred Durst tijdens Graspop nog Avenged Sevenfold en Steel Panther op de hak nam, waren gisteren Ed Sheeran en zijn fans de sjaak. Hopelijk namen ze het niet persoonlijk op en bleven ze gewoon staan, want tijdens “Behind Blue Eyes” liet de singer-songwriter zich zien om enkele regels tekst samen met Durst te zingen. Of het voor Ed een droom was om met Durst te zingen weten we niet, maar Fred vond het in ieder geval wel een machtig mooi moment. Althans, dat zei hij ongeveer een kleine drieëntwintig keer, dus zal het wel waar zijn.

Hozier @ South Stage

Naarmate de dag vorderde, liep het veld steeds voller en voller. Ook bij Hozier was het uiterst druk en was het dringen bij de hekken voor de man achter “Take Me to Church”. Tiktok-hit “Too Sweet” zorgde voor een zee aan telefoonschermen, die even later nog eens opkwamen toen Ed Sheeran voor de tweede keer in korte tijd opdook. De zanger maakte snel een tussenstop om zijn stem nog verder op te warmen en met zijn gitaar op schoot, schoot hij Hozier te hulp tijdens “Work Song”. Waar Hozier tijdens de passage in de Vorst Nationaal continu heen en weer balanceerde tussen intiem en groots, deed hij dat tijdens Pinkpop niet anders en schakelde hij permanent van versnelling. Nooit werd het saai of te ingewikkeld en hij wist de perfecte lijn te vinden om iedereen in het publiek tevreden te houden.

Sam Smith @ North Stage

Eigenlijk kan je over het optreden van Sam Smith op Pinkpop een heel boek schrijven, maar wij proberen het in een enkele alinea te doen. Een lastige opdracht, want de artiest was gisteren werkelijk fenomenaal. Met een stem waar zelfs de engelen jaloers op zijn wist die de North Stage volledig te veroveren met behulp van een karrenvracht aan meezingers. Na een succesvolle start met “Stay With Me”, konden we niets anders dan blijven en luisteren hoe de showster alles goed deed wat goed gedaan kon worden. Het was een show van formaat, die ons door de vele outfitchanges en dynamiek geen enkel moment deed vervelen. We konden maar geen afscheid nemen van Smith: tijdens “Too Good at Goodbyes” kwamen we erachter dat we daar totaal niet goed in zijn. “Unholy” was de kroon op de zo goed als perfect set, waarbij we nog een keer mochten genieten van de bijna onmenselijke uithalen en buitengewone zuiverheid. Niet alleen zat er een krul in de snor van Smith, ook achter diens optreden zetten we er een.

Jane’s Addiction @ Tent Stage

Pinkpop veranderde gisteren even terug in een editie uit de jaren ’90, want Jane’s Addiction mocht langskomen. De Amerikaanse band kende vooral in het laatste decennium van de afgelopen eeuw successen en weet daar tot op de dag van vandaag op te teren. Ook op Pinkpop was het zover en de groep speelde vooral nummers van de eerste en ook meteen meest succesvolle albums. Helaas haalde frontman Perry Farrell geen verrassingen uit zijn hoed en was het één uur lang een show die zo van voor de eeuwwisseling leek te kunnen zijn. Misschien is het tijd om het wapenarsenaal van nummers uit te bereiden met een lading nieuw materiaal, want gisteren leek de band vooral te zijn blijven steken in de tijd dat we nog met Franken betaalden. Wel zagen we de geweldige Dave Navarro een uur lang op zijn gitaar pingelen, waardoor het optreden van Jane’s Addiction toch nog de moeite waard was.

Ed Sheeran @ South Stage

Nadat hij al een aantal keer opdook op het podium, was het rond tien uur eindelijk tijd voor ‘de grote Ed Sheeran show’. Wie doorheen de dag een blik over het veld wierp, zag zijn naam al op veel T-shirts passeren. Het was echter pas toen de eerste tonen van “Castle on the Hill” over de wei klonken dat het duidelijk was dat iedere persoon op het terrein de volle focus voor de singer-songwriter had, al zorgden de salvo’s aan vuurwerk daar ook wel voor. Openen met een klapper, dat doet Ed graag, en zo dus ook op het immense Megaland.

Bij “The A-Team” wisten we het al zeker: de set van Ed Sheeran heeft eigenhandig Pinkpop gered. Waar het de voorgaande dagen nog redelijk rustig was, stond tijdens dat nummer inmiddels iedereen voor zijn podium en was het veld tot de laatste centimeter gevuld. Vooral toen iedere telefoon bovengehaald werd en de zaklampen ontstoken werden zag je pas hoe groot de mensenmassa was. Het licht dat geproduceerd werd was zo fel dat het naar alle waarschijnlijk tot in ons thuisland zichtbaar was. Ieder brandend lampje was gerechtvaardigd, want de Brit speelde een uiterst sterke set.

De onemanshow was een aaneenschakeling van meezinghits, maar toen de zanger aankondigde dat er een ‘sing along’-stuk aankwam, wisten we dat we ons moesten voorbereiden op de echt grote klappers. Met een knipoog vertelde hij dat de mensen die de tekst niet kenden eigenlijk bij het verkeerde concert stonden. Gelukkig wist iedereen de tekst van “Thinking Out Loud” uit het bolletje, moest niemand op de strafbank en kon de hitshow rustig voortdenderen, terwijl Sheeran zijn nummer in perfecte conditie aan zijn publiek afleverde.

De show kabbelde verder zonder een seconde te verslappen en de Brit werkte rustig zijn lijst met knallers verder af. “Perfect” maakte zijn naam waar en ook “Shape of You” werd op een sublieme wijze gebracht. Waar eergisteren Calvin Harris totaal niet wist te imponeren, deed de rossige man met zijn gitaar dat wel op “Bad Habits” en sloot hij Pinkpop af met nog een laatste vuurwerkshow op de achtergrond, zoals het hoort: met een knal die ze tot in de ruimte konden horen.

We hadden er even op moeten wachten en Måneskin was op de eerste dag zeker een goede headliner in wording, maar pas op de laatste dag kreeg het zuurbetalende publiek een afsluiter die de status van headliner echt honderd procent waardig was. We zagen het festival vanaf vrijdagmiddag met de seconde beter worden en met Ed Sheeran werd eindelijk die tien op tien aangetikt. Op naar volgend jaar, en hopelijk krijgt de organisatie het dan wel voor elkaar om een line-up neer te leggen om U tegen te zeggen.

Pinkpop 2025 vindt plaats van 20 tot en met 22 juni.

Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Onze recensie van dag 2 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!