© CPU – Joost Van Hoey
Nu we de laatste moddersporen uit onze kleren en poriën hebben geschrobd, ligt de 27ste editie van Graspop Metal Meeting definitief achter ons. Vier dagen lang was de Stenehei in Dessel opnieuw het epicentrum van alles wat met hardrock, metal en punk te maken heeft. Hiermee heeft het Belgische festivalseizoen officieel zijn startschot gekregen. Volgende week staat Rock Werchter op het programma, maar qua sfeer en gezelligheid doen de metalheads niet onder. Zelfs het aangekondigde noodplan weerhield de bezoekers er niet van om woensdag al naar de camping te komen. Het festival is immers een jaarlijkse traditie waar oude en nieuwe vriendschappen ontstaan. Een geannuleerde pre-party met de metaldj’s van StuBru veranderde daar niet veel aan, al konden lastminutebeslissers goede deals scoren op Ticketswap, mede dankzij de aandacht van onze nationale nieuwsmedia. Hoewel we de modderpoelen en plassen niet konden negeren, viel het op camping Boneyard allemaal reuzegoed mee. Hier en daar was extra houtschors geen overbodige luxe, maar het was niet zo dat de zeven plagen van Egypte de boel terroriseerden. Sensationele paniekzaaierij voor niets dus.
Internationale bezoekers en mensen met een beperking waren echter echt de dupe van het regenweer. Parkings afsluiten en koning auto weren is één ding, maar aangepast openbaar vervoer voorzien is iets anders. Zo was het spijtig dat de NMBS geen extra nachttreinen kon inzetten. Vooral vanaf de tweede avond zou dit evident moeten zijn voor de overige festivaldagen, zeker voor dagbezoekers die de organisatie aanraadde om niet te kamperen. Stel je voor dat je speciaal voor Tool een ticket koopt en ontdekt dat je laatste trein richting Hasselt om 21:08 vertrekt, of die naar Antwerpen om 21:58, lang voordat de headliners überhaupt zouden beginnen. Los daarvan zat het duurzaamheidstraject wel goed met de herbruikbare bekers. Gedurende vier dagen lag het terrein er steeds kraaknet bij; de ‘boete’ van een halve Skullie bij verlies van de eco-coin deed bezoekers dus nadenken.
En zo komen we naadloos bij de excuberante prijzen van eten en drinken. Dankzij staatssecretaris voor Consumentenbescherming Alexia Bertrand (Open VLD) zijn festivals deze zomer verplicht om naast de bonnenwaarde ook de geldwaarde te tonen. Zo werd een cervela van 1,5 Skullie plots 5,25 euro, oftewel het equivalent van een pakje frieten en cervela bij de frituur om de hoek. De stijgende energie- en voedselkosten hebben daar zeker hun aandeel in, maar de toekomst van een festival ligt bij de jeugd. Zeker in het geval van Graspop wordt er eindelijk werk gemaakt van een jongere bovenkant van de affiche die een minder kapitaalkrachtige bevolkingslaag aanspreekt. Het teren op het geld van ouders en grootouders lijkt ons geen duurzame oplossing. Door de oorlog in Oekraïne lijkt het einde van de inflatie nog niet in zicht te zijn. In Nederland gaf Best Kept Secret een voorbeeld van hoe het kan: een beperkt aantal voorbehouden kaarten voor de ‘New Generation’.
© CPU – Joost Van Hoey
Diezelfde generatie kreeg dit jaar eindelijk recht van spreken. Voor het eerst was er een glasheldere 50/50-verdeling tussen oude en nieuwe headliners, waarbij we vooral kijken naar de leeftijd van de muzikanten. Het mythische Tool mocht dan wel voor de eerste keer Graspop in een trance zetten, de leden naderen al de 60 of hebben die leeftijd reeds gepasseerd. De krasse zeventigers van Judas Priest en Scorpions waren misschien niet meer even ‘gevaarlijk’ als in hun gloriedagen, toch deden we onze pet af voor hun devotie aan de fans en hun discografie. Vooral op zijn Harley-Davidson achtte de metalgod zelf, Rob Halford, zich nog niet rijp voor het rusthuis. Klaus Meine’s statische houding werd echter gecompenseerd door de rest van de Duitse hardrockers, waardoor we ook weer vollebak konden genieten van hun grootste eightieshits. Van de jonge garde was het vooral Bring Me The Horizon die zorgde voor brutaal vuurwerk op maat van hun doelpubliek. Avenged Sevenfold toonde dan weer waarom ze terug als headliner geboekt moesten worden en Five Finger Death Punch bleef verrassend genoeg sober in alles waar dat mogelijk was. Ondanks de herhalingsoefening wisten ook Alice Cooper – vorig jaar nog te zien als Hollywood Vampire – en Machine Head ons het vuur aan de schenen te leggen.
Graspop is echter meer dan alleen de headliners. Verspreid over de vijf podia traden maar liefst 130 bands op, waarbij in de vroege daguren vooral Pest Control, GEL, Khemmis, VOLA, Night Verses en ERRA hoge ogen gooiden. Dat voor al deze acts de Metal Dome, Marquee en Jupiler Stage aardig volgelopen waren, bevestigde nogmaals dat de muziek bleef primeren. De grootste volksverhuizingen richting de North en South Stage waren weggelegd voor Electric Callboy en Limp Bizkit. De Duitse partymetalband gaf daarbij een opzwepende set, waardoor een nieuwe headliner in de maak leek. Fred Durst en co hoefden daarentegen niets meer te bewijzen en de overlap met de EK-wedstrijd van de Rode Duivels had weinig impact. De synergie tussen Gabriel en Durst was er eentje voor in de geschiedenisboeken. De elfjarige gitarist had namelijk geen seconde twijfel om de George Michael-cover van “Faith” moeiteloos uit zijn mouw te schudden. De toekomst van de metalwereld is dus in goede handen. Bovendien was een van de verrassingen van de topacts het Amerikaanse Turnstile. Het gebeurt immers zelden dat een hardcoregroep uit haar niche breekt, en na de mainstages van Rock Werchter en Pukkelpop was het afbreken van de South Stage een fluitje van een cent.
© CPU – Mathias Verschueren
De andere grote publiekstrekker in zijn niche was Slaughter to Prevail op de Jupiler Stage. Je moest erbij zijn geweest om te geloven dat zanger Alex Terrible zonder microfoon zijn bloeddorstige stem over het veld liet galmen. Het was echter zo druk dat we aanraden om voor volgende edities één of twee schermen bij het buitenpodium te plaatsen en niet achteraan waar je het podium niet meer kan zien. Helaas stonden er weinig Belgische bands op de affiche, maar voor de drie die we zagen, was spelen op Graspop een sleutelmoment in hun carrière. Spoil Engine uit Roeselare speelde voor het eerst in twee jaar zonder Iris Goessens, waarbij Niek Tournois tijdelijk terugkeerde. Bij STAKE zagen we een emotioneel geraakte Cis Deman, die na de shows in november zijn gitaar aan de haak zal hangen en een nieuw leven begint in de Verenigde Staten. De grote kampioen was echter Brutus. Het powertrio zorgde voor ongeziene taferelen in de Metal Dome, waardoor hun volgende stop in Dessel niet anders dan op een van de hoofdpodia kan zijn. Letterlijk elke centimeter van de tent was volgepakt, iets wat we al ruim veertig minuten voor aanvang van de show opmerkten.
Slipknot, Iron Maiden, Volbeat, Slayer, Faith No More en Deftones zijn graag geziene hoofdacts op Graspop Metal Meeting. Op deze editie zagen we hun grootste kopstukken eens in een andere gedaante. Alleen bij Kerry King vroegen we ons regelmatig af of de leadgitarist niet beter had gewacht op een Slayer-reünie. De geniale, maar excentrieke Mike Patton was in zijn nopjes bij Mr. Bungle, dat de stempel ‘cult’ meer dan verdiende. Bruce Dickinson, die ‘scream for me Graspop’ riep, bezorgde ons instant kippenvel, terwijl Corey Taylor zich meermalen als een gevoelige man uitte die begaan is met de wereld en van mentaal welzijn geen taboe maakte. De vreemde eend in de bijt waar veel mensen echter reikhalzend naar uitkeken, was ††† (Crosses). Chino Moreno mocht niet alleen 51 kaarsjes uitblazen, zijn elektronisch getint project illustreerde ook duidelijk dat metalheads soms naar iets anders dan gitaren verlangen, iets wat bij de liveshow van Pendulum een voltreffer bleek. De Britse drum ’n bass-band toverde de marquee om tot een groot skankfestijn, waarbij we vol adrenaline de nacht in konden duiken.
© CPU – Jonas Demeulemeester
Kortom, Graspop Metal Meeting 2024 was een succes. Voor muzikale alleseters waren er af en toe pijnlijke clashes: ††† vs. Megadeth, Borknagar vs. P.O.D, Pain vs. Batushka of Emperor vs. Scorpions… Maar alle neuzen stonden wel in dezelfde richting om er een groots feest van te maken. Het concept om breed te programmeren in de tenten bood ook voldoende tegenwicht om jaarlijkse bezoekers te laten ontsnappen aan vaak terugkerende acts. De headlinerpoule zal de komende jaren niet absurd veel groter worden, maar de liefde voor zware muziek in al haar facetten zal er niet minder om worden. Ook de oude gloriën kunnen gemakkelijk ’s nachts herleefd worden bij de tributebands, waarbij BelgianQuoBand een brede glimlach op ons gezicht toverde. Het feit dat de organisatie na het laatste vuurwerksalvo van Machine Head al bevestigde dat de 28ste editie weer vier dagen zal duren, bevestigt alleen maar dat er weer iets moois op komst is.
Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
Onze recensie van Tool lees je hier.
Onze recensie van de tweede festivaldag lees je hier.
Onze recensie van Five Finger Death Punch lees je hier.
Onze recensie van de derde festivaldag lees je hier.
Onze recensie van Bring Me The Horizon lees je hier.
Onze recensie van de vierde festivaldag lees je hier.
Onze recensie van Scorpions lees je hier.
Volgend jaar is Graspop Metal Meeting er terug 19, 20, 21 en 22 juni. Festivalgangers die nog aangekochte Skullies over hebben, kunnen deze vanaf 27 juni voor geld inwisselen. Alle informatie vind je hier.
Alle artikels van Graspop Metal Meeting 2024 werden geschreven door Cédric Ista en Simon Meyer-Horn.
